درحال تایپ رمان آدینه‌ی ابری | عسل کورکور کاربر انجمن تک رمان

[عسل کورکور]

۱۸-
. . .
- انقدر این دختر رو لوس نکن.
با صدای مادرم به سمتش میرم روی سرش رو ب*و*سیدم و گفتم:
- اگه به قول بابا ما این‌جوری نازش رو نکشیم کی این کار رو بکنه؟
مامان: وقت شوهرشِ!
اخمم پررنگ شد و جواب دادم:
- دیگه این حرف‌ها رو نشنوم، سحر مگه چند سالشه که وقت شوهرش باشه؟!
مادر: من همسن اون بودم سوتیام رو حامله بودم.
سوتیام خواهر بزرگترمه.
- مادر من فرق کرده همه‌ چی الان دیگه عهد قاجار یا زمان شاهی نیست دوره زمونه عوض شده باید بزاری دخترت خودش انتخاب کنه نه این‌که به زور شوهر ارباب ده بالاش کنی، همین سوتیام رو مجبور کردین که از وقتی رفته خونه شوهر یه بار هم سر نزده.
مادر: خوبه والا سوتیام منو چه به اون دهاتی.
پوفی کشیدم همیشه بحث سر این موضوع بود و هیچ‌جوره زیر بار نمیرم که دختر زیر سن قانونی‌ش ازدواج کنه.
- والا جلال بهتر از اون دوماد دوزاریت بود.
وا رفته نگاهم کرد و از پله‌ها بالا میرم.
***
[آسمان]
چند قاشق دیگه از سوپی که مامان برام آورد رو می‌خورم و توی جام دراز می‌کشم.
مامان: صد بار گفتم نزدیک رودخونه نرو حموم میری موهات رو خشک کن کو گوش شنوا.
- مامان سرم درد می‌کنه یه قرص بده به من.
مامان: تا حالا پنج تا خوردی بَسِته بگیر بخواب.
پتو رو تا زیر گردنم بالا کشید و با برداشتن بشقاب خالی سوپ و چک کردن دوباره تبم بیرون میره.
از زور سردرد چشم‌هام بسته شد و سعی کردم به چیزی فکر نکنم بی‌حال تر از اونی‌ هستم که فکر می‌کردم و تا چشم بستم خواب مهمون چشم‌هام شد.
***
امروز روز سوم مریضیمِ و تقریباً خوب شدم اما هنوز گلوم درد می‌کرد اما بهتر از قبلم.
جهان سوپ رو به خوردم داد و قبل از این‌که از اتاق خارج بشه گفتم:
- به ستاره یا کیانا بگو بیاد کارش دارم.
سری تکان داد و بیرون رفت بعد کمی هردوشون میان داخل.
ستاره: جانم آبجی؟.
کیانا: کارمون داشتی؟
- می‌خوام برم حموم.
کیانا: اما تو تازه خوب شدی!
- عرق کردم، دوست ندارم این وضع رو، کمکم می‌کنین؟
با نیش باز سری تکون دادن و گفتن:
- البته که کمک می‌کنیم.
ستاره از کمد برام لباس آورد و من همراه با کیانا به سمت حموم میرم که مامان داخل میاد.
مامان: دارین چیکار می‌کنین؟ آسمان تو مگه نباید استراحت کنی.
- عرق کردم می‌خوام برن حموم.
مامان سر آستین‌هاش رو بالا زد و آب دهنم رو قورت دادم. یاد بچگیم که تقریباً هر بار بعد از حموم کبود اون هم از لیف کشیدن زیاد مامان بیرون می‌اومدیم.
مامان: خودم می‌برمت.
وا رفته نگاهش کردم و تند گفتم:
- خودم می‌تونم.
مامان: خوبه خوبه همین مونده توی حموم غش کنی.
- مامان!
مامان: بله! بفرما حموم تا بیام.
ستاره و کیانا زدن زیره خنده و بیرون رفتن.
...

متن مخفی: متن مخفی مخصوص کپیست

۱۸-
. . .
- انقدر این دختر رو لوس نکن.
با صدای مادرم به سمتش میرم روی سرش رو ب*و*سیدم و گفتم:
- اگه به قول بابا ما این‌جوری نازش رو نکشیم کی این کار رو بکنه؟
مامان: وقت شوهرشِ!
اخمم پررنگ شد و جواب دادم:
- دیگه این حرف‌ها رو نشنوم، سحر مگه چند سالشه که وقت شوهرش باشه؟!
مادر: من همسن اون بودم سوتیام رو حامله بودم.
سوتیام خواهر بزرگترمه.
- مادر من فرق کرده همه‌ چی الان دیگه عهد قاجار یا زمان شاهی نیست دوره زمونه عوض شده باید بزاری دخترت خودش انتخاب کنه نه این‌که به زور شوهر ارباب ده بالاش کنی، همین سوتیام رو مجبور کردین که از وقتی رفته خونه شوهر یه بار هم سر نزده.
مادر: خوبه والا سوتیام منو چه به اون دهاتی.
پوفی کشیدم همیشه بحث سر این موضوع بود و هیچ‌جوره زیر بار نمیرم که دختر زیر سن قانونی‌ش ازدواج کنه.
- والا جلال بهتر از اون دوماد دوزاریت بود.
وا رفته نگاهم کرد و از پله‌ها بالا میرم.
***
                       [آسمان]
چند قاشق دیگه از سوپی که مامان برام آورد رو می‌خورم و توی جام دراز می‌کشم.
مامان: صد بار گفتم نزدیک رودخونه نرو حموم میری موهات رو خشک کن کو گوش شنوا.
- مامان سرم درد می‌کنه یه قرص بده به من.
مامان: تا حالا پنج تا خوردی بَسِته بگیر بخواب.
پتو رو تا زیر گردنم بالا کشید و با برداشتن بشقاب خالی سوپ و چک کردن دوباره تبم بیرون میره.
از زور سردرد چشم‌هام بسته شد و سعی کردم به چیزی فکر نکنم بی‌حال تر از اونی‌ هستم که فکر می‌کردم و تا چشم بستم خواب مهمون چشم‌هام شد.
***
امروز روز سوم مریضیمِ و تقریباً خوب شدم اما هنوز گلوم درد می‌کرد اما بهتر از قبلم.
جهان سوپ رو به خوردم داد و قبل از این‌که از اتاق خارج بشه گفتم:
- به ستاره یا کیانا بگو بیاد کارش دارم.
سری تکان داد و بیرون رفت بعد کمی هردوشون میان داخل.
ستاره: جانم آبجی؟.
کیانا: کارمون داشتی؟
- می‌خوام برم حموم.
کیانا: اما تو تازه خوب شدی!
- عرق کردم، دوست ندارم این وضع رو، کمکم می‌کنین؟
با نیش باز سری تکون دادن و گفتن:
- البته که کمک می‌کنیم.
ستاره از کمد برام لباس آورد و من همراه با کیانا به سمت حموم میرم که مامان داخل میاد.
مامان: دارین چیکار می‌کنین؟ آسمان تو مگه نباید استراحت کنی.
- عرق کردم می‌خوام برن حموم.
مامان سر آستین‌هاش رو بالا زد و آب دهنم رو قورت دادم. یاد بچگیم که تقریباً هر بار بعد از حموم کبود اون هم از لیف کشیدن زیاد مامان بیرون می‌اومدیم.
مامان: خودم می‌برمت.
وا رفته نگاهش کردم و تند گفتم:
- خودم می‌تونم.
مامان: خوبه خوبه همین مونده توی حموم غش کنی.
- مامان!
مامان: بله! بفرما حموم تا بیام.
ستاره و کیانا زدن زیره خنده و بیرون رفتن.
...

#سوگند_آتش
#آدینه_ابری
#عسل_کورکور
#هانی_کا
#انجمن_تک_رمان

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[عسل کورکور]

۱۹-
. . .
بعد یه دوش با کمک مامان با کمی فقط یه کم‌ هم خجالت که مامان حسابی پو*ست تنم رو کب.ود کرد از بس لیف کشید.
رنگ بدنم به سرخی می‌زد. مامان نُچی کرد و با تاسف گفت:
- نخیر همون سیاه سوخته‌ای هستی که بودی!
هاج و واج نگاهش کردم که جلو اومد و لباس‌هام رو تنم کرد.
کشیده و ناباور گفتم:
- مامان من سیاه سوخته‌‌م؟
مامان: نیستی؟
- واقعا که؛ من پوستم گندمیِ نه سیاه سوخته.
مامان: کم تکون بخور بزار کارم رو انجام بدم.
بعد ده دقیقه از دست مامان راحت شدم و به اتاقم رفتم خودش موهام رو خشک کرد بود و بالا دم اسبی بسته بود.
روی تخت نشستم سرم کمی درد می‌کنه اما بهتر از قبلم و اهمیت نمی‌دم هم.
به جاش در پنجره رو باز می‌کنم تا هوای تازه بیاد داخل.
هوای تازه رو با ولع به ریه‌هام می‌فرستم. چقدر خنکِ این هوای تابستونی!
آخه سرماخوردگی و تابستون این دیگه نوبره.
صدای باز شدن در اتاق میاد و پشت بندش صدای مامان که سرزنشگر گفت:
- در پنجره رو ببند آسمان؛ باد میاد سرما می‌خوری باز! همین الان حموم بودی.
بی‌حرکت بودنم رو که دید خودش اومد و دست به کار شد.
مخالفت کردم و گفتم:
- نه مامان بزار باشه هوا خوبه که.
مامان: هر وقت کامل خوب شدی... چشم.
بخاری رو روشن کرد، اول تابستون و بخاری؟
- مامان بخاری رو خاموش کن تازه اول تابستونِ.
مامان: بزار خوب بشی.
پوفی کشیدم و جواب دادم:
- الان خوبم گرمِ داخل اتاق.
خیله خبی گفت و به سمت بخاری رفت و خاموشش کرد و حین خروج از اتاق گفت:
- الان برات آش درست می‌کنم.
سری تکون دادم و مامان هم در آخر با پرسیدن "چیزی احتیاج نداری؟" و جواب "نه" بیرون رفت.
از روی تخت بلند شدم و پشت میز مطالعه نشستم. گوشیم رو درآوردم و بعد رمز وارد گالری می‌شم.
و عکس‌ها رو بالا پایین می‌کنم که با دیدن عکس آتش یادم افتاد کتش رو پس ندادم و قرار بود نقاشیش رو هم بکشم و وقت نشد.
پوفی کشیدم و به صندلیم لم دادم حوصله‌ام بدجور سر رفته بود. تکیه‌م رو از صندلی می‌گیرم و بعد تغییراتی توی عکس برگه A4 در میارم با مداد و پاکن و مشغول کشیدن میشم.
***
نمی‌دونم چقدر می‌گذره از نقاشی کشیدنم که با صدای در به خودم میام کش و قوسی به بدنم دادم و نفس عمیقی کشیدم.
- بیا تو.
جهان وارد میشه توی چهارچوب در قرار می‌گیره هول میشم ولی بروز نمی‌دم دکمه‌ی وسط گوشی رو می‌زنم و خاموشش می‌کنم.
به سمتم میاد و تا دو قدمیم دست چپش رو جلو میاره و روی پیشونیم می‌ذاره.
جهان: مثل این‌که حالت خوبه!
- آره...بهترم.
جهان: خداروشکر...نقاشی می‌کشیدی؟
- آره...حوصله‌ام سر رفت گفتم خودم رو با نقاشی مشغول کنم.

متن مخفی: متن مخفی مخصوص کپیست

۱۹-
. . .
بعد یه دوش با کمک مامان با کمی فقط یه کم‌ هم خجالت که مامان حسابی پو*ست تنم رو کب.ود کرد از بس لیف کشید.
رنگ بدنم به سرخی می‌زد. مامان نُچی کرد و با تاسف گفت:
- نخیر همون سیاه سوخته‌ای هستی که بودی!
هاج و واج نگاهش کردم که جلو اومد و لباس‌هام رو تنم کرد.
کشیده و ناباور گفتم:
- مامان من سیاه سوخته‌‌م؟
مامان: نیستی؟
- واقعا که؛ من پوستم گندمیِ نه سیاه سوخته.
مامان: کم تکون بخور بزار کارم رو انجام بدم.
بعد ده دقیقه از دست مامان راحت شدم و به اتاقم رفتم خودش موهام رو خشک کرد بود و بالا دم اسبی بسته بود.
روی تخت نشستم سرم کمی درد می‌کنه اما بهتر از قبلم و اهمیت نمی‌دم هم.
به جاش در پنجره رو باز می‌کنم تا هوای تازه بیاد داخل.
هوای تازه رو با ولع به ریه‌هام می‌فرستم. چقدر خنکِ این هوای تابستونی!
آخه سرماخوردگی و تابستون این دیگه نوبره.
صدای باز شدن در اتاق میاد و پشت بندش صدای مامان که سرزنشگر گفت:
- در پنجره رو ببند آسمان؛ باد میاد سرما می‌خوری باز! همین الان حموم بودی.
بی‌حرکت بودنم رو که دید خودش اومد و دست به کار شد.
مخالفت کردم و گفتم:
- نه مامان بزار باشه هوا خوبه که.
مامان: هر وقت کامل خوب شدی... چشم.
بخاری رو روشن کرد، اول تابستون و بخاری؟
- مامان بخاری رو خاموش کن تازه اول تابستونِ.
مامان: بزار خوب بشی.
پوفی کشیدم و جواب دادم:
- الان خوبم گرمِ داخل اتاق.
خیله خبی گفت و به سمت بخاری رفت و خاموشش کرد و حین خروج از اتاق گفت:
- الان برات آش درست می‌کنم.
سری تکون دادم و مامان هم در آخر با پرسیدن "چیزی احتیاج نداری؟" و جواب "نه" بیرون رفت.
از روی تخت بلند شدم و پشت میز مطالعه نشستم. گوشیم رو درآوردم و بعد رمز وارد گالری می‌شم.
و عکس‌ها رو بالا پایین می‌کنم که با دیدن عکس آتش یادم افتاد کتش رو پس ندادم و قرار بود نقاشیش رو هم بکشم و وقت نشد.
پوفی کشیدم و به صندلیم لم دادم حوصله‌ام بدجور سر رفته بود. تکیه‌م رو از صندلی می‌گیرم و بعد تغییراتی توی عکس برگه A4 در میارم با مداد و پاکن و مشغول کشیدن میشم.
***
نمی‌دونم چقدر می‌گذره از نقاشی کشیدنم که با صدای در به خودم میام کش و قوسی به بدنم دادم و نفس عمیقی کشیدم.
- بیا تو.
جهان وارد میشه توی چهارچوب در قرار می‌گیره هول میشم ولی بروز نمی‌دم دکمه‌ی وسط گوشی رو می‌زنم و خاموشش می‌کنم.
به سمتم میاد و تا دو قدمیم دست چپش رو جلو میاره و روی پیشونیم می‌ذاره.
جهان: مثل این‌که حالت خوبه!
- آره...بهترم.
جهان: خداروشکر...نقاشی می‌کشیدی؟
- آره...حوصله‌ام سر رفت گفتم خودم رو با نقاشی مشغول کنم.

#سوگند_آتش
#آدینه_ابری
#عسل_کورکور
#هانی_کا
#انجمن_تک_رمان

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[عسل کورکور]

۲۰-
. . .
نگاهی به چهره‌ی که هنوز ل*ب و دهنش و فکش رو نکشیده بودم و تازه فقط چشم و ابرو و بینی‌ش بود، انداخت و گفت:
- نیم رخ؟
- آره.
جهان ابرویی بالا انداخت و با تیزبینی ادامه داد:
- نیم رخ یه مردِ؟!
از اون‌جایی که از عکس نیم رخ آتش با استفاده از برنامه‌های مختلف سیاه و سفیدش کرده بودم جوری که نتونه تشخیص بده اونه؛ نشونش دادم و گفتم:
- اینه!
نگاه دقیق و موشکافانه‌ای بهش انداخت و گفت:
- خوبه! چیزی نیاز نداری؟
- نه...مرسی!
خم شد و روی سرم رو ب*و*سید، عجب! نمی‌دونستم مریض که بشی ان‌قدر عزیز میشی.
جهان از اتاق بیرون رفت. نفس راحتی کشیدم و به نقاشی که یکم از طرح بینیش مونده بود نگاه کردم. از بچگی عاشق نقاشی و بوم و رنگ و... بودم.
کلاس‌های مختلف هم می‌رفتم و برای همین رشته‌ی هنر و طراحی و البته تصمیم دارم دو یا سه سال بعد گرافیک بخونم.
توی کارم سریع و حرفه‌ای هستم. اما حیف که آدمایی مثل من هنوز بیکارن. از اونجایی که عادت ندارم ادامه‌اش رو بزارم برای یه وقت دیگه ولی سرم هم به شدت درد می‌کنه و می‌ترسم به بقیه‌اش هم گند بزنم فقط اون تیکه از بینیش رو درست می‌کنم و داخل نایلون مخصوصی داخل کشو می‌زارمش که تا نخوره.
روی تخت دراز می‌کشم و آرنجم رو روی چشم‌هام می‌زارم. هنوز پنج دقیقه نگذشته که ستاره و کیانا با سر و صدای زیاد وارد می‌شن.
دستم رو از روی چشم‌هام برمی‌دارم و نگاهشون می‌کنم یکی ظرف آش دستشه یکی هم داروها.
کیا: آخ حتما باید یه چیزی بشه تا مامانی آش درست کنه.
کیانا از اولش هم به مادرم می‌گفت مامانی حتی زمانی‌که پدر و مادرش زنده بودن.
ستا: همچین مریضی آسمان بد هم نبود واسه ما.
بالش زیر سرم رو درآوردم و به سمتشون پرت کردم. که جا خالی دادن و توی سر جهان خورد.
جهان: دهنت سرویس قوزمیت با این خوب شدنت آدم که هیچ نمیشی.
جدی گفتم:
- وا جهان مگه فرشته‌ها آدم می‌شن؟
جهان ادام رو درآوردم و ستا و کیا پخش زمین شدن و نزدیک بود آش دست کیان بیفته که جهان نگهش داشت.
سری از تاسف تکون داد و گفت:
- هيچ‌وقت آدم نمیشین!
و قبل از این‌که کسی چیزی بهش بگه روش رو برگردوند و خواست بره که کیانا گفت:
- جهان بچرخ.
جهان به طرفش برگشت که کاسه‌ی آش رو توی صورتش زد و با دو بیرون میره. ستاره دارو‌ها رو زمین گذاشت و خنده کنان دنبال کیانا راهی شد ولی قبلش گفت:
- مگه خودت نگفتی ما آدم نمیشیم...پس به قول خودت به کولی بازیمون ادامه میدیم.
می‌خندم و ستاره هم بیرون رفت و من که می‌دونم جهان تلافیش رو سر کیانا بدجور درمیاره. و بدبخت کیانا!

متن مخفی: متن مخفی مخصوص کپیست

۲۰-
. . .
نگاهی به چهره‌ی که هنوز ل*ب و دهنش و فکش رو نکشیده بودم و تازه فقط چشم و ابرو و بینی‌ش بود، انداخت و گفت:
- نیم رخ؟
- آره.
جهان ابرویی بالا انداخت و با تیزبینی ادامه داد:
- نیم رخ یه مردِ؟!
از اون‌جایی که از عکس نیم رخ آتش با استفاده از برنامه‌های مختلف سیاه و سفیدش کرده بودم جوری که نتونه تشخیص بده اونه؛ نشونش دادم و گفتم:
- اینه!
نگاه دقیق و موشکافانه‌ای بهش انداخت و گفت:
- خوبه! چیزی نیاز نداری؟
- نه...مرسی!
خم شد و روی سرم رو ب*و*سید، عجب! نمی‌دونستم مریض که بشی ان‌قدر عزیز میشی.
جهان از اتاق بیرون رفت. نفس راحتی کشیدم و به نقاشی که یکم از طرح بینیش مونده بود نگاه کردم. از بچگی عاشق نقاشی و بوم و رنگ و... بودم.
کلاس‌های مختلف هم می‌رفتم و برای همین رشته‌ی هنر و طراحی و البته تصمیم دارم دو یا سه سال بعد گرافیک بخونم.
توی کارم سریع و حرفه‌ای هستم. اما حیف که آدمایی مثل من هنوز بیکارن. از اونجایی که عادت ندارم ادامه‌اش رو بزارم برای یه وقت دیگه ولی سرم هم به شدت درد می‌کنه و می‌ترسم به بقیه‌اش هم گند بزنم فقط اون تیکه از بینیش رو درست می‌کنم و داخل نایلون مخصوصی داخل کشو می‌زارمش که تا نخوره.
روی تخت دراز می‌کشم و آرنجم رو روی چشم‌هام می‌زارم. هنوز پنج دقیقه نگذشته که ستاره و کیانا با سر و صدای زیاد وارد می‌شن.
دستم رو از روی چشم‌هام برمی‌دارم و نگاهشون می‌کنم یکی ظرف آش دستشه یکی هم داروها.
کیا: آخ حتما باید یه چیزی بشه تا مامانی آش درست کنه.
کیانا از اولش هم به مادرم می‌گفت مامانی حتی زمانی‌که پدر و مادرش زنده بودن.
ستا: همچین مریضی آسمان بد هم نبود واسه ما.
بالش زیر سرم رو درآوردم و به سمتشون پرت کردم. که جا خالی دادن و توی سر جهان خورد.
جهان: دهنت سرویس قوزمیت با این خوب شدنت آدم که هیچ نمیشی.
جدی گفتم:
- وا جهان مگه فرشته‌ها آدم می‌شن؟
جهان ادام رو درآوردم و ستا و کیا پخش زمین شدن و نزدیک بود آش دست کیان بیفته که جهان نگهش داشت.
سری از تاسف تکون داد و گفت:
- هيچ‌وقت آدم نمیشین!
و قبل از این‌که کسی چیزی بهش بگه روش رو برگردوند و خواست بره که کیانا گفت:
- جهان بچرخ.
جهان به طرفش برگشت که کاسه‌ی آش رو توی صورتش زد و با دو بیرون میره. ستاره دارو‌ها رو زمین گذاشت و خنده کنان دنبال کیانا راهی شد ولی قبلش گفت:
- مگه خودت نگفتی ما آدم نمیشیم...پس به قول خودت به کولی بازیمون ادامه میدیم.
می‌خندم و ستاره هم بیرون رفت و من که می‌دونم جهان تلافیش رو سر کیانا بدجور درمیاره. و بدبخت کیانا!

#سوگند_آتش
#آدینه_ابری
#عسل_کورکور
#هانی_کا
#انجمن_تک_رمان

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[عسل کورکور]

۲۱-
. . .
عصر بیرون میرم و حالم بهترِ بعد اون الم‌شنگه مامان حساب همه رو به جز دوردونه‌اش رو رسید و همه رو تنبیه کرد و جهان با مظلوم نمایی در رفت.
مامان هم برام آش آورد و داروهام رو هم به خوردم داد و الان توی حیاط روی تخت سیمی که یه قالی دست‌دوز کنج حیاط هست، نشستم و هوای تازه رو وارد ریه‌هام می‌کنم.
با سرو و صدا به کیانا و جهان نگاه کردم.
کیانا می‌دوئه که از جهان فرار کنه و جهان با یه پارچ آب افتاده دنبالش و قصد تلافی داره و هیچ‌جوره هم کوتاه نمیاد.
کیانا یه‌دفعه بیرون رفت و جهان هم دنبالش رفت کمی طول نکشید که صدای جیغ و شکست شیشه و ترمز شدید اومد.
هول‌زده و سریع بلند شدم و به سمت در دویدم.
در رو به سرعت باز می‌کنم و بیرون میرم پارچ کنار در افتاد و شکسته و کیانایی که انگار شوکه‌اس و توی ب*غ*ل جهانِ و اشک می‌ریزه.
بدتر از اون هم ماشین مال پسرهای خانِ که کارن و سردار کنارش ایستادن و انگار اونا هم شوکه‌ان.
مخصوصا کارن که جا خورده از این ب*غ*ل گرفتن جهان. یه برقی توی چشم‌هاش که می‌شد فهمید اشکِ.
روش رو برگردوند و به سمت کیانا میدم که توی ب*غ*ل جهان هق هق می‌کنه.
- کیانا...آبجی خوبی؟ چیزیتون شد؟
جهان روی سرش رو ب*و*سید و گفت:
- چیزی نیست...گریه نداره که!
می‌خواد آرومش کنه جهان همیشه برای ما یه حامی و برادر خوب هست که به موقعه‌ش شیطنت می‌کنه ما باهام بزرگ شدیم.
سردار قدمی جلو اومد و گفت:
- کیانا خانوم! خوبین؟!
کیانا به خودش اومد و آروم از جهان جدا شد و گفت:
- خوبم...ببخشید تقصیر من شد.
کارن برگشت و نگاهی کرد و سر به زیر انداخت.
جهان رو به من و کیانا گفت:
- برین داخل چیزی نشده.
دست کیانایی که با بغض خیره کارن شده رو گرفتم و دنبال خودم کشوندم و وارد حیاط شدیم.
روی تخت نشوندم و داخل رفتم و یه لیوان آب براش آوردم و دستش دادم.
کیانا هنوز داشت گریه می‌کرد.
- چرا گریه می‌کنی دورت بگردم؟
با هق‌هق بریده گفت:
- کارن من ...رو ب*غ*ل...جهان دید.
- کار بدی نکردی! جهان داداشتِ. از کی ب*غ*ل کردن داداشت عیب شده؟
کیانا: دوست نداره...می‌دونم الان ازم دلخورِ.
نفسی کشیدم و گفتم:
- فعلا آروم باش بعد براش توضیح می‌دی خب از اولش رو بگو که بدونِ قضیه چیه باشه؟
بینیش رو بالا کشید و گفت:
- تو میگی بهش!
بيشتر لحنش خواهشی بود تا بخواد سوال بپرسه.
- باشه من میگم حالا هم گریه نکن خب؟
سری تکون داد و اشک‌هاش پاک کرد.
- خوبه حالت؟.
کیانا: خوبم...فقط ترسیدم...اگه جهان به موقعه نمی‌رسید... .
داشت دوباره شروع می‌کرد و یه قطره اشک از گوشه‌ی چشمش چکید. نذاشتم ادامه بده و حرفش رو قطع کردم.
- حالا که بخیر گذشت به کارن هم بگو جهان مثل نه خودِ داداشتِ با هم بزرگ شدین و علاقتون به هم خواهر برادری نه چیزی فراتر.
ستاره از خونه بیرون اومد و با دیدن ما و قیافه اشکی کیانا وا رفت و تند سمتون اومد.
ستاره مضطرب و ترسیده با تته پته گفت:
- کیانا...چیشده؟ چرا گریه می‌کنی؟
- چیزی نیست حالش خوبه.
ستاره: پس چرا گریه می‌کنه؟
کیانا با بغض و چشم‌های اشکی گفت:
- کارن!
ستاره: کارن چی؟ دست روت بلند کرد؟ داد زد سرت؟ کارن چی کیانا؟
- جهان دنبالش می‌کنه که آب روی خانوم بپاشه که میره توی کوچه و ماشین اون‌ها هم میاد که می‌خواد به کیا بخوره جهان دستش رو کشید و بغلش کرد و کارن هم دید.
ستاره: وای! کارن خیلی حساسه.
گریه کیانا شدیدتر شد.
- بسه الان جهان میاد.
ستاره: حالت خوبه الان؟
کیانا سری تکون داد.
ستاره: جهان کجاست الان؟
- بیرون...فکر کنم توی کوچه باشه.
سری تکون داد و به سمت بیرون رفت.
- کجا میری ستاره؟
ستاره: با جهان کار دارم.
ستاره بیرون رفت.
- کیا بسه دیگه کم گریه کن...چیزی نمیشه عزيزم قول بهت میدم.
با چشم‌های اشکی و مظلوم نگاهم کرد که کنارش نشستم و بغلش کردم.
- الهی دورت بگردم.
کیا: خدا‌ نکنه آجی!
چند دقیقه گذشت که ستاره همراه سردار و کارن داخل میان.
- وا این‌ها این‌جا چیکار می‌کنن؟!
کیانا تند سرش رو بلند کرد و با دیدن کارن دوباره چشمه‌ی اشکش جوشید.
مامان خونه نیست همین‌طور بابا که سرزمینن! جهان کجا رفت؟
جلو میان. کارن سریع به سمت کیانا میره و جلوش زانو زد و با لحنی پر از نگرانی و ناراحتی گفت:
- خوبی زندگیم؟ چیزیت نشد؟ جاییت زخمی نشد؟ سالمی نفسم؟
چشم‌هام گرد شد جان؟ نفسم؟ زندگیم؟ دخترها مطمئنن عشقشون یه طرفه‌س؟ بعید می‌دونم!
گریه کیانا زیادتر شد و کارن بلند شد و کنارش نشست و بغلش کرد.
ستاره هم که ب*غ*ل سردار لم داده بود.
متعجب گفتم:
- چخبره این‌جا؟
نگاهم کردن و ستاره دست دور گر*دن سردار انداخت و گفت:
- ب*غ*ل عشقمم!
چشم‌هام گشاد شد کیانا از این همه وقاحت خندید و سردار خم شد و گونه‌ی ستاره رو ب*و*سید و گفت:
- قربون عشقم برم.
پوکر نگاهشون کردم و از یه طرف هم کیانا و کارن پچ‌پچ می‌کردن. منم که انگار وجود ندارم.

متن مخفی: متن مخفی مخصوص کپیست

۲۱-
. . .
عصر بیرون میرم و حالم بهترِ بعد اون الم‌شنگه مامان حساب همه رو به جز دوردونه‌اش رو رسید و همه رو تنبیه کرد و جهان با مظلوم نمایی در رفت.
مامان هم برام آش آورد و داروهام رو هم به خوردم داد و الان توی حیاط روی تخت سیمی که یه قالی دست‌دوز کنج حیاط هست، نشستم و هوای تازه رو وارد ریه‌هام می‌کنم.
با سرو و صدا به کیانا و جهان نگاه کردم.
کیانا می‌دوئه که از جهان فرار کنه و جهان با یه پارچ آب افتاده دنبالش و قصد تلافی داره و هیچ‌جوره هم کوتاه نمیاد.
کیانا یه‌دفعه بیرون رفت و جهان هم دنبالش رفت کمی طول نکشید که صدای جیغ و شکست شیشه و ترمز شدید اومد.
هول‌زده و سریع بلند شدم و به سمت در دویدم.
در رو به سرعت باز می‌کنم و بیرون میرم پارچ کنار در افتاد و شکسته و کیانایی که انگار شوکه‌اس و توی ب*غ*ل جهانِ و اشک می‌ریزه.
بدتر از اون هم ماشین مال پسرهای خانِ که کارن و سردار کنارش ایستادن و انگار اونا هم شوکه‌ان.
مخصوصا کارن که جا خورده از این ب*غ*ل گرفتن جهان. یه برقی توی چشم‌هاش که می‌شد فهمید اشکِ.
روش رو برگردوند و به سمت کیانا میدم که توی ب*غ*ل جهان هق هق می‌کنه.
- کیانا...آبجی خوبی؟ چیزیتون شد؟
جهان روی سرش رو ب*و*سید و گفت:
- چیزی نیست...گریه نداره که!
می‌خواد آرومش کنه جهان همیشه برای ما یه حامی و برادر خوب هست که به موقعه‌ش شیطنت می‌کنه ما باهام بزرگ شدیم.
سردار قدمی جلو اومد و گفت:
- کیانا خانوم! خوبین؟!
کیانا به خودش اومد و آروم از جهان جدا شد و گفت:
- خوبم...ببخشید تقصیر من شد.
کارن برگشت و نگاهی کرد و سر به زیر انداخت.
جهان رو به من و کیانا گفت:
- برین داخل چیزی نشده.
دست کیانایی که با بغض خیره کارن شده رو گرفتم و دنبال خودم کشوندم و وارد حیاط شدیم.
روی تخت نشوندم و داخل رفتم و یه لیوان آب براش آوردم و دستش دادم.
کیانا هنوز داشت گریه می‌کرد.
- چرا گریه می‌کنی دورت بگردم؟
با هق‌هق بریده گفت:
- کارن من ...رو ب*غ*ل...جهان دید.
- کار بدی نکردی! جهان داداشتِ. از کی ب*غ*ل کردن داداشت عیب شده؟
کیانا: دوست نداره...می‌دونم الان ازم دلخورِ.
نفسی کشیدم و گفتم:
- فعلا آروم باش بعد براش توضیح می‌دی خب از اولش رو بگو که بدونِ قضیه چیه باشه؟
بینیش رو بالا کشید و گفت:
- تو میگی بهش!
بيشتر لحنش خواهشی بود تا بخواد سوال بپرسه.
- باشه من میگم حالا هم گریه نکن خب؟
سری تکون داد و اشک‌هاش پاک کرد.
- خوبه حالت؟.
کیانا: خوبم...فقط ترسیدم...اگه جهان به موقعه نمی‌رسید... .
داشت دوباره شروع می‌کرد و یه قطره اشک از گوشه‌ی چشمش چکید. نذاشتم ادامه بده و حرفش رو قطع کردم.
- حالا که بخیر گذشت به کارن هم بگو جهان مثل نه خودِ داداشتِ با هم بزرگ شدین و علاقتون به هم خواهر برادری نه چیزی فراتر.
ستاره از خونه بیرون اومد و با دیدن ما و قیافه اشکی کیانا وا رفت و تند سمتون اومد.
ستاره مضطرب و ترسیده با تته پته گفت:
- کیانا...چیشده؟ چرا گریه می‌کنی؟
- چیزی نیست حالش خوبه.
ستاره: پس چرا گریه می‌کنه؟
کیانا با بغض و چشم‌های اشکی گفت:
- کارن!
ستاره: کارن چی؟ دست روت بلند کرد؟ داد زد سرت؟ کارن چی کیانا؟
- جهان دنبالش می‌کنه که آب روی خانوم بپاشه که میره توی کوچه و ماشین اون‌ها هم میاد که می‌خواد به کیا بخوره جهان دستش رو کشید و بغلش کرد و کارن هم دید.
ستاره: وای! کارن خیلی حساسه.
گریه کیانا شدیدتر شد.
- بسه الان جهان میاد.
ستاره: حالت خوبه الان؟
کیانا سری تکون داد.
ستاره: جهان کجاست الان؟
- بیرون...فکر کنم توی کوچه باشه.
سری تکون داد و به سمت بیرون رفت.
- کجا میری ستاره؟
ستاره: با جهان کار دارم.
ستاره بیرون رفت.
- کیا بسه دیگه کم گریه کن...چیزی نمیشه عزيزم قول بهت میدم.
با چشم‌های اشکی و مظلوم نگاهم کرد که کنارش نشستم و بغلش کردم.
- الهی دورت بگردم.
کیا: خدا‌ نکنه آجی!
چند دقیقه گذشت که ستاره همراه سردار و کارن داخل میان.
- وا این‌ها این‌جا چیکار می‌کنن؟!
کیانا تند سرش رو بلند کرد و با دیدن کارن دوباره چشمه‌ی اشکش جوشید.
مامان خونه نیست همین‌طور بابا که سرزمینن! جهان کجا رفت؟
جلو میان. کارن سریع به سمت کیانا میره و جلوش زانو زد و با لحنی پر از نگرانی و ناراحتی گفت:
- خوبی زندگیم؟ چیزیت نشد؟ جاییت زخمی نشد؟ سالمی نفسم؟
چشم‌هام گرد شد جان؟ نفسم؟ زندگیم؟ دخترها مطمئنن عشقشون یه طرفه‌س؟ بعید می‌دونم!
گریه کیانا زیادتر شد و کارن بلند شد و کنارش نشست و بغلش کرد.
ستاره هم که ب*غ*ل سردار لم داده بود.
متعجب گفتم:
- چخبره این‌جا؟
نگاهم کردن و ستاره دست دور گر*دن سردار انداخت و گفت:
- ب*غ*ل عشقمم!
چشم‌هام گشاد شد کیانا از این همه وقاحت خندید و سردار خم شد و گونه‌ی ستاره رو ب*و*سید و گفت:
- قربون عشقم برم.
پوکر نگاهشون کردم و از یه طرف هم کیانا و کارن پچ‌پچ می‌کردن. منم که انگار وجود ندارم.

#سوگند_آتش
#آدینه_ابری
#عسل_کورکور
#هانی_کا
#انجمن_تک_رمان

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[عسل کورکور]

۲۱-
. . .
عصر بیرون میرم و حالم بهترِ بعد اون الم‌شنگه مامان حساب همه رو به جز دوردونه‌اش رو رسید و همه رو تنبیه کرد و جهان با مظلوم نمایی در رفت.
مامان هم برام آش آورد و داروهام رو هم به خوردم داد و الان توی حیاط روی تخت سیمی که یه قالی دست‌دوز کنج حیاط هست، نشستم و هوای تازه رو وارد ریه‌هام می‌کنم.
با سرو و صدا به کیانا و جهان نگاه کردم.
کیانا می‌دوئه که از جهان فرار کنه و جهان با یه پارچ آب افتاده دنبالش و قصد تلافی داره و هیچ‌جوره هم کوتاه نمیاد.
کیانا یه‌دفعه بیرون رفت و جهان هم دنبالش رفت کمی طول نکشید که صدای جیغ و شکست شیشه و ترمز شدید اومد.
هول‌زده و سریع بلند شدم و به سمت در دویدم.
در رو به سرعت باز می‌کنم و بیرون میرم پارچ کنار در افتاد و شکسته و کیانایی که انگار شوکه‌اس و توی ب*غ*ل جهانِ و اشک می‌ریزه.
بدتر از اون هم ماشین مال پسرهای خانِ که کارن و سردار کنارش ایستادن و انگار اونا هم شوکه‌ان.
مخصوصا کارن که جا خورده از این ب*غ*ل گرفتن جهان. یه برقی توی چشم‌هاش که می‌شد فهمید اشکِ.
روش رو برگردوند و به سمت کیانا میدم که توی ب*غ*ل جهان هق هق می‌کنه.
- کیانا...آبجی خوبی؟ چیزیتون شد؟
جهان روی سرش رو ب*و*سید و گفت:
- چیزی نیست...گریه نداره که!
می‌خواد آرومش کنه جهان همیشه برای ما یه حامی و برادر خوب هست که به موقعه‌ش شیطنت می‌کنه ما باهام بزرگ شدیم.
سردار قدمی جلو اومد و گفت:
- کیانا خانوم! خوبین؟!
کیانا به خودش اومد و آروم از جهان جدا شد و گفت:
- خوبم...ببخشید تقصیر من شد.
کارن برگشت و نگاهی کرد و سر به زیر انداخت.
جهان رو به من و کیانا گفت:
- برین داخل چیزی نشده.
دست کیانایی که با بغض خیره کارن شده رو گرفتم و دنبال خودم کشوندم و وارد حیاط شدیم.
روی تخت نشوندم و داخل رفتم و یه لیوان آب براش آوردم و دستش دادم.
کیانا هنوز داشت گریه می‌کرد.
- چرا گریه می‌کنی دورت بگردم؟
با هق‌هق بریده گفت:
- کارن من ...رو ب*غ*ل...جهان دید.
- کار بدی نکردی! جهان داداشتِ. از کی ب*غ*ل کردن داداشت عیب شده؟
کیانا: دوست نداره...می‌دونم الان ازم دلخورِ.
نفسی کشیدم و گفتم:
- فعلا آروم باش بعد براش توضیح می‌دی خب از اولش رو بگو که بدونِ قضیه چیه باشه؟
بینیش رو بالا کشید و گفت:
- تو میگی بهش!
بيشتر لحنش خواهشی بود تا بخواد سوال بپرسه.
- باشه من میگم حالا هم گریه نکن خب؟
سری تکون داد و اشک‌هاش پاک کرد.
- خوبه حالت؟.
کیانا: خوبم...فقط ترسیدم...اگه جهان به موقعه نمی‌رسید... .
داشت دوباره شروع می‌کرد و یه قطره اشک از گوشه‌ی چشمش چکید. نذاشتم ادامه بده و حرفش رو قطع کردم.
- حالا که بخیر گذشت به کارن هم بگو جهان مثل نه خودِ داداشتِ با هم بزرگ شدین و علاقتون به هم خواهر برادری نه چیزی فراتر.
ستاره از خونه بیرون اومد و با دیدن ما و قیافه اشکی کیانا وا رفت و تند سمتون اومد.
ستاره مضطرب و ترسیده با تته پته گفت:
- کیانا...چیشده؟ چرا گریه می‌کنی؟
- چیزی نیست حالش خوبه.
ستاره: پس چرا گریه می‌کنه؟
کیانا با بغض و چشم‌های اشکی گفت:
- کارن!
ستاره: کارن چی؟ دست روت بلند کرد؟ داد زد سرت؟ کارن چی کیانا؟
- جهان دنبالش می‌کنه که آب روی خانوم بپاشه که میره توی کوچه و ماشین اون‌ها هم میاد که می‌خواد به کیا بخوره جهان دستش رو کشید و بغلش کرد و کارن هم دید.
ستاره: وای! کارن خیلی حساسه.
گریه کیانا شدیدتر شد.
- بسه الان جهان میاد.
ستاره: حالت خوبه الان؟
کیانا سری تکون داد.
ستاره: جهان کجاست الان؟
- بیرون...فکر کنم توی کوچه باشه.
سری تکون داد و به سمت بیرون رفت.
- کجا میری ستاره؟
ستاره: با جهان کار دارم.
ستاره بیرون رفت.
- کیا بسه دیگه کم گریه کن...چیزی نمیشه عزيزم قول بهت میدم.
با چشم‌های اشکی و مظلوم نگاهم کرد که کنارش نشستم و بغلش کردم.
- الهی دورت بگردم.
کیا: خدا‌ نکنه آجی!
چند دقیقه گذشت که ستاره همراه سردار و کارن داخل میان.
- وا این‌ها این‌جا چیکار می‌کنن؟!
کیانا تند سرش رو بلند کرد و با دیدن کارن دوباره چشمه‌ی اشکش جوشید.
مامان خونه نیست همین‌طور بابا که سرزمینن! جهان کجا رفت؟
جلو میان. کارن سریع به سمت کیانا میره و جلوش زانو زد و با لحنی پر از نگرانی و ناراحتی گفت:
- خوبی زندگیم؟ چیزیت نشد؟ جاییت زخمی نشد؟ سالمی نفسم؟
چشم‌هام گرد شد جان؟ نفسم؟ زندگیم؟ دخترها مطمئنن عشقشون یه طرفه‌س؟ بعید می‌دونم!
گریه کیانا زیادتر شد و کارن بلند شد و کنارش نشست و بغلش کرد.
ستاره هم که ب*غ*ل سردار لم داده بود.
متعجب گفتم:
- چخبره این‌جا؟
نگاهم کردن و ستاره دست دور گر*دن سردار انداخت و گفت:
- ب*غ*ل عشقمم!
چشم‌هام گشاد شد کیانا از این همه وقاحت خندید و سردار خم شد و گونه‌ی ستاره رو ب*و*سید و گفت:
- قربون عشقم برم.
پوکر نگاهشون کردم و از یه طرف هم کیانا و کارن پچ‌پچ می‌کردن. منم که انگار وجود ندارم.

متن مخفی: متن مخفی مخصوص کپیست

۲۱-
. . .
عصر بیرون میرم و حالم بهترِ بعد اون الم‌شنگه مامان حساب همه رو به جز دوردونه‌اش رو رسید و همه رو تنبیه کرد و جهان با مظلوم نمایی در رفت.
مامان هم برام آش آورد و داروهام رو هم به خوردم داد و الان توی حیاط روی تخت سیمی که یه قالی دست‌دوز کنج حیاط هست، نشستم و هوای تازه رو وارد ریه‌هام می‌کنم.
با سرو و صدا به کیانا و جهان نگاه کردم.
کیانا می‌دوئه که از جهان فرار کنه و جهان با یه پارچ آب افتاده دنبالش و قصد تلافی داره و هیچ‌جوره هم کوتاه نمیاد.
کیانا یه‌دفعه بیرون رفت و جهان هم دنبالش رفت کمی طول نکشید که صدای جیغ و شکست شیشه و ترمز شدید اومد.
هول‌زده و سریع بلند شدم و به سمت در دویدم.
در رو به سرعت باز می‌کنم و بیرون میرم پارچ کنار در افتاد و شکسته و کیانایی که انگار شوکه‌اس و توی ب*غ*ل جهانِ و اشک می‌ریزه.
بدتر از اون هم ماشین مال پسرهای خانِ که کارن و سردار کنارش ایستادن و انگار اونا هم شوکه‌ان.
مخصوصا کارن که جا خورده از این ب*غ*ل گرفتن جهان. یه برقی توی چشم‌هاش که می‌شد فهمید اشکِ.
روش رو برگردوند و به سمت کیانا میدم که توی ب*غ*ل جهان هق هق می‌کنه.
- کیانا...آبجی خوبی؟ چیزیتون شد؟
جهان روی سرش رو ب*و*سید و گفت:
- چیزی نیست...گریه نداره که!
می‌خواد آرومش کنه جهان همیشه برای ما یه حامی و برادر خوب هست که به موقعه‌ش شیطنت می‌کنه ما باهام بزرگ شدیم.
سردار قدمی جلو اومد و گفت:
- کیانا خانوم! خوبین؟!
کیانا به خودش اومد و آروم از جهان جدا شد و گفت:
- خوبم...ببخشید تقصیر من شد.
کارن برگشت و نگاهی کرد و سر به زیر انداخت.
جهان رو به من و کیانا گفت:
- برین داخل چیزی نشده.
دست کیانایی که با بغض خیره کارن شده رو گرفتم و دنبال خودم کشوندم و وارد حیاط شدیم.
روی تخت نشوندم و داخل رفتم و یه لیوان آب براش آوردم و دستش دادم.
کیانا هنوز داشت گریه می‌کرد.
- چرا گریه می‌کنی دورت بگردم؟
با هق‌هق بریده گفت:
- کارن من ...رو ب*غ*ل...جهان دید.
- کار بدی نکردی! جهان داداشتِ. از کی ب*غ*ل کردن داداشت عیب شده؟
کیانا: دوست نداره...می‌دونم الان ازم دلخورِ.
نفسی کشیدم و گفتم:
- فعلا آروم باش بعد براش توضیح می‌دی خب از اولش رو بگو که بدونِ قضیه چیه باشه؟
بینیش رو بالا کشید و گفت:
- تو میگی بهش!
بيشتر لحنش خواهشی بود تا بخواد سوال بپرسه.
- باشه من میگم حالا هم گریه نکن خب؟
سری تکون داد و اشک‌هاش پاک کرد.
- خوبه حالت؟.
کیانا: خوبم...فقط ترسیدم...اگه جهان به موقعه نمی‌رسید... .
داشت دوباره شروع می‌کرد و یه قطره اشک از گوشه‌ی چشمش چکید. نذاشتم ادامه بده و حرفش رو قطع کردم.
- حالا که بخیر گذشت به کارن هم بگو جهان مثل نه خودِ داداشتِ با هم بزرگ شدین و علاقتون به هم خواهر برادری نه چیزی فراتر.
ستاره از خونه بیرون اومد و با دیدن ما و قیافه اشکی کیانا وا رفت و تند سمتون اومد.
ستاره مضطرب و ترسیده با تته پته گفت:
- کیانا...چیشده؟ چرا گریه می‌کنی؟
- چیزی نیست حالش خوبه.
ستاره: پس چرا گریه می‌کنه؟
کیانا با بغض و چشم‌های اشکی گفت:
- کارن!
ستاره: کارن چی؟ دست روت بلند کرد؟ داد زد سرت؟ کارن چی کیانا؟
- جهان دنبالش می‌کنه که آب روی خانوم بپاشه که میره توی کوچه و ماشین اون‌ها هم میاد که می‌خواد به کیا بخوره جهان دستش رو کشید و بغلش کرد و کارن هم دید.
ستاره: وای! کارن خیلی حساسه.
گریه کیانا شدیدتر شد.
- بسه الان جهان میاد.
ستاره: حالت خوبه الان؟
کیانا سری تکون داد.
ستاره: جهان کجاست الان؟
- بیرون...فکر کنم توی کوچه باشه.
سری تکون داد و به سمت بیرون رفت.
- کجا میری ستاره؟
ستاره: با جهان کار دارم.
ستاره بیرون رفت.
- کیا بسه دیگه کم گریه کن...چیزی نمیشه عزيزم قول بهت میدم.
با چشم‌های اشکی و مظلوم نگاهم کرد که کنارش نشستم و بغلش کردم.
- الهی دورت بگردم.
کیا: خدا‌ نکنه آجی!
چند دقیقه گذشت که ستاره همراه سردار و کارن داخل میان.
- وا این‌ها این‌جا چیکار می‌کنن؟!
کیانا تند سرش رو بلند کرد و با دیدن کارن دوباره چشمه‌ی اشکش جوشید.
مامان خونه نیست همین‌طور بابا که سرزمینن! جهان کجا رفت؟
جلو میان. کارن سریع به سمت کیانا میره و جلوش زانو زد و با لحنی پر از نگرانی و ناراحتی گفت:
- خوبی زندگیم؟ چیزیت نشد؟ جاییت زخمی نشد؟ سالمی نفسم؟
چشم‌هام گرد شد جان؟ نفسم؟ زندگیم؟ دخترها مطمئنن عشقشون یه طرفه‌س؟ بعید می‌دونم!
گریه کیانا زیادتر شد و کارن بلند شد و کنارش نشست و بغلش کرد.
ستاره هم که ب*غ*ل سردار لم داده بود.
متعجب گفتم:
- چخبره این‌جا؟
نگاهم کردن و ستاره دست دور گر*دن سردار انداخت و گفت:
- ب*غ*ل عشقمم!
چشم‌هام گشاد شد کیانا از این همه وقاحت خندید و سردار خم شد و گونه‌ی ستاره رو ب*و*سید و گفت:
- قربون عشقم برم.
پوکر نگاهشون کردم و از یه طرف هم کیانا و کارن پچ‌پچ می‌کردن. منم که انگار وجود ندارم.

#سوگند_آتش
#آدینه_ابری
#عسل_کورکور
#هانی_کا
#انجمن_تک_رمان

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[عسل کورکور]

۲۲-
. . .
بلند شدم و به سمت در قدم برداشتم که ستاره در همون حینی که توی ب*غ*ل سردار بود گفت:
- کجا میری؟
بدون این‌که‌ برگردم به راهم ادامه دادم و ولوم صدام رو کمی بالا بردم و گفتم:
- میرم به جهان بگم بیاد خواهرهاش رو جمع کنه حیا رو خوردن انگاری!
برگشتم و نگاهشون کردم که ستاره سریع بلند شد و کیانا رنگ باخته از کارن فاصله گرفت بدتر از همه قیافه‌ی سردار و کارنِ که با شیطنت ادامه دادم:
- ان‌قدر دهن لق نیستم میرم شیشه‌ها رو کنار در جمع کنم.
نفس راحتی کشیدن و نیشخندی زدم و بیرون رفتم شیشه‌های شکسته رو جمع می‌کنم و توی جوب می‌ریزم.
به اطراف نگاه کردن و با دیدن مامان که داره میاد و دور هم نیست سریع وارد حیاط شدن و به سمت تخت دویدم و با نفس‌های بریده گفتم:
- مامان...داره...میاد...جمع (نفس عمیقی کشیدم) جمع کنین خودتون رو مامان داره میاد.
سریع از هم جدا شدن و کنار هم روبه‌رومون ایستادن سعی کردن نقش بازی کنن.
مامان وارد شد و با دیدن ما مشکوک نگاهمون کرد و بقیه رنگ باختن.
بلند شدم و حینی که به طرف مادرم می‌رفتم آروم گفتم:
- من حلش می‌کنم...فقط خونسرد باشین...با این رنگ و روتون بیشتر مامان شک می‌کنه.
سری تکون دادن و سمت مامان رفتم وقتی بهش رسیدم سریع از بازوم گرفت و گفت:
- آسمان پسرهای خان اینجا چیکار می‌کنن...
می‌خواد ادامه‌ بده که میون حرفش میام و خیلی مختصر واسش توضیح میدم.
مامان اولش شوکه میشه بعد روی گونه‌اش زد و با ول کردن سبد آبی دستش که فلاکس و لیوان و قابلمه‌ی کوچک داخلش بود و واسه بابا برده بود به سمت کیانا پا تند کرد و صدای بیش‌از حد نگرانش رو می‌شنوم که گفت:
- کیانا...کیانا مادر خوبی؟ چیزیت نشده؟ جاییت زخمی نشد؟
کیانا مضطرب نگاهم کرد که مطمئن سر تکون دادم و لبخند آرومی به صورت مضطربش که از این فاصله هم مشخصِ زدم.
مشغول جواب دادن به سوالات مامان شد سبد رو برمی‌دارم و داخل خونه رفتم وارد آشپزخونه شدم و سبد رو همون‌جا می‌زارم و با برداشتن سینی چی از خونه خارج میشم.
به سمت تخت میرم و روی تخت سینی رو میزارم و تعارف می‌کنم که بردارن.
مامان اول شاکیِ از رانندگی کارن بعد که فهمید مقصر جهانِ تعارف کرد که بنشینند.
مامان به بهونه‌ی لباس عوض کردن داخل رفت که همه نفس راحتی کشیدن.
کیانا: چرا حقیقت رو گفتی؟
- به هر حال که می‌فهمید البته این‌که راستش رو بدونه بهتر تا دروغ و بدتر شک می‌کرد.
سری تکون داد که کارن بلند شد و بدون این‌که نگاهی به سمت کیانا بندازه رو به سردار گفت:
- بلند شو دیگه بریم.
کیانا سرش رو پایین انداخت و قطره اشکی از چشمش چکید.
به جاش من رو به کارن گفتم:
- می‌شه شما بیاین من باهاتون کار دارم.
اولش نگاه کرد بعد همراهم اومد از بقیه که دور شدیم.
ایستادم و رو کردم به سمت کارن و با تر کردن زبونم گفتم:
- خب چون وقت نیست من مختصر میگم براتون حتما میدونین که کیانا خانواده‌اش رو در بچگی از دست داده.
سری تکون داد.
- کیانا از بچگی‌ش با ما یعنی منو ستاره و جهان بوده و باهم بزرگ شدیم جهان کیانا رو به چشم خواهرش می‌دونه همين‌طور کیانا هم. لطفا درک کنین و اصلا اون‌طور که شما فکر می‌کنین نیست،
چون جهان قرار با گلنار دختر عمو حسن ازدواج کنه و کیانا براش مثل منو ستاره‌س...مطمئن باشین که اگه کیانا کسی رو دوست داره اون شمایی...و اینکه می‌دونم حتما دوست نداشتین کیانا رو ب*غ*ل جهان ببینین اما توی اون شرایط جهان بهترین کار رو کرد یکم منطقی باشین امکان داشت کیانا زیر ماشینتون بره...من قصد دخالت ندارم اما گفتم بهتون بگم که جهان و کیانا مثل خواهر برادرند مثل که نه خود خواهر برادرن.
نمی‌دونم تونستم راضیش کنم یا نه ولی مثل اینکه موفق شدم که سری تکون داد
و به سمت بقیه راه افتادیم و همین حین مامان هم بیرون میاد و نگاه مشکوکی حواله منو کارن می‌کنه.
که خونسرد گفتم:
- اگه مامانم چیزی پرسید بگو دنبال کار می‌گشتم و چون توی رشته‌ات مهندسی هست دوست‌هایی داری که می‌تونه کمکت کنه و من بهت گفتم که کاری واسم در حیطه‌ی طراحی جور کن.
کارن: گفتی دروغ نمیگم!
- دروغ نگفتم فوقش چند وقت دیگه می‌گین نیاز نداشتن و متاسفم همين.
سری تکون داد و رسیدیم پیش بقیه و مامان هم میاد و هنوز مشکوکِ. سردار و کارن بعد خوردن چای بلند شدن.
کارن برای این‌که نقشه جواب بده گفت:
- منتظر خبرم باشین.
- چشم حتما.

متن مخفی: متن مخفی مخصوص کپیست

۲۲-
.  .  .
بلند شدگ و به سمت در قدم برداشتم که ستاره در همون حینی که توی ب*غ*ل سردار بود گفت:
- کجا میری؟
بدون این‌که‌ برگردم به راهم ادامه دادم و ولوم صدام رو کمی بالا بردم و گفتم:
- میرم به جهان بگم بیاد خواهرهاش رو جمع کنه حیا رو خوردن انگاری!
برگشتم و نگاهشون کردم که ستاره سریع بلند شد و کیانا رنگ باخته از کارن فاصله گرفت بدتر از همه قیافه‌ی سردار و کارنِ که با شیطنت ادامه دادم:
- ان‌قدر دهن لق نیستم میرم شیشه‌ها رو کنار در جمع کنم.
نفس راحتی کشیدن و نیشخندی زدم و بیرون رفتم شیشه‌های شکسته رو جمع می‌کنم و توی جوب می‌ریزم.
به اطراف نگاه کردن و با دیدن مامان که داره میاد و دور هم نیست سریع وارد حیاط شدن و به سمت تخت دویدم و با نفس‌های بریده گفتم:
- مامان...داره...میاد...جمع (نفس عمیقی کشیدم) جمع کنین خودتون رو مامان داره میاد.
سریع از هم جدا شدن و کنار هم روبه‌رومون ایستادن سعی کردن نقش بازی کنن.
مامان وارد شد و با دیدن ما مشکوک نگاهمون کرد و بقیه رنگ باختن.
بلند شدم و حینی که به طرف مادرم می‌رفتم آروم گفتم:
- من حلش می‌کنم...فقط خونسرد باشین...با این رنگ و روتون بیشتر مامان شک می‌کنه.
سری تکون دادن و سمت مامان رفتم وقتی بهش رسیدم سریع از بازوم گرفت و گفت:
- آسمان پسرهای خان اینجا چیکار می‌کنن...
می‌خواد ادامه‌ بده که میون حرفش میام و خیلی مختصر واسش توضیح میدم.
مامان اولش شوکه میشه بعد روی گونه‌اش زد و با ول کردن سبد آبی دستش که فلاکس و لیوان و قابلمه‌ی کوچک داخلش بود و واسه بابا برده بود به سمت کیانا پا تند کرد و صدای بیش‌از حد نگرانش رو می‌شنوم که گفت:
- کیانا...کیانا مادر خوبی؟ چیزیت نشده؟ جاییت زخمی نشد؟
کیانا مضطرب نگاهم کرد که مطمئن سر تکون دادم و لبخند آرومی به صورت مضطربش که از این فاصله هم مشخصِ زدم.
مشغول جواب دادن به سوالات مامان شد سبد رو برمی‌دارم و داخل خونه رفتم وارد آشپزخونه شدم و سبد رو همون‌جا می‌زارم و با برداشتن سینی چی از خونه خارج میشم.
به سمت تخت میرم و روی تخت سینی رو میزارم و تعارف می‌کنم که بردارن.
مامان اول شاکیِ از رانندگی کارن بعد که فهمید مقصر جهانِ تعارف کرد که بنشینند.
مامان به بهونه‌ی لباس عوض کردن داخل رفت که همه نفس راحتی کشیدن.
کیانا: چرا حقیقت رو گفتی؟
- به هر حال که می‌فهمید البته این‌که راستش رو بدونه بهتر تا دروغ و بدتر شک می‌کرد.
سری تکون داد که  کارن بلند شد و  بدون این‌که نگاهی به سمت کیانا بندازه رو به سردار گفت:
- بلند شو دیگه بریم.
کیانا سرش رو پایین انداخت و قطره اشکی از چشمش چکید.
به جاش من رو به کارن گفتم:
- می‌شه شما بیاین من باهاتون کار دارم.
اولش نگاه کرد بعد همراهم اومد از بقیه که دور شدیم.
ایستادم و رو کردم به سمت کارن و با تر کردن زبونم گفتم:
- خب چون وقت نیست من مختصر میگم براتون حتما میدونین که کیانا خانواده‌اش رو در بچگی از دست داده.
سری تکون داد.
- کیانا از بچگی‌ش با ما یعنی منو ستاره و جهان بوده و باهم بزرگ شدیم جهان کیانا رو به چشم خواهرش می‌دونه همين‌طور کیانا هم. لطفا درک کنین و اصلا اون‌طور که شما فکر می‌کنین نیست،
چون جهان قرار با گلنار دختر عمو حسن ازدواج کنه و کیانا براش مثل منو ستاره‌س...مطمئن باشین که اگه کیانا کسی رو دوست داره اون شمایی...و اینکه می‌دونم حتما دوست نداشتین کیانا رو ب*غ*ل جهان ببینین اما توی اون شرایط جهان بهترین کار رو کرد یکم منطقی باشین امکان داشت کیانا زیر ماشینتون بره...من قصد دخالت ندارم اما گفتم بهتون بگم که جهان و کیانا مثل خواهر برادرند مثل که نه خود خواهر برادرن.
نمی‌دونم تونستم راضیش کنم یا نه ولی مثل اینکه موفق شدم که سری تکون داد
و به سمت بقیه راه افتادیم و همین حین مامان هم بیرون میاد و نگاه مشکوکی حواله منو کارن می‌کنه.
که خونسرد گفتم:
- اگه مامانم چیزی پرسید بگو دنبال کار می‌گشتم و چون توی رشته‌ات مهندسی هست دوست‌هایی داری که می‌تونه کمکت کنه و من بهت گفتم که کاری واسم در حیطه‌ی طراحی جور کن.
کارن: گفتی دروغ نمیگم!
- دروغ نگفتم فوقش چند وقت دیگه می‌گین نیاز نداشتن و متاسفم همين.
سری تکون داد و رسیدیم پیش بقیه و مامان هم میاد و هنوز مشکوکِ. سردار و کارن بعد خوردن چای بلند شدن.
کارن برای این‌که نقشه جواب بده گفت:
- منتظر خبرم باشین.
- چشم حتما.

#سوگند_آتش
#آدینه_ابری
#عسل_کورکور
#هانی_کا
#انجمن_تک_رمان

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[عسل کورکور]

۲۳-
. . .
- خیلی وقته اومدم... مامانم دعوا می‌کنه منو.
آتش: می‌گی نقاشی کشیدنت طول کشید... بشین.
- اون‌وقت چرا؟
آتش: چی چرا؟
- چرا بشینم؟
آتش: حرف بزنیم.
پوفی کشیدم د روی سنگ نشستم و گفتم:
- خب بفرما؟
نشست روی چمن و با مکث خیره نگاهن کرد وگفت:
- خوبی؟ پکر به نظر می‌رسی؟
- خوبم...نه چیزی نیست.
آتش: الان خوبی؟ ...گفتی سرما خوردی!
ابرویی بالا انداختم و گفتم:
- خداروشکر... بهترم نسبت به قبل.
آتش: شکر...نرفتی ده بالا برای طراحی عمارت؟.
- خوب شد گفتی به کل فراموش کرده بودم...نه دو روز دیگه میرم.
آتش: آها.‌‌..خوبه! نقاشی من چی‌شد؟
- یکم دیگه ازش مونده.
بلند شد و دستش رو سمتم گرفت و گفت:
- قدم بزنیم...تا روستا.
دستش رو با اکراه گرفتم و بلند شدم و با کمی تردید گفتم:
- باشه‌.
به راه افتادیم کوله‌ام رو روی شونه‌ام جابه‌جا کردم.
- شبیه دخترای روستا نیستی!
صدای بم و خشنی داره اما مهربونِ.
- کل بچگیم رو توی شهر بزرگ شدم طبیعیه... نیست؟
آتش: چرا هست، اما چرا؟ خونتون که اینجاس!
- اوم...راستش... خب من پیش خاله‌ام بودم بعد از طلاق از شوهرش مامان من رو فرستاد پیشش تا تنها نباشه.
آتش: پس یه جورایی حق مادری به گردنت داره.
- آره ۱۲ سال کم نیست.
آتش: پس از همون اول دبستان رفتی!
- آره تو چی؟
آتش: من بعد راهنمایی و دبیرستان تا مدرک رشته‌ای که درش بودم رو بگیرم اونجا موندم اما تابستون می‌اومدم روستا.
- آها.
اتش: سرحال نیستی انگاری؟
- نه خوبم فقط یکم خسته‌ام.
آتش: مطمئنی.
- اهوم‌.
باد سردی میاد و لرزی توی تنم می‌پیچه فهمید که کتش رو درآورد و انداخت روی شونه‌ام و من رو به خودش نزدیک کرد.
- چیکار می‌کنی؟
آتش: هیچ، توهم نباید وقتی کامل خوب شدی از جا بلند بشی.
- می‌خواستم کتت رو پس بدم.
تا همون‌جایی که همیشه خداحافظی می‌کردیم، قدم زدیم.
ایستادم که ایستاد برگشتم طرفش و کتش رو به سمتش گرفتم و گفتم:
- ممنون.
نگاه مهربونی انداخت و گفت:
- خواهش گلم، باشه پیشت.
اشاره‌اش به کتِ که لبخند کم جونی زدم و گفتم:
- نه مرسی خاله‌ی مادرم داره میاد خونمون خیلی تیزه می‌فهمه یه وقت بدبخت میشم.
توی گلو خندید و می‌خوام برم که دستم رو گرفت برگشتم و متعجب و سوالی نگاهش کردم که جلو اومد.
دستش رو پشت گردنم برد و لمسش کرد، بدتر شوکه شدم کمی که گذشت به خودم اومدم هلش میدم که عقب رفت و گردنبندی که گردنم بود و حالا توی دست‌های اونِ رو نشونم داد و گفت:
- فردا بیا کنار آبشار ساعت ۱۰... بهت پسش میدم.
جلوی چشم‌های بهت زدم حتی نذاشت اعتراض کنم دستی تکون داد و محو شد.
لعنتی! پوفی کشیدم و سریع به سمت خونه رفتم از پنجره اتاق وارد اتاق شدم و لباس‌هام رو که کثیف شده بودن رو عوض کردم و داخل سبد چرک‌ها گذاشتم تا بعداً مامانم بشورشون.
به کمک مامان رفتم که البته مادر گرامی کلی غر زد که کارهاش پیش نمیره.
بابام کلاً عاشق همین اخلاقش شد فکر کنم.
- مامان؟
مامان: ها؟ چیه؟
- وا مامان چرا این‌جوری حرف می‌زنی باهام؟ دارم شک می‌کنم که من سر راهیم!
مامان: آسمان کم حرف بزن سرم رفت... فردا روزی که رفتی خونه‌ی شوهر میگن دختر ز*ب*ون‌دراز دادن بهمون.
پوفی کشیدم و شیر آب رو بستم.

متن مخفی: متن مخفی مخصوص کپیست

۲۳-
. . .
- خیلی وقته اومدم... مامانم دعوا می‌کنه منو.
آتش: می‌گی نقاشی کشیدنت طول کشید... بشین.
- اون‌وقت چرا؟
آتش: چی چرا؟
- چرا بشینم؟
آتش: حرف بزنیم.
پوفی کشیدم د روی سنگ نشستم و گفتم:
- خب بفرما؟
نشست روی چمن و با مکث خیره نگاهن کرد وگفت:
- خوبی؟ پکر به نظر می‌رسی؟
- خوبم...نه چیزی نیست.
آتش: الان خوبی؟ ...گفتی سرما خوردی!
ابرویی بالا انداختم و گفتم:
- خداروشکر... بهترم نسبت به قبل.
آتش: شکر...نرفتی ده بالا برای طراحی عمارت؟.
- خوب شد گفتی به کل فراموش کرده بودم...نه دو روز دیگه میرم.
آتش: آها.‌‌..خوبه! نقاشی من چی‌شد؟
- یکم دیگه ازش مونده.
بلند شد و دستش رو سمتم گرفت و گفت:
- قدم بزنیم...تا روستا.
دستش رو با اکراه گرفتم و بلند شدم و با کمی تردید گفتم:
- باشه‌.
به راه افتادیم کوله‌ام رو روی شونه‌ام جابه‌جا کردم.
- شبیه دخترای روستا نیستی!
صدای بم و خشنی داره اما مهربونِ.
- کل بچگیم رو توی شهر بزرگ شدم طبیعیه... نیست؟
آتش: چرا هست، اما چرا؟ خونتون که اینجاس!
- اوم...راستش... خب من پیش خاله‌ام بودم بعد از طلاق از شوهرش مامان من رو فرستاد پیشش تا تنها نباشه.
آتش: پس یه جورایی حق مادری به گردنت داره.
- آره ۱۲ سال کم نیست.
آتش: پس از همون اول دبستان رفتی!
- آره تو چی؟
آتش: من بعد راهنمایی و دبیرستان تا مدرک رشته‌ای که درش بودم رو بگیرم اونجا موندم اما تابستون می‌اومدم روستا.
- آها.
اتش: سرحال نیستی انگاری؟
- نه خوبم فقط یکم خسته‌ام.
آتش: مطمئنی.
- اهوم‌.
باد سردی میاد و لرزی توی تنم می‌پیچه فهمید که کتش رو درآورد و انداخت روی شونه‌ام و من رو به خودش نزدیک کرد.
- چیکار می‌کنی؟
آتش: هیچ، توهم نباید وقتی کامل خوب شدی از جا بلند بشی.
- می‌خواستم کتت رو پس بدم.
تا همون‌جایی که همیشه خداحافظی می‌کردیم، قدم زدیم.
ایستادم که ایستاد برگشتم طرفش و کتش رو به سمتش گرفتم و گفتم:
- ممنون.
نگاه مهربونی انداخت و گفت:
- خواهش گلم، باشه پیشت.
اشاره‌اش به کتِ که لبخند کم جونی زدم و گفتم:
- نه مرسی خاله‌ی مادرم داره میاد خونمون خیلی تیزه می‌فهمه یه وقت بدبخت میشم.
توی گلو خندید و می‌خوام برم که دستم رو گرفت برگشتم و متعجب و سوالی نگاهش کردم که جلو اومد.
دستش رو پشت گردنم برد و لمسش کرد، بدتر شوکه شدم کمی که گذشت به خودم اومدم هلش میدم که عقب رفت و گردنبندی که گردنم بود و حالا توی دست‌های اونِ رو نشونم داد و گفت:
- فردا بیا کنار آبشار ساعت ۱۰... بهت پسش میدم.
جلوی چشم‌های بهت زدم حتی نذاشت اعتراض کنم دستی تکون داد و محو شد.
لعنتی! پوفی کشیدم و سریع به سمت خونه رفتم از پنجره اتاق وارد اتاق شدم و لباس‌هام رو که کثیف شده بودن رو عوض کردم و داخل سبد چرک‌ها گذاشتم تا بعداً مامانم بشورشون.
به کمک مامان رفتم که البته مادر گرامی کلی غر زد که کارهاش پیش نمیره.
بابام کلاً عاشق همین اخلاقش شد فکر کنم.
- مامان؟
مامان: ها؟ چیه؟
- وا مامان چرا این‌جوری حرف می‌زنی باهام؟ دارم شک می‌کنم که من سر راهیم!
مامان: آسمان کم حرف بزن سرم رفت... فردا روزی که رفتی خونه‌ی شوهر میگن دختر  ز*ب*ون‌دراز دادن بهمون.
پوفی کشیدم و شیر آب رو بستم.

#سوگند_آتش
#آدینه_ابری
#هانی_کا
#عسل_کورکور
#انجمن_تک_رمان

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[عسل کورکور]

۲۴-
. . .
سبد میوه‌ها رو روی میز وسط آشپزخونه گذاشتم و گفتم:
- به شما رفتم دیگه؛ بدبخت بابا سرش کلاه رفت.
مامان برگشت طرفم یه جوری نگاهم کرد و با ملاقه به سمتم اومد که با سرعت دو برابر دیوید بکهام اومدم فرار کنم که پام لیز خورد و با نشیمن‌گاه زمین خوردم.
- آخ مامانی پشتم.
مامان بالا سرم ایستاد و دست به کمر کمی خم شد و گفت:
- حقت بود تا تو باشی واسه من ز*ب*ون درازی نکنی! من که می‌دونم به اون عمه‌های سلیطه‌ات رفتی (داره پاچه خاری می‌کنه عمه‌هام یکی از یکی بهتر) از هچی شانس نیاوردم توی تو.
- مــــــــــــــامـــــــــــــــان!
- زهرمار! چته؟ چرا داد می‌زنی؟ گوشم رو کر کردی با صدات، بلند شو مثل این دست و پا چلفتی‌ها همش توی دست و پایی.
حیف که جنبه دارم.
- مامانی قربون شکل ماهت برم من چیکارت کردم؟
مامان: قربون خدا برم که نمی‌دونم چه بدی در حقش کردم که شما اومدین موندم.
بهت زده مامان رو نگاه کردم که قری به گ*ردنش داد و به سمت گ*از راهش رو کج کرد. یعنی تففف توی این شانسی که من دارم.
دارم پی می‌برم سر جاده‌ی بالایی نزدیک خونه احمد این‌ها پسر مش کریم شوهر رضوانه خانم پیدام کردن والا.
با برخورد چیزی به پیشونیم به خودم اومدم و نالیدم:
- مامان.
مامان: یامان، بلندشو ورپریده الان خاله خانم میاد بلندشو دوتا خواهر خلت هم بگو بیدارشن صد بار گفتم زشته دختر انقدر بخوابِ.
کجای کاری مادر من دخترهات الان پیش معشوقه‌هاشونن.
- خونه نیستن که؟
مامان: کجا رفتن پس؟ (برگشت نگاهم کرد و یه جیغ زد ) تو که هنوز نشستی! باید برم جارو بیارم تا تو بلند شی؟ بدو برو حال و پذیرایی رو جارو بکش.
وقتی دید همون‌طور نشستم و دارم نگاهش می‌کنم یه جیغ خوشگل دیگه زد از اون‌ها که آدم میشی برای چند ساعت.
مثل جت بلند شدم و رفتم جاروبرقی رو درآوردم و ده دقیقه‌ای عین دسته‌ی گل خونه رو جارو کردم.
مامان سرش رو با رضایت تکون داد و گفت:
- حتما باید دو تا جیغ سرت بزنم تا خوب کار کنی.
اومدن روی مبل بشینم که دمپاییش رو درآوردم و منم توی همون پوزیشن در حال نشستم موندم و تکون نخوردم و یه نگاه به مامان کردم.
مامان با یه حالتی نگاهم کرد و گفت:
- برو دوش بگیر بوی گوه عرق میدی.
با حالت زاری گفتم:
- مامان! من همین نیم ساعت پیش لباس عوض کردم.
مامان: همین که گفتم ( هشدار گونه نگاهم کرد) از ناهار خبری نیست...اون هم قرمه سبزی.
وا رفته نگاهش کردم و کمر صاف کردم به سمت اتاقم رفتم.

متن مخفی: متن مخفی مخصوص کپیست

۲۴-
. . .
سبد میوه‌ها رو روی میز وسط آشپزخونه گذاشتم و گفتم:
- به شما رفتم دیگه؛ بدبخت بابا سرش کلاه رفت.
مامان برگشت طرفم یه جوری نگاهم کرد و با ملاقه به سمتم اومد که با سرعت دو برابر دیوید بکهام اومدم فرار کنم که پام لیز خورد و با نشیمن‌گاه زمین خوردم.
- آخ مامانی پشتم.
مامان بالا سرم ایستاد و دست به کمر کمی خم شد و گفت:
- حقت بود تا تو باشی واسه من ز*ب*ون درازی نکنی! من که می‌دونم به اون عمه‌های سلیطه‌ات رفتی (داره پاچه خاری می‌کنه عمه‌هام یکی از یکی بهتر) از هچی شانس نیاوردم توی تو.
- مــــــــــــــامـــــــــــــــان!
- زهرمار! چته؟ چرا داد می‌زنی؟ گوشم رو کر کردی با صدات، بلند شو مثل این دست و پا چلفتی‌ها همش توی دست و پایی.
حیف که جنبه دارم.
- مامانی قربون شکل ماهت برم من چیکارت کردم؟
مامان: قربون خدا برم که نمی‌دونم چه بدی در حقش کردم که شما اومدین موندم.
بهت زده مامان رو نگاه کردم که قری به گ*ردنش داد و به سمت گ*از راهش رو کج کرد. یعنی تففف توی این شانسی که من دارم.
دارم پی می‌برم سر جاده‌ی بالایی نزدیک خونه احمد این‌ها پسر مش کریم شوهر رضوانه خانم پیدام کردن والا.
با برخورد چیزی به پیشونیم به خودم اومدم و نالیدم:
- مامان.
مامان: یامان، بلندشو ورپریده الان خاله خانم میاد بلندشو دوتا خواهر خلت هم بگو بیدارشن صد بار گفتم زشته دختر انقدر بخوابِ.
کجای کاری مادر من دخترهات الان پیش معشوقه‌هاشونن.
- خونه نیستن که؟
مامان: کجا رفتن پس؟ (برگشت نگاهم کرد و یه جیغ زد ) تو که هنوز نشستی! باید برم جارو بیارم تا تو بلند شی؟ بدو برو حال و پذیرایی رو جارو بکش.
وقتی دید همون‌طور نشستم و دارم نگاهش می‌کنم یه جیغ خوشگل دیگه زد از اون‌ها که آدم میشی برای چند ساعت.
مثل جت بلند شدم و رفتم جاروبرقی رو درآوردم و ده دقیقه‌ای عین دسته‌ی گل خونه رو جارو کردم.
مامان سرش رو با رضایت تکون داد و گفت:
- حتما باید دو تا جیغ سرت بزنم تا خوب کار کنی.
اومدن روی مبل بشینم که دمپاییش رو درآوردم و منم توی همون پوزیشن در حال نشستم موندم و تکون نخوردم و یه نگاه به مامان کردم.
مامان با یه حالتی نگاهم کرد و گفت:
- برو دوش بگیر بوی گوه عرق میدی.
با حالت زاری گفتم:
- مامان! من همین نیم ساعت پیش لباس عوض کردم.
مامان: همین که گفتم ( هشدار گونه نگاهم کرد) از ناهار خبری نیست...اون هم قرمه سبزی.
وا رفته نگاهش کردم و کمر صاف کردم به سمت اتاقم رفتم.

#سوگند_آتش
#آدینه_ابری
#هانی_کا
#عسل_کورکور
#انمجن_تک_رمان

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[عسل کورکور]

۲۵-
. . .
کی حوصله حموم داره حالا اَه.
لباس‌هام رو با حوله برداشتم و بیرون رفتم. با پوشیدن دمپایی‌های مخصوصم به سمت حموم رفتم و وارد شدم و بعد وصل کردن لباس‌ها به آویز رفتم زیر دوس و پنج دقیقه‌ای کنسرت اجرا کردم و جای حساس آهنگ بودم که با داد مامان دست از خوندن برداشتم.
عین یه آدم حالا من میگم آدم شما باور نکنین گربه‌شور کردم خودم و بیرون اومدم البته اول همون‌جا لباس پوشیدم.
همین که بیرون اومدم در خونه رو زدن حوله رو دور موهام پیچیدم و کمی آبشون رو گرفتم و بعد شال رو برداشتم و پوشیدم و به سمت در رفتم.
کمی طول کشید تا به دروازه برسم در رو باز کردم که با خاله و نوه‌ی دماغ عملیش روبه‌رو شدم.
آخ یادش بخیر بدجور رو من کراش بود. البته فکر نکنم الان هم باشه چون قبل از من روی ستا و کیا کراش زده بود و لامصب دل که نداره گراژِ... گراژ.
به اندازه‌ی موهای سرش دوست‌دختر و کراش داره.
به خودم اومدم و کنار رفتم، با لبخند سختی گه روی ل*ب نشوندم تعارف کردم و گفتم:
- خوش اومدین...بفرمایید.
وارد شدن و خواستم به خاله دست بدم که دستش راست اومد رفت توی حلقه اگه عقب نمی‌کشیدم خودم رو.
ان‌قدر بدم می‌اومد از این‌کارها... خم شدم و دستش‌رو ب*و*سیدم مگه عهد قجرِ والا اون عهد هم این‌طوری نبود.
البته که خاله ده سال از جوونیش رو ترکیه زندگی کرد و از اثرات همسایه بودن با قدیمی‌هاشِ.
خاله زود دستش رو کشید و با شعف ساختگی گفتم:
- سلام خاله جان! دلمون برات تنگ شده بود، خوبین؟
دروغ که حناق نیست... هست؟
از بالا مثل ملکه‌ها و مغرور نگاهم کرد که آب دهنم رو قورت دادم و با افاده و اکراه جواب داد:
- سلام، ممنون جانم.
جانم گفتنت توی حلقم! ۶۰ سالشِ اما هنوز مثل ۱۸ ساله‌ها رفتار می‌کنه والا من که ۱۹ سالمه ان‌قدر افاده ندارم.
لامصب هر کی هم می‌بینیش و سنش رو ندونه فکر می‌کنه ۳۰ سالش بیشتر نیست از بس بوتاکس و کوفت و زهرمار انجام داده و ان‌قدر هم از من بدش میاد و حرصش می‌گیره که از مادربزرگ فقط من ژن جوونیش رو به ارث بردم.
رو گرفت ازم و به سمت داخل رفت قربون فیس و افاده‌ات... شوهرت واسه همین دق کرد مرد.
هر عمل جراحی که شما فکر می‌کنی انجام داد از کوچکترین دریغ نکرد کلاً فکر کنم اولین نفری که توی ایران دماغ عمل کرد خالهِ خانمِ.
ارسطو نوه‌ی خاله دستش رو جلو آورد و با شگفتی گفت:
- سلام! وای آسمان خودتی؟ چقدر تغییر کردی دختر!
آره جون عمه‌ات. دستم رو توی دستش گذاشتم و لبخند تصنعی زدم و گفتم:
- سلام، واقعا!!
واقعا رو با یه لحن خاص گفتم که خودش پی برد.
- توهم تغییر کردی ارسطو.
ارسطو از اول دماغش خیلی مشکل داشت و یکیش هم انحراف بینی عمل کرد و جذابش کرد بد نبود در کل‌. قیافه‌ی در کل خوبی داشت.
دستم رو از دستش بیرون آوردم و به داخل اشاره کردم.
- بفرمایید.
ارسطو: تنکیو بیبی.
وارد که شد اداش رو درآوردم( تنکیو بیبی) که یه‌دفعه برگشت طرفم توی همون حالت موندم. به خودم اومدم و دستم رو پایین آوردم و لبخند ضایعه‌ای تحویلش دادم و گفتم:
- بفرمایید لطفا.
سری تکون داد و پوزخند زد و به راه افتاد مردک قوزمیت عملی. دست به سمت آسمون بردم و آروم گفتم:
- خدایا صبر صبر صبر!
قبل از این‌که دوباره ضایع بشم به سمتش رفتم و وارد خونه شدیم. به اتاقم رفتم و موهام رو خشک کردم و بافتم.

متن مخفی: متن مخفی مخصوص کپیست

۲۵-
. . .
کی حوصله حموم داره حالا اَه.
لباس‌هام رو با حوله برداشتم و بیرون رفتم. با پوشیدن دمپایی‌های مخصوصم به سمت حموم رفتم و وارد شدم و بعد وصل کردن لباس‌ها به آویز رفتم زیر دوس و پنج دقیقه‌ای کنسرت اجرا کردم و جای حساس آهنگ بودم که با داد مامان دست از خوندن برداشتم.
عین یه آدم حالا من میگم آدم شما باور نکنین گربه‌شور کردم خودم و بیرون اومدم البته اول همون‌جا لباس پوشیدم.
همین که بیرون اومدم در خونه رو زدن حوله رو دور موهام پیچیدم و کمی آبشون رو گرفتم و بعد شال رو برداشتم و پوشیدم و به سمت در رفتم.
کمی طول کشید تا به دروازه برسم در رو باز کردم که با خاله و نوه‌ی دماغ عملیش روبه‌رو شدم.
آخ یادش بخیر بدجور رو من کراش بود. البته فکر نکنم الان هم باشه چون قبل از من روی ستا و کیا کراش زده بود و لامصب دل که نداره گراژِ... گراژ.
به اندازه‌ی موهای سرش دوست‌دختر و کراش داره.
به خودم اومدم و کنار رفتم، با لبخند سختی گه روی ل*ب نشوندم تعارف کردم و گفتم:
- خوش اومدین...بفرمایید.
وارد شدن و خواستم به خاله دست بدم که دستش راست اومد رفت توی حلقه اگه عقب نمی‌کشیدم خودم رو.
ان‌قدر بدم می‌اومد از این‌کارها... خم شدم و دستش‌رو ب*و*سیدم مگه عهد قجرِ والا اون عهد هم این‌طوری نبود.
البته که خاله ده سال از جوونیش رو ترکیه زندگی کرد و از اثرات همسایه بودن با قدیمی‌هاشِ.
خاله زود دستش رو کشید و با شعف ساختگی گفتم:
- سلام خاله جان! دلمون برات تنگ شده بود، خوبین؟
دروغ که حناق نیست... هست؟
از بالا مثل ملکه‌ها و مغرور نگاهم کرد که آب دهنم رو قورت دادم و با افاده و اکراه جواب داد:
- سلام، ممنون جانم.
جانم گفتنت توی حلقم! ۶۰ سالشِ اما هنوز مثل ۱۸ ساله‌ها رفتار می‌کنه والا من که ۱۹ سالمه ان‌قدر افاده ندارم.
لامصب هر کی هم می‌بینیش و سنش رو ندونه فکر می‌کنه ۳۰ سالش بیشتر نیست از بس بوتاکس و کوفت و زهرمار انجام داده و ان‌قدر هم از من بدش میاد و حرصش می‌گیره که از مادربزرگ فقط من ژن جوونیش رو به ارث بردم.
رو گرفت ازم و به سمت داخل رفت قربون فیس و افاده‌ات... شوهرت واسه همین دق کرد مرد.
هر عمل جراحی که شما فکر می‌کنی انجام داد از کوچکترین دریغ نکرد کلاً فکر کنم اولین نفری که توی ایران دماغ عمل کرد خالهِ خانمِ.
ارسطو نوه‌ی خاله دستش رو جلو آورد و با شگفتی گفت:
- سلام! وای آسمان خودتی؟ چقدر تغییر کردی دختر!
آره جون عمه‌ات. دستم رو توی دستش گذاشتم و لبخند تصنعی زدم و گفتم:
- سلام، واقعا!!
واقعا رو با یه لحن خاص گفتم که خودش پی برد.
- توهم تغییر کردی ارسطو.
ارسطو از اول دماغش خیلی مشکل داشت و یکیش هم انحراف بینی عمل کرد و جذابش کرد بد نبود در کل‌. قیافه‌ی در کل خوبی داشت.
دستم رو از دستش بیرون آوردم و به داخل اشاره کردم.
- بفرمایید.
ارسطو: تنکیو بیبی.
وارد که شد اداش رو درآوردم( تنکیو بیبی) که یه‌دفعه برگشت طرفم توی همون حالت موندم. به خودم اومدم و دستم رو پایین آوردم و لبخند ضایعه‌ای تحویلش دادم و گفتم:
- بفرمایید لطفا.
سری تکون داد و پوزخند زد و به راه افتاد مردک قوزمیت عملی. دست به سمت آسمون بردم و آروم گفتم:
- خدایا صبر صبر صبر!
قبل از این‌که دوباره ضایع بشم به سمتش رفتم و وارد خونه شدیم. به اتاقم رفتم و موهام رو خشک کردم و بافتم.

#سوگند_آتش
#آدینه_ابری
#هانی_کا
#عسل_کورکور
#انجمن_تک_رمان

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[عسل کورکور]

۲۶-
. . .
به سمت پذیرایی رفتم و خاله خانم که به وسایل خونه که همین قبل عید عوضشون کردیم با اکراه و انزجار نگاه کرد و انگار که چیز بد و چندشی دیده باشه.
شیطونِ میگه برم یه جوابی بهش بدم حیف و صد حیف وگرنه الان شسته بودمش و پهنش کرده بودم رو بند.
آخه من و ساکت موندن یه چیز کاملاً عجیب و غریب و دور از باورِ.
توی ز*ب*ون‌درازی به قول مامان شیطون هم به گرد پام نمی‌رسه... به قولی هی یه حرفی توی آستین دارم که بزنم و طرف رو قهوه‌ای کنم. کلاً مار هفت خط و خالیم واسه خودم.
با چشم و ابروی مامان به سمت رفتم که نیشگون از بازوم گرفت.
با درد بازوم رو گرفتم و الکی بغض کردم و گفتم:
- چرا همچین می‌کنی مامی؟
مامان متنفر بود از اینکه مامی صداش کنیم.
مامان: زهرمار و مامی، ای درد و حناق سلاطین (به معنی پادشاهان ولی اینجا یه جور فحشِ) برو زنگ بزن بگو اون دوتا خواهر عتیقه‌ات کدوم جهنمی موندن.
- مامانی قربون خودت و ابراز احساساتت برم.
مامان: خواهش می‌کنم! برو واینستا جلو چشمم‌.
به اتاق رفتم و به کیا زنگ زدم. همین که جواب داد نذاشتم حرفی بزنه و با لحنی که شبیه بدبخت و بیچاره‌هایی هست که توی دردسر افتادن گفتم:
- وای کیا بدبخت شدیم جهان اومد خونه فهمید همه چی رو داره میاد سراغتون. مامان با جارو و دمپایی و خاله خانم هم که طبل رسوایی رو گرفته و که خودت می‌دونی فرار کن بیا خونه بابا بیاد بفهمه دیگه واویلاست.
لحنم واقعاً جوری ترسیده بود که خودم باور کردم.
می‌رفتم بازیگری روی هوا می‌بردنم.
بدون اینکه مهلت حرفی بدم قطع کردم آخ چه کیفی میده گوشی روی طرف مقابلت قطع کنی.
یعنی اوج کیف کردن و اون‌طرف هم اونجا داره حرص می‌خوره و اوففف اصلا من عاشق این صح*نه‌هام فقط.
پیش بقیه برگشتم و ساعت یازده و نیمه و الانِ که بابا و جهان برسن.
روی مبل وسط مامان و خاله نشستم و سرتاپا گوش شدم واسه شنیدن خاله زنک بازی‌هاشون که خاله چشم‌غره‌ای به سمتم رفت و مامان با اخم و چپ‌چپی که داشت نگاهم می‌کرد بلند شدم.
همراه ارسطو بیرون رفتیم و به سمت تخت زیر سایه درخت‌های بید و کُنار رفتیم و نشستیم چشم جهان رو هم دور دیدم.
ارسطو سر صحبت رو باز کرد و پاروی‌پا انداخت و گفت:
- چیکار می‌کنی آسمان؟
- هیچ بیکار! تو چیکار می‌کنی؟
ارسطو: سرکار نمی‌ری؟
- نه فعلا.
ارسطو بادی به غبغبه داد و دستی گوشه‌ی خط ابرویی یا همون شکستی کامل مشهود و مصنوعی که برای خودش درست کرده بود کشید و با دلبری ز*ب*ون روی ل*ب کشید و من مات و مبهوت داشتم به خل بازی‌های پسری که شک داشتم پسر باشه نگاه می‌کرد و با ادا و فیس و افاده دست روی رون پاش گذاشت و گفت:
- من که زدم توی کار مد و فشن ( جووون پس بگو آدم شدی از عینه وگرنه تویی که قیافه‌ات عین بوز مش رحیم و تتیش مامانی تشریف داشتی و چه به این حرف‌ها)
با لحن ضایعه‌ای ابرویی بالا انداختم و گفتم:
- عه چه جالب؛ موفق باشی.
ارسطو: مرسی گل. (تو حلقم) راستی آسی (آسی بخوره فرق سرت بی‌شعور بلد نیستی یه اسم هم خوب بگی) تو طراحی لباس هم کار می‌کنی؟
- فرق نداره، چطور؟
ارسطو با پُز بالایی گفت:
- شرکتی که من توش به عنوان مدلینگ کار می‌کنم فکر کنم نیاز داشته باشن اگه بخوای باهاشون راجبت صحبت می‌کنم.
ابرویی بالا انداختم چه عجب یه کار خوب داشت توی عمرش انجام می‌داد.
- جدی؟ ممنون میشم.

متن مخفی: متن مخفی مخصوص کپیست

۲۶-
. . .
به سمت پذیرایی رفتم و خاله خانم که به وسایل خونه که همین قبل عید عوضشون کردیم با اکراه و انزجار نگاه کرد و انگار که چیز بد و چندشی دیده باشه.
شیطونِ میگه برم یه جوابی بهش بدم حیف و صد حیف وگرنه الان شسته بودمش و پهنش کرده بودم رو بند.
آخه من و ساکت موندن یه چیز کاملاً عجیب و غریب و دور از باورِ.
توی ز*ب*ون‌درازی به قول مامان شیطون هم به گرد پام نمی‌رسه... به قولی هی یه حرفی توی آستین دارم که بزنم و طرف رو قهوه‌ای کنم. کلاً مار هفت خط و خالیم واسه خودم.
با چشم و ابروی مامان به سمت رفتم که نیشگون از بازوم گرفت.
با درد بازوم رو گرفتم و الکی بغض کردم و گفتم:
- چرا همچین می‌کنی مامی؟
مامان متنفر بود از اینکه مامی صداش کنیم.
مامان: زهرمار و مامی، ای درد و حناق سلاطین (به معنی پادشاهان ولی اینجا یه جور فحشِ) برو زنگ بزن بگو اون دوتا خواهر عتیقه‌ات کدوم جهنمی موندن.
- مامانی قربون خودت و ابراز احساساتت برم.
مامان: خواهش می‌کنم! برو واینستا جلو چشمم‌.
به اتاق رفتم و به کیا زنگ زدم. همین که جواب داد نذاشتم حرفی بزنه و با لحنی که شبیه بدبخت و بیچاره‌هایی هست که توی دردسر افتادن گفتم:
- وای کیا بدبخت شدیم جهان اومد خونه فهمید همه چی رو داره میاد سراغتون. مامان با جارو و دمپایی و خاله خانم هم که طبل رسوایی رو گرفته و که خودت می‌دونی فرار کن بیا خونه بابا بیاد بفهمه دیگه واویلاست.
لحنم واقعاً جوری ترسیده بود که خودم باور کردم.
می‌رفتم بازیگری روی هوا می‌بردنم.
بدون اینکه مهلت حرفی بدم قطع کردم آخ چه کیفی میده گوشی روی طرف مقابلت قطع کنی.
یعنی اوج کیف کردن و اون‌طرف هم اونجا داره حرص می‌خوره و اوففف اصلا من عاشق این صح*نه‌هام فقط.
پیش بقیه برگشتم و ساعت یازده و نیمه و الانِ که بابا و جهان برسن.
روی مبل وسط مامان و خاله نشستم و سرتاپا گوش شدم واسه شنیدن خاله زنک بازی‌هاشون که خاله چشم‌غره‌ای به سمتم رفت و مامان با اخم و چپ‌چپی که داشت نگاهم می‌کرد بلند شدم.
همراه ارسطو بیرون رفتیم و به سمت تخت زیر سایه درخت‌های بید و کُنار رفتیم و نشستیم چشم جهان رو هم دور دیدم.
ارسطو سر صحبت رو باز کرد و پاروی‌پا انداخت و گفت:
- چیکار می‌کنی آسمان؟
- هیچ بیکار! تو چیکار می‌کنی؟
ارسطو: سرکار نمی‌ری؟
- نه فعلا.
ارسطو بادی به غبغبه داد و دستی گوشه‌ی خط ابرویی یا همون شکستی کامل مشهود و مصنوعی که برای خودش درست کرده بود کشید و با دلبری ز*ب*ون روی ل*ب کشید و من مات و مبهوت داشتم به خل بازی‌های پسری که شک داشتم پسر باشه نگاه می‌کرد و با ادا و فیس و افاده دست روی رون پاش گذاشت و گفت:
- من که زدم توی کار مد و فشن ( جووون پس بگو آدم شدی از عینه وگرنه تویی که قیافه‌ات عین بوز مش رحیم و تتیش مامانی تشریف داشتی و چه به این حرف‌ها)
با لحن ضایعه‌ای ابرویی بالا انداختم و گفتم:
- عه چه جالب؛ موفق باشی.
ارسطو: مرسی گل. (تو حلقم) راستی آسی (آسی بخوره فرق سرت بی‌شعور بلد نیستی یه اسم هم خوب بگی) تو طراحی لباس هم کار می‌کنی؟
- فرق نداره، چطور؟
ارسطو با پُز بالایی گفت:
- شرکتی که من توش به عنوان مدلینگ کار می‌کنم فکر کنم نیاز داشته باشن اگه بخوای باهاشون راجبت صحبت می‌کنم.
ابرویی بالا انداختم چه عجب یه کار خوب داشت توی عمرش انجام می‌داد.
- جدی؟ ممنون میشم.

#سوگند_آتش
#آدینه_ابری
#عسل_کورکور
#هانی_کا
#انجمن_تک_رمان

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان