.امیـر والا؏.
مشاوره نویسندگی + ناظر رمان
پرسنل مدیریت
ناظر آزمایشی
نویسنده اختصاصی
نویسنده انجمن
نویسنده فعال
مشاوره نویسندگی
داستان‌نویس
دلنویس انجمن
کاربر ویژه تک رمان
کتابخوان برتر
پارت 48
درب اتاق را محکم به هم می‌کوبد و صدای هق‌هق‌هایش در خانه می‌پیچد. آبتین شوکه از اتاقش بیرون می‌آید و به درب اتاق چکاوک نیم‌نگاهی می‌اندازد. با دیدن آراس که موبایل به دست روی مبل نشسته و شوکه میخ در اتاق چکاوک است، آهسته زمزمه می‌کند:
- چش بود؟
آراس شانه بالا می‌دهد و درباره سر در گوشی می‌کند:
- خیلی ناراحت و یکم عصبی، از در خونه اومد داخل و مستقیم رفت تو اتاقش.
انگار چیزی یادش می‌آید که ناباور ابروی راستش را بالا می‌دهد و در حالی که گوشه ل*ب می‌گزد به اطراف نگاه می‌کند و وقتی خیالش از خلوت بودن راحت می‌شود، آهسته رو به آبتین پچ می‌زند:
- عصر که تو بیرون بودی، عمو بهش گفت سه‌شنبه باید مراسم عقدشون برگزار بشه، شاید بخاطر اونه.
اخم‌های آبتین به طرز فجیعی درهم می‌رود. دکمه‌های پیراهنش را پر حرص می‌بندد و با در آوردن موبایل از جین مشکی‌اش، راه خروج خانه را در پیش می‌گیرد.
***
برای بار سوم شماره پدرش را می‌گیرد که بالاخره در آخرین بوق، صدای خسته و دورگه‌ی کیان در گوشش می‌نشیند:
- جانم بابا، چی شده؟
آبتین، دندان بر هم می‌سابد که صدایش را بلند نکند. دست‌هایش را مشت می‌کند که خشمش را بروز ندهد. از بین دندان‌هایش آهسته غرید:
- داری تن و ب*دن برادرت تو گور می‌لرزونی کیان‌خان.
صدای کیان، چاشنی خشم و ناباوری می‌شود:
- چی شده آبتین؟
آبتین، ضربه‌ای به فرمان می‌کوبد و خیره به دخترکی که با یک دسته‌گل بین ماشین‌ها جابه‌جا می‌شود، می‌غرد:
- کجایی بابا؟
کیان دم عمیق می‌گیرد و آهسته می‌گوید:
- سر خاک عموت.
***
از دور، کیان را می‌بیند که تکیه به سرو تنومد داده و خیره به خاک عمویش، در فکر فرو رفته. اذان را گفته و هوا کمکم دارد تاریک می‌شود. خود را مقابل کیان می‌رساند و با فرو بردن انگشت اشاره در جیب جینش، اخم درهم می‌کشد. کیان، در سکوت سر تا پایش را بر انداز می‌کند. هوای نیمه تاریک، سوز و هوهوی باد میان قبرستان خالی، فضای مهیبی را ایجاد کرده بود. کیان خیره به قاب عکس کاویان، لبخند تلخی می‌زند و همزمان قطره‌ی اشکی از گوشه چشمش فرو می‌ریزد:
- وقتی رفتم بهش گفتم داداش عاشق شدم، خندید.
لبخند کیان با زنده شدن خاطرات عمیق‌تر می‌شود. تار موهای سفید کنار شقیقه‌اش، در آن لباس مشکی یقه اسکی بیشتر خودنمایی می‌کردند. چشم‌های آسمانی‌اش را بی‌فروغ می‌بینند و لبخندش را وسعت می‌دهد:
-بهم گفت تو منو دیدی دلت هوای عشق و عاشقی کرده. هنور بچه‌ای کیان بچسب به خوشی؛ اما اگه واقعا می‌خوای و هوا و هوس نیست، خودم یه تنه پشتتم.
سیب گلوی آبتین، بالا و پایین می‌شود. نیم‌نگاهی به قبر بی‌سنگ عمویش می‌اندازد و در حالی که قبرستان فقط توسط ترانس‌های برق اندکی روشنایی دارند، کنار قبر عمویش می‌نشیند. کیان آهسته زمزمه می‌کند:
- پدر امیر بخاطر مادر چکاوک مرد و مادر امیر وقتی که خان، بخاطر دفاع اردشیر و فراری دادن عموت و خانوادش از دستش کفری بود...
سکوت می‌کند و درحالی که بغض نهفته در سیب گلویش تا مرز انفجار پیش می‌رود به چهره وا رفته آبتین خیره می‌شود و ادامه می‌دهد:
- یه روز زن اردشیر رو سر چشمه گرفت و بهش ت*ج*اوز کرد. اون خان پست از ب*دن عر*یان مادر امیر کلی عکس گرفت و تو روستا پخش کرد.
آبتین شوکه به اشک چمبر زده در چشمان کیان خیره می‌شود و ناخواسته، خاک قبر عمویش را در مشت می‌کشد. کیان، به سختی ادامه می‌دهد و چگونه می‌توانست جبران کند.
- به مردم گفت این عواقب سرپیچی از دستورات خان. پدرم همون سال از کدخدایی بر کنار شد. مادر امیر خودکشی کرد. عموت و رخساره، در حالی که رخساره حامله بود، به همدان فرار کردند.
آبتین ناباور دست روی صورتش می‌کشد و در حالی که چشم‌هایش جایی برای گرد شدن ندارد، آهسته زمزمه می‌کند:
- باورم نمیشه!
کیان لبخند تلخی می‌زند و نگاه تارش را به ماه کاملی می‌دهد، که دست و دلباز نور خود را روی زمین پهن کرده:
- وقتی چکاوک هفده‌ساله شد، خان مرده بود؛ اما پسر بزرگش، پسرش جای عموت اینا رو پیدا کرد. با کاویان حرف زده بود که اونا رو می‌بخشه و می‌ذاره به روستا برگردن. گفته بود حالا که هم رخساره مرده هم پدرم از عشق رخساره مرد، چکاوک رو به جای رخساره به خانوادشون ب*دن تا از تقصیراتشون بگذره.
برق از سر آبتین می‌گذرد و به طرز ناگهانی و پر از خشمی به سمت پدرش جهش می‌زند، چشم‌هایش سرخ می‌شوند و رگ گ*ردنش ملتهب. صدایش را بالا می‌برد و فریادش در سکوت قبرستان می‌پیچد:
- تو همه اینا رو می‌دونستی و می‌ذاشتی من تو معدن اون ک*ثافت کار کنم؟
کیان دندان می‌ساید و چشم می‌بندد:
- اگر توان مقابله بو،د کاویان مقابله می کرد. اون اومد تهران چون می‌دونست توان مقابله نداره. جوون بودی سرت باد داشت، می‌گفتم بهت مثل الان می‌خواستی د*اغ کنی، دردسر می‌شد برات. حالا می‌فهمی چرا اصرار دارم که چکاوک و امیر عقد کنن؟ اگه چکاوک رو دوست داری و نمی‌خوای بقیه عمرش زیر تمسخر و سلطه اون خانواده جاه‌طلب باشه، کوتاه بیا.
آبتین ناباور و جنون‌وار می‌خندد و به موهایش چنگ می‌اندازد.
درب اتاق را محکم به هم می‌کوبد و صدای هق‌هق‌هایش در خانه می‌پیچد. آبتین شوکه از اتاقش بیرون می‌آید و به درب اتاق چکاوک نیم‌نگاهی می‌اندازد. با دیدن آراس که موبایل به دست روی مبل نشسته و شوکه میخ در اتاق چکاوک است، آهسته زمزمه می‌کند:
- چش بود؟
آراس شانه بالا می‌دهد و درباره سر در گوشی می‌کند:
- خیلی ناراحت و یکم عصبی، از در خونه اومد داخل و مستقیم رفت تو اتاقش.
انگار چیزی یادش می‌آید که ناباور ابروی راستش را بالا می‌دهد و در حالی که گوشه ل*ب می‌گزد به اطراف نگاه می‌کند و وقتی خیالش از خلوت بودن راحت می‌شود، آهسته رو به آبتین پچ می‌زند:
- عصر که تو بیرون بودی، عمو بهش گفت سه‌شنبه باید مراسم عقدشون برگزار بشه، شاید بخاطر اونه.
اخم‌های آبتین به طرز فجیعی درهم می‌رود. دکمه‌های پیراهنش را پر حرص می‌بندد و با در آوردن موبایل از جین مشکی‌اش، راه خروج خانه را در پیش می‌گیرد.
***
برای بار سوم شماره پدرش را می‌گیرد که بالاخره در آخرین بوق، صدای خسته و دورگه‌ی کیان در گوشش می‌نشیند:
- جانم بابا، چی شده؟
آبتین، دندان بر هم می‌سابد که صدایش را بلند نکند. دست‌هایش را مشت می‌کند که خشمش را بروز ندهد. از بین دندان‌هایش آهسته غرید:
- داری تن و ب*دن برادرت تو گور می‌لرزونی کیان‌خان.
صدای کیان، چاشنی خشم و ناباوری می‌شود:
- چی شده آبتین؟
آبتین، ضربه‌ای به فرمان می‌کوبد و خیره به دخترکی که با یک دسته‌گل بین ماشین‌ها جابه‌جا می‌شود، می‌غرد:
- کجایی بابا؟
کیان دم عمیق می‌گیرد و آهسته می‌گوید:
- سر خاک عموت.
***
از دور، کیان را می‌بیند که تکیه به سرو تنومد داده و خیره به خاک عمویش، در فکر فرو رفته. اذان را گفته و هوا کمکم دارد تاریک می‌شود. خود را مقابل کیان می‌رساند و با فرو بردن انگشت اشاره در جیب جینش، اخم درهم می‌کشد. کیان، در سکوت سر تا پایش را بر انداز می‌کند. هوای نیمه تاریک، سوز و هوهوی باد میان قبرستان خالی، فضای مهیبی را ایجاد کرده بود. کیان خیره به قاب عکس کاویان، لبخند تلخی می‌زند و همزمان قطره‌ی اشکی از گوشه چشمش فرو می‌ریزد:
- وقتی رفتم بهش گفتم داداش عاشق شدم، خندید.
لبخند کیان با زنده شدن خاطرات عمیق‌تر می‌شود. تار موهای سفید کنار شقیقه‌اش، در آن لباس مشکی یقه اسکی بیشتر خودنمایی می‌کردند. چشم‌های آسمانی‌اش را بی‌فروغ می‌بینند و لبخندش را وسعت می‌دهد:
-بهم گفت تو منو دیدی دلت هوای عشق و عاشقی کرده. هنور بچه‌ای کیان بچسب به خوشی؛ اما اگه واقعا می‌خوای و هوا و هوس نیست، خودم یه تنه پشتتم.
سیب گلوی آبتین، بالا و پایین می‌شود. نیم‌نگاهی به قبر بی‌سنگ عمویش می‌اندازد و در حالی که قبرستان فقط توسط ترانس‌های برق اندکی روشنایی دارند، کنار قبر عمویش می‌نشیند. کیان آهسته زمزمه می‌کند:
- پدر امیر بخاطر مادر چکاوک مرد و مادر امیر وقتی که خان، بخاطر دفاع اردشیر و فراری دادن عموت و خانوادش از دستش کفری بود...
سکوت می‌کند و درحالی که بغض نهفته در سیب گلویش تا مرز انفجار پیش می‌رود به چهره وا رفته آبتین خیره می‌شود و ادامه می‌دهد:
- یه روز زن اردشیر رو سر چشمه گرفت و بهش ت*ج*اوز کرد. اون خان پست از ب*دن عر*یان مادر امیر کلی عکس گرفت و تو روستا پخش کرد.
آبتین شوکه به اشک چمبر زده در چشمان کیان خیره می‌شود و ناخواسته، خاک قبر عمویش را در مشت می‌کشد. کیان، به سختی ادامه می‌دهد و چگونه می‌توانست جبران کند.
- به مردم گفت این عواقب سرپیچی از دستورات خان. پدرم همون سال از کدخدایی بر کنار شد. مادر امیر خودکشی کرد. عموت و رخساره، در حالی که رخساره حامله بود، به همدان فرار کردند.
آبتین ناباور دست روی صورتش می‌کشد و در حالی که چشم‌هایش جایی برای گرد شدن ندارد، آهسته زمزمه می‌کند:
- باورم نمیشه!
کیان لبخند تلخی می‌زند و نگاه تارش را به ماه کاملی می‌دهد، که دست و دلباز نور خود را روی زمین پهن کرده:
- وقتی چکاوک هفده‌ساله شد، خان مرده بود؛ اما پسر بزرگش، پسرش جای عموت اینا رو پیدا کرد. با کاویان حرف زده بود که اونا رو می‌بخشه و می‌ذاره به روستا برگردن. گفته بود حالا که هم رخساره مرده هم پدرم از عشق رخساره مرد، چکاوک رو به جای رخساره به خانوادشون ب*دن تا از تقصیراتشون بگذره.
برق از سر آبتین می‌گذرد و به طرز ناگهانی و پر از خشمی به سمت پدرش جهش می‌زند، چشم‌هایش سرخ می‌شوند و رگ گ*ردنش ملتهب. صدایش را بالا می‌برد و فریادش در سکوت قبرستان می‌پیچد:
- تو همه اینا رو می‌دونستی و می‌ذاشتی من تو معدن اون ک*ثافت کار کنم؟
کیان دندان می‌ساید و چشم می‌بندد:
- اگر توان مقابله بو،د کاویان مقابله می کرد. اون اومد تهران چون می‌دونست توان مقابله نداره. جوون بودی سرت باد داشت، می‌گفتم بهت مثل الان می‌خواستی د*اغ کنی، دردسر می‌شد برات. حالا می‌فهمی چرا اصرار دارم که چکاوک و امیر عقد کنن؟ اگه چکاوک رو دوست داری و نمی‌خوای بقیه عمرش زیر تمسخر و سلطه اون خانواده جاه‌طلب باشه، کوتاه بیا.
آبتین ناباور و جنون‌وار می‌خندد و به موهایش چنگ می‌اندازد.
کد:
درب اتاق را محکم به هم می‌کوبد و صدای هق‌هق‌هایش در خانه می‌پیچد. آبتین شوکه از اتاقش بیرون می‌آید و به درب اتاق چکاوک نیم‌نگاهی می‌اندازد. با دیدن آراس که موبایل به دست روی مبل نشسته و شوکه میخ در اتاق چکاوک است، آهسته زمزمه می‌کند:
- چش بود؟
آراس شانه بالا می‌دهد و درباره سر در گوشی می‌کند:
- خیلی ناراحت و یکم عصبی، از در خونه اومد داخل و مستقیم رفت تو اتاقش.
انگار چیزی یادش می‌آید که ناباور ابروی راستش را بالا می‌دهد و در حالی که گوشه ل*ب می‌گزد به اطراف نگاه می‌کند و وقتی خیالش از خلوت بودن راحت می‌شود، آهسته رو به آبتین پچ می‌زند:
- عصر که تو بیرون بودی، عمو بهش گفت سه‌شنبه باید مراسم عقدشون برگزار بشه، شاید بخاطر اونه.
اخم‌های آبتین به طرز فجیعی درهم می‌رود. دکمه‌های پیراهنش را پر حرص می‌بندد و با در آوردن موبایل از جین مشکی‌اش، راه خروج خانه را در پیش می‌گیرد.
***
برای بار سوم شماره پدرش را می‌گیرد که بالاخره در آخرین بوق، صدای خسته و دورگه‌ی کیان در گوشش می‌نشیند:
- جانم بابا، چی شده؟
آبتین، دندان بر هم می‌سابد که صدایش را بلند نکند. دست‌هایش را مشت می‌کند که خشمش را بروز ندهد. از بین دندان‌هایش آهسته غرید:
- داری تن و ب*دن برادرت تو گور می‌لرزونی کیان‌خان.
صدای کیان، چاشنی خشم و ناباوری می‌شود:
- چی شده آبتین؟
آبتین، ضربه‌ای به فرمان می‌کوبد و خیره به دخترکی که با یک دسته‌گل بین ماشین‌ها جابه‌جا می‌شود، می‌غرد:
- کجایی بابا؟
کیان دم عمیق می‌گیرد و آهسته می‌گوید:
- سر خاک عموت.
***
از دور، کیان را می‌بیند که تکیه به سرو تنومد داده و خیره به خاک عمویش، در فکر فرو رفته. اذان را گفته و هوا کمکم دارد تاریک می‌شود. خود را مقابل کیان می‌رساند و با فرو بردن انگشت اشاره در جیب جینش، اخم درهم می‌کشد. کیان، در سکوت سر تا پایش را بر انداز می‌کند. هوای نیمه تاریک، سوز و هوهوی باد میان قبرستان خالی، فضای مهیبی را ایجاد کرده بود. کیان خیره به قاب عکس کاویان، لبخند تلخی می‌زند و همزمان قطره‌ی اشکی از گوشه چشمش فرو می‌ریزد:
- وقتی رفتم بهش گفتم داداش عاشق شدم، خندید.
لبخند کیان با زنده شدن خاطرات عمیق‌تر می‌شود. تار موهای سفید کنار شقیقه‌اش، در آن لباس مشکی یقه اسکی بیشتر خودنمایی می‌کردند. چشم‌های آسمانی‌اش را بی‌فروغ می‌بینند و لبخندش را وسعت می‌دهد:
-بهم گفت تو منو دیدی دلت هوای عشق و عاشقی کرده. هنور بچه‌ای کیان بچسب به خوشی؛ اما اگه واقعا می‌خوای و هوا و هوس نیست، خودم یه تنه پشتتم.
سیب گلوی آبتین، بالا و پایین می‌شود. نیم‌نگاهی به قبر بی‌سنگ عمویش می‌اندازد و در حالی که قبرستان فقط توسط ترانس‌های برق اندکی روشنایی دارند، کنار قبر عمویش می‌نشیند. کیان آهسته زمزمه می‌کند:
- پدر امیر بخاطر مادر چکاوک مرد و مادر امیر وقتی که خان، بخاطر دفاع اردشیر و فراری دادن عموت و خانوادش از دستش کفری بود...
سکوت می‌کند و درحالی که بغض نهفته در سیب گلویش تا مرز انفجار پیش می‌رود به چهره وا رفته آبتین خیره می‌شود و ادامه می‌دهد:
- یه روز زن اردشیر رو سر چشمه گرفت و بهش ت*ج*اوز کرد. اون خان پست از ب*دن عر*یان مادر امیر کلی عکس گرفت و تو روستا پخش کرد.
آبتین شوکه به اشک چمبر زده در چشمان کیان خیره می‌شود و ناخواسته، خاک قبر عمویش را در مشت می‌کشد. کیان، به سختی ادامه می‌دهد و چگونه می‌توانست جبران کند.
- به مردم گفت این عواقب سرپیچی از دستورات خان. پدرم همون سال از کدخدایی بر کنار شد. مادر امیر خودکشی کرد. عموت و رخساره، در حالی که رخساره حامله بود، به همدان فرار کردند.
آبتین ناباور دست روی صورتش می‌کشد و در حالی که چشم‌هایش جایی برای گرد شدن ندارد، آهسته زمزمه می‌کند:
- باورم نمیشه!
کیان لبخند تلخی می‌زند و نگاه تارش را به ماه کاملی می‌دهد، که دست و دلباز نور خود را روی زمین پهن کرده:
- وقتی چکاوک هفده‌ساله شد، خان مرده بود؛ اما پسر بزرگش، پسرش جای عموت اینا رو پیدا کرد. با کاویان حرف زده بود که اونا رو می‌بخشه و می‌ذاره به روستا برگردن. گفته بود حالا که هم رخساره مرده هم پدرم از عشق رخساره مرد، چکاوک رو به جای رخساره به خانوادشون ب*دن تا از تقصیراتشون بگذره.
برق از سر آبتین می‌گذرد و به طرز ناگهانی و پر از خشمی به سمت پدرش جهش می‌زند، چشم‌هایش سرخ می‌شوند و رگ گ*ردنش ملتهب. صدایش را بالا می‌برد و فریادش در سکوت قبرستان می‌پیچد:
- تو همه اینا رو می‌دونستی و می‌ذاشتی من تو معدن اون ک*ثافت کار کنم؟
کیان دندان می‌ساید و چشم می‌بندد:
- اگر توان مقابله بو،د کاویان مقابله می کرد. اون اومد تهران چون می‌دونست توان مقابله نداره. جوون بودی سرت باد داشت، می‌گفتم بهت مثل الان می‌خواستی د*اغ کنی، دردسر می‌شد برات. حالا می‌فهمی چرا اصرار دارم که چکاوک و امیر عقد کنن؟ اگه چکاوک رو دوست داری و نمی‌خوای بقیه عمرش زیر تمسخر و سلطه اون خانواده جاه‌طلب باشه، کوتاه بیا.
آبتین ناباور و جنون‌وار می‌خندد و به موهایش چنگ می‌اندازد.
آخرین ویرایش توسط مدیر:
