غلطهای املایی.🖌
مَرهَم: ضماد، پماد، روغن، مسکن، التیام‌بخش، ملهم، نوشدارو. دارویی که بر زخم نهند
مَرحَم
«دردی که مرا هست به مرهم نفروشم
ور عافیتش صرف دهی هم نفروشم»
(خاقانی)
معذب: در عذاب، ناراحت، در رنج، شکنجه‌شده، پریشان، در سختی، رنجیده، رنجور
موذب
«اما زود باشد که تو بدین بی‌حرمتی و نظر دروی معذب شوی...»
(عطار)
اذهان: ذهن‌ها، فکرها، خاطره‌ها
ازهان
«آیا محامد تو وقف گشته بر اقوال
و یا مدایح تو نقش گشته بر اذهان»
(انوری)
مَذاق: چشش، کام، د*ه*ان، چشیدن، چشیدن‌گاه، قوه ذائقه، طعم، مزه، ذوق، سلیقه
مزاق، مذاغ
«سخنت به مذاقم شیرین می‌آید.»
#انجمن_تک_رمان
مَرهَم: ضماد، پماد، روغن، مسکن، التیام‌بخش، ملهم، نوشدارو. دارویی که بر زخم نهند
مَرحَم
«دردی که مرا هست به مرهم نفروشم
ور عافیتش صرف دهی هم نفروشم»
(خاقانی)
معذب: در عذاب، ناراحت، در رنج، شکنجه‌شده، پریشان، در سختی، رنجیده، رنجور
موذب
«اما زود باشد که تو بدین بی‌حرمتی و نظر دروی معذب شوی...»
(عطار)
اذهان: ذهن‌ها، فکرها، خاطره‌ها
ازهان
«آیا محامد تو وقف گشته بر اقوال
و یا مدایح تو نقش گشته بر اذهان»
(انوری)
مَذاق: چشش، کام، د*ه*ان، چشیدن، چشیدن‌گاه، قوه ذائقه، طعم، مزه، ذوق، سلیقه
مزاق، مذاغ
«سخنت به مذاقم شیرین می‌آید.»
#انجمن_تک_رمان
بالایی، زبرین
|• فلوبر می‌گوید: «استعداد نویسندگی بیش از هر چیزی به مهارت انتخاب واژه‌ها برمی‌گردد. دقت در این کار نوشته را غنی می‌سازد. بی نقص و کامل بودن در همه جای دنیا یک تعریف بیشتر ندارد و آن عبارت است از درستی و دقت.»
|• او در خاطراتش آورده است که گاهی برای یافتن یک کلمه به جا و درست، ساعت‌ها وقت صرف می‌کرد.
|• او تقلای خود برای یافتن واژه‌ها را این گونه شرح می‌دهد: «در دنیای واژه‌ها، من صیاد گمنام و صبور مرواریدم که مدام به عمق آب شیرجه می‌زند و بعد از تمام شدن نفس، با دست خالی و صورتی کبود به قایقش برمی‌گردد.»
|• او همچنین برای یکی از دوستانش نوشته است که برای اصلاح دو عبارت، سه روز وقت گذاشته و برای نوشتن یک صفحه مطلب پنج روز مشغول بوده است.
|• همینگوی -که همواره انضباط و سرسختی فلوبر را می‌ستود- از او به عنوان پرافتخارترین و محترم‌ترین استاد داستان‌نویسی یاد می‌کند.
واژه‌هایی مانند ده‌ها، صدها و هزاران برای بیان تقریبی و حدودی به کار می‌رود. پس دیگر درست نیست که نوشته شود: نزدیک به هزاران، درحدود صدها. 
«پیشواز» بهار یا «پیشباز» بهار؟
در نگاه اول هم «پیشباز» درست است و هم «پیشواز»؛ اما «پیشباز» در متن‌های گذشته به کسی گفته می‌شد که به استقبال مسافر یا میهمان می‌رفت و از فرط خوشحالی قبایش را از جلو می‌گشود. امروز آن کاربرد کنایی کلمه وجود ندارد و از طرفی به‌لحاظ آوایی «پیشواز» برای فارسی زبان امروز تلفظ آسان‌تری دارد. بنابراین، در فارسی معیار امروز «پیشواز» درست است.
رایج‌ترین غلطهای املایی
