دریایی از کلمات هم گرد هم بیایند،
باز هم در توصیف عشق من ناتوانند!
من اگر عاشق شما نباشم،
جز" هیچ" چیز دیگری نیستم!ای کاش آغوشی وسیع داشتم تا،
جانان‌هایم را در قلب‌ام فرو بنمایم!
کاش ل*ب‌هایم همچون مُهری، همیشه بر پیشانی‌تان زینت بخش باشد تا که شاید سر سوزنی، از ش*ر*اب خواستن‌تان، سیراب شوم!رهگذری پرسید؛
عشق چیست یا کیست؟!
قلب من در میان دو نفر گم گشته و بی‌شک،
رهگذر هیچ خبر نداشت!هرچه مرا عمر است، برای آن‌ها!
باشم ولی نفسی نباشد،
دیواری می‌شوم به دور از پیچک‌های اطلسی!
اگر اطلسی نباشد،
همان بهتر که دیوار فرو ریزد!بیشتر از پیش قلب مرا تصاحب می‌کنید!
حال است که از شب بی‌ستاره،
از ماه بی‌خورشید،
از غروب‌های بی‌طلوع،
از گل‌های پژمرده
و از روح‌های تهی رفته هیچ بیمی ندارم!
من تنها از نبود شاپرک‌های خویش هراسانم!آخ از آن شب‌هایی که به تاریکی قعر چاه بوده‌اند!
آخ از آن روزها که هیچ پرتوی نوری نداشتند!
آخ از همان قلب‌های بی‌قرار،
از آن خسته بودن‌ها و از آن لنگیدن‌ها!
به راستی،
چه خوش است آن یاری که با تو به تماشای تاریکی‌ها بنشیند، قرار بی‌قراری‌هایت باشد و مرهم خستگی‌ات شود!امشب و هر شب در عجبم!
شگفتا که خواهری می‌تواند مردانه برادرت باشد و غیرت‌اش سر زبان‌ها!
از سوی دیگر،
برایت مادری کند و همان دوستی باشد که سر بر روی قلب‌اش می‌گذاری و گاهی اوقات همان حسی باشد که سال‌ها به دنبال آنی!
من دردهای این مادر را با تمام روح و کالبد خریدارمچه نیاز به چاقوی آلوده به زهر؟!
چه نیاز بر طناب دار؟!
چه نیاز بر درد بی‌درمان، یا آن دردی که دوایش در ثریاست؟!
چه نیاز بر سقوط و عذاب آتش؟!
چه نیاز بر جلاد و عزرائیل؟!
فکر دوری آن‌ها کافیست؛
برای تهی رفتن جان بی‌جانم!
ای‌کاش میشد،
همان‌گونه که قلب در قلب پیچ می‌خورد،
جسم‌ها را نیز یکی کرد!به راستی که گریه زیباتر از خنده است زمانی که میزبان باشید اشک‌هایم را!
حال چه زیباتر است اگر پذیرا باشم شادیتان را و غرق شوم در خنده‌هایتان!
به راستی که چه گوش‌نواز است هیاهوی خنده عمر و جان،
گویی از بهترین موسیقی جهان، بهتر است!
