حرفه‌ای رمان کاراکال | Rover کاربر انجمن تک رمان

[Rover]

پارت صد و سی و هشتم

الکساندرا قدمی به جلو برداشت و به پاکت روی زمین، خیره شد. حالا که هوش و حواسش سرجایش آمده بود، می‌توانست بفهمد که هیچ‌‌چیز واقعی‌تر از شانس نیست و در حقیقت، سه مرد روبه‌رویش به هیچ‌وجه خوش‌شانس نبودند؛ حالا دفتر وکیل تبدیل به یک فضای بی‌انتها شده بود؛ هزارتویی از احساسات پیچیده و غیرقابل پیش‌بینی که بوی تعفن می‌دادند.
نگاهش را بالا کشید و به ثمره‌ی زندگی‌اش زل زد. گذشته از آن قامت بالا، شانه‌های ستبر، چهره‌‌ی بی‌عاطفه و چشمان تیزش که لبریز از تنفر بود، رفتارش نیز مردم را به حیرت وا می‌داشت. می‌دانست که چه کارهایی از دستش برمی‌آید. کم و بیش آوازه‌اش را از زبان این و آن شنیده بود؛ اما هیچ‌گاه تصور نمی‌کرد که بخواهد به نفع درخت پوسیده‌‌ی خانواده‌اش، تیشه‌ها را از سر راه بردارد. ر*اب*طه‌ی آن‌ها پس از مرگ سلستینو، طعنه به جهنم می‌زد و به تاریکی مطلق می‌مانست؛ احساس تأسف می‌کرد؟ هرگز! فی‌الواقع اگر در دنیای مردگان با سلستینو روبه‌رو می‌شد، به او می‌گفت که یگانه پسرشان، چیزی بیشتر از ظاهر را از او به ارث برده و این، ادعای باطلی نبود.
پسر جوان، تکه استخوان انگشت وکیل را با دقت بر روی صفحه‌‌ی تلفن همراه او گذاشت و طولی نکشید که صدای باز شدن قفل آن، به گوش رسید.
- اگه می‌خوای کارم به خودکشی بکشه، به زل زدنت ادامه بده مامان!
این را بدون چشم برداشتن از صفحه‌ی گوشی یاروش گفته بود. الکساندرا، سگرمه‌هایش را درهم کشید و قدم دیگری به طرف او برداشت. دیگر جایی برای سرکشی و یکه‌تازی باقی نمانده بود. صدایش را صاف کرد و با اشاره به جنازه‌ی یاروش، پرسید:
- به این فکر کردی که چطور می‌خوای از پس عواقبش بر بیای؟
میگل، پوزخندی زد و بی‌آن که سرش را بلند کند، کلمات تکراری را شمرده و محکم، ادا کرد.
- از این‌جا برو.
- من نمی‌تونم برم و وانمود کنم که هیچ اتفاقی نیفتاده.
با دقت، صندوق ایمیل‌های یاروش را زیر و رو کرد و در همان حال، ل*ب زد:
- اشتباه می‌کنی؛ مطمئنم که از پسش بر میای چون توی این کار فوق‌العاده‌ای!
- میگل، باید با هم حلش کنیم عزیزم.
اخم غلیظی بر روی پیشانی نشاند و پس از خاموش کردن صفحه‌‌ی گوشی، آن را درون جیبش قرار داد. با نگاه غضب‌آلودش، قدمی جلو آمد و در فاصله‌ای ناچیز از الکساندرا، ایستاد.
- حلش کنیم؟! هنوزم فکر می‌کنی که می‌تونی همه‌چیز رو درست کنی؟
الکساندرا، نگاهش را دزدید و به دستان خونین او و انگشت بریده‌ای که درون مشتش می‌فشرد، خیره شد.
- هیچ‌وقت نخواستی که درست... .
میگل، دندان‌هایش را روی هم سایید و انگشت خونینش را روی س*ی*نه‌ی مادرش گذاشت.
- پاپا به خاطر تو مرد.
صدایش را بالاتر برد و با اشاره به اجساد اطرافشان، ادامه داد:
- تو باعث مرگشون هستی... .
سپس، انگشتش را روی س*ی*نه‌ی خودش گذشت و با چشمان سرخش، به چهره‌‌ی مادرش نگریست. دانه‌های ریز عرق بر روی پیشانی‌اش نشسته بود و چشمه‌ی درد، در مردمک‌های لرزانش می‌جوشید؛ تلفیقی از درماندگی و خشم بی‌پایان.
- تو بودی که من رو کشتی! حالا چطور، فقط بهم بگو که چطور می‌تونی حلش کنی، هان؟!
الکساندرا، سرش را بالا گرفت و به چشمان پریشان و سرتاسر اندوه پسرکش، خیره شد. این سرانجام آشنای تمام مکالماتی بود که با یکدیگر داشتند. میگل، او را مقصر تمام اتفاقات ناخوشایند زندگی‌اش می‌دانست و گوش و چشمش را تا ابد، به روی توجیهاتش بسته بود. با این حال، هوای مسموم داخل اتاق را به یک‌باره بلعید و لحن تندی به خودش گرفت.
- ببین کار دنیا به کجا رسیده که پسر، مادر خودش رو به چنین جنایاتی متهم می‌کنه!
- از این که هنوزم وانمود می‌کنی به خاطر این زندگی نکبت‌باری که برام ساختی بی‌تقصیری، حالم به هم می‌خوره.
- حال من هم از این که هنوزم من رو مقصر مرگ پدرت می‌دونی، به هم می‌خوره! طوری حرف می‌زنی که انگار نمی‌دونی اون خودکش‍... .
- با این خزعبلات خودت رو تبرئه کردی؟ این‌طوری تونستی فراموش کنی که چه بلایی سرمون آوردی؟
میگل، لگد محکمی به میز کنار پایش زد و باز هم صدایش را بالا برد.
- بذار یادت بندازم که تو خانواده‌مون رو به مردی فروختی که یه یتیم بی‌کس و کار رو توی وصیت‌نامه‌اش به تو ترجیح داده. تو برای خانواده‌ی لعنتی خودت هم یه مرده به حساب میای؛ که حتی نخواستن توی اولین روز بیوه شدنت، کنارت باش‍... .
قلب الکساندرا با شنیدن جملات تحقیر‌آمیز میگل، به تکاپو افتاد و گونه‌های استخوانی‌اش، گلگون شد. او، طوری حرف می‌زد که انگار ستاره‌های وجودش و پروانه‌های درون قلبش، دور از وطن اصلی خویش مرده‌اند و صدایش، طنینی داشت که می‌گفت همه‌چیز را می‌داند؛ کلمات را طوری از میان لبان کبودش ادا می‌کرد که انگار صدها بار پیش خودش، زمزمه‌شان کرده و همه را از بر است. این موضوع، به قدری آزارش می‌داد که به یک‌باره، دستش را به هوای نشاندن یک سیلی بر روی صورت میگل، بالا آورد. با این وجود، طولی نکشید که مچ ظریفش اسیر انگشتان پسر شد و درد خفیفی در زیر پوستش جوانه زد. میگل، استخوان شکننده‌‌ی درون دستش را فشرد و صورتش را به الکساندرا، نزدیک کرد. واضح بود که سعی دارد تا خودش را آرام نگه داشته و از پشت نقاب بی‌تفاوتی‌اش، بیش از این بیرون نیاید. پس از کمی مکث، ل*ب‌هایش را با حالتی از انزجار از هم گشود و زمزمه کرد:
- رقت‌انگیزتر از اجدادت توی ایپاتیف¹ شدی.
با ضربه‌‌ی بسیار آرامی، او را به عقب هل داد و در حالی که به طرف میز وکیل قدم بر می‌داشت، با جدیت افزود:
- وقتی که پام رو برای اولین‌بار توی اون خونه‌ی جهنمیت گذاشتم، با هم توافق کردیم که فاصله‌‌مون رو برای همیشه حفظ کنیم و من تا جایی که می‌تونستم، از تو و این زندگی مسخره‌ای که برای خودت ساختی، دور شدم. چه اقبال بلندی! واقعاً دوست دارم که ادامه داشته باش‍ه و... .
الکساندرا، دندان‌‌قروچه‌ای کرد و با صدایی که هر لحظه اوج می‌گرفت، گفت:
- از این اقبال بلند، تبدیل به هیولایی شدی که هیچ سنخیتی با اصل و نسب واقعیت، نداره. دیگه حتی نمی‌تونم با نگاه کردن به تو، صورت پسرم رو ببینم.
میگل، پوزخندزنان ابرویی بالا انداخت و دست‌های خون‌آلودش را بر روی س*ی*نه‌اش، گره کرد. با آرامش ناپایداری که تا دقایقی پیش قابل رؤیت نبود، به میز تکیه داد و ل*ب زد:
- من فقط خودم رو از زیر سایه‌ی اون اصل و نسب احمقانه‌ات بیرون کشیدم تا مثل تو نباشم، گاسپوجا²!
شانه‌ای بالا انداخت و هم‌زمان با نگاه کردن به عقربه‌های ساعت مچی‌اش، ادامه داد:
- می‌دونی، برام جالبه که اون شوهر احمقت با استفاده از علاقه‌‌ی بی‌حد و مرزی که بینمون وجود داره، تا این حد تحقیرت کرده؛ دلم می‌خواد تا خود صبح براش دست بزنم!
تکیه‌اش را از میز گرفت و با هدف برداشتن پاکت‌ وصیت‌نامه‌ای که یاروش قبل از مرگش، به واسطه‌ی تهدید و ترس از او تنظیم کرده بود، خم شد.
- وقتی به این فکر می‌کنم که به آخرین خواسته‌ی قبل از مرگش نرسید، حالم خوب میشه! واسه همینه که تو نمی‌تونی مثل اون تا این حد احمق باشی که خیال کنی تمام این کارها رو به خاطر تو انجام دادم. ازم انتظار نداری که وقتم رو به خاطر تراژدی یه زوج ناموفق تلف کنم، هوم؟
- میگل... .
کمرش را صاف کرد و پاکت را با خونسردی، به طرف الکساندرا گرفت. هرچند که این حالت آرام، نمایشی بیش نبود و درونش، از شدت شعله‌های آتش کینه و خشم، می‌سوخت.
- بیا تصور کنیم که هردومون به چیزی که می‌خواستیم رسیدیم؛ تو به ثروت زابکوف بزرگ و من، به پاک کردن اسمش از کنار اسمم!

---

۱. خانه ایپاتیف واقع در یکاترینبورگ امروزی، محل قتل آخرین تزار روسیه، نیکولای دوم به همراه خانواده و نزدیکانش در سال ۱۹۱۸ میلادی است.
۲. در زبان روسی به معنای «خانم» یا « بانوی محترم» است که به صورت یک عنوان برای خطاب قرار دادن بانوان اشرافی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

متن مخفی: مخصوص کپیست

الکساندرا قدمی به جلو برداشت و به پاکت روی زمین، خیره شد. حالا که هوش و حواسش سرجایش آمده بود، می‌توانست بفهمد که هیچ‌‌چیز واقعی‌تر از شانس نیست و در حقیقت، سه مرد روبه‌رویش به هیچ‌وجه خوش‌شانس نبودند؛ حالا دفتر وکیل تبدیل به یک فضای بی‌انتها شده بود؛ هزارتویی از احساسات پیچیده و غیرقابل پیش‌بینی که بوی تعفن می‌دادند.
نگاهش را بالا کشید و به ثمره‌ی زندگی‌اش زل زد. گذشته از آن قامت بالا، شانه‌های ستبر، چهره‌‌ی بی‌عاطفه و چشمان تیزش که لبریز از تنفر بود، رفتارش نیز مردم را به حیرت وا می‌داشت. می‌دانست که چه کارهایی از دستش برمی‌آید. کم و بیش آوازه‌اش را از زبان این و آن شنیده بود؛ اما هیچ‌گاه تصور نمی‌کرد که بخواهد به نفع درخت پوسیده‌‌ی خانواده‌اش، تیشه‌ها را از سر راه بردارد. ر*اب*طه‌ی آن‌ها پس از مرگ سلستینو، طعنه به جهنم می‌زد و به تاریکی مطلق می‌مانست؛ احساس تأسف می‌کرد؟ هرگز! فی‌الواقع اگر در دنیای مردگان با سلستینو روبه‌رو می‌شد، به او می‌گفت که یگانه پسرشان، چیزی بیشتر از ظاهر را از او به ارث برده و این، ادعای باطلی نبود.
پسر جوان، تکه استخوان انگشت وکیل را با دقت بر روی صفحه‌‌ی تلفن همراه او گذاشت و طولی نکشید که صدای باز شدن قفل آن، به گوش رسید.
- اگه می‌خوای کارم به خودکشی بکشه، به زل زدنت ادامه بده مامان!
این را بدون چشم برداشتن از صفحه‌ی گوشی یاروش گفته بود. الکساندرا، سگرمه‌هایش را درهم کشید و قدم دیگری به طرف او برداشت. دیگر جایی برای سرکشی و یکه‌تازی باقی نمانده بود. صدایش را صاف کرد و با اشاره به جنازه‌ی یاروش، پرسید:
- به این فکر کردی که چطور می‌خوای از پس عواقبش بر بیای؟
میگل، پوزخندی زد و بی‌آن که سرش را بلند کند، کلمات تکراری را شمرده و محکم، ادا کرد.
- از این‌جا برو.
- من نمی‌تونم برم و وانمود کنم که هیچ اتفاقی نیفتاده.
با دقت، صندوق ایمیل‌های یاروش را زیر و رو کرد و در همان حال، ل*ب زد:
- اشتباه می‌کنی؛ مطمئنم که از پسش بر میای چون توی این کار فوق‌العاده‌ای!
- میگل، باید با هم حلش کنیم عزیزم.
اخم غلیظی بر روی پیشانی نشاند و پس از خاموش کردن صفحه‌‌ی گوشی، آن را درون جیبش قرار داد. با نگاه غضب‌آلودش، قدمی جلو آمد و در فاصله‌ای ناچیز از الکساندرا، ایستاد.
- حلش کنیم؟! هنوزم فکر می‌کنی که می‌تونی همه‌چیز رو درست کنی؟
الکساندرا، نگاهش را دزدید و به دستان خونین او و انگشت بریده‌ای که درون مشتش می‌فشرد، خیره شد.
- هیچ‌وقت نخواستی که درست... .
میگل، دندان‌هایش را روی هم سایید و انگشت خونینش را روی س*ی*نه‌ی مادرش گذاشت.
- پاپا به خاطر تو مرد.
صدایش را بالاتر برد و با اشاره به اجساد اطرافشان، ادامه داد:
- تو باعث مرگشون هستی... .
سپس، انگشتش را روی س*ی*نه‌ی خودش گذشت و با چشمان سرخش، به چهره‌‌ی مادرش نگریست. دانه‌های ریز عرق بر روی پیشانی‌اش نشسته بود و چشمه‌ی درد، در مردمک‌های لرزانش می‌جوشید؛ تلفیقی از درماندگی و خشم بی‌پایان.
- تو بودی که من رو کشتی! حالا چطور، فقط بهم بگو که چطور می‌تونی حلش کنی، هان؟!
الکساندرا، سرش را بالا گرفت و به چشمان پریشان و سرتاسر اندوه پسرکش، خیره شد. این سرانجام آشنای تمام مکالماتی بود که با یکدیگر داشتند. میگل، او را مقصر تمام اتفاقات ناخوشایند زندگی‌اش می‌دانست و گوش و چشمش را تا ابد، به روی توجیهاتش بسته بود. با این حال، هوای مسموم داخل اتاق را به یک‌باره بلعید و لحن تندی به خودش گرفت.
- ببین کار دنیا به کجا رسیده که پسر، مادر خودش رو به چنین جنایاتی متهم می‌کنه!
- از این که هنوزم وانمود می‌کنی به خاطر این زندگی نکبت‌باری که برام ساختی بی‌تقصیری، حالم به هم می‌خوره.
- حال من هم از این که هنوزم من رو مقصر مرگ پدرت می‌دونی، به هم می‌خوره! طوری حرف می‌زنی که انگار نمی‌دونی اون خودکش‍... .
- با این خزعبلات خودت رو تبرئه کردی؟ این‌طوری تونستی فراموش کنی که چه بلایی سرمون آوردی؟
میگل، لگد محکمی به میز کنار پایش زد و باز هم صدایش را بالا برد.
- بذار یادت بندازم که تو خانواده‌مون رو به مردی فروختی که یه یتیم بی‌کس و کار رو توی وصیت‌نامه‌اش به تو ترجیح داده. تو برای خانواده‌ی لعنتی خودت هم یه مرده به حساب میای؛ که حتی نخواستن توی اولین روز بیوه شدنت، کنارت باش‍... .
قلب الکساندرا با شنیدن جملات تحقیر‌آمیز میگل، به تکاپو افتاد و گونه‌های استخوانی‌اش، گلگون شد. او، طوری حرف می‌زد که انگار ستاره‌های وجودش و پروانه‌های درون قلبش، دور از وطن اصلی خویش مرده‌اند و صدایش، طنینی داشت که می‌گفت همه‌چیز را می‌داند؛ کلمات را طوری از میان لبان کبودش ادا می‌کرد که انگار صدها بار پیش خودش، زمزمه‌شان کرده و همه را از بر است. این موضوع، به قدری آزارش می‌داد که به یک‌باره، دستش را به هوای نشاندن یک سیلی بر روی صورت میگل، بالا آورد. با این وجود، طولی نکشید که مچ ظریفش اسیر انگشتان پسر شد و درد خفیفی در زیر پوستش جوانه زد. میگل، استخوان شکننده‌‌ی درون دستش را فشرد و صورتش را به الکساندرا، نزدیک کرد. واضح بود که سعی دارد تا خودش را آرام نگه داشته و از پشت نقاب بی‌تفاوتی‌اش، بیش از این بیرون نیاید. پس از کمی مکث، ل*ب‌هایش را با حالتی از انزجار از هم گشود و زمزمه کرد:
- رقت‌انگیزتر از اجدادت توی ایپاتیف¹ شدی.
با ضربه‌‌ی بسیار آرامی، او را به عقب هل داد و در حالی که به طرف میز وکیل قدم بر می‌داشت، با جدیت افزود:
- وقتی که پام رو برای اولین‌بار توی اون خونه‌ی جهنمیت گذاشتم، با هم توافق کردیم که فاصله‌‌مون رو برای همیشه حفظ کنیم و من تا جایی که می‌تونستم، از تو و این زندگی مسخره‌ای که برای خودت ساختی، دور شدم. چه اقبال بلندی! واقعاً دوست دارم که ادامه داشته باش‍ه و... .
الکساندرا، دندان‌‌قروچه‌ای کرد و با صدایی که هر لحظه اوج می‌گرفت، گفت:
- از این اقبال بلند، تبدیل به هیولایی شدی که هیچ سنخیتی با اصل و نسب واقعیت، نداره. دیگه حتی نمی‌تونم با نگاه کردن به تو، صورت پسرم رو ببینم.
میگل، پوزخندزنان ابرویی بالا انداخت و دست‌های خون‌آلودش را بر روی س*ی*نه‌اش، گره کرد. با آرامش ناپایداری که تا دقایقی پیش قابل رؤیت نبود، به میز تکیه داد و ل*ب زد:
- من فقط خودم رو از زیر سایه‌ی اون اصل و نسب احمقانه‌ات بیرون کشیدم تا مثل تو نباشم، گاسپوجا²!
شانه‌ای بالا انداخت و هم‌زمان با نگاه کردن به عقربه‌های ساعت مچی‌اش، ادامه داد:
- می‌دونی، برام جالبه که اون شوهر احمقت با استفاده از علاقه‌‌ی بی‌حد و مرزی که بینمون وجود داره، تا این حد تحقیرت کرده؛ دلم می‌خواد تا خود صبح براش دست بزنم!
تکیه‌اش را از میز گرفت و با هدف برداشتن پاکت‌ وصیت‌نامه‌ای که یاروش قبل از مرگش، به واسطه‌ی تهدید و ترس از او تنظیم کرده بود، خم شد.
- وقتی به این فکر می‌کنم که به آخرین خواسته‌ی قبل از مرگش نرسید، حالم خوب میشه! واسه همینه که تو نمی‌تونی مثل اون تا این حد احمق باشی که خیال کنی تمام این کارها رو به خاطر تو انجام دادم. ازم انتظار نداری که وقتم رو به خاطر تراژدی یه زوج ناموفق تلف کنم، هوم؟
- میگل... .
کمرش را صاف کرد و پاکت را با خونسردی، به طرف الکساندرا گرفت. هرچند که این حالت آرام، نمایشی بیش نبود و درونش، از شدت شعله‌های آتش کینه و خشم، می‌سوخت.
- بیا تصور کنیم که هردومون به چیزی که می‌خواستیم رسیدیم؛ تو به ثروت زابکوف بزرگ و من، به پاک کردن اسمش از کنار اسمم!

۱. خانه ایپاتیف واقع در یکاترینبورگ امروزی، محل قتل آخرین تزار روسیه، نیکولای دوم به همراه خانواده و نزدیکانش در سال ۱۹۱۸ میلادی است.
۲. در زبان روسی به معنای «خانم» یا « بانوی محترم» است که به صورت یک عنوان برای خطاب قرار دادن بانوان اشرافی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

#رمان_کاراکال
#اثر_حدیثه_شهبازی
#انجمن_تک_رمان

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[Rover]

پارت صد و سی و نهم

الکساندرا، نگاهش را پایین کشید و دو مرتبه، به پاکت درون دست او، زل زد. با خود گمان می‌کرد که اوضاع آن‌قدرها هم به دور از میلش پیش نرفته است. میگل با وجود تمام گزاره‌های پلیدش در مقابل او، یاروش را در آخرین دقایق زندگی‌ به تنظیم یک وصیت‌نامه‌‌ی جعلی اما ممتاز برای خانواده سوورف وادار کرد و حالا نام آن دختر به کلی از داخل سند، پاک شده بود.
با یک تردید ساختگی، گوشه‌ی پاکت را بین دو انگشتش گرفت و کوتاه پرسید:
- اون دختره چی؟
سرش را بلند کرد و خیره به ابروهای بالا پریده و چهره‌‌ی سردرگم پسر، ادامه داد:
- روز خاکسپاری دیدیش.
میگل، پوزخندزنان چشم از الکساندرا برداشت و نیم نگاهی به انگشتان خونین خودش انداخت. چه افتضاحی!
- پس خیلی هم دور از دسترس نبوده.
- هم‌زمان با مرگ میخائیل، سر و کله‌اش پیدا شد. بعید نیست که این وصیت‌نامه هم کار خودش... .
نفس عمیقی کشید و با بی‌حوصله‌ترین لحن ممکن، به میان حرف الکساندرا پرید:
- برای بالا کشیدن اموال شوهرت راه‌های آسون‌تر از این هم وجود داشت.
- دیگه نمیشه نادیده‌ بگیریمش.
- اوه جدی؟! چیز دیگه‌ای هم براش مونده تا ازش بگیریم؟ تا جایی که یادمه خانواده‌اش رو قتل‌عام کردن.
الکساندرا، چشمانش را ریز کرد و ل*ب زد:
- پس می‌شناسیش.
- شبیه آدمی هستم که آلزایمر داره؟!
- اون‌ زمان فقط پنج سالت بود.
- برخلاف تو، اصرار زیادی برای حفظ کردن خاطراتی دارم که به پاپا مربوط میشن.
پاکت را بالا گرفت و با تمسخر، سرتاپای پسر را از نظر گذراند.
- و حالا بهشون خیانت کردی.
میگل، شانه‌هایش را بالا انداخت و دو مرتبه، به لبه‌ی میز تکیه داد. این گفت‌وگوی کسل‌کننده، حوصله‌اش را سر برده بود و لحظه به لحظه، فرصت طلایی مقابله با تبعات تصمیماتش را از او می‌گرفت.
- خب آره؛ من که دل پره ته نیستم.
انگشت اشاره‌اش را در هوا چرخاند و با مکث کوتاهی، درب خروج را نشان داد. الکساندرا از گوشه‌ی چشم مسیر نگاه او را دنبال کرد و پس از چند ثانیه سکوت، بازدمش را پر سر و صدا به بیرون فرستاد.
- امشب منتظرتم؛ باید با هم حرف بزنیم.
میگل، سری تکان داد و در حالی که به اجساد داخل اتاق می‌نگریست، با لودگی دست به کمر زد.
- چطوره دوست‌های جدیدم رو هم با خودم بیارم؟ به لوین بگو شام مفصلی تدارک ببینه که برازنده‌ی یه شاهزاده باشه.
خندید و بی‌قیدتر از قبل، ژست متفکری به خودش گرفت.
- آم، یه چیزی مثل بیف است‍... نه! زیادی سنگینه؛ ممکنه مهمون‌هامون برای رسیدن به دروازه‌های جهنم به زحمت بیفتن. آهان! نظرت درمورد خاویار ایرانی چیه؟ حتما طعم مرگ رو از یادشون می‌بره! حتی شاید بتونیم یاد و خاطره ژنرال رو هم زنده کنیم.
الکساندرا ل*ب‌هایش را بر روی هم فشرد و با صدای آرامی، به نطق احمقانه‌ی پسرش پایان داد.
- خیلی‌‌ خب، کافیه! فقط در اولین فرصت باهام تماس بگیر.
مکثی کرد و با تردید، به چهره‌‌ی رنگ‌پریده‌ی یاروش زل زد. آن مرد تا ساعتی پیش، نفس می‌کشید و صدای زمختش، زخم‌هایی نامرئی در ذهن او برجای می‌گذاشت. چه خوب که حالا مرگ، حنجره‌اش را بوسیده بود!
قبل از آن که به طرف درب خروج برود، آخرین نگاهش را نثار میگل کرد و زمزمه‌کنان، گفت:
- امن بمون... عزیزم!
بدون آن که منتظر واکنشی از طرف او باشد، بر روی پاشنه‌ی پایش چرخید و در سکوت و با فشردن پاکت درون دستش، از اتاق خارج شد. تازه در این زمان بود که میگل، می‌توانست نفس حبس‌ شده‌اش را رها کند و بوی خون، در مشامش جان بگیرد. دستی به صورتش کشید و با درماندگی، چشمانش را مالید. تا حد درد خسته بود و گمان می‌کرد که پاهایش در راستای برهم زدن تعادلش، بر روی زمین می‌لغزند. بدون آن که چشمانش را باز کند، به لبه‌ی میز چنگ زد و وزنش را روی دست انداخت. حالا دیگر برده‌ی هیولای درون ذهنش شده بود؛ انگار که دیگر هیچ حقی در برابرش نداشت و می‌دانست که او، به این راحتی‌ها رهایش نخواهد کرد.
به آرامی، کنار میز سُر خورد و بر روی زمین سفت و سرد نشست. می‌توانست خودش را وارث اجباری تمام درد و نفرت مردگان اطرافش بداند تا از این به بعد، بار آن‌ها را هم به دوش بکشد. فکر کردن به این مسئله، دنیا را دور سرش می‌چرخاند.
پلک‌هایش را بیشتر از پیش بر روی هم فشرد و هم‌زمان با گره کردن انگشتانش، به آرامی سرش را به تکیه‌گاه چوبی‌ پشتش کوبید.
- سی و یک.
هم‌زمان با برخورد ضربه‌ی دوم به میز، به شمارش ادامه داد.
- سی و دو. سی و سه.
مکثی کرد و این‌بار، کمی محکم‌تر از دو مرتبه‌ی قبل، سرش را به میز کوبید.
- لعنتی خفه شو!
طنین فریادش، در میان دیوارهای اتاق محبوس ماند و تجسم چندین صدای مبهم، در ذهنش جای گرفت؛ گویا ارواح تمام آن‌هایی که در ظلم مطلق به قتل رسانده بود، در کالبد او نفس می‌کشیدند و صدای گریه‌‌هایشان را از تاریک‌ترین بخش قلبش، می‌شنید. این‌گونه بود که در خلوت خودش، تا قبل از پناه بردن به کلیسا و خواندن دعا برای آرامش این ارواح‌ هم‌نشین، به دیوانه‌ها شباهت پیدا می‌کرد.
در لهستان، امیدوار بود که بار آخری باشد که در مقابل صلیب زانو می‌زند و این نمایش دردناک را اجرا می‌کند. از همان لحظه می‌دانست که نگاه تمسخرآمیز دومینیکا در آن لحظه، هرگز از ذهنش پاک نخواهد شد « قاتل دل‌رحم! می‌ترسی روحشون بیاد سراغت؟! » به یک‌باره چشمانش را از هم گشود و چنگی به موهایش زد. آن دختر به تنهایی یک درد مضاعف بود که نمی‌دانست چطور از شرش خلاص شود. باید برای او هم دعا می‌خوانْد؟ در آن صورت دیگر احتیاجی به محو شدن نبود؛ واقعاً دشوار است که بتوان فهمید چه چیزی در دومینیکا باعث می‌شود تا احتیاجی به محو شدن پیدا نکند.
بدون اراده، ل*ب‌هایش به آرامی از هم باز شدند و طرح یک لبخند پررنگ بر روی صورتش افتاد. می‌دانست که به چه می‌خندد؛ به روزهای خوبشان، به همان مصیبت‌های قدیمی!
***
دومینیکا، ابروهایش را بالا انداخت و بر روی پیشخوان خم شد.
- پس می‌خوای بگی که تو، افسر سابق امنیت خارجه فرانسه‌ای؟ هاه!
قبل از آن که کولجا واکنشی بدهد، گیلاس وارونه‌ی نو*شی*دنی‌اش را به طرف او گرفت.
- یکی دیگه لطفا. این داستان داره جالب میشه.
کولجا، خندید و بطری دیگری از شلف برداشت. هم‌زمان با پر کردن گیلاس از مایع غلیظ سرخ‌ رنگ، گفت:
- چیزی نیست که خیلی بهش افتخار کنم.
- شاید چون عملیات موفقی نبوده ب‍... .
- اتفاقاً موفق شدم. اون رابط دستگیر شد و من هم ترفیع گرفتم.
نو*شی*دنی را در مقابل دومینیکا قرار داد و بی‌توجه به نگاه کنجکاو او، بطری درون دستش را سر کشید.
- فکر می‌کردم داری درمورد میگل حرف می‌زنی.
با بی‌میلی لبان نمناکش را پاک کرد و با گرفتن انگشت اشاره‌اش به طرف دومینیکا، جواب داد:
- مهم‌ترین قسمتش همینه.
بطری را روی میز گذاشت و با جدیت افزود:
- همون روز، ماشین انتقال رابط قبل از رسیدن به پایگاه امن، رفت روی هوا! پنج‌تا افسر دیگه هم باهاش کشته شدن. فکر می‌کنی کار کی بود؟
دومینیکا، پوزخندی زد و گیلاس را به لبانش نزدیک کرد.
- دیگه حدس زدنش سرگرم‌کننده نیست.
- خب باید برات جالب‌ باشه؛ منبعی که دسترسی به اون رابط رو برای ما ممکن کرد، میگل بود. کارش توی طعمه کردن همکارهاش حرف نداره!
حجم چشمگیری از نو*شی*دنی‌اش را سر کشید و سپس، گیلاس را با ضرب بر روی پیشخوان کوبید.
- ظاهراً بیخودی ترفیع گرفتی.
کولجا، تک‌خنده‌ای سر داد و انگشتانش را به صورت دختر نزدیک کرد. پیش‌ از آن که دومینیکا خودش را عقب بکشد، تکه‌ای از موهای خیسش را از روی پیشانی‌اش کنار زد و گفت:
- تا مدت‌ها هیچ کد مخربی توی سیستم ارتباطمون پیدا نشد و به این ترتیب، تمام اطلاعات محدودی که از اون رابط مرده داشتیم رو با کلی ابهام توی بخش بایگانی ثبت کردیم اما هنوز مهر پرونده‌ها خشک نشده بود که دستور رسید تحقیقات بیشتری برای پیدا کردن منشأ این جریان‌ها انجام بدیم. با این وجود، رسیدن به میگل تقریباً غیرممکن بود؛ چون اون رابطی که به عنوان طعمه فرستاد، ملیت ایرانی داشت.
- ایرانی؟!
- اوهوم؛ این موضوع روند پرونده رو به طور کل از مسیر اصلی خارج کرد. دولت ایران مظنون درجه یک سازمان بود اما چیزی برای اعلام اتهام بین‌المللی به جز یه مشت فرضیه‌‌ی من‌درآوردی که مارشال‌ها ساخته بودن، نداشتیم.
دومینیکا، سرش را عقب کشید و بدون ملایمت، موهایش را در یک طرف شانه‌اش جمع کرد.
- از کجا تونستید این‌قدر به اطلاعات یه منبع ناشناس اطمینان داشته باشید؟
- منبع ناشناس نبود؛ حداقل ما فکر می‌کردیم که این‌طور نیست چون کد اتصالش از بریتانیا مخابره میشد. ما کد رو با سازمان ام.آی.سیکس تطبیق دادیم و اون‌ها هم تاییدش کردن.
انگشتش را روی لبه‌ی لیوان نو*شی*دنی‌اش گذاشت و مسیر حلقوی‌اش را با دقت، دنبال کرد.
- اون ع*و*ضی همیشه یه قدم جلوتر وایساده.
کولجا، خندید اما در لبخندش هیچ نشانه‌ای از شادی وجود نداشت. گویا تبسم کردن برایش تبدیل به یک عادت روزمره شده بود.
- مگه این شرط زنده موندن نیست؟ و میگل همیشه کارش رو درست انجام میده، بیشتر از همه ما.
دومینیکا، چشمان براقش را در حدقه چرخاند و طعنه زد:
- یه فندوم براش بساز؛ عاشقش میشه!
مکثی کرد و قبل از سر کشیدن آخرین جرعه‌‌ی نو*شی*دنی ادامه داد:
- همتون رو جادو کرده.
کولجا، ابروهایش را بالا انداخت و از پیشخوان فاصله گرفت. سرش را تکان داد و هم‌زمان با دنبال کردن عقربه‌های ساعت رومیزی، زمزمه کرد:
- ظاهراً روی تو اثر نداشته.
پس از مکث کوتاهی، پرسید:
- می‌خوای همین‌جا منتظر بمونی؟
در مقابل نگاه پرسشگرانه‌ی دومینیکا، اشاره‌ای به پشت سرش کرد و ادامه داد:
- توی اتاق نشیمن یه کاناپه‌ی راحت دارم.
- همین‌جا خوبه.
بی‌توجه به پاسخ سرد او، لبخند گ*شا*دی بر ل*ب نشاند و گفت:
- و یه تلویزیون روبی قدیمی که نهایت سخاوت مکس رو نشون میده. خب، خیلی هم بدک هم نیست؛ اون‌قدری کار می‌کنه که بتونیم قسمت جدید تِریگر¹ رو با هم ببینیم.
دومینیکا، انگشتانش را به دور بازوهایش حلقه زد و در حالی که به نظر می‌آمد خودش را در آ*غ*و*ش کشیده، نگاهش را از کولجا گرفت و به پنجره‌های کدر سمت چپش، خیره شد.
- من تلویزیون نگاه نمی‌کنم.
- اوه آره! مطمئنم که وقتش رو نداری. حواسم نبود که تو هنوز یه افسر فراری نشدی!

---

۱. سریال «ماشه» محصول ۲۰۲۰ روسیه

متن مخفی: مخصوص کپیست

الکساندرا، نگاهش را پایین کشید و دو مرتبه، به پاکت درون دست او، زل زد. با خود گمان می‌کرد که اوضاع آن‌قدرها هم به دور از میلش پیش نرفته است. میگل با وجود تمام گزاره‌های پلیدش در مقابل او، یاروش را در آخرین دقایق زندگی‌ به تنظیم یک وصیت‌نامه‌‌ی جعلی اما ممتاز برای خانواده سوورف وادار کرد و حالا نام آن دختر به کلی از داخل سند، پاک شده بود.
با یک تردید ساختگی، گوشه‌ی پاکت را بین دو انگشتش گرفت و کوتاه پرسید:
- اون دختره چی؟
سرش را بلند کرد و خیره به ابروهای بالا پریده و چهره‌‌ی سردرگم پسر، ادامه داد:
- روز خاکسپاری دیدیش.
میگل، پوزخندزنان چشم از الکساندرا برداشت و نیم نگاهی به انگشتان خونین خودش انداخت. چه افتضاحی!
- پس خیلی هم دور از دسترس نبوده.
- هم‌زمان با مرگ میخائیل، سر و کله‌اش پیدا شد. بعید نیست که این وصیت‌نامه هم کار خودش... .
نفس عمیقی کشید و با بی‌حوصله‌ترین لحن ممکن، به میان حرف الکساندرا پرید:
- برای بالا کشیدن اموال شوهرت راه‌های آسون‌تر از این هم وجود داشت.
- دیگه نمیشه نادیده‌ بگیریمش.
- اوه جدی؟! چیز دیگه‌ای هم براش مونده تا ازش بگیریم؟ تا جایی که یادمه خانواده‌اش رو قتل‌عام کردن.
الکساندرا، چشمانش را ریز کرد و ل*ب زد:
- پس می‌شناسیش.
- شبیه آدمی هستم که آلزایمر داره؟!
- اون‌ زمان فقط پنج سالت بود.
- برخلاف تو، اصرار زیادی برای حفظ کردن خاطراتی دارم که به پاپا مربوط میشن. 
پاکت را بالا گرفت و با تمسخر، سرتاپای پسر را از نظر گذراند.
- و حالا بهشون خیانت کردی.
میگل، شانه‌هایش را بالا انداخت و دو مرتبه، به لبه‌ی میز تکیه داد. این گفت‌وگوی کسل‌کننده، حوصله‌اش را سر برده بود و لحظه به لحظه، فرصت طلایی مقابله با تبعات تصمیماتش را از او می‌گرفت.
- خب آره؛ من که دل پره ته نیستم.
انگشت اشاره‌اش را در هوا چرخاند و با مکث کوتاهی، درب خروج را نشان داد. الکساندرا از گوشه‌ی چشم مسیر نگاه او را دنبال کرد و پس از چند ثانیه سکوت، بازدمش را پر سر و صدا به بیرون فرستاد.
- امشب منتظرتم؛ باید با هم حرف بزنیم.
میگل، سری تکان داد و در حالی که به اجساد داخل اتاق می‌نگریست، با لودگی دست به کمر زد.
- چطوره دوست‌های جدیدم رو هم با خودم بیارم؟ به لوین بگو شام مفصلی تدارک ببینه که برازنده‌ی یه شاهزاده باشه.
خندید و بی‌قیدتر از قبل، ژست متفکری به خودش گرفت.
- آم، یه چیزی مثل بیف است‍... نه! زیادی سنگینه؛ ممکنه مهمون‌هامون برای رسیدن به دروازه‌های جهنم به زحمت بیفتن. آهان! نظرت درمورد خاویار ایرانی چیه؟ حتما طعم مرگ رو از یادشون می‌بره! حتی شاید بتونیم یاد و خاطره ژنرال رو هم زنده کنیم.
الکساندرا ل*ب‌هایش را بر روی هم فشرد و با صدای آرامی، به نطق احمقانه‌ی پسرش پایان داد.
- خیلی‌‌ خب، کافیه! فقط در اولین فرصت باهام تماس بگیر.
مکثی کرد و با تردید، به چهره‌‌ی رنگ‌پریده‌ی یاروش زل زد. آن مرد تا ساعتی پیش، نفس می‌کشید و صدای زمختش، زخم‌هایی نامرئی در ذهن او برجای می‌گذاشت. چه خوب که حالا مرگ، حنجره‌اش را بوسیده بود!
قبل از آن که به طرف درب خروج برود، آخرین نگاهش را نثار میگل کرد و زمزمه‌کنان، گفت:
- امن بمون... عزیزم!
بدون آن که منتظر واکنشی از طرف او باشد، بر روی پاشنه‌ی پایش چرخید و در سکوت و با فشردن پاکت درون دستش، از اتاق خارج شد. تازه در این زمان بود که میگل، می‌توانست نفس حبس‌ شده‌اش را رها کند و بوی خون، در مشامش جان بگیرد. دستی به صورتش کشید و با درماندگی، چشمانش را مالید. تا حد درد خسته بود و گمان می‌کرد که پاهایش در راستای برهم زدن تعادلش، بر روی زمین می‌لغزند. بدون آن که چشمانش را باز کند، به لبه‌ی میز چنگ زد و وزنش را روی دست انداخت. حالا دیگر برده‌ی هیولای درون ذهنش شده بود؛ انگار که دیگر هیچ حقی در برابرش نداشت و می‌دانست که او، به این راحتی‌ها رهایش نخواهد کرد.
به آرامی، کنار میز سُر خورد و بر روی زمین سفت و سرد نشست. می‌توانست خودش را وارث اجباری تمام درد و نفرت مردگان اطرافش بداند تا از این به بعد، بار آن‌ها را هم به دوش بکشد. فکر کردن به این مسئله، دنیا را دور سرش می‌چرخاند.
پلک‌هایش را بیشتر از پیش بر روی هم فشرد و هم‌زمان با گره کردن انگشتانش، به آرامی سرش را به تکیه‌گاه چوبی‌ پشتش کوبید.
- سی و یک.
هم‌زمان با برخورد ضربه‌ی دوم به میز، به شمارش ادامه داد.
- سی و دو. سی و سه.
مکثی کرد و این‌بار، کمی محکم‌تر از دو مرتبه‌ی قبل، سرش را به میز کوبید.
- لعنتی خفه شو!
طنین فریادش، در میان دیوارهای اتاق محبوس ماند و تجسم چندین صدای مبهم، در ذهنش جای گرفت؛ گویا ارواح تمام آن‌هایی که در ظلم مطلق به قتل رسانده بود، در کالبد او نفس می‌کشیدند و صدای گریه‌‌هایشان را از تاریک‌ترین بخش قلبش، می‌شنید. این‌گونه بود که در خلوت خودش، تا قبل از پناه بردن به کلیسا و خواندن دعا برای آرامش این ارواح‌ هم‌نشین، به دیوانه‌ها شباهت پیدا می‌کرد.
در لهستان، امیدوار بود که بار آخری باشد که در مقابل صلیب زانو می‌زند و این نمایش دردناک را اجرا می‌کند. از همان لحظه می‌دانست که نگاه تمسخرآمیز دومینیکا در آن لحظه، هرگز از ذهنش پاک نخواهد شد « قاتل دل‌رحم! می‌ترسی روحشون بیاد سراغت؟! » به یک‌باره چشمانش را از هم گشود و چنگی به موهایش زد. آن دختر به تنهایی یک درد مضاعف بود که نمی‌دانست چطور از شرش خلاص شود. باید برای او هم دعا می‌خوانْد؟ در آن صورت دیگر احتیاجی به محو شدن نبود؛ واقعاً دشوار است که بتوان فهمید چه چیزی در دومینیکا باعث می‌شود تا احتیاجی به محو شدن پیدا نکند.
بدون اراده، ل*ب‌هایش به آرامی از هم باز شدند و طرح یک لبخند پررنگ بر روی صورتش افتاد. می‌دانست که به چه می‌خندد؛ به روزهای خوبشان، به همان مصیبت‌های قدیمی!

***
دومینیکا، ابروهایش را بالا انداخت و بر روی پیشخوان خم شد.
- پس می‌خوای بگی که تو، افسر سابق امنیت خارجه فرانسه‌ای؟ هاه!
قبل از آن که کولجا واکنشی بدهد، گیلاس وارونه‌ی نو*شی*دنی‌اش را به طرف او گرفت.
- یکی دیگه لطفا. این داستان داره جالب میشه.
کولجا، خندید و بطری دیگری از شلف برداشت. هم‌زمان با پر کردن گیلاس از مایع غلیظ سرخ‌ رنگ، گفت:
- چیزی نیست که خیلی بهش افتخار کنم.
- شاید چون عملیات موفقی نبوده ب‍... .
- اتفاقاً موفق شدم. اون رابط دستگیر شد و من هم ترفیع گرفتم.
نو*شی*دنی را در مقابل دومینیکا قرار داد و بی‌توجه به نگاه کنجکاو او، بطری درون دستش را سر کشید.
- فکر می‌کردم داری درمورد میگل حرف می‌زنی.
با بی‌میلی لبان نمناکش را پاک کرد و با گرفتن انگشت اشاره‌اش به طرف دومینیکا، جواب داد:
- مهم‌ترین قسمتش همینه.
بطری را روی میز گذاشت و با جدیت افزود:
- همون روز، ماشین انتقال رابط قبل از رسیدن به پایگاه امن، رفت روی هوا! پنج‌تا افسر دیگه هم باهاش کشته شدن. فکر می‌کنی کار کی بود؟
دومینیکا، پوزخندی زد و گیلاس را به لبانش نزدیک کرد.
- دیگه حدس زدنش سرگرم‌کننده نیست.
- خب باید برات جالب‌ باشه؛ منبعی که دسترسی به اون رابط رو برای ما ممکن کرد، میگل بود. کارش توی طعمه کردن همکارهاش حرف نداره!
حجم چشمگیری از نو*شی*دنی‌اش را سر کشید و سپس، گیلاس را با ضرب بر روی پیشخوان کوبید.
- ظاهراً بیخودی ترفیع گرفتی.
کولجا، تک‌خنده‌ای سر داد و انگشتانش را به صورت دختر نزدیک کرد. پیش‌ از آن که دومینیکا خودش را عقب بکشد، تکه‌ای از موهای خیسش را از روی پیشانی‌اش کنار زد و گفت:
- تا مدت‌ها هیچ کد مخربی توی سیستم ارتباطمون پیدا نشد و به این ترتیب، تمام اطلاعات محدودی که از اون رابط مرده داشتیم رو با کلی ابهام توی بخش بایگانی ثبت کردیم اما هنوز مهر پرونده‌ها خشک نشده بود که دستور رسید تحقیقات بیشتری برای پیدا کردن منشأ این جریان‌ها انجام بدیم. با این وجود، رسیدن به میگل تقریباً غیرممکن بود؛ چون اون رابطی که به عنوان طعمه فرستاد، ملیت ایرانی داشت.
- ایرانی؟!
- اوهوم؛ این موضوع روند پرونده رو به طور کل از مسیر اصلی خارج کرد. دولت ایران مظنون درجه یک سازمان بود اما چیزی برای اعلام اتهام بین‌المللی به جز یه مشت فرضیه‌‌ی من‌درآوردی که مارشال‌ها ساخته بودن، نداشتیم. 
دومینیکا، سرش را عقب کشید و بدون ملایمت، موهایش را در یک طرف شانه‌اش جمع کرد.
- از کجا تونستید این‌قدر به اطلاعات یه منبع ناشناس اطمینان داشته باشید؟
- منبع ناشناس نبود؛ حداقل ما فکر می‌کردیم که این‌طور نیست چون کد اتصالش از بریتانیا مخابره میشد. ما کد رو با سازمان ام.آی.سیکس تطبیق دادیم و اون‌ها هم تاییدش کردن.
انگشتش را روی لبه‌ی لیوان نو*شی*دنی‌اش گذاشت و مسیر حلقوی‌اش را با دقت، دنبال کرد.
- اون ع*و*ضی همیشه یه قدم جلوتر وایساده.
کولجا، خندید اما در لبخندش هیچ نشانه‌ای از شادی وجود نداشت. گویا تبسم کردن برایش تبدیل به یک عادت روزمره شده بود.
- مگه این شرط زنده موندن نیست؟ و میگل همیشه کارش رو درست انجام میده، بیشتر از همه ما.
دومینیکا، چشمان براقش را در حدقه چرخاند و طعنه زد:
- یه فندوم براش بساز؛ عاشقش میشه!
مکثی کرد و قبل از سر کشیدن آخرین جرعه‌‌ی نو*شی*دنی ادامه داد:
- همتون رو جادو کرده. 
کولجا، ابروهایش را بالا انداخت و از پیشخوان فاصله گرفت. سرش را تکان داد و هم‌زمان با دنبال کردن عقربه‌های ساعت رومیزی، زمزمه کرد:
- ظاهراً روی تو اثر نداشته.
پس از مکث کوتاهی، پرسید:
- می‌خوای همین‌جا منتظر بمونی؟
در مقابل نگاه پرسشگرانه‌ی دومینیکا، اشاره‌ای به پشت سرش کرد و ادامه داد:
- توی اتاق نشیمن یه کاناپه‌ی راحت دارم.
- همین‌جا خوبه.
بی‌توجه به پاسخ سرد او، لبخند گ*شا*دی بر ل*ب نشاند و گفت:
- و یه تلویزیون روبی قدیمی که نهایت سخاوت مکس رو نشون میده. خب، خیلی هم بدک هم نیست؛ اون‌قدری کار می‌کنه که بتونیم قسمت جدید تِریگر¹ رو با هم ببینیم.
دومینیکا، انگشتانش را به دور بازوهایش حلقه زد و در حالی که به نظر می‌آمد خودش را در آ*غ*و*ش کشیده، نگاهش را از کولجا گرفت و به پنجره‌های کدر سمت چپش، خیره شد.
- من تلویزیون نگاه نمی‌کنم.
- اوه آره! مطمئنم که وقتش رو نداری. حواسم نبود که تو هنوز یه افسر فراری نشدی!

۱. سریال «ماشه» محصول ۲۰۲۰ روسیه

#رمان_کاراکال
#اثر_حدیثه_شهبازی
#انجمن_تک_رمان

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان