کامل شده رمان جانان من باش| شکوفه فدیعمی کاربر انجمن تک رمان

[شکوفه فدیعمی☆]

#پارت_پنجاه_نه

امیرحسین از این حرفم یکهو عصبی شد و فکم رو محکم گرفت. از لای دندون‌های کلید شدش غرید:
- با من درست حرف بزن جانان! وگرنه این‌جا رو برات جهنم می‌کنم.
بعد از این حرف فکم رو محکم ول کرد که من اشک‌هام بی‌اراده پایین اومدند. امیرحسین با دیدن اشک‌هام پوزخندی زد و گفت:
- گریه نکن کوچولو. اشک‌هات رو برای امشب نگه‌دار.
امیرحسین با زدن این حرف خنده‌ی ترسناکی کرد. از جاش بلند شد و به سمت در اتاق رفت که یک‌دفعه به سمتم برگشت، گفت:
_ شب می‌بینمت عشقم.
با زدن این حرف می‌خواست از اتاق بیرون بزنه که انگاری چیزی یادش اومد و دوباره به سمت من برگشت. با لحن شیطانی گفت:
- آها. این رو هم بهت بگم عزیزم! اگه بخوای چموش بازی در بیاری یا به فکر فرار از این‌جا بیفتی. از الان بهت بگم که این‌جا بدون اجازه‌ی من پرنده هم پر نمی‌زنه. چه برسه به تو عروسکم.
با این حرف چشمکی بهم زد. از اتاق خارج شد و در اتاق رو از پشت قفل کرد و رفت. با این حرف رو مخیش جیغی از حرص زدم و گلدونِ کنار تخت رو برداشتم. محکم به سمت در پرتش کردم و با عصبانیت جیغ زدم:
- خدا ازت نگذره ع*و*ضی!
با این حرف با گریه روی زمین خم شدم و شروع به گریه کردن شدم؛ چون امروز من با چشم‌های خودم شاهد این بودم که امیرحسین به طرز فجیعی کاملاً عوض شده بود و از یک پسر جلف به یک ع*و*ضیِ تمام عیار تبدیل شده بود. این برای من عمق فاجعه بود! با یادآوری حرف‌های چندش‌آور امیرحسین صورتم از ترس جمع شد. خدای من! اگر امشب به خواسته‌اش برسه چی؟ به ولای علی اگر بهم دست بزنه هم خودم رو می‌کُشم. هم امیرحسین لعنتی رو. با ناامیدی صورتم رو با دست قایم کردم و به اشک‌هام اجازه‌ی سرازیر شدن رو دادم که ناگهان توی ذهنم جرقه‌ی زد. من می‌تونم با فرار از این‌جا جلوی این اتفاق شوم رو بگیرم. پس تنها راه چاره‌ی من این‌که از این خونه‌ی خ*را*ب شده فرار کنم؛ امّا خب چه‌طوری؟ از روی زمین بلند شدم و با ترس نگاهی به دور ورم کردم. لامصب این اتاق حتّی یک پنجره هم نداشت! پس چه‌جوری از این خ*را*ب شده بیرون بزنم؟ نگاهی به اطرافم انداختم و توی دلم گفتم:
- بیرون اومدن از‌این‌جا غیرممکنه؛ ولی باید وسایل این اتاق رو بگردم. شاید چیزی برای دفاع کردن از خودم پیدا بکنم!
بعد از این حرف شروع به گشتن اتاق کردم. به‌جز چند تیکه لباس مزخرف هیچی جایزم نشد. با ناامیدی روی تخت نشستم و با دست‌های لرزونم موهای پریشونم رو از جلوی موهام عقب زدم و به فکر فرو رفتم. یعنی الان خانوادم از دزدیده شدنم مطلع شدن؟ اصلاً کسی برای پیدا کردنم اقدامی هم کرده؟ س... سیاوش چی! اون هم با خبر شده؟ هه. اصلاً اون چی‌کاره‌یِ منه که بیفته دنبال من! با این فکر بغض بدی توی گلوم نشست و قطره اشکی از چشم‌هام لغزید. مطمئن بودم اگه بابا بود. حتماً نجاتم می داد؛ امّا الان که اون نیست. یعن باید تسلیم امیرحسین بشم؟ نه‌نه خدایا تو به دادم برس. از ترس توی خودم جمع شدم و چشم‌هام رو آروم بستم. تا کمتر فکرهای منفی به سراغم بیاد.


#رمان_جانان_من_باش
#شکوفه_فدیعمی
#انجمن_رمان_تک

متن مخفی: انجمن کپیست

#پارت_پنجاه_نه

امیرحسین از این حرفم یکهو عصبی شد و فکم رو محکم گرفت. از لای دندون‌های کلید شدش غرید:
- با من درست حرف بزن جانان! وگرنه این‌جا رو برات جهنم می‌کنم.
بعد از این حرف فکم رو محکم ول کرد که من اشک‌هام بی‌اراده پایین اومدند. امیرحسین با دیدن اشک‌هام پوزخندی زد و گفت:
- گریه نکن کوچولو. اشک‌هات رو برای امشب نگه‌دار.
امیرحسین با زدن این حرف خنده‌ی ترسناکی کرد. از جاش بلند شد و به سمت در اتاق رفت که یک‌دفعه به سمتم برگشت، گفت:
_ شب می‌بینمت عشقم.
با زدن این حرف می‌خواست از اتاق بیرون بزنه که انگاری چیزی یادش اومد و دوباره به سمت من برگشت. با لحن شیطانی گفت:
- آها. این رو هم بهت بگم عزیزم! اگه بخوای چموش بازی در بیاری یا به فکر فرار از این‌جا بیفتی. از الان بهت بگم که این‌جا بدون اجازه‌ی من پرنده هم پر نمی‌زنه. چه برسه به تو عروسکم.
با این حرف چشمکی بهم زد. از اتاق خارج شد و در اتاق رو از پشت قفل کرد و رفت. با این حرف رو مخیش جیغی از حرص زدم و گلدونِ کنار تخت رو برداشتم. محکم به سمت در پرتش کردم و با عصبانیت جیغ زدم:
- خدا ازت نگذره ع*و*ضی!
با این حرف با گریه روی زمین خم شدم و شروع به گریه کردن شدم؛ چون امروز من با چشم‌های خودم شاهد این بودم که امیرحسین به طرز فجیعی کاملاً عوض شده بود و از یک پسر جلف به یک ع*و*ضیِ تمام عیار تبدیل شده بود. این برای من عمق فاجعه بود! با یادآوری حرف‌های چندش‌آور امیرحسین صورتم از ترس جمع شد. خدای من! اگر امشب به خواسته‌اش برسه چی؟ به ولای علی اگر بهم دست بزنه هم خودم رو می‌کُشم. هم امیرحسین لعنتی رو. با ناامیدی صورتم رو با دست قایم کردم و به اشک‌هام اجازه‌ی سرازیر شدن رو دادم که ناگهان توی ذهنم جرقه‌ی زد. من می‌تونم با فرار از این‌جا جلوی این اتفاق شوم رو بگیرم. پس تنها راه چاره‌ی من این‌که از این خونه‌ی خ*را*ب شده فرار کنم؛ امّا خب چه‌طوری؟ از روی زمین بلند شدم و با ترس نگاهی به دور ورم کردم. لامصب این اتاق حتّی یک پنجره هم نداشت! پس چه‌جوری از این خ*را*ب شده بیرون بزنم؟ نگاهی به اطرافم انداختم و توی دلم گفتم:
- بیرون اومدن از‌این‌جا غیرممکنه؛ ولی باید وسایل این اتاق رو بگردم. شاید چیزی برای دفاع کردن از خودم پیدا بکنم!
بعد از این حرف شروع به گشتن اتاق کردم. به‌جز چند تیکه لباس مزخرف هیچی جایزم نشد. با ناامیدی روی تخت نشستم و با دست‌های لرزونم موهای پریشونم رو از جلوی موهام عقب زدم و به فکر فرو رفتم. یعنی الان خانوادم از دزدیده شدنم مطلع شدن؟ اصلاً کسی برای پیدا کردنم اقدامی هم کرده؟ س... سیاوش چی! اون هم با خبر شده؟ هه. اصلاً اون چی‌کاره‌یِ منه که بیفته دنبال من! با این فکر بغض بدی توی گلوم نشست و قطره اشکی از چشم‌هام لغزید. مطمئن بودم اگه بابا بود. حتماً نجاتم می داد؛ امّا الان که اون نیست. یعن باید تسلیم امیرحسین بشم؟ نه‌نه خدایا تو به دادم برس. از ترس توی خودم جمع شدم و چشم‌هام رو آروم بستم. تا کمتر فکرهای منفی به سراغم بیاد.


#رمان_جانان_من_باش
#شکوفه_فدیعمی
#انجمن_رمان_تک

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[شکوفه فدیعمی☆]

#پارت_شصت

*سیاوش*
حدوداً دو ساعت داشتم توی جاده رانندگی می‌کردم. تقریباً هوا تاریک شده بود. دیگه الان‌هاست که به اون خ*را*ب شده برسم و جانان رو نجات بدم؛ اما خدا کنه که دیر نرسیده باشم؛ چون با دیر رسیدنم ممکنه آینده‌ی جانان تباه بشه. با وارد شدنم به جاده‌ی قدیمیِ تاریک و خلوت. بعد از طی کردنِ مسیر کوتاه یکهو چشمم به چند خونه‌ی قدیمی افتاد. مطمئنم تو یکی از این خونه‌ها می‌تونم جانان رو پیدا بکنم. ماشین رو کنار جاده پارک کردم و از ماشین پیاده شدم. بهتره از این به بعدش رو با آرامش و آسایش پیاده برم؛ چون احتیاط شرط عقله. با قدم‌های تند به سمت خونه‌ها رفتم که سه تا خونه کنارهم جفت شده بودند. با سردرگمی به سه‌تاشون نگاه کردم که یاد حرف‌های یاشار افتادم که گفته بود:
"ویلای قدیمی دو طبقه. با پلاک شصت و شیش" به ویلاها با دقت نگاه کردم که با دیدن ویلای وسطی پلاک شصت و شیش بود. با فکر لبخندی زدم و زیر ل*ب زمزمه کردم.
- خودشه.
دور ورم رو با احتیاط نگاه کردم. کوچه به طرز عجیبی خلوت بود. حتّی پرنده توش پر نمی‌زد! بهتر بود از دیوار بالا برم و موقعیت رو چک بکنم؛ چون نمی‌شد ریسک کرد و یکهویی داخل حیاط بپرم! پس دوتا دست‌هام رو بهم مالوندم و دست‌هام رو به دیوار کوتاه چسبوندم. خودم رو بالا کشوندم و نگاهی به حیاط کردم که در کمال تعجّب کسی نبود! آروم از دیوار بالا رفتم و خودم رو توی حیاط آروم انداختم که به محض افتادنم توی حیاط پشت درخت قایم شدم؛ اما برای من سوال شده بود؟ که اگر دزد یا خلافکار باشند. الان این حیاط باید پُر از محافظ باشه. پس چرا این‌جا خبری از محافظ نبود؟ با این فکر پفی کشیدم و سرم رو تکون دادم که این افکار از سرم بپره؛ چون نباید همچین آدم‌ها رو دست کم گرفت. با چک کردن دور ورم و مطمئن شدن از امن بودن حیاط یواش به سمت پنجره خونه قدم برداشتم و آروم کنارش قایم شدم. یواشکی شروع به دید زدن کردم که با دیدن یک مرد ناآشنا که روی مبل لم داده بود تعجب کردم. این‌جا چه خبر بود؟ ناگهان صدای جیغ و داد از طبقه بالا اومد. همانا با پایین اومدن مردی از پله‌ها با دیدنش بی‌اراده کُپ کردم و زیر ل*ب گفتم:
- امیرحسین؟ این... پسر عموی جانان نیست!
از عصبانیت دستم بی‌اراده مشت کردم و زیر ل*ب گفتم:
- ع*و*ضی!
دیگه دست از نگاه کردن برداشتم؛ چون بهتر بود دور خونه رو یک سرکی بکشم. خدا کنه پنجره‌ی باز پیدا کنم تا بتونم ازش وارد بشم.‌ با چک کردن و دیدن پنجره باز آشپزخونه نفسی از راحتی کشیدم و آروم وارد آشپز‌خونه شدم؛ چون آشپزخونه نسبت به حال زیاد توی دید نبود. کنار یخچال ایستادم و شروع به گوش دادن حرف‌هاشون شدم. مرد محافظ رو به امیرحسین کرد و گفت:
- قربان! برای دختره غذا بردیم؛ امّا چموش بازی در آورد و نخورد.
امیرحسین با این حرف دستش رو به ل*بش برد و گفت:
- مهم نیست. غذا رو که توی اتاقش گذاشتید؟ شاید بعدش دلش خواست خورد.
محافظه که اسمش کریم بود. سری برای امیرحسین تکون داد و گفت:
- بله گذاشتیم.

#رمان_جانان_من_باش
#شکوفه_فدیعمی
#انجمن_رمان_تک

متن مخفی: انجمن کپیست

#پارت_شصت

*سیاوش*
حدوداً دو ساعت داشتم توی جاده رانندگی می‌کردم. تقریباً هوا تاریک شده بود. دیگه الان‌هاست که به اون خ*را*ب شده برسم و جانان رو نجات بدم؛ اما خدا کنه که دیر نرسیده باشم؛ چون با دیر رسیدنم ممکنه آینده‌ی جانان تباه بشه. با وارد شدنم به جاده‌ی قدیمیِ تاریک و خلوت. بعد از طی کردنِ مسیر کوتاه یکهو چشمم به چند خونه‌ی قدیمی افتاد. مطمئنم تو یکی از این خونه‌ها می‌تونم جانان رو پیدا بکنم. ماشین رو کنار جاده پارک کردم و از ماشین پیاده شدم. بهتره از این به بعدش رو با آرامش و آسایش پیاده برم؛ چون احتیاط شرط عقله. با قدم‌های تند به سمت خونه‌ها رفتم که سه تا خونه کنارهم جفت شده بودند. با سردرگمی به سه‌تاشون نگاه کردم که یاد حرف‌های یاشار افتادم که گفته بود:
"ویلای قدیمی دو طبقه. با پلاک شصت و شیش" به ویلاها با دقت نگاه کردم که با دیدن ویلای وسطی پلاک شصت و شیش بود. با فکر لبخندی زدم و زیر ل*ب زمزمه کردم.
- خودشه.
دور ورم رو با احتیاط نگاه کردم. کوچه به طرز عجیبی خلوت بود. حتّی پرنده توش پر نمی‌زد! بهتر بود از دیوار بالا برم و موقعیت رو چک بکنم؛ چون نمی‌شد ریسک کرد و یکهویی داخل حیاط بپرم! پس دوتا دست‌هام رو بهم مالوندم و دست‌هام رو به دیوار کوتاه چسبوندم. خودم رو بالا کشوندم و نگاهی به حیاط کردم که در کمال تعجّب کسی نبود! آروم از دیوار بالا رفتم و خودم رو توی حیاط آروم انداختم که به محض افتادنم توی حیاط پشت درخت قایم شدم؛ اما برای من سوال شده بود؟ که اگر دزد یا خلافکار باشند. الان این حیاط باید پُر از محافظ باشه. پس چرا این‌جا خبری از محافظ نبود؟ با این فکر پفی کشیدم و سرم رو تکون دادم که این افکار از سرم بپره؛ چون نباید همچین آدم‌ها رو دست کم گرفت. با چک کردن دور ورم و مطمئن شدن از امن بودن حیاط یواش به سمت پنجره خونه قدم برداشتم و آروم کنارش قایم شدم. یواشکی شروع به دید زدن کردم که با دیدن یک مرد ناآشنا که روی مبل لم داده بود تعجب کردم. این‌جا چه خبر بود؟ ناگهان صدای جیغ و داد از طبقه بالا اومد. همانا با پایین اومدن مردی از پله‌ها با دیدنش بی‌اراده کُپ کردم و زیر ل*ب گفتم:
- امیرحسین؟ این... پسر عموی جانان نیست!
از عصبانیت دستم بی‌اراده مشت کردم و زیر ل*ب گفتم:
- ع*و*ضی!
دیگه دست از نگاه کردن برداشتم؛ چون بهتر بود دور خونه رو یک سرکی بکشم. خدا کنه پنجره‌ی باز پیدا کنم تا بتونم ازش وارد بشم.‌ با چک کردن و دیدن پنجره باز آشپزخونه نفسی از راحتی کشیدم و آروم وارد آشپز‌خونه شدم؛ چون آشپزخونه نسبت به حال زیاد توی دید نبود. کنار یخچال ایستادم و شروع به گوش دادن حرف‌هاشون شدم. مرد محافظ رو به امیرحسین کرد و گفت:
- قربان! برای دختره غذا بردیم؛ امّا چموش بازی در آورد و نخورد.
امیرحسین با این حرف دستش رو به ل*بش برد و گفت:
- مهم نیست. غذا رو که توی اتاقش گذاشتید؟ شاید بعدش دلش خواست خورد.
محافظه که اسمش کریم بود. سری برای امیرحسین تکون داد و گفت:
- بله گذاشتیم.

#رمان_جانان_من_باش
#شکوفه_فدیعمی
#انجمن_رمان_تک

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[شکوفه فدیعمی☆]

#پارت_شصت_یک

امیرحسین سری تکون داد و از جاش بلند شد و گفت:
- هر وقت صدات زدم بیا اتاق.
- بله قربان.
امیرحسین با کالافگی از پله‌ها بالا رفت که کریم فوراً خودش رو روی مبل پرت کرد. می‌خوان چه بلای سر جانان بیارن این پست‌ فطرت‌ها؟ باید هرچه زودتر جانان رو از دست این ع*و*ضی‌ها نجات بدم؛ وگرنه این سگ صفت‌ها حتماً بهش آسیب می‌رسونند؛ ولی من چه‌طور باید از دست این مر*تیکه‌ی تن‌لش کریم خلاص بشم؟ یکم که صبر کردم یکهو صدای داد جانان بلند شد که از ترس گریه و جیغ می‌زد. ناگهان امیرحسین کریم رو صدا زد و کریم پا تندی از جاش بلند شد. به سمت طبقه‌ی بالا رفت و بعد از بیست دقیقه کریم از پله‌ها پایین اومد و زیر ل*ب با حرص گفت:
- مر*تیکه‌ی تک خور.
با تعجّب به حرف کریم ابروهام رو بالا پروندم و زیر ل*ب گفتم:
- تک‌خور؟
با این حرف سریع دوهزاریم افتاد. نکنه... ! با نگرانی دوباره نگاهی به فضای خونه کردم که دیدم کریم از خونه با عصبانیت بیرون رفت. من‌هم کوتاهی نکردم و زودی به سمت طبقه‌ی بالا رفتم.
*جانان*
روی تخت نشستم و با گریه توی خودم جمع شده بودم. من چه‌طور خودم رو از این خ*را*ب شده نجات بدم؟ هر چه‌قدر به این مُخ عقب موندم فشار آوردم. بازهم به بن بست می‌خوردم. با اعصابی داغون با دست محکم توی سرم زدم و گفتم:
- تُف به این شانس خرکیت جانان که امیرحسین چندش باید عاشق تو بشه! ملت درگیر عشق‌های افسانه‌ی می‌شن اون‌وقت من... .
از حرص صورتم رو جمع شد و زیر ل*ب پفی کشیدم که یکهو در اتاق باز شد. زودی شالم رو روی سرم کردم. با ترس به در نگاه کردم. دیدم مرده همراه با سینی غذا و باکس قرمز وارد اتاق شد. مرده غریبه که معلوم شد زیر دست امیرحسین خان ما بوده. به آرومی سینی غذا رو روی تختم گذاشت و باکس قرمز رو وحشیانه توی بغلم محکم پرت کرد و گفت:
- اوّل غذات رو کوفت کن. بعد خودت رو آماده کن؛ چون هرچی که لازم داری رو توی این باکس می‌تونی پیدا کنی.
با تعجّب نگاهی به قیافه‌ی مرده و نگاهی به باکس کردم. با کنجکاوی در باکس رو باز کردم که با دیدن لباس قرمز و لوازم آرایشی دهنم باز موند. کم‌کم اخمی مهمون صورتم شد و با عصبانیت باکس رو سمت مرده پرت کردم. با داد گفتم:
- برو به اون رئیس الدنگت بگو. جانان نه غذا کوفت می‌کنه و نه این لباس‌های مسخره رو می‌پوشه. فهمیدی؟
مرده با این حرکتم اخمی کرد و گفت:
- بهتره لج نکنی خانوم؛ وگرنه آقا امشب رو برات جهنم می‌کنه. از من گفتن بود.
بعد نگاه معناداری بهم انداخت که خنده‌ی از حرص کردم؛ امّا مرده با دیدن خنده‌ام شونه‌ی بالا انداخت و از اتاق بیرون زد. موهای که از عصبانیت پرت کردن باکس جلوی صورتم اومده بود. رو با خشم کنار زدم که بی‌اراده چشمم به سینی غذا خورد. نون و کنسرو ماهی برای من توی بشقاب آورده بودن. با دیدن غذا صورتم رو با اکراه به سمت مخالف برگردوندم و توی جام دراز کشیدم. بعد از پنج دقیقه امیرحسین خان با قیافه‌ی ببر زخمیش وارد اتاق شد.



#رمان_جانان_من_باش
#شکوفه_فدیعمی
#انجمن_رمان_تک

متن مخفی: انجمن کپیست

#پارت_شصت_یک

امیرحسین سری تکون داد و از جاش بلند شد و گفت:
- هر وقت صدات زدم بیا اتاق.
- بله قربان.
امیرحسین با کالافگی از پله‌ها بالا رفت که کریم فوراً خودش رو روی مبل پرت کرد. می‌خوان چه بلای سر جانان بیارن این پست‌ فطرت‌ها؟ باید هرچه زودتر جانان رو از دست این ع*و*ضی‌ها نجات بدم؛ وگرنه این سگ صفت‌ها حتماً بهش آسیب می‌رسونند؛ ولی من چه‌طور باید از دست این مر*تیکه‌ی تن‌لش کریم خلاص بشم؟ یکم که صبر کردم یکهو صدای داد جانان بلند شد که از ترس گریه و جیغ می‌زد. ناگهان امیرحسین کریم رو صدا زد و کریم پا تندی از جاش بلند شد. به سمت طبقه‌ی بالا رفت و بعد از بیست دقیقه کریم از پله‌ها پایین اومد و زیر ل*ب با حرص گفت:
- مر*تیکه‌ی تک خور.
با تعجّب به حرف کریم ابروهام رو بالا پروندم و زیر ل*ب گفتم:
- تک‌خور؟
با این حرف سریع دوهزاریم افتاد. نکنه... ! با نگرانی دوباره نگاهی به فضای خونه کردم که دیدم کریم از خونه با عصبانیت بیرون رفت. من‌هم کوتاهی نکردم و زودی به سمت طبقه‌ی بالا رفتم.
*جانان*
روی تخت نشستم و با گریه توی خودم جمع شده بودم. من چه‌طور خودم رو از این خ*را*ب شده نجات بدم؟ هر چه‌قدر به این مُخ عقب موندم فشار آوردم. بازهم به بن بست می‌خوردم. با اعصابی داغون با دست محکم توی سرم زدم و گفتم:
- تُف به این شانس خرکیت جانان که امیرحسین چندش باید عاشق تو بشه! ملت درگیر عشق‌های افسانه‌ی می‌شن اون‌وقت من... .
از حرص صورتم رو جمع شد و زیر ل*ب پفی کشیدم که یکهو در اتاق باز شد. زودی شالم رو روی سرم کردم. با ترس به در نگاه کردم. دیدم مرده همراه با سینی غذا و باکس قرمز وارد اتاق شد. مرده غریبه که معلوم شد زیر دست امیرحسین خان ما بوده. به آرومی سینی غذا رو روی تختم گذاشت و باکس قرمز رو وحشیانه توی بغلم محکم پرت کرد و گفت:
- اوّل غذات رو کوفت کن. بعد خودت رو آماده کن؛ چون هرچی که لازم داری رو توی این باکس می‌تونی پیدا کنی.
با تعجّب نگاهی به قیافه‌ی مرده و نگاهی به باکس کردم. با کنجکاوی در باکس رو باز کردم که با دیدن لباس قرمز و لوازم آرایشی دهنم باز موند. کم‌کم اخمی مهمون صورتم شد و با عصبانیت باکس رو سمت مرده پرت کردم. با داد گفتم:
- برو به اون رئیس الدنگت بگو. جانان نه غذا کوفت می‌کنه و نه این لباس‌های مسخره رو می‌پوشه. فهمیدی؟
مرده با این حرکتم اخمی کرد و گفت:
- بهتره لج نکنی خانوم؛ وگرنه آقا امشب رو برات جهنم می‌کنه. از من گفتن بود.
بعد نگاه معناداری بهم انداخت که خنده‌ی از حرص کردم؛ امّا مرده با دیدن خنده‌ام شونه‌ی بالا انداخت و از اتاق بیرون زد. موهای که از عصبانیت پرت کردن باکس جلوی صورتم اومده بود. رو با خشم کنار زدم که بی‌اراده چشمم به سینی غذا خورد. نون و کنسرو ماهی برای من توی بشقاب آورده بودن. با دیدن غذا صورتم رو با اکراه به سمت مخالف برگردوندم و توی جام دراز کشیدم. بعد از پنج دقیقه امیرحسین خان با قیافه‌ی ببر زخمیش وارد اتاق شد.



#رمان_جانان_من_باش
#شکوفه_فدیعمی
#انجمن_رمان_تک

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[شکوفه فدیعمی☆]

#پارت_شصت_دو

امیرحسین با اخم نگاهی به باکس و غذا کرد و غُرید:
- چرا غذات رو نخوردی؟
با لحنی که به ‌زور کنترلش کرده بودم گفتم:
- ببین امیرحسین الان هم دیر نشده! خواهش می‌کنم دست از این مسخره بازی‌هات بردار؛ چون این‌ کارها از تو بعیده.
امیرحسین با حرفم پوزخندی زد و با لحن متعجّبی گفت:
- اوه. قبلاً که من رو آدم حساب نمی‌کردی! الان چی‌شده یکهو تشخیص دادی که این کارها به‌هم نمیاد؟
با این حرف نفسم رو با حرص بیرون دادم وگفتم:
- خب لامصب تقصیر من چیه! مگه دست خودمه! دل لامصبم تو رو نمی‌خواد. دلم نمی‌تونه عاشق تو باشه. مگه عشق زوری هم میشه آخه لعنتی!
امیرحسین از حرفم عصبی شد و به سمتم اومد. دوتا بازوهام رو با دست‌های قویش محکم گرفت و گفت:
- پس الان کاری می‌کنم که عاشقم بشی. چه‌طوره؟
با این حرف بی‌اراده ته دلم خالی شد و با ترس نگاهش کردم که امیرحسین لبخند شیطانی زد یهو داد زد:
- کریم!
مرد زیر دست امیرحسین که معلوم شد اسمش کریمِ. بدوبدو داخل اتاق شد و گفت:
- جونم قربان؟
امیرحسین نگاهی به کریم کرد و با لحن خاصی گفت:
- برو طناب رو بیار.
کریمی با این حرف چشمی گفت و از اتاق خارج شد. با ترس نگاهی به امیرحسین کردم و با صدای بلندی داد زدم:
- می‌خوای چه غلطی بکنی تو؟ خاک بر سرت امیرحسین. خیرِ سرت پسرعموی منی! این کارها چه معنی میده. هان؟
امیرحسین با حرفم لبخند خبیثی زد و با لحن شیطانی گفت:
- معنی عشق محبّت رو میدن خانومم.
بعد از این حرف چشمکی به‌هم زد که با این حرفش تنم شروع به لرزیدن کرد. خدای من! امیرحسین امروز پاک عقل و منطقش رو از دست داد. با ترس از جام بلند شدم و با خشم به سمتش رفتم که امیرحسین با همون لبخندش نزدیکم اومد. بدون هیچ درنگی محکم بین پاش ضربه‌ی زدم که امیرحسین از درد پخش زمین شد؛ اما من می‌خواستم از اتاق خارج بشم و از این جهنم فرار کنم. که ناگهان امیرحسین لعنتی با این‌که پخش زمین شده بود؛ اما با دستش پاهام رو گرفت و من‌ هم بدون حفظ تعادلم محکم با سر روی زمین افتادم و دماغم به لبه‌ی در خورد و شروع به خونریزی کرد. امیرحسین با دیدنِ حالم زودی به سمتم اومد. دست‌هام رو محکم گرفت و با عصبانیت گفت:
- می‌دونستم سر جات بند نمی‌شی. لعنتی آدمت می‌کنم.
از ترس زیر گریه زدم و با صدای بلند جیغ مانندی داد زدم:
- کمک! کمک!
امیرحسین نامرد با حالت مسخره‌ایی اِدای من رو در آورد و پقی زیر خنده زد، گفت:
- بی‌خودی داد نزن؛ چون هیچ‌ک.س به کمکت نمی‌یاد.
با این حرف با التماس رو به امیرحسین کردم و گفتم:
- امیر تو رو خدا. تو رو جون مادرت ولم کن.
امّا امیرحسین در مقابل التماس‌هام کور و کر شده بود؛ چون هیچ اهمیتی به حرف‌هام نمی‌داد. با ورود کریم به اتاق اون‌هم به همراه طناب کُلفتی که توی دستش داشت. جیغ‌هام شدت گرفت و هر آن ممکن بود گلوم از وسط جر بخوره.


#رمان_جانان_من_باش
#شکوفه_فدیعمی
#انجمن_رمان_تک

متن مخفی: انجمن کپیست

#پارت_شصت_دو

امیرحسین با اخم نگاهی به باکس و غذا کرد و غُرید:
- چرا غذات رو نخوردی؟
با لحنی که به ‌زور کنترلش کرده بودم گفتم:
- ببین امیرحسین الان هم دیر نشده! خواهش می‌کنم دست از این مسخره بازی‌هات بردار؛ چون این‌ کارها از تو بعیده.
امیرحسین با حرفم پوزخندی زد و با لحن متعجّبی گفت:
- اوه. قبلاً که من رو آدم حساب نمی‌کردی! الان چی‌شده یکهو تشخیص دادی که این کارها به‌هم نمیاد؟
با این حرف نفسم رو با حرص بیرون دادم وگفتم:
- خب لامصب تقصیر من چیه! مگه دست خودمه! دل لامصبم تو رو نمی‌خواد. دلم نمی‌تونه عاشق تو باشه. مگه عشق زوری هم میشه آخه لعنتی!
امیرحسین از حرفم عصبی شد و به سمتم اومد. دوتا بازوهام رو با دست‌های قویش محکم گرفت و گفت:
- پس الان کاری می‌کنم که عاشقم بشی. چه‌طوره؟
با این حرف بی‌اراده ته دلم خالی شد و با ترس نگاهش کردم که امیرحسین لبخند شیطانی زد یهو داد زد:
- کریم!
مرد زیر دست امیرحسین که معلوم شد اسمش کریمِ. بدوبدو داخل اتاق شد و گفت:
- جونم قربان؟
امیرحسین نگاهی به کریم کرد و با لحن خاصی گفت:
- برو طناب رو بیار.
کریمی با این حرف چشمی گفت و از اتاق خارج شد. با ترس نگاهی به امیرحسین کردم و با صدای بلندی داد زدم:
- می‌خوای چه غلطی بکنی تو؟ خاک بر سرت امیرحسین. خیرِ سرت پسرعموی منی! این کارها چه معنی میده. هان؟
امیرحسین با حرفم لبخند خبیثی زد و با لحن شیطانی گفت:
- معنی عشق محبّت رو میدن خانومم.
بعد از این حرف چشمکی به‌هم زد که با این حرفش تنم شروع به لرزیدن کرد. خدای من! امیرحسین امروز پاک عقل و منطقش رو از دست داد. با ترس از جام بلند شدم و با خشم به سمتش رفتم که امیرحسین با همون لبخندش نزدیکم اومد. بدون هیچ درنگی محکم بین پاش ضربه‌ی زدم که امیرحسین از درد پخش زمین شد؛ اما من می‌خواستم از اتاق خارج بشم و از این جهنم فرار کنم. که ناگهان امیرحسین لعنتی با این‌که پخش زمین شده بود؛ اما  با دستش پاهام رو گرفت و من‌ هم بدون حفظ تعادلم محکم با سر روی زمین افتادم و دماغم به لبه‌ی در خورد و شروع به خونریزی کرد. امیرحسین با دیدنِ حالم زودی به سمتم اومد. دست‌هام رو محکم گرفت و با عصبانیت گفت:
- می‌دونستم سر جات بند نمی‌شی. لعنتی آدمت می‌کنم.
از ترس زیر گریه زدم و با صدای بلند جیغ مانندی داد زدم:
- کمک! کمک!
امیرحسین نامرد با حالت مسخره‌ایی اِدای من رو در آورد و پقی زیر خنده زد، گفت:
- بی‌خودی داد نزن؛ چون هیچ‌ک.س به کمکت نمی‌یاد.
با این حرف با التماس رو به امیرحسین کردم و گفتم:
- امیر تو رو خدا. تو رو جون مادرت ولم کن.
امّا امیرحسین در مقابل التماس‌هام کور و کر شده بود؛ چون هیچ اهمیتی به حرف‌هام نمی‌داد. با ورود کریم به اتاق اون‌هم به همراه طناب کُلفتی که توی دستش داشت. جیغ‌هام شدت گرفت و هر آن ممکن بود گلوم از وسط جر بخوره.


#رمان_جانان_من_باش
#شکوفه_فدیعمی
#انجمن_رمان_تک

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[شکوفه فدیعمی☆]

#پارت_شصت_سه

- نه‌نه امیرحسین! بی‌غیرت نباش من دختر عموی توم. لطفاً این‌کار رو با من نکن! به حرمت اون نون و نمکی که با هم خوردیم نکن.
امیرحسین بدون اهمیّت دادن به حرف‌هام به کریم اشاره داد. هر دو بی‌رحمانه بلندم کردن و من رو روی تخت خوابوندن و دست پام رو به تخت بستند. با دیدن این کار وحشتناکشون هم‌چنان دست پا می‌زدم و گریه می‌کردم؛ امّا دریغ از یک دل رحمی! با فکر این‌که قراره چه بلای سرم بیارن داشتم دیونه می‌شدم. با ترس نگاهی به دست‌هام که با طناب محکم بسته شده بودن کردم و بی‌اراده هق زدم. نه‌نه خدایا... من طاقتش رو ندارم؛ چون می‌دونستم امشب برای برآورده کردن میل امیرحسین باید زیر شکنجه‌های بی‌رحمانه‌اش جون می‌دادم. خدایا کمکم کن. من رو توی چنین موقعیتی رها نکن! امیرحسین بعد از بستن طناب با اخم رو به کریم کرد و گفت:
- تو می‌تونی بری. کارت این‌جا تموم شد.
کریم با حرف امیرحسین با تعجّب نگاهی بهش کرد، گفت:
- یعنی من‌هم برم؟
امیرحسین با این حرف با خشم به سمت کریم برگشت و با تشر گفت:
- نه پس! بمون و حالش رو ببر. بیا برو گورت رو گُم کن مر*تیکه‌ی بی‌مصرف.
کریم اول نگاه غضبی به امیرحسین انداخت. بعد زیر ل*ب بر خلاف میلش چشمی گفت و از اتاق بیرون زد. حال من موندم و امیرحسین ابلیس!
در حالی‌که صورتم پُر از اشک شده بود با گریه گفتم:
- امیرحسین! تو رو خدا با من این کار رو نکن. اگه انجامش بدی بی‌شک خودم رو می‌کشم!
امیرحسین با حرفم لبخندی از بی‌خیالی زد و گفت:
- وقتی زن من بشی دیگه جرئت همچین کاری رو نمی ذارم داشته باشی عروسکم.
با این حرف با قدم‌های آروم نزدیکم شد. با هرقدمی که به سمتم بر می‌داشت لرز بر ب*دن من بیشتر و بیشتر می‌شد. وقتی امیرحسین نزدیکم شد. من با ترس فقط نگاهش می‌کردم که با کندن پیرهنش چشم‌هام رو محکم روی هم بستم و زیر ل*ب با گریه گفتم:
- نکن تو رو خدا امیرحسین!
امیرحسین بدون توجه به حرفم تموم وجودم رو به آتیش کشید و من فقط از ترس چشم‌هام رو محکم بسته بودم و توی دلم فقط اسم خدا رو صدا می‌زدم که امیرحسین با شنیدن التماس‌هام پوزخند صدا‌ داری زد. آروم‌آروم نزدیک صورتم شد که من با خشم تُفی به صورتش انداختم. امیرحسین با این کارم از خشم غرید و سیلی محکمی توی صورتم زد که من با گریه داد زدم:
- ازت متنفرم امیرحسین!
امیرحسین با این حرفم حریص‌تر شد و به زور می‌خواست کارش رو انجام بده؛ امّا من هرچه زور و تلاش توی وجودم بود. رو بیرون انداختم و سرم رو به شدت به سمت چپ و راست می‌کردم. از دست‌ کارهای شیطانی امیرحسین مثل بید می‌لرزیدم؛ امّا اون فقط به‌فکر تخلیه‌ی غریزه‌ی خودش بود و این چه‌قدر برای من ناعادلانه بود. همه‌اش سعی می‌کردم با حرف‌هام کاری کنم لاقل یکم دلش برای من بسوزه و از کارش منصرف بشه؛ امّا امیرحسین توی جلد خوی حیوونیش فرو رفته بود و خارج شدن از اون جلد غیر‌ممکن بود. داشت با بی‌رحمی از گلوی که آب دهنم رو به زور می‌بلعیدم. کام می‌گرفت و حسابی توی حال و هوای خودش بود؛ امّا من از هر ب*وسه‌اش داشت اوقم می‌گرفت و کم‌کم داشتم تسلیم سرنوشت شومم می شدم؛ چون حسابی ناامید شده بودم و امیرحسین داشت به خواسته‌ی شیطانیش می‌رسید. من رو از روی اجبار قربونی میل منحوس خودش می‌کرد!

#رمان_جانان_من_باش
#شکوفه_فدیعمی
#انجمن_رمان_تک

متن مخفی: انجمن کپیست

#پارت_شصت_سه

- نه‌نه امیرحسین! بی‌غیرت نباش من دختر عموی توم. لطفاً این‌کار رو با من نکن! به حرمت اون نون و نمکی که با هم خوردیم نکن.
امیرحسین بدون اهمیّت دادن به حرف‌هام به کریم اشاره داد. هر دو بی‌رحمانه بلندم کردن و من رو روی تخت خوابوندن و دست پام رو به تخت بستند. با دیدن این کار وحشتناکشون هم‌چنان دست پا می‌زدم و گریه می‌کردم؛ امّا دریغ از یک دل رحمی! با فکر این‌که قراره چه بلای سرم بیارن داشتم دیونه می‌شدم. با ترس نگاهی به دست‌هام که با طناب محکم بسته شده بودن کردم و بی‌اراده هق زدم. نه‌نه خدایا... من طاقتش رو ندارم؛ چون می‌دونستم امشب برای برآورده کردن میل امیرحسین باید زیر شکنجه‌های بی‌رحمانه‌اش جون می‌دادم. خدایا کمکم کن. من رو توی چنین موقعیتی رها نکن! امیرحسین بعد از بستن طناب با اخم رو به کریم کرد و گفت:
- تو می‌تونی بری. کارت این‌جا تموم شد.
کریم با حرف امیرحسین با تعجّب نگاهی بهش کرد، گفت:
- یعنی من‌هم برم؟
امیرحسین با این حرف با خشم به سمت کریم برگشت و با تشر گفت:
- نه پس! بمون و حالش رو ببر. بیا برو گورت رو گُم کن مر*تیکه‌ی بی‌مصرف.
کریم اول نگاه غضبی به امیرحسین انداخت. بعد زیر ل*ب بر خلاف میلش چشمی گفت و از اتاق بیرون زد. حال من موندم و امیرحسین ابلیس!
در حالی‌که صورتم پُر از اشک شده بود با گریه گفتم:
- امیرحسین! تو رو خدا با من این کار رو نکن. اگه انجامش بدی بی‌شک خودم رو می‌کشم!
امیرحسین با حرفم لبخندی از بی‌خیالی زد و گفت:
- وقتی زن من بشی دیگه جرئت همچین کاری رو نمی ذارم داشته باشی عروسکم.
با این حرف با قدم‌های آروم نزدیکم شد. با هرقدمی که به سمتم بر می‌داشت لرز بر ب*دن من بیشتر و بیشتر می‌شد. وقتی امیرحسین نزدیکم شد. من با ترس فقط نگاهش می‌کردم که با کندن پیرهنش چشم‌هام رو محکم روی هم بستم و زیر ل*ب با گریه گفتم:
- نکن تو رو خدا امیرحسین!
امیرحسین بدون توجه به حرفم تموم وجودم رو به آتیش کشید و من فقط از ترس چشم‌هام رو محکم بسته بودم و توی دلم فقط اسم خدا رو صدا می‌زدم که امیرحسین با شنیدن التماس‌هام پوزخند صدا‌ داری زد. آروم‌آروم نزدیک صورتم شد که من با خشم تُفی به صورتش انداختم. امیرحسین با این کارم از خشم غرید و سیلی محکمی توی صورتم زد که من با گریه داد زدم:
- ازت متنفرم امیرحسین!
امیرحسین با این حرفم حریص‌تر شد و به زور می‌خواست کارش رو انجام بده؛ امّا من هرچه زور و تلاش توی وجودم بود. رو بیرون انداختم و سرم رو به شدت به سمت چپ و راست می‌کردم. از دست‌ کارهای شیطانی امیرحسین مثل بید می‌لرزیدم؛ امّا اون فقط به‌فکر تخلیه‌ی غریزه‌ی خودش بود و این چه‌قدر برای من ناعادلانه بود. همه‌اش سعی می‌کردم با حرف‌هام کاری کنم لاقل یکم دلش برای من بسوزه و از کارش منصرف بشه؛ امّا امیرحسین توی جلد خوی حیوونیش فرو رفته بود و خارج شدن از اون جلد غیر‌ممکن بود. داشت با بی‌رحمی از گلوی که آب دهنم رو به زور می‌بلعیدم. کام می‌گرفت و حسابی توی حال و هوای خودش بود؛ امّا من از هر ب*وسه‌اش داشت اوقم می‌گرفت و کم‌کم داشتم تسلیم سرنوشت شومم می شدم؛ چون حسابی ناامید شده بودم و امیرحسین داشت به خواسته‌ی شیطانیش می‌رسید. من رو از روی اجبار قربونی میل منحوس خودش می‌کرد!

#رمان_جانان_من_باش
#شکوفه_فدیعمی
#انجمن_رمان_تک

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[شکوفه فدیعمی☆]

#پارت_شصت_چهار

حس می‌کردم دیگه نفسم بالا نمی‌اومد!
دیگه نمی‌تونستم عادی نفس بکشم؛ چون همه‌ی بدنم به طرز فجیعی سُست و بی‌حال شده بود. چشم‌هام روی هم سنگینی می‌کرد که امیرحسین با بی‌رحمی داشت‌. دکمه‌های کتم رو باز می‌کرد و نگاهی بی‌رحمی به چشم‌های اشکیم کرد و گفت:
- تو مال منی جانان... .
که یکهو وسط حرفش محکم رو زمین پرت شد و صدای داد بلندی رو شنیدم که می‌گفت:
- ع*و*ضیِ آشغال می‌کشمت!
با بی‌حالی چشم‌هام رو باز کردم و با دیدن چهره‌ی سیاوش که با عصبانیت درگیر مُشت زدن توی صورت نحس امیرحسین شده بود. تعجّب کردم! خدای من! سیاوش این‌جا چی‌کار می‌کنه؟ نمی‌دونم چرا ته قلبم یک‌جورایی خوش‌حال شد. از این‌که سیاوش ناجی من شده بود. پلک‌های سنگینم رو به زور باز کردم و زیر ل*ب اسم سیاوش رو زمزمه کردم؛ امّا سیاوش با قیافه‌ی سرخی که از عصبانیت زیاد شده بود. داشت امیرحسین رو در حد مرگ کتک می‌زد و داد میزد:
- آشغال بی‌غیرت! خودم می‌کشمت لعنتی.
خدای من! سیاوش داشت امیرحسین رو می‌کشت! نباید سیاوش به‌خاطر این ع*و*ضی قاتل بشه؛ چون جوری داشت امیرحسین رو کتک می‌زد که صورت امیرحسین پر از خون شده بود و از بی‌حالی؛ حتّی توان از خود دفاع کردن رو نداشت! ترسیدم... نه به‌خاطر امیرحسین نامرد! به‌خاطر سیاوش ترسیدم. تموم نیروی توی وجودم رو جمع کردم و داد زدم:
- سیاوش!
سیاوش با شنیدن صدای من برگشت. با دیدنم زیر ل*ب آروم گفت:
- جانان!
بعد به سمتم اومد. نگاهی به سر وضعم کرد و با ترس روی تخت کنارم نشست. سرم رو با دست‌هاش گرفت و گفت:
- جانان خوبی؟ یک چیزی بگو دختر!
می‌خواستم جواب سیاوش رو بدم که ناگهان جلوی چشم‌هام تاریک شد.

#رمان_جانان_من_باش
#شکوفه_فدیعمی
#انجمن_رمان_تک

متن مخفی: انجمن کپیست

#پارت_شصت_چهار

حس می‌کردم دیگه نفسم بالا نمی‌اومد!
دیگه نمی‌تونستم عادی نفس بکشم؛ چون همه‌ی بدنم به طرز فجیعی سُست و بی‌حال شده بود. چشم‌هام روی هم سنگینی می‌کرد که امیرحسین با بی‌رحمی داشت‌. دکمه‌های کتم رو باز می‌کرد و نگاهی بی‌رحمی به چشم‌های اشکیم کرد و گفت:
- تو مال منی جانان... .
که یکهو وسط حرفش محکم رو زمین پرت شد و صدای داد بلندی رو شنیدم که می‌گفت:
- ع*و*ضیِ آشغال می‌کشمت!
با بی‌حالی چشم‌هام رو باز کردم و با دیدن چهره‌ی سیاوش که با عصبانیت درگیر مُشت زدن توی صورت نحس امیرحسین شده بود. تعجّب کردم! خدای من! سیاوش این‌جا چی‌کار می‌کنه؟ نمی‌دونم چرا ته قلبم یک‌جورایی خوش‌حال شد. از این‌که سیاوش ناجی من شده بود. پلک‌های سنگینم رو به زور باز کردم و زیر ل*ب اسم سیاوش رو زمزمه کردم؛ امّا سیاوش با قیافه‌ی سرخی که از عصبانیت زیاد شده بود. داشت امیرحسین رو در حد مرگ کتک می‌زد و داد میزد:
- آشغال بی‌غیرت! خودم می‌کشمت لعنتی.
خدای من! سیاوش داشت امیرحسین رو می‌کشت! نباید سیاوش به‌خاطر این ع*و*ضی قاتل بشه؛ چون جوری داشت امیرحسین رو کتک می‌زد که صورت امیرحسین پر از خون شده بود و از بی‌حالی؛ حتّی توان از خود دفاع کردن رو نداشت! ترسیدم... نه به‌خاطر امیرحسین نامرد! به‌خاطر سیاوش ترسیدم. تموم نیروی توی وجودم رو جمع کردم و داد زدم:
- سیاوش!
سیاوش با شنیدن صدای من برگشت. با دیدنم زیر ل*ب آروم گفت:
- جانان!
بعد به سمتم اومد. نگاهی به سر وضعم کرد و با ترس روی تخت کنارم نشست. سرم رو با دست‌هاش گرفت و گفت:
- جانان خوبی؟ یک چیزی بگو دختر!
می‌خواستم جواب سیاوش رو بدم که ناگهان جلوی چشم‌هام تاریک شد.

#رمان_جانان_من_باش
#شکوفه_فدیعمی
#انجمن_رمان_تک

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[شکوفه فدیعمی☆]

#پارت_شصت_پنج

*سیاوش*
با داد بی‌جون جانان به سمتش برگشتم که با دیدن جانان با دست پاهای بسته. سرجام خشکم زد! با بهت نگاهش کردم و آروم اسمش رو زیر ل*ب زمزمه کردم:
- جانان!
این پست فطرت‌ها چه بلای سرش آورده بودن؟! پاتندی به سمت جانان رفتم. با ترس سرش رو بلند کردم و گفتم:
- جانان خوبی؟ یک چیزی بگو دختر!
جانان با دیدن من مظلومانه قطره‌ اشکی از چشمش لغزید و می‌خواست حرفی بهم بزنه که آروم چشم‌هاش روی هم بسته شد و از هوش رفت. با ترس توی صورت بی‌حالش زدم و داد زدم:
- جانان! چشم‌هات رو باز کن.
امّا جانان هم‌چنان بی‌هوش بود. با دیدن حال جانان سریع از جام بلند شدم. دست پاهای جانان رو باز کردم و می‌خواستم جانان رو ب*غ*ل کنم تا از این خ*را*ب شده بیرون ببرم که یکهو به طرز وحشیانه‌ی از پشت کشیده شدم وروی زمین افتادم. با دیدن قیافه‌ی خونین امیرحسین اخمی کردم. با خشم از جام بلند شدم و به سمتش یورش بردم که امیرحسین به طرز ناگهانی لگد محکمی به قفسه‌ی سینم زد که با لگدش محکم به دیوار خوردم؛ امّا باز کم نیوردم و از جام بلند شدم و دوباره به سمتش رفتم. قبل از این که عکس العملی نشون بده محکم مشتی به صورتش زدم که امیرحسین با مشتم محکم پخش روی زمین شد. بعد لگد محکمی به پهلوش زدم که داد بلندی کشید و مشتی از درد روی زمین زد که بی‌رحمانه به سمتش رفتم و موهاش رو محکم گرفتم، غریدم:
- ع*و*ضی بگو ببینم! چه بلای سر جانان آوردی؟
امیرحسین با صورت پُر از خون پوزخندی زد و گفت:
- فقط کمی عشق و حال کردیم که تویِ نکبتِ مزاحم یکهو سر کله‌ات پیدا شد.
با این حرف مشت مُحکمی به شکمش زدم. امیرحسین از درد توی خودش جمع شد و شروع به ناله کردن شد.
- بی‌غیرت.
امیرحسین در حالی‌که برای کمتر حس کردن دردش نفس عمیقی می‌کشید. نگاه خشمگینی بهم کرد گفت:
- ببین مر*تیکه! باید از روی جنازه‌ی من رد بشی. بذارم جانان رو از این‌جا ببری.
با حرفش پوزخندی زدم و گفتم:
- هه. هم از روی جنازت رد میشم. هم جانان رو با خودم از این‌جا می‌برم.
امیرحسین که حسابی درگیر درد پهلوش بود. این بار جواب من رو نداد و من‌هم بی‌خیالش شدم. به سمت جسم بی‌جون جانان رفتم و اون رو از روی تخت بلند کردم. می‌خواستم از اتاق بیرون بزنم که ناگهان برق کلید در اتاق به چشمم خورد. اگه امیرحسین رو توی این اتاق زندانی بکنم راحت می‌تونم اون رو به پلیس تحویل بدم! پس از اتاق خارج شدم و جانان رو برای یک لحظه روی زمین خوابوندم. زودی قبل از این‌که امیرحسین بلند بشه در رو روش قفل کردم و کلیدها رو توی جیبم گذاشتم. به سمت جانان برگشتم و از روی زمین بلندش کردم. با قدم‌های تند از اون خونه‌یِ خ*را*ب شده بیرون زدم. به سمت ماشینم رفتم و جانان رو آروم روی صندلی‌های عقب خوابوندم که یکهو چشمم به صورت مظلومش خورد. نمی‌دونم چرا؛ امّا درون قلبم فشرده شده؛ چون دوست نداشتم جانان قوی و ز*ب*ون دراز رو توی این حالت ببینم!


#رمان_جانان_من_باش
#شکوفه_فدیعمی
#انجمن_رمان_تک

متن مخفی: انجمن کپیست

#پارت_شصت_پنج

*سیاوش*
با داد بی‌جون جانان به سمتش برگشتم که با دیدن جانان با دست پاهای بسته. سرجام خشکم زد! با بهت نگاهش کردم و آروم اسمش رو زیر ل*ب زمزمه کردم:
- جانان!
این پست فطرت‌ها چه بلای سرش آورده بودن؟! پاتندی به سمت جانان رفتم. با ترس سرش رو بلند کردم و گفتم:
- جانان خوبی؟ یک چیزی بگو دختر!
جانان با دیدن من مظلومانه قطره‌ اشکی از چشمش لغزید و می‌خواست حرفی بهم بزنه که آروم چشم‌هاش روی هم بسته شد و از هوش رفت. با ترس توی صورت بی‌حالش زدم و داد زدم:
- جانان! چشم‌هات رو باز کن.
امّا جانان هم‌چنان بی‌هوش بود. با دیدن حال جانان سریع از جام بلند شدم. دست پاهای جانان رو باز کردم و می‌خواستم جانان رو ب*غ*ل کنم تا از این خ*را*ب شده بیرون ببرم که یکهو به طرز وحشیانه‌ی از پشت کشیده شدم وروی زمین افتادم. با دیدن قیافه‌ی خونین امیرحسین اخمی کردم. با خشم از جام بلند شدم و به سمتش یورش بردم که امیرحسین به طرز ناگهانی لگد محکمی به قفسه‌ی سینم زد که با لگدش محکم به دیوار خوردم؛ امّا باز کم نیوردم و از جام بلند شدم و دوباره به سمتش رفتم. قبل از این که عکس العملی نشون بده محکم مشتی به صورتش زدم که امیرحسین با مشتم محکم پخش روی زمین شد. بعد لگد محکمی به پهلوش زدم که داد بلندی کشید و مشتی از درد روی زمین زد که بی‌رحمانه به سمتش رفتم و موهاش رو محکم گرفتم، غریدم:
- ع*و*ضی بگو ببینم! چه بلای سر جانان آوردی؟
امیرحسین با صورت پُر از خون پوزخندی زد و گفت:
- فقط کمی عشق و حال کردیم که تویِ نکبتِ مزاحم یکهو سر کله‌ات پیدا شد.
با این حرف مشت مُحکمی به شکمش زدم. امیرحسین از درد توی خودش جمع شد و شروع به ناله کردن شد.
- بی‌غیرت.
امیرحسین در حالی‌که برای کمتر حس کردن دردش نفس عمیقی می‌کشید. نگاه خشمگینی بهم کرد گفت:
- ببین مر*تیکه! باید از روی جنازه‌ی من رد بشی. بذارم جانان رو از این‌جا ببری.
با حرفش پوزخندی زدم و گفتم:
- هه. هم از روی جنازت رد میشم. هم جانان رو با خودم از این‌جا می‌برم.
امیرحسین که حسابی درگیر درد پهلوش بود. این بار جواب من رو نداد و من‌هم بی‌خیالش شدم. به سمت جسم بی‌جون جانان رفتم و اون رو از روی تخت بلند کردم. می‌خواستم از اتاق بیرون بزنم که ناگهان برق کلید در اتاق به چشمم خورد. اگه امیرحسین رو توی این اتاق زندانی بکنم راحت می‌تونم اون رو به پلیس تحویل بدم! پس از اتاق خارج شدم و جانان رو برای یک لحظه روی زمین خوابوندم. زودی قبل از این‌که امیرحسین بلند بشه در رو روش قفل کردم و کلیدها رو توی جیبم گذاشتم. به سمت جانان برگشتم و از روی زمین بلندش کردم. با قدم‌های تند از اون خونه‌یِ خ*را*ب شده بیرون زدم. به سمت ماشینم رفتم و جانان رو آروم روی صندلی‌های عقب خوابوندم که یکهو چشمم به صورت مظلومش خورد. نمی‌دونم چرا؛ امّا درون قلبم فشرده شده؛ چون دوست نداشتم جانان قوی و ز*ب*ون دراز رو توی این حالت ببینم!


#رمان_جانان_من_باش
#شکوفه_فدیعمی
#انجمن_رمان_تک

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[شکوفه فدیعمی☆]

#پارت_شصت_شیش

آهی کشیدم و زودی در ماشین رو بستم. خودم هم سوار ماشین شدم و به سمت خونم راه افتادم که توی راه سریع شماره‌ی پلیس رو گرفتم. اتفاقات امروز رو خلاصه‌وار براشون تعریف کردم‌. اون‌ها هم زودی نیرو‌ی پلیس به خونه‌ی قدیمی که توش امیرحسین زندانی شده بود فرستادن. بعد از قطع کردن گوشی نفس راحتی کشیدم و نگاه کوتاهی به جانان انداختم. به سمت خونم راه افتادم.
*جانان*
امیرحسین که به طرز وحشیانه‌ی داشت از روح و جسم بی‌جونم سواستفاده می‌کرد. خنده‌ای شیطانی سر داد و گلوم رو محکم فشار داد زیر ل*ب آروم گفت:
- تو مال منی جانان!
با این حرف جیغی از ترس کشیدم و از خوابِ وحشتناکم بیدار شدم. آروم زیر گریه زدم. همه‌ی بدنم خیس عرق شده بود و مثل یک بچّه کوچولو‌ از ترس توی خودم جمع شده بودم و گریه می‌کردم که سیاوش با صورتی نگران وارد اتاق شد. با دیدنم زیر ل*ب گفت:
- جانان!
با این حرف پاتندی به سمتم اومد و کنارم نشست. آروم صورتم رو با دست‌هاش گرفت و گفت:
- هیس جانانم آروم باش! نترس من پیشت هستم.
با گریه‌ایی که آمونم رو بریده بود. گفتم:
- ا...امیرحسین!
سیاوش با این حرفم انگشتش رو به معنی سکوت روی ل*بم گذاشت و گفت:
- هیس. بهش فکر نکن دختر! همه‌ چی تموم شد.
با این حرف دوباره توی چشم‌هام اشک جمع شد که سیاوش با ناراحتی بهم نگاه کرد. یکهو من رو توی آ*غ*و*ش پهناورش که به طرز عجیبی گرم بود کشید. با دست‌های قدرتمندش شروع به نوازش کردنم شد. اوّل از کارش تعجّب کردم؛ امّا کم‌کم دست‌های من‌هم بی‌اراده جوابگوی این آ*غ*و*ش گرم شدند و چشم‌هام رو آروم روی هم بستم. نمی‌دونم چرا؟ امّا وقتی کنار سیاوش هستم. بی‌اراده احساس امنیت می‌کنم و از تمام خطر‌های دنیا نترس می‌شدم. این حس برای من چه‌قدر زیبا و آرامش‌بخش بود. وقتی کمی آروم شدم. آروم از بغلش بیرون اومدم و سرم رو پایین انداختم که سیاوش سرم رو بالا گرفت و گفت:
- هر وقت کنار من هستی همیشه سرت رو بالا نگه‌دار. اوکی؟
بعد از این حرف لبخند کم رنگی کنارش ل*بش نمایان شد. بی‌اراده محو لبخندش شدم. واقعاً شاعرهای قدیم درست می‌گفتند که اون مرد خندید و از من آرام و قرارم رو گرفت. به اجبار نگاهم رو از لبخندش گرفتم و تو چشم‌هاش خیره کردم. سرم رو به معنی باشه تکون دادم که سیاوش از جاش بلند شد و گفت:
- فعلاً برو یک دوشی بگیر تا خستگیت رفع بشه. راستی! لباس تمیزم هم برات گذاشتم. تموم کردی بعدش بیا شام بخوریم تا کمی باهم حرف بزنیم. اوکی!
با حرفش سرم رو به معنی باشه تکون دادم. با کنجکاوی نگاهی به اتاق کردم و با تعجّب نگاهش کردم. با لحن سوالی پرسیدم:
- این‌جا خونه‌ی شماست؟
سیاوش با حرفم لبخندی زد و با حالت بامزه‌ی گفت:
- آره. چیه خوشت نیومد؟
- نه‌نه خوبه قشنگه.
سیاوش سری تکون و با لحن پر از انرژی گفت:
- خب دیگه خانوم‌خانوم‌ها. من برم شام درست کنم. نمیشه که با شکم گرسنه خوابید!
با این حرف لبخندی زدم. سیاوش با دیدن لبخند چشمکی بهم زد و از جاش بلند شد و از اتاق بیرون زد.


#رمان_جانان_من_باش
#شکوفه_فدیعمی
#انجمن_رمان_تک

متن مخفی: انجمن کپیست

#پارت_شصت_شیش

آهی کشیدم و زودی در ماشین رو بستم. خودم هم سوار ماشین شدم و به سمت خونم راه افتادم که توی راه سریع شماره‌ی پلیس رو گرفتم. اتفاقات امروز رو خلاصه‌وار براشون تعریف کردم‌. اون‌ها هم زودی نیرو‌ی پلیس به خونه‌ی قدیمی که توش امیرحسین زندانی شده بود فرستادن. بعد از قطع کردن گوشی نفس راحتی کشیدم و نگاه کوتاهی به جانان انداختم. به سمت خونم راه افتادم.
*جانان*
امیرحسین که به طرز وحشیانه‌ی داشت از روح و جسم بی‌جونم سواستفاده می‌کرد. خنده‌ای شیطانی سر داد و گلوم رو محکم فشار داد زیر ل*ب آروم گفت:
- تو مال منی جانان!
با این حرف جیغی از ترس کشیدم و از خوابِ وحشتناکم بیدار شدم. آروم زیر گریه زدم. همه‌ی بدنم خیس عرق شده بود و مثل یک بچّه کوچولو‌ از ترس توی خودم جمع شده بودم و گریه می‌کردم که سیاوش با صورتی نگران وارد اتاق شد. با دیدنم زیر ل*ب گفت:
- جانان!
با این حرف پاتندی به سمتم اومد و کنارم نشست. آروم صورتم رو با دست‌هاش گرفت و گفت:
- هیس جانانم آروم باش! نترس من پیشت هستم.
با گریه‌ایی که آمونم رو بریده بود. گفتم:
- ا...امیرحسین!
سیاوش با این حرفم انگشتش رو به معنی سکوت روی ل*بم گذاشت و گفت:
- هیس. بهش فکر نکن دختر! همه‌ چی تموم شد.
با این حرف دوباره توی چشم‌هام اشک جمع شد که سیاوش با ناراحتی بهم نگاه کرد. یکهو من رو توی آ*غ*و*ش پهناورش که به طرز عجیبی گرم بود کشید. با دست‌های قدرتمندش شروع به نوازش کردنم شد. اوّل از کارش تعجّب کردم؛ امّا کم‌کم دست‌های من‌هم بی‌اراده جوابگوی این آ*غ*و*ش گرم شدند و چشم‌هام رو آروم روی هم بستم. نمی‌دونم چرا؟ امّا وقتی کنار سیاوش هستم. بی‌اراده احساس امنیت می‌کنم و از تمام خطر‌های دنیا نترس می‌شدم. این حس برای من چه‌قدر زیبا و آرامش‌بخش بود. وقتی کمی آروم شدم. آروم از بغلش بیرون اومدم و سرم رو پایین انداختم که سیاوش سرم رو بالا گرفت و گفت:
- هر وقت کنار من هستی همیشه سرت رو بالا نگه‌دار. اوکی؟
بعد از این حرف لبخند کم رنگی کنارش ل*بش نمایان شد. بی‌اراده محو لبخندش شدم. واقعاً شاعرهای قدیم درست می‌گفتند که اون مرد خندید و از من آرام و قرارم رو گرفت. به اجبار نگاهم رو از لبخندش گرفتم و تو چشم‌هاش خیره کردم. سرم رو به معنی باشه تکون دادم که سیاوش از جاش بلند شد و گفت:
- فعلاً برو یک دوشی بگیر تا خستگیت رفع بشه. راستی! لباس تمیزم هم برات گذاشتم. تموم کردی بعدش بیا شام بخوریم تا کمی باهم حرف بزنیم. اوکی!
با حرفش سرم رو به معنی باشه تکون دادم. با کنجکاوی نگاهی به اتاق کردم و با تعجّب نگاهش کردم. با لحن سوالی پرسیدم:
- این‌جا خونه‌ی شماست؟
سیاوش با حرفم لبخندی زد و با حالت بامزه‌ی گفت:
- آره. چیه خوشت نیومد؟
- نه‌نه خوبه قشنگه.
سیاوش سری تکون و با لحن پر از انرژی گفت:
- خب دیگه خانوم‌خانوم‌ها. من برم شام درست کنم. نمیشه که با شکم گرسنه خوابید!
با این حرف لبخندی زدم. سیاوش با دیدن لبخند چشمکی بهم زد و از جاش بلند شد و از اتاق بیرون زد.


#رمان_جانان_من_باش
#شکوفه_فدیعمی
#انجمن_رمان_تک

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[شکوفه فدیعمی☆]

#پارت_شصت_هفت

با رفتنش با کنجکاوی نگاهی به اتاق کردم که یک اتاق بزرگ با دکوراسیون سیاه و سفیدی بود. همراه با تخت بزرگ دو نفره و میز آرایشی که پُر از عطرهای مردونه، اسپره، کرم و روش چیده بود. این‌ ور اتاق هم یک کُمد مشکی رنگ و حموم بود؛ اما رو به روی تخت یک عکس بزرگ سیاه سفیدی از سیاوش روی دیوار نصب شده بود. توی این عکس سیاوش از همیشه جذاب‌تر شده بود. با موهای ل*خت مشکیش که این‌جا پریشون و خیس شده بودند. به دیوار تکیه داده بود و با پیرهن مشکی که دکمه‌هاش تا آخر باز بودند. به همراه گردنبند نُقره‌ایی شکل و با ژست مردونه‌ی که داشت. واقعاً دل هر دختری رو با این عکس می‌بُرد. سیاوش از نظر جذابیت و زیبایی یک مرد بی‌نظیر و بی‌نقص بود؛ امّا از نظر اخلاقی... .
با این حرف خنده‌‌ی به فکر خودم کردم که یکهو صدای قلبم به صدا در اومد که با حرص می‌گفت:
- ها چشه؟ تازه قهرمان بازی در آورد و نجاتت داد. زود غیبتش رو کردی چشم سفید!
با حرف قلبم چشم‌هام از تعجّب بیرون زدند و گفتم:
- قلبی جون! می‌بینم که به‌جور طرف آقا سیاوش رو می‌گیری. خبریه؟
قلب دیونه‌ی من با این حرف با خجالت گفت:
- نه خبری نیست؛ ولی خب از آقا بودنش خیلی ل*ذت بردم حسود جان.
از حرف قلبم سری تکون دادم. دوباره مات‌ و مبهوت عکس سیاوش شده بودم که یک‌دفعه به خودم اومدم. محکم توی سرم زدم. خجالت بکش جانان! الان چه وقت دید زدنه! سری از تأسف برای خودم و کارهای بچگونه‌هام تکون دادم و با خستگی از جام بلند شدم. با دیدن خودم از توی آیینه به خودم لرزیدم. بسم‌الله! این من بودم؟ صورت رنگ پریده با ریملی که کل صورتم رو سیاه کرده بود و رد خونی که توی گردنم و لباس‌هام مونده بود. خیلی افتضاحم کرده بود. با یاد‌آوری ساعات نحس قبل بی‌اراده صورتم جمع شد و زودی نگاهم رو از آیینه گرفتم و مستقیم وارد حموم شدم. با برخورد آب د*اغ به پوستم چشم‌هام رو با درد بستم و صابون رو با چشم بسته برداشتم. می‌خواستم به تنم بزنم که صح*نه‌ی کذایی و چندش آوری که به لطف پسرعموی عزیزم ساخته شد. جلوی چشم‌هام نمایان شد. با این فکر اشک توی چشم‌هام جمع شد. حس می‌کردم کل تنم از اون مر*تیکه نجس شده بود. خدا ازت نگذره امیرحسینِ ع*و*ضی! با چشم‌های اشکی لیف رو برداشتم و خشک‌خشک بدون صابون به جون تن نحیفم افتادم. جوری تنم رو لیف می‌زدم که پوستم قرمز‌ِقرمز شده بود. در حالی‌که پوستم رو محکم بدون صابون لیف می‌زدم. زیر ل*ب با بغض گفتم:
- تمیز شو. تمیز شو دِ لعنتی!
من فقط به‌ فکرِ برطرف کردن نجاست اون لعنتی بودم. می‌خواستم خودم رو از این نجاست خلاص کنم. بعد از شستن کامل خودم با بی‌حالی حوله رو برداشتم و دور خودم پیچیدم و از حموم بیرون اومدم.


#رمان_جانان_من_باش
#شکوفه_فدیعمی
#انجمن_رمان_تک

متن مخفی: انجمن کپیست

#پارت_شصت_هفت

با رفتنش با کنجکاوی نگاهی به اتاق کردم که یک اتاق بزرگ با دکوراسیون سیاه و سفیدی بود. همراه با تخت بزرگ دو نفره و میز آرایشی که پُر از عطرهای مردونه، اسپره، کرم و روش چیده بود. این‌ ور اتاق هم یک کُمد مشکی رنگ و حموم بود؛ اما رو به روی تخت یک عکس بزرگ سیاه سفیدی از سیاوش روی دیوار نصب شده بود. توی این عکس سیاوش از همیشه جذاب‌تر شده بود. با موهای ل*خت مشکیش که این‌جا پریشون و خیس شده بودند. به دیوار تکیه داده بود و با پیرهن مشکی که دکمه‌هاش تا آخر باز بودند. به همراه گردنبند نُقره‌ایی شکل و با ژست مردونه‌ی که داشت. واقعاً دل هر دختری رو با این عکس می‌بُرد. سیاوش از نظر جذابیت و زیبایی یک مرد بی‌نظیر و بی‌نقص بود؛ امّا از نظر اخلاقی... .
با این حرف خنده‌‌ی به فکر خودم کردم که یکهو صدای قلبم به صدا در اومد که با حرص می‌گفت:
- ها چشه؟ تازه قهرمان بازی در آورد و نجاتت داد. زود غیبتش رو کردی چشم سفید!
با حرف قلبم چشم‌هام از تعجّب بیرون زدند و گفتم:
- قلبی جون! می‌بینم که به‌جور طرف آقا سیاوش رو می‌گیری. خبریه؟
قلب دیونه‌ی من با این حرف با خجالت گفت:
- نه خبری نیست؛ ولی خب از آقا بودنش خیلی ل*ذت بردم حسود جان.
از حرف قلبم سری تکون دادم. دوباره مات‌ و مبهوت عکس سیاوش شده بودم که یک‌دفعه به خودم اومدم. محکم توی سرم زدم. خجالت بکش جانان! الان چه وقت دید زدنه! سری از تأسف برای خودم و کارهای بچگونه‌هام تکون دادم و با خستگی از جام بلند شدم. با دیدن خودم از توی آیینه به خودم لرزیدم. بسم‌الله! این من بودم؟ صورت رنگ پریده با ریملی که کل صورتم رو سیاه کرده بود و رد خونی که توی گردنم و لباس‌هام مونده بود. خیلی افتضاحم کرده بود. با یاد‌آوری ساعات نحس قبل بی‌اراده صورتم جمع شد و زودی نگاهم رو از آیینه گرفتم و مستقیم وارد حموم شدم. با برخورد آب د*اغ به پوستم چشم‌هام رو با درد بستم و صابون رو با چشم بسته برداشتم. می‌خواستم به تنم بزنم که صح*نه‌ی کذایی و چندش آوری که به لطف پسرعموی عزیزم ساخته شد. جلوی چشم‌هام نمایان شد. با این فکر اشک توی چشم‌هام جمع شد. حس می‌کردم کل تنم از اون مر*تیکه نجس شده بود. خدا ازت نگذره امیرحسینِ ع*و*ضی! با چشم‌های اشکی لیف رو برداشتم و خشک‌خشک بدون صابون به جون تن نحیفم افتادم. جوری تنم رو لیف می‌زدم که پوستم قرمز‌ِقرمز شده بود. در حالی‌که پوستم رو محکم بدون صابون لیف می‌زدم. زیر ل*ب با بغض گفتم:
- تمیز شو. تمیز شو دِ لعنتی!
من فقط به‌ فکرِ برطرف کردن نجاست اون لعنتی بودم. می‌خواستم خودم رو از این نجاست خلاص کنم. بعد از شستن کامل خودم با بی‌حالی حوله رو برداشتم و دور خودم پیچیدم و از حموم بیرون اومدم.


#رمان_جانان_من_باش
#شکوفه_فدیعمی
#انجمن_رمان_تک

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[شکوفه فدیعمی☆]

#پارت_شصت_هشت

بدنم رو با حوله خشک کردم و به سمت لباسی که سیاوش برای من روی تخت گذاشته بود رفتم که با دیدن لباس‌ها همانا برگ‌هام ریخت! یک شلوار مردونه‌ی دو خطی با پیرهن سفید آدیداسِ مردونه اون‌ هم با سایز بزرگ! همین‌جور سرجام خشکم زده بود و به لباس‌ها خیره شده بودم. الان من باید این‌ لباس‌ها رو بپوشم؟ با این فکر پفی کشیدم و به سمت حموم برگشتم که با دیدن لباس‌هام که گوشه‌ی حموم خیس شده بودند. محکم توی سرم زدم و زیر ل*ب زمزمه کردم:
- خاک عالم توی سرت جانان! چرا لباس‌هات رو خیس کردی؟ وای ننه.
با گریه و زاری از حموم بیرون زدم. روی تخت با صورتی آویزونی نشستم و به لباس‌های مسخره‌ی که سیاوش برای من گذاشته بود. نگاهی کردم و زیر ل*ب لعنتی برای حواس پرتیم فرستادم. الان چه‌کار کنم؟ نمی‌شه که جلوی پسره با حوله بگردم؟ پس مجبورم پاشم این لباس‌های لاکچری‌ رو بپوشم دیگه! به اجبار از جام بلندم و شروع به پوشیدن لباس‌های سیاوش شدم که یکهو عطر تلخی به مشامم خورد. بی‌اراده چشم‌هام رو بستم و این بوی خوش‌بو رو وارد ریه‌هام کردم. آخ چه‌قدر خوش‌بو بود لامصب! با این فکر یک‌دفعه به خودم اومدم و لبی گ*از گرفتم. این کارها چیه از خودم در میارم؟ هرکی ندونه فکر می‌کنه یک دل نه! صد دل عاشق سیاوش شدم. برای دور کردن این افکار منفی سری تکون دادم و به سمت آیینه رفتم که با دیدن خودم از توی آینه هینی کشیدم و دستم رو با تعجب جلوی دهنم گذاشتم. خاک عالم! با این لباس‌های مسخرم کلی دم دستگاه‌هام معلوم بودن که! ولی خدا رو شکر که مایو نپوشیدنم زیاد به چشم نبودش؛ چون شلوارم مشکی رنگ بود و دور شلوارم کش سفیدی بود که اون رو دور خودم محکم بستم تا نیفته. ای‌خدا! عجب بساطی امشب دارم! چشم‌هام رو با حرص روی هم باز و بسته کردم که دوباره نگاهم به آیینه افتاد؛ پس جلوبندیم! از خجالت محکم روی لُپم زدم که ناگهان سیاوش بی‌پروا وارد اتاقم شد. من با ورود ناگهانیش بی‌اراده جیغی زدم و پشتم رو بهش کردم. با داد گفتم:
- وایی سیاوش! حداقل قبل اومدم یک بوقی، چیزی بزن! مگه نمی‌بینی دارم لباس می‌پوشم‌؟
سیاوش با جیغم فوراً پشتش رو بهم کرد و با هُل گفت:
- خوب! چیزهِ طولش دادی. نگرانت شدم دختر! گفتم خدایی نکرده خودکشی چیزی نکرده باشی.
از حرفش دوتا چشم‌هام از کاسه زدند بیرون و تعجّب گفتم:
- چی؟ وجدانن زده به سرت؟ برای چی خودکشی کنم آخه؟
سیاوش که از دیدنم خیلی هُل کرده بود. با مِن‌مِن گفت:
- اصلاً بی‌خیال دختر. اومدم بهت بگم که شام حاضره. تموم کردی زودی بیا تا سرد نشده.
با حرفش سری تکون دادم و گفتم:
- باشه الان میام.
سیاوش با حرفم سرش رو مودبانه پایین انداخت. زودی از اتاق بیرون زد‌. من‌ هم با رفتنش شروع به گشتن شالم شدم تا جلوی این جلوبندی دوقلوهای وا موندم! بندازم؛ اما با پیدا نکردن شالم استرسم بیشتر شد. آبروم رفت؛ چون شالم توی اون خونه‌ی خ*را*ب شده جا موند بود. الان من باید چه غلطی بکنم؟ چی جلوی این جلوبندی‌های لعنتیم بذارم که معلوم نشن؟ فکر کن جانان! فکر کن... به اون مغز عقب موندت فشار بیار! ای‌خدا. یک‌دفعه نگاهم به آیینه اُفتاد و با دیدن موهای بازم لبخندی روی ل*بم نمایان شد. خودشه! بهتره موهای بلندم رو باز بذارم و جلوی خودم بیارم که قشنگ جلوبندی بی‌صاحبم رو قایم بکنه. با خوش‌حالی موهام رو شونه کردم؛ چون موهام هم ل*خت بود و هم نرم حسابی جلوبندیم رو قایم کرد.

#رمان_جانان_من_باش
#شکوفه_فدیعمی
#انجمن_رمان_تک

متن مخفی: انجمن کپیست

#پارت_شصت_هشت

بدنم رو با حوله خشک کردم و به سمت لباسی که سیاوش برای من روی تخت گذاشته بود رفتم که با دیدن لباس‌ها همانا برگ‌هام ریخت! یک شلوار مردونه‌ی دو خطی با پیرهن سفید آدیداسِ مردونه اون‌ هم با سایز بزرگ! همین‌جور سرجام خشکم زده بود و به لباس‌ها خیره شده بودم. الان من باید این‌ لباس‌ها رو بپوشم؟ با این فکر پفی کشیدم و به سمت حموم برگشتم که با دیدن لباس‌هام که گوشه‌ی حموم خیس شده بودند. محکم توی سرم زدم و زیر ل*ب زمزمه کردم:
- خاک عالم توی سرت جانان! چرا لباس‌هات رو خیس کردی؟ وای ننه.
با گریه و زاری از حموم بیرون زدم. روی تخت با صورتی آویزونی نشستم و به لباس‌های مسخره‌ی که سیاوش برای من گذاشته بود. نگاهی کردم و زیر ل*ب لعنتی برای حواس پرتیم فرستادم. الان چه‌کار کنم؟ نمی‌شه که جلوی پسره با حوله بگردم؟ پس مجبورم پاشم این لباس‌های لاکچری‌ رو بپوشم دیگه! به اجبار از جام بلندم و شروع به پوشیدن لباس‌های سیاوش شدم که یکهو عطر تلخی به مشامم خورد. بی‌اراده چشم‌هام رو بستم و این بوی خوش‌بو رو وارد ریه‌هام کردم. آخ چه‌قدر خوش‌بو بود لامصب! با این فکر یک‌دفعه به خودم اومدم و لبی گ*از گرفتم. این کارها چیه از خودم در میارم؟ هرکی ندونه فکر می‌کنه یک دل نه! صد دل عاشق سیاوش شدم. برای دور کردن این افکار منفی سری تکون دادم و به سمت آیینه رفتم که با دیدن خودم از توی آینه هینی کشیدم و دستم رو با تعجب جلوی دهنم گذاشتم. خاک عالم! با این لباس‌های مسخرم کلی دم دستگاه‌هام معلوم بودن که! ولی خدا رو شکر که مایو نپوشیدنم زیاد به چشم نبودش؛ چون شلوارم مشکی رنگ بود و دور شلوارم کش سفیدی بود که اون رو دور خودم محکم بستم تا نیفته. ای‌خدا! عجب بساطی امشب دارم! چشم‌هام رو با حرص روی هم باز و بسته کردم که دوباره نگاهم به آیینه افتاد؛ پس جلوبندیم! از خجالت محکم روی لُپم زدم که ناگهان سیاوش بی‌پروا وارد اتاقم شد. من با ورود ناگهانیش بی‌اراده جیغی زدم و پشتم رو بهش کردم. با داد گفتم:
- وایی سیاوش! حداقل قبل اومدم یک بوقی، چیزی بزن! مگه نمی‌بینی دارم لباس می‌پوشم‌؟
سیاوش با جیغم فوراً پشتش رو بهم کرد و با هُل گفت:
- خوب! چیزهِ طولش دادی. نگرانت شدم دختر! گفتم خدایی نکرده خودکشی چیزی نکرده باشی.
از حرفش دوتا چشم‌هام از کاسه زدند بیرون و تعجّب گفتم:
- چی؟ وجدانن زده به سرت؟ برای چی خودکشی کنم آخه؟
سیاوش که از دیدنم خیلی هُل کرده بود. با مِن‌مِن گفت:
- اصلاً بی‌خیال دختر. اومدم بهت بگم که شام حاضره. تموم کردی زودی بیا تا سرد نشده.
با حرفش سری تکون دادم و گفتم:
- باشه الان میام.
سیاوش با حرفم سرش رو مودبانه پایین انداخت. زودی از اتاق بیرون زد‌. من‌ هم با رفتنش شروع به گشتن شالم شدم تا جلوی این جلوبندی دوقلوهای وا موندم! بندازم؛ اما با پیدا نکردن شالم استرسم بیشتر شد. آبروم رفت؛ چون شالم توی اون خونه‌ی خ*را*ب شده جا موند بود. الان من باید چه غلطی بکنم؟ چی جلوی این جلوبندی‌های لعنتیم بذارم که معلوم نشن؟ فکر کن جانان! فکر کن... به اون مغز عقب موندت فشار بیار! ای‌خدا. یک‌دفعه نگاهم به آیینه اُفتاد و با دیدن موهای بازم لبخندی روی ل*بم نمایان شد. خودشه! بهتره موهای بلندم رو باز بذارم و جلوی خودم بیارم که قشنگ جلوبندی بی‌صاحبم رو قایم بکنه. با خوش‌حالی موهام رو شونه کردم؛ چون موهام هم ل*خت بود و هم نرم حسابی جلوبندیم رو قایم کرد.

#رمان_جانان_من_باش
#شکوفه_فدیعمی
#انجمن_رمان_تک

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان