به هر حال, براي آنهایی که راه خود را پیدا می کردند,هزارتوي مارپیچ اسراري هم داشت که به آنها اجازه ي ل*ذت بردن از یک زندگی بهتر را می داد. موش ها, اسنیف و اسکوري, از روش ساده اما ناکار آمد آزمون و خطا براي پیدا کردن پنیر استفاده می کردند. یعنی ابتدا یک راهرو را جستجو می کردند و اگر خالی بود به راهروهاي بعدي می رفتند. اسنیف با استفاده از دماغ بزرگ خود رد پنیرها را بو می کشید و اسکوري مستقیم به دنبال آن به طرف جلو میدوید. همان طور که انتظار می رفت آنها معمولاً راه خود را گم می کردند, جهت را اشتباه می رفتند و اغلب به دیوار می خوردند. اما دوتا آدم کوچولو, هم و هاو, از روش متفاوتی استفاده می کردند که بر قدرت تفکر آنها و استفاده از تجربیات گذشته متکی بود. اگر چه , بعضی از اوقات, آنها هم بر اثر عقاید و احساسات شان سر در گم می‌شدند. درنهایت, هر کس به طریقی آن چه را که در جستجویش بود پیدا می کرد. هر کدام از آنها همان نوع پنیري را که دوست داشت در انتهاي یکی از راهروها, در ایستگاه پنیر C , پیدا می‌کرد. از آن روز به بعد, هر روز صبح, موش ها و آدم کوچولوها لباس گرمکن پوشیده و عازم ایستگاه پنیر C می‌شدند. طولی نکشید که هر یک از آنها کار ثابت و مشخص روزانه خود را یافتند. اسنیف و اسکوري هر روز صبح زود از خواب بیدار می شدند و به داخل هزارتوي مارپیچ می دویدند و همواره همان مسیر همیشگی را دنبال می کردند. موش ها وقتی به مقصد می رسیدند کفش هاي ورزشی خود را در آورده آنها را به هم گره می زدند و دور گر*دن خودشان آویزان می کردند. با انجام این کار هر وقت کفش هاي خود را لازم داشتند به راحتی می توانستند آنها را پیدا کنند. سپس از
پنیر خوردن ل*ذت می بردند. در اوایل, م و هاو, نیز هر روز صبح به طرف ایستگاه پنیر می دویدند تا از خرده پنیرهاي خوشمزه اي که در انتظار آنها بود ل*ذت ببرند. اما بعد از مدتی, آدم کوچولوها راه و روش متفاوتی را در پیش گرفتند و هم و هاو, هر روز صبح کمی دیرتر از خواب بیدار می شدند, کمی آهسته تر لباس می پوشیدند و سلانه سلانه به طرف ایستگاه پنیر می‌رفتند زیرا به هر حال می دانستند که پنیر کجاست و چطور می توان به آن جا رسید. آنها اصلاً فکر نمی کردند که این پنیر از کجا می آید و چه کسی آن را در آن جا می گذارد. تصور آنها فقط این بود که پنیر آن جا خواهد بود. هر روز صبح به محض این که هم و هاو به ایستگاه پنیر شماره C می‌رسیدند احساس می کردند در خانه خود هستند؛ گرمکن هاي خود را آویزان می کردند و کفش هایشان را در می آوردند و دمپایی هاي راحتی خود را می پوشیدند. حالا که پنیر را پیدا کرده بودند بسیار آسوده خاطر بودند. هم می‌گفت : عالیه , در این جا پنیر کافی تا ابد براي ما وجود دارد». آدم کوچولو ها احساس شادي و کامیابی و امنیت می کردند. طولی نکشید که هم و هاو, پنیر موجود در ایستگاه C را متعلق به خود دانستند آن جا آن قدر پنیر بود که آنها سرانجام خانه خود را عوض کردند و در ن*زد*یک*ی انبار پنیر ساکن شدند و یک زندگی اجتماعی در اطراف آن
