درحال تایپ رمان جنون آنی | زری کاربر انجمن تک رمان

[NADIYA]

رابرت صدای موزیک را کم کرد و تلفن ریچل را در دستانش گرفت و وارد لوکیشن شد.‌ لوکیشن، شهر چارلستون را نشان می‌داد. هر دو اسلحه را بر روی صندلی قرار داد و ماشینش را پشت سر ماشین پاگنده پارک کرد. لوازمی که نیاز داشت در کیفش گذاشت و یکی از اسلحه‌ها را در دست زمختش گرفت.
در حینی که تلفن را میان دستانش رد و بدل می‌کرد، سوئیچ را در جیب شلوار چروکیده‌اش نهاد. با پیاده شدن از ماشین، خاطره‌های تلخ مرور شدند. این‌ شهر همان شهری بود که در گذشته‌اش شخصی را ملاقات کرده بود، شخصی که باعث شده بود یک روز خوش نداشته باشد و مدام سد راهش میشد. بند کیفش را بر روی شانه‌اش انداخت و زیر ل*ب زمزمه کرد:
_ حالا که قسمت شد یه بار دیگه پام رو توی شهر چارلستون بذارم، باید اعتراف کنم با قتلی که انجام دادم، هرگز پشیمون نیستم.
نیشخندی بر روی لبان گوشتی‌اش طرح بست. در حینی که لبانش را به داخل دهانش می‌کشید، به ادامه‌ی حرفش افزود:
- خود کرده رو تدبیر نیست.
در همین حین که گام برمی‌داشت، مسیجی بر روی تلفن ریچل آمد:
- کجایی؟
رابرت در جواب به پیام او نوشت:
- همون جایی که آدرس دادی، وایستادم.
رابرت دوید تا هر چه سریع‌تر خود را به ماشین برساند و پشت آن پنهان شود. روی جاده‌ی سرد نشست و در حینی که نفس‌نفس میزد، ل*ب زد:
- بیا تا حقت رو کف دستت بذارم.
تلفن را بر روی سایلنت گذاشت. با صدای کلفت و بم او، سرش را کج کرد.
- ریچل، ریچل کجایی؟
رابرت اسلحه‌اش را از قلاف بیرون کشید و با یک حرکت از جای برخاست و از پشت ماشین بیرون آمد. چند گام استوار برداشت تا رأس و مماس او قرار گرفت و تک خنده‌ای کرد و ل*ب زد:
- ریچل؟
قهقهه‌ای زد و به ادامه‌ی حرفش افزود:
- حق داری که فکر کنی ریچلم؛ اما متأسفم! من رابرتم.
دستش را به طرف او گرفت؛ اما آن مرد با لکنتی که ناشی از تلاقی هم‌زمان ترس و درد، در وجود بی‌وجودش بود، گفت:
- فکرش رو نمی‌کردی باهام روبه‌رو بشی؟
رابرت مچ دست لنکا را گرفت و با یک حرکت او را به طرف خود کشید و اسلحه را بر روی سرش گذاشت و از لای دندان‌های کلید شده‌اش غرید:
- قبلاً جونت رو نجات دادم که خودم جونت رو ازت بگیرم.
لنکا زبانش را بر روی لبان گوشتی و کبود و زخم‌آلودش کشید و نگاه سردی به رابرت انداخت و کمان ابروانش را درهم کشید و ل*ب زد:
- تا چند ساعت پیش فکر می‌کردم که به قتل رسیدی؛ اما نمی‌دونستم زرنگ‌تر از این حرف‌هایی.
رابرت چند قدم به طرف لنکا برداشت و فشار اسلحه را بر روی پیشانی او بیشتر کرد و گفت:
- برای چی به ریچل دستور دادی که توی ماشین من بمب جاساز کنه؟ فکر کردی به همین راحتی‌ها می‌تونی از شرم خلاص شی؟
پایش را بلند کرد و ضربه‌ی مضبوطی به شکمش زد و از لای دندان‌های کلید شده‌اش غرید:
- کور خوندی، چون من به همین راحتی‌ها نمی‌میرم، گرچه بخاطر دشمن‌هام دستم به خون خیلی‌ها آلوده شد و یه روز خوش نداشتم؛ اما مابقی عمرم رو به خوبی و خوشی می‌گذرونم.
رابرت با صدای آشنایی که در گوشش نجوا شد، حدس زد که یکی از آدم‌های لنکا باشد، پس ماشه را کشید و شلیک کرد. رابرت در حینی که قهقهه میزد، سرش را بالا آورد تا با چشمان دودوزنش صورت سالیوان استیپلتون را از نظر بگذراند. سالیوان که رأس و مماس رابرت قرار گرفته بود، با دو چشم گرد شده از شدت تعجب، ل*ب زد:
- رابرت؟!
رابرت اسلحه را روی سر سالیوان کوبید و فریاد زد:
- این هم آدمت بود، دیدی که در عرض یک ثانیه توی دست‌های من جون داد؟
سالیوان دستش را بر روی سرش قرار داد و خود را بر روی زمین کشید تا عقب‌گرد و از دست رابرت فرار کند. در حینی که اجزای صورت رابرت را از نظر می‌گذراند، ل*ب زد:
- تو یه دیوونه‌ی‌ زنجیری هستی، یه دیوونه که گاه جنون داره و هر گاه یادش میاد بچگی‌هاش چه‌قدر پدرش اذیتش کرده، حرصش رو سر بقیه خالی می‌کنه و کشتن آدم‌ها براش مثل آب خوردن می‌مونه.
رابرت اطراف را حلاجی کرد و با دیدن ازدحامی از جمعیت، اسلحه‌اش را قلاف کرد و ل*ب زد:
- کی گفته قراره تو با یه گلوله بمیری؟ اوه عزیزم! اشتباه به عرضت رسوندن، چون من هزار تا گلوله هم توی اون مغزت خالی کنم، آروم نمی‌شم، پس با این اوصاف، تو فعلاً اسیر من می‌مونی!
سالیوان لبان باریکش را به داخل دهانش کشید و با ترس و لرز ل*ب زد:
- چی از جونم می‌خوای؟ هر کاری بگی می‌کنم، فقط جونم رو ازم نگیر.
#جنون_آنی
#زری
#انجمن_تک_رمان

متن مخفی: متن مخفی کپیست

رابرت صدای موزیک را کم کرد و تلفن ریچل را در دستانش گرفت و وارد لوکیشن شد.‌ لوکیشن، شهر چارلستون را نشان می‌داد. هر دو اسلحه را بر روی صندلی قرار داد و ماشینش را پشت سر ماشین پاگنده پارک کرد. لوازمی که نیاز داشت در کیفش گذاشت و یکی از اسلحه‌ها را در دست زمختش گرفت.
در حینی که تلفن را میان دستانش رد و بدل می‌کرد، سوئیچ را در جیب شلوار چروکیده‌اش نهاد. با پیاده شدن از ماشین، خاطره‌های تلخ مرور شدند. این‌ شهر همان شهری بود که در گذشته‌اش شخصی را ملاقات کرده بود، شخصی که باعث شده بود یک روز خوش نداشته باشد و مدام سد راهش میشد. بند کیفش را بر روی شانه‌اش انداخت و زیر ل*ب زمزمه کرد:
_ حالا که قسمت شد یه بار دیگه پام رو توی شهر چارلستون بذارم، باید اعتراف کنم با قتلی که انجام دادم، هرگز پشیمون نیستم.
نیشخندی بر روی لبان گوشتی‌اش طرح بست. در حینی که لبانش را به داخل دهانش می‌کشید، به ادامه‌ی حرفش افزود:
- خود کرده رو تدبیر نیست.
در همین حین که گام برمی‌داشت، مسیجی بر روی تلفن ریچل آمد:
- کجایی؟
رابرت در جواب به پیام او نوشت:
- همون جایی که آدرس دادی، وایستادم.
رابرت دوید تا هر چه سریع‌تر خود را به ماشین برساند و پشت آن پنهان شود. روی جاده‌ی سرد نشست و در حینی که نفس‌نفس میزد، ل*ب زد:
- بیا تا حقت رو کف دستت بذارم.
تلفن را بر روی سایلنت گذاشت. با صدای کلفت و بم او، سرش را کج کرد.
- ریچل، ریچل کجایی؟
رابرت اسلحه‌اش را از قلاف بیرون کشید و با یک حرکت از جای برخاست و از پشت ماشین بیرون آمد. چند گام استوار برداشت تا رأس و مماس او قرار گرفت و تک خنده‌ای کرد و ل*ب زد:
- ریچل؟
قهقهه‌ای زد و به ادامه‌ی حرفش افزود:
- حق داری که فکر کنی ریچلم؛ اما متأسفم! من رابرتم.
دستش را به طرف او گرفت؛ اما آن مرد با لکنتی که ناشی از تلاقی هم‌زمان ترس و درد،  در وجود بی‌وجودش بود، گفت:
- فکرش رو نمی‌کردی باهام روبه‌رو بشی؟
رابرت مچ دست لنکا را گرفت و با یک حرکت او را به طرف خود کشید و اسلحه را بر روی سرش گذاشت و از لای دندان‌های کلید شده‌اش غرید:
- قبلاً جونت رو نجات دادم که خودم جونت رو ازت بگیرم.
لنکا زبانش را بر روی لبان گوشتی و کبود و زخم‌آلودش کشید و نگاه سردی به رابرت انداخت و کمان ابروانش را درهم کشید و ل*ب زد:
- تا چند ساعت پیش فکر می‌کردم که به قتل رسیدی؛ اما نمی‌دونستم زرنگ‌تر از این حرف‌هایی.
رابرت چند قدم به طرف لنکا برداشت و فشار اسلحه را بر روی پیشانی او بیشتر کرد و گفت:
- برای چی به ریچل دستور دادی که توی ماشین من بمب جاساز کنه؟ فکر کردی به همین راحتی‌ها می‌تونی از شرم خلاص شی؟
پایش را بلند کرد و ضربه‌ی مضبوطی به شکمش زد و از لای دندان‌های کلید شده‌اش غرید:
- کور خوندی، چون من به همین راحتی‌ها نمی‌میرم، گرچه بخاطر دشمن‌هام دستم به خون خیلی‌ها آلوده شد و یه روز خوش نداشتم؛ اما مابقی عمرم رو به خوبی و خوشی می‌گذرونم.
رابرت با صدای آشنایی که در گوشش نجوا شد، حدس زد که یکی از آدم‌های لنکا باشد، پس ماشه را کشید و شلیک کرد. رابرت در حینی که قهقهه میزد، سرش را بالا آورد تا با چشمان دودوزنش صورت سالیوان استیپلتون را از نظر بگذراند. سالیوان که رأس و مماس رابرت قرار گرفته بود، با دو چشم گرد شده از شدت تعجب، ل*ب زد:
- رابرت؟!
رابرت اسلحه را روی سر سالیوان کوبید و فریاد زد:
- این هم آدمت بود، دیدی که در عرض یک ثانیه توی دست‌های من جون داد؟
سالیوان دستش را بر روی سرش قرار داد و خود را بر روی زمین کشید تا عقب‌گرد و از دست رابرت فرار کند. در حینی که اجزای صورت رابرت را از نظر می‌گذراند، ل*ب زد:
- تو یه دیوونه‌ی‌ زنجیری هستی، یه دیوونه که گاه جنون داره و هر گاه یادش میاد بچگی‌هاش چه‌قدر پدرش اذیتش کرده، حرصش رو سر بقیه خالی می‌کنه و کشتن آدم‌ها براش مثل آب خوردن می‌مونه.
رابرت اطراف را حلاجی کرد و با دیدن ازدحامی از جمعیت، اسلحه‌اش را قلاف کرد و ل*ب زد:
- کی گفته قراره تو با یه گلوله بمیری؟ اوه عزیزم! اشتباه به عرضت رسوندن، چون من هزار تا گلوله هم توی اون مغزت خالی کنم، آروم نمی‌شم، پس با این اوصاف، تو فعلاً اسیر من می‌مونی!
سالیوان لبان باریکش را به داخل دهانش کشید و با ترس و لرز ل*ب زد:
- چی از جونم می‌خوای؟ هر کاری بگی می‌کنم،  فقط جونم رو ازم نگیر.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[NADIYA]

رابرت قهقهه‌ای زد و بر روی تکه سنگی نشست. نگاهش روی پوتین قهوه‌ای رنگ چرمش چرخ خورد و ل*ب زد:
- جونت رو بگیرم یا نگیرم رو نمی‌دونم؛ اما، اما مطمئن باش نوازشت هم نمی‌کنم.
رابرت در حالی که چنگی به موهای خرمایی رنگش می‌زد، گوشه‌ی ل*ب‌های باریکش را گ*از کوچکی گرفت و ادامه داد:
- در اعزای جونت باید یه کاری برام انجام بدی.
سالیوان خدا خواسته از جای برخاست و گفت:
- چی، چی‌؟ تو بگو باید چی‌کار کنم، من اگر اون کار رو انجام ندادم، اون‌وقت جونم رو بگیر.
رابرت از روی تکه سنگ برخاست و دستی بر روی ته ریش‌های بورش کشید.
- تلفن ریچل پیش منه؛ اما از هر طریقی که می‌تونی، اون رو برام بیار.
سالیوان یک تای ابروان پر پشت و مشکی رنگش بالا پرید، در حالی که دست‌های آغشته به خاکش را بر روی بلندی ریش‌هایش می‌کشید، گفت:
- اون نهایتا تا شب به خونه برمی‌گرده، به بادیگاردها زنگ می‌زنم میگم به این‌جا بیارنش.
خنده‌ای زیبا گوشه‌ی لبان رابرت نقش بست.
- براوو، تو هم کارت رو خوب بلدی ها!
چند گام برداشت و با دو خیز، خود را به سالیوان رساند و ادامه داد:
- بالاخره بدرد یه چیزی خوردی! براوو، براوو
رابرت تلفن ریچل را میان دست‌هایش رد و بدل کرد و صفحه‌ی آن را روشن کرد. به بک گراند تلفن که عکس خود ریچل بود، چشم دوخت و نیشخندی مزین لبانش شد. سرش را بالا آورد و خطاب به سالیوان گفت:
- کی به جز خودت این‌جاست؟
سالیوان شقیقه‌اش را ماساژ داد و زبان بر لبان خشکیده‌اش کشید و گفت:
- کریستوفر دویل که چند دقیقه پیش با یه گلوله کُشتیش.
یک تای ابروان رابرت بالا پرید، سرش را برگرداند و نیم نگاهی گذرا به کریستوفر که اطرافش آغشته به خون شده بود، انداخت و ل*ب ورچید:
- دیگه رحم ندارم؛ ولی راحت شد.‌ این زندگی چیه؟ همش نوکری تو رو می‌کرد. لااقل از دست تو و ظلم‌هایی که بهش میشد راحت شد. همین کافیه.
نیشخندی مزین لبان سالیوان شد.
- چرا به‌جای این‌که بقیه رو بکشی، یه گلوله توی مغز خودت خالی نمی‌کنی و راحت شی؟
رابرت قهقهه زد و میان خنده‌اش، از شدت عصبانیت ابروانش در هم گره خورد و گفت:
- من تا انتقامم رو نگیرم، نمی‌میرم.
سالیوان زبان بر روی ل*ب‌های باریک و خشکیده‌اش کشید و با ترسی که همانند خوره به جانش رخنه زده بود، ل*ب زد:
- می‌خوای از کی انتقام بگیری و دلیلش چیه؟
رابرت اسلحه‌اش را میان دستانش رد و بدل کرد و گفت:
- از اونی که باعث شد من گرفتار همچین چیزی بشم، کسی که باعث شد زندگیم نابود بشه و ذره‌ذره جلو دشمن‌هام آب بشم.
سالیوان اندکی تکان خورد و چنگی به موهایش زد.
- تا الان بیش از ده تا قتل کردی، به کجا رسیدی؟ حالت خوب شد و جنونت کم شد؟ نه.
رابرت تک خنده‌ای سر داد و نگاهش را به افق و ماورا دوخت.
- به جاهایِ خوبی می‌رسم. زمانی‌ که انتقامم‌ رو از تموم آدم‌هایی که بهم بدی کردن بگیرم، جنونم هم خوب میشه.
رویش را برگرداند و در چشمان سرشار از ترس سالیوان خیره شد و ادامه داد:
- آره خوب میشم.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان