دلنوشته دلدار | فاطمه یادگاری کاربر انجمن تک رمان

[Fateme]

+ چه شده؟ باز که می‌خواهی گلایه کنی.
_ خیر هیچ هم این‌گونه نیست.
+ هر بار همین را می‌گویی؛ اما هزاران بار محافظ‌های چشم مرا از خانه‌ام می‌ربایی. برای چه مدام اشک‌های مرا مهمان ناخوانده‌ی چهره‌ات می‌کنی. من دیگر جانی برایم نمانده و خشک‌تر این نمی‌توانم بشوم.
_ اوه بس است. تو هم نمی‌توانی من را تحمل کنی؟ بگذار کمی از تنهایی‌مان بگذرد و بعد مرا از خود برهان‌.
+ تو نمی‌خواهی خیال‌هایت را اتمام دهی. من برای اشک‌های از سر شوق تو، آذوقه‌ای از اشک‌های جداگانه دارم؛ اما هر بار سرشار از گلایه و به قصد تهی کردن من می‌آیی.
_ پوزش می‌طلبم که دیگر کسی جز تو برایم نمانده است. او اصلاً توجهی ندارد. اصلاً گویی مرا یاد کرده. می‌دانی جانم؟ من پر از حرف‌هایی می‌شوم که با او دارم. آن‌ها را به او نمی‌گویم. حتی شاید تمام چیزها را تو بدانی؛ اما آن حرف‌ها را به تو هم نمی‌خواهم بگویم و فقط اگر کمی دیگر از اشک‌های خانه‌ات را به من بدهی تا اندکی حالم را جای آورد، به تو قول می‌دهم در روزهای شادی‌ام از تو اشک شوق، طلب کنم! قبول می‌کنی مگر نه؟
+ هیچ برای او نمی‌گویی؟ تو را جان به جانت کنند باز می‌خواهی از من چیزی بستانی. باشد؛ اما این را بدان دیگر چشمی برایت باقی نخواهد ماند.
_ شاید روزی بیاید که از این شب‌ها برایش بگویم؛ اما حال زود است و او درکش را ندارد. عاشقانه‌هایم را تاب ندارد.

متن مخفی: مخصوص کپیست

+ چه شده؟ باز که می خواهی گلایه کنی

_ خیر هیچ هم این‌گونه نیست

+ هر بار همین را می گویی اما هزاران بار محافظ های چشم مرا از خانه ام می ربایی. برای چه مدام اشک های مرا مهمان ناخوانده ی چهره ات می کنی. من دیگر جانی برایم نمانده و خشک تر این نمی توانم بشوم.

_ اوه بس است. تو هم نمی توانی من را تحمل کنی؟ بگذار کمی از تنهایی مان بگذرد و بعد مرا از خود برهان‌.

+ تو نمی خواهی خیال هایت را اتمام دهی. من برای اشک های از سر شوق تو، آذوقه ای از اشک های جداگانه دارم اما هر بار سرشار از گلایه و به قصد تهی کردن من می آیی.

_ پوزش می طلبم که دیگر کسی جز تو برایم نمانده است. او اصلا توجهی ندارد. اصلا گویی مرا یاد کرده. می دانی جانم؟ من پر از حرف هایی می شوم که با او دارم. آنها را به او نمی گویم. حتی شاید تمام چیز ها را تو بدانی اما آن حرف ها را به تو هم نمی خواهم بگویم و فقط اگر کمی دیگر از اشک های خانه ات را به من بدهی تا اندکی حالم را جا آورد، به تو قول می دهم در روز های شادی ام از تو اشک شوق را طلب کنم. قبول می کنی مگر نه؟

+هیچ برای او نمی گویی؟ تو را جان به جانت کنند باز می خواهی از من چیزی بستانی. باشد اما این را بدان دیگر چشمی برایت باقی نخواهد ماند .

_شاید روزی بیاید که از این شب ها برایش بگویم اما حال زود است و او درکش را ندارد. عاشقانه هایم را تاب ندارد.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[Fateme]

روزی می‌آید که تو می‌شوی سراسر احساس و می‌روی به دشت جنون.
آن‌جا تمام دنیا را عجیب می‌بینی. در حال جنونی که خود نمی‌دانی چرا از گلویت هم رد کرده، از مسیر خانه‌ی قلبت تا آن دشت را باید پیاده طی کنی. مرحله به مرحله رد می‌شوی. از مرحله‌ی دل باختن گذر می‌کنی و با پای پیاده و دلی که هنوز در مرحله‌ی اول خود را رها کرده؛ وارد مرحله‌ی دیگری می‌شوی. دکمه‌ی اتصال آرامش قلبت به قلب دلدار را می‌فشاری و از آن پس، فقط با آرامش او می‌توانی آرامش بیابی. این مرحله‌ی دردناکی‌ست که مدام بی‌قرارت می‌کند. خود نمی‌دانی این چه مسیری‌ست ولی تا می‌توانی به سمت دشت جنون خیالی‌ات کشیده می‌شوی. به‌سان دو آهنربایی که بارهای الکتریکی‌اش با جنون عشق پر شده و هر دو یک‌دیگر را سمت دیگری می‌کشند.
وارد مرحله‌‌ی بعد می‌شوی. اسمش را بگذارم اعتیاد؟ آری. وقتی حتی یک روز با دلدارت نباشی؛ تماماً خمار می‌شوی و به زمین و آسمان‌ها چنگ می‌زنی. دیگر رسیدی و کار از کار گذشت. حال رسیدی به دشت جنون خیالی‌ات.
به مرحله‌ی جنون خوش آمده‌ای. این‌جا خیال توست که با دلدارت می‌گذرانی. این‌جا دشتی است که سراسرش را نگرانی و بغض فرا گرفته.
نمی‌دانم باید تبریکت بگویم؛ برای عاشقی‌ات؟ یا بیازارمت برای این‌که خود را در ورطه‌ی عشق نهادی. در این‌جا از هر سوی دشت بدوی، در انتها فقط خودت را می‌یابی و قلبی که آهنربایش تو را به این‌جا رساند.
امید دارم بتوانی از این دیوانگی که تو را هم وارسته می‌کند و هم گرفتار؛ جان سالم بدر آوری و با همین جنون جدیدت، دلدارت را بسِتایی.

متن مخفی: مخصوص کپیست

روزی می آید تو می شوی سراسر احساس و می روی به دشت جنون.

آنجا تمام دنیا را عجیب می بینی. در حال جنونی که خود نمی دانی چرا از گلویت هم رد کرده، از مسیر خانه ی قلبت تا آن دشت را باید پیاده طی کنی. مرحله به مرحله رد می شوی. از مرحله ی دل باختن گذر می کنی و با پای پیاده و دلی که هنوز در مرحله ی اول خود را رها کرده، وارد مرحله ای دیگر می شوی. دکمه ی اتصال آرامش قلبت به قلب دلدار را می فشاری و از آن پس،  فقط با آرامش او می توانی آرامش بیابی. این مرحله ی دردناکی است که مدام بی قرارت می کند. خود نمی دانی این چه مسیری است ولی تا می توانی به سمت دشت جنون خیالی ات کشیده می شوی. به سان دو آهنربایی که بار های الکتریکی اش با جنون عشق پر شده و هر دو یکدیگر را سمت دیگری می کشند.

وارد مرحله ی بعد می شوی. اسمش را بگذارم اعتیاد؟ آری. وقتی حتی یک روز با دلدارت نباشی، تماماً خمار می شوی و به زمین و آسمان ها چنگ می زنی. دیگر رسیدی و کار از کار گذشت. حال رسیدی به دشت جنون خیالی ات

به مرحله ی جنون خوش آمده ای. اینجا خیال توست که با دلدارت می گذرانی. اینجا دشتی است که سراسرش را نگرانی و بغض فرا گرفته است. نمی دانم باید تبریکت بگویم برای عاشقی ات یا بیازارمت برای اینکه خود را در ورطه ی عشق نهادی. در اینجا از هر سوی دشت بدوی، در انتها فقط خودت را می یابی و قلبی که آهنربایش تو را به اینجا رساند.

امید دارم بتوانی از این دیوانگی که تو را هم وارسته می کند و هم گرفتار، جان سالم بدر آوری و با همین جنون جدیدت دلدارت را بسِتایی.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[Fateme]

برایت گفته بودم که از میان این همه ترافیک آدمیزاد، دلداری نقاش را برگزیدم؟ او حقیقتاً نقاشی حرفه‌ای است. تا به حال به زبر دستی او؛ هیچ ندیده‌ام. بگذار مهارت‌هایش را شرح دهم.
او فقط با گرفتن دست‌هایم؛ مسیر رنگ‌های موجود در قلبش را که رنگ‌هایی به نماد عشق است، به رگ‌های قلب من پیدا می‌کند و تراوش رنگ‌ها را از درون رگ‌هایم به بوم نقاشی قلبم، فقط با ب*وسه‌ای ماهرانه انجام می‌دهد. او خلاق‌ترین نقاش جهان برای دیوار‌های قلب من است!
او فقط با یک کلمه سخن گفتن با من؛ می‌تواند با افشانه‌ای مملوء از رنگ‌ها، قلبم را در دریایی از عشق غرق کند و دورش را با رنگین‌کمان، حصار ببندد و با هر انقباض بطن‌های قلبم می‌توانم پمپاژ سیل عظیمی از عشق را در رگ‌های رنگی خود حس کنم. او در نقاشی کردن بوم قلب من بر همه غالب است و دیگران را در مغلوب‌ترین حالت ممکن در میدان دلم رها می‌کند و دیگران نمی‌توانند خودشان را در درون قلبم جای دهند.
نقاش اختصاصی من؛ کارش را خوب بلد است. همان‌گونه که مرا در رنگ‌های آتشین عشق غوطه‌ور می‌کند، می‌تواند تمام رگ‌های مرا عزادار و سیاه پوش کند و لباس مرگ به آن‌ها بپوشاند.
او فقط اگر لحظه‌ای نگاهش را از من بدزدد، دیوار‌های رنگی شده‌ی قلبم را به سیاه‌ترین شکل؛ رنگ‌آمیزی می‌کند.
آری او دلدار نقاش دیوارهای قلب کوچک من است.

متن مخفی: مخصوص کپیست

برایت گفته بودم که از میان این همه ترافیک آدمیزاد، دلداری نقاش را برگزیدم؟ او حقیقتاً نقاشی حرفه ای است. تا به حال به زبر دستی او، هیچ ندیده ام. بگذار مهارت هایش را شرح دهم.

او فقط با گرفتن دست هایم مسیر رنگ های موجود در قلبش را که رنگ هایی به نماد عشق است، به رگ های قلب من پیدا می کند و تراوش رنگ ها را از درون رگ هایم به بوم نقاشی قلبم، فقط با ب*وسه ای ماهرانه انجام می دهد. او خلاق ترین نقاش جهان برای دیوار های قلب من است.

او فقط با یک کلمه با من سخن گفتن، می تواند با افشانه ای مملو از رنگ ها، قلبم را در دریایی از عشق غرق کند و دورش را با رنگین کمان حصار ببندد و با هر انقباض بطن های قلبم می توانم پمپاژ سیل عظیمی از عشق را در رگ های رنگی خود حس کنم. او در نقاشی کردن بوم قلب من بر همه غالب است و دیگران را در مغلوب ترین حالت ممکن در میدان دلم رها می کند و دیگران نمی توانند خودشان را در درون قلبم جای دهند.

نقاش اختصاصی من، کارش را خوب بلد است. همانگونه که مرا در رنگ های آتشین عشق غوطه ور می کند، می تواند تمام رگ های مرا عزادار و سیاه پوش کند و لباس مرگ به آنها بپوشاند.

او فقط اگر لحظه ای نگاهش را از من بدزدد، دیوار های رنگی شده ی قلبم را به سیاه ترین شکل، رنگ آمیزی می کند.

آری او دلدار نقاش دیوار های قلب کوچک من است.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[Fateme]

دلتنگی! عجیب پیرت می‌کند. روزی که پرنده‌ی عشق؛ قلبت را به یغما می‌برد دیگر سرزمینی برای حکومت به آن نخواهی داشت و معشوقه‌ات را امیر سرزمین دلت می‌دانی. او می‌تواند حکم هر چیزی را صادر کند و تو حتی جسم خویش را هم برای دفاع از خود نداری تا برود و به او بگوید هان ای دلدار!
می‌شود کمی مراعات حال مرا کنی؟
من هیچ کس را برای دفاع از خود ندارم. او گاهی مرا به تاریک‌ترین نقطه‌ی درونم تبعید می‌کند و می‌گوید برو و در تاریکی مطلق بمان. خودش نمی‌داند؛ ولی به هنگام ناراحتی او، قلب من تنگ می‌شود؛ زیرا او دلگیر است و گوشه گیر می‌شود. من هم درونم را با تأثر لبریز می‌کنم. تنها روزهایی که او شاد است شعف را بر خود می‌یابم. گاهی روحم را به جایی دیگر تبعید می‌کند و جسمم را آشفته رها می‌کند و من را به روح سرگردانی شبیه می‌کند که خودش هم نمی‌داند آیا به آن جسم اسیر برگردد یا رفیق نیمه راه شود و جسمش را رها کند. شاید از این حجم تبعید‌ها، به ستوه آمده و دیگر برنگردد.
ای کاش من هم کمی نفوذ بر قلب خویش را هدیه‌ای می‌کردم برای جسم بی‌جانم و به او می‌گفتم دیگر نترس! حداقل کمی می‌توانیم بر قلب سرکشی که داریم، فرمان دهیم.
ای کاش می‌توانستم به آن حاکم بگویم که تاوان عاشقی را این گونه نمی‌دهند. روح مرا تا به ابد بر جسم بی‌جانم تبعید کن و خودت را معشوقه‌ی کیمیای من بدان.

متن مخفی: مخصوص کپیست

دلتنگی! عجیب پیرت می کند. روزی که پرنده ی عشق، قلبت را به یغما می برد دیگر سرزمینی برای حکومت به آن نخواهی داشت و معشوقه ات را امیر سرزمین دلت می دانی. او می تواند حکم هر چیزی را صادر کند و تو حتی جسم خویش را هم برای دفاع از خود نداری تا برود و به او بگوید هان ای دلدار!

می شود کمی مراعات حال مرا کنی؟

 من هیچ کس را برای دفاع از خود ندارم. او گاهی مرا به تاریک ترین نقطه ی درونم تبعید می کند و می گوید برو و در تاریکی مطلق بمان. خودش نمی داند ولی به هنگام ناراحتی او، قلب من تنگ می شود؛ زیرا او دلگیر است و گوشه گیر می شود. من هم درونم را با تأثر لبریز می کنم. تنها روز هایی که او شاد است شعف را بر خود می یابم. گاهی روحم را به جایی دیگر تبعید می کند و جسمم را آشفته رها می کند و من را به روح سرگردانی شبیه می کند که خودش هم نمی داند آیا به آن جسم اسیر برگردد یا رفیق نیمه راه شود و جسم اش را رها کند. شاید از این حجم تبعید ها، به ستوه آمده و دیگر برنگردد.

ای کاش من هم کمی نفوذ بر قلب خویش را هدیه ای می کردم برای جسم بی جانم و به او می گفتم نترس دیگر، حداقل کمی می توانیم بر قلب سرکشی که داریم، فرمان دهیم.

ای کاش می توانستم به آن حاکم بگویم که تاوان عاشقی را این گونه نمی دهند. روح مرا تا به ابد بر جسم بی جانم تبعید کن و خودت را معشوقه ی کیمیای من بدان.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[Fateme]

او اهورامزدای من بود؛ ولی به زعم دیگران، او دیو هولناکی بیش نبود که مرا در آشوبی نا تمام، رها می‌کرد و می‌رفت.
او سرشار از عشقی بود که روزی در چشمانش برق می‌زد.
برق نگاهش؛ تمام توان مرا می‌ربایید؛ اما اینک فقط چشمانی می‌بینم عزاپوش و سیاه، که عشق را کشته‌اند.
چشمان او، روزی مرا مانند فواره به اوج می‌رساند و من برای رسیدن به بالاترین نقطه‌ی فواره، چه ها که نکرده بودم. دریغ از دانستن آن‌که او روزی مرا با سر به زمین می‌کوبد.
در قایم موشک زندگی؛ من چشم‌های خود را بستم. به روی بی‌اعتنایی‌ها، نا مهربانی‌ها، نبودن‌ها و رفتن‌ها، به روی ناراحتی‌ها؛ اما روزی آن‌قدر چشم‌هایم بسته ماند که دیگر ندیدم او رفته است. من نمی‌توانم پیدایش کنم.

متن مخفی: مخصوص کپیست

او اهورامزدای من بود ولی به زعم دیگران، او دیو هولناکی بیش نبود که مرا در آشوبی نا تمام، رها می کرد و می رفت.

او سرشار از عشقی بود که روزی در چشمانش برق می زد.

برق نگاهش، تمام توان مرا می ربایید اما اینک فقط چشمانی می بینم عزاپوش و سیاه، که عشق را کشته اند.

چشمان او، روزی مرا مانند فواره به اوج می رساند و من برای رسیدن به بالاترین نقطه ی فواره، چه ها که نکرده بودم. دریغ از دانستن آنکه او روزی مرا با سر، زمین می کوبد.

در قایم موشک زندگی، من چشم های خود را بستم. به روی بی اعتنایی ها، نا مهربانی ها، نبودن ها و رفتن ها، به روی ناراحتی ها، اما روزی آنقدر چشم هایم بسته ماند که دیگر ندیدم او رفته است. من نمی توانم پیدایش کنم.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[Fateme]

زندگی؛ آغاز ماست. زندگی را من و تو می‌سازیم
وز صعابش به جهان می‌بازیم. زندگی با عشق معنا می‌شود. چرخه‌ی آن، در تو زیبا می‌شود.
سوار بر قطار زندگی؛ تا هر کجا سرنوشت بخواهد می‌روم و خود را بی‌مهابا دست آن رها کرده‌ام. آن‌چنان وارهیدم که با هر جا به جایی در واگن‌های قطار، باز هم از پیچ و خم زندگی آگاه نمی‌شوم و گنگ و مبهوت می‌مانم که دیگر این‌جا چه بخش از زندگی است؟
به وضوح از پنجره‌ی قطار دیده می‌شود که مِه، با اشتهای زیاد، جنگل را می‌بلعد. ای کاش میشد من جنگل باشم و دلدار مِه.
در دریای افکار خود، غرق می‌شوم و شهر آرمان‌هایم را در کاشانه‌ی ذهنم به تصویر می‌کشم و با هر ترسیم آن می‌پندارم که آیا زندگی می‌گذارد به آن دست یابم یا خیر؟ آیا می‌توانم در زندگی؛ تصورات بیهوده‌ام را به دست باد بدهم و هر روز با نسیم روح بخش آن، خوبی را از جای‌جایِ جهان، نصیب خود کنم و آهنربای خوبی را در خود و زندگی بنهانم؟
زندگی در جوهره‌ی احساس، جان می‌گیرد و آن‌هایی که به آن سراسر عشق را می‌دهند، در وجودشان احساس به جوشش می‌آید. نه آن‌قدر مفتون زندگی باش که در زمان جدایی از آن، از فرط مغموم بودن نتوانی در آرام و قرار باشی و نه آن‌قدر از آن فاصله بگیر تا از شوق و زیبایی‌هایش در دریغ بمانی.
فقط سوار بر اسب احساست آن‌چنان بتاز که دلدارت را بیابی.

متن مخفی: مخصوص کپیست

زندگی، آغاز ماست. زندگی را من و تو می سازیم

وز صعابش به جهان می بازیم. زندگی با عشق معنا می شود. چرخه ی آن، در تو زیبا می شود.

سوار بر قطار زندگی، تا هر کجا سرنوشت بخواهد می روم و خود را بی مهابا دست آن رها کرده ام. آن‌چنان وارهیدم که با هر جا به جایی در واگن های قطار، باز هم از پیچ و خم زندگی آگاه نمی شوم و گنگ و مبهوت می مانم که دیگر اینجا چه بخش از زندگی است؟

به وضوح از پنجره ی قطار دیده می شود که مِه، با اشتهای زیاد، جنگل را می بلعد. ای کاش می شد من جنگل باشم و دلدار، مِه باشد.

در دریای افکار خود، غرق می شوم و شهر آرمان هایم را در کاشانه ی ذهنم به تصویر می کشم و با هر ترسیم آن می پندارم که آیا زندگی می گذارد به آن دست یابم یا خیر؟ آیا می توانم در زندگی، تصورات بیهوده ام را به دست باد بدهم و هر روز با نسیم روح بخش آن، خوبی را از جای جایِ جهان، نصیب خود کنم و آهنربای خوبی را در خود و زندگی بنهانم؟

زندگی در جوهره ی احساس، جان می گیرد و آنهایی که به آن سراسر عشق را می دهند، در وجودشان احساس به جوشش می آید. نه آنقدر مفتون زندگی باش که در زمان جدایی از آن، از فرط مغموم بودن نتوانی در آرام و قرار باشی و نه آنقدر از آن فاصله بگیر تا از شوق و زیبایی هایش در دریغ بمانی.

فقط سوار بر اسب احساست آن چنان بتاز که دلدارت را بیابی.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[Fateme]

متانویا! واژه‌ای یونانی است. به معنای کسی یا چیزی که مسیر قلبت، ذهنت و زندگی‌ات را تغییر می‌دهد. به معنای آنی که روح تو را به سمت روشنایی سوق می‌دهد و راهش را به تاریکی ذهنت پیدا می‌کند و به آن تولدی دوباره و نور می‌بخشد. من می‌گویم معجزه را می‌ماند.
متانویای زندگی من؛ همان دلداری بود که مرا از خود گرفت و به جای آن که مسیر قلبم را تغییر دهد قلب مرا از آن خود کرد. من مهر باخته‌ام و هر بار فراتر می‌روم. شیدایی، آشفتگی و بی‌قراری؛ هرکدام ماورای مفهوم‌شان را با تک‌تک سلول‌های وجودم حس کرده‌ام. انگار نمی‌دانستم که از همان بدو تولد، خون من با عشق عجین شده است.
بهشت زمینی من؛ آ*غ*و*ش امن او شد که هر بار با فراغ بال به آن حمله‌ور می‌شدم و خودش خدای آن بهشت بود. در آن‌جا هر چه می‌خواستم فراوان بود. عشق، توجه، آرامش، ل*ذت، و از برای همین بود که من هماره در جست‌وجوی بوی بهشت خویش بودم.
لعنت! لعنت بر تمام فاصله‌ها که ما را دور می‌کنند و قلب را در زندان عقل می‌اندازند و درش را قفل می‌کنند. ای کاش فراق سر رسد و نابود شود و ای کاش وصالی وصف ناپذیر جایش را پر کند. می‌دانم من دوباره بهشت آغوشش را می‌یابم فقط کمی صبر بسنده می‌کند.

متن مخفی: مخصوص کپیست

متانویا! واژه ای یونانی است. به معنای کسی یا چیزی که مسیر قلبت، ذهنت و زندگی ات را تغییر می دهد. به معنای آنی که روح تو را به سمت روشنایی سوق می دهد و راهش را به تاریکی ذهنت پیدا می کند و به آن تولدی دوباره و نور می بخشد. من می گویم معجزه را می ماند.

متانویا ی زندگی من، همان دلداری بود که مرا از خود گرفت و به جای آن که مسیر قلبم را تغییر دهد قلب مرا از آن خود کرد. من مهر باخته ام و هر بار فراتر می روم. شیدایی، آشفتگی، بی قراری، هر کدام را ماورای مفهوم‌ شان با تک تک سلول های وجودم حس کرده ام. انگار نمی دانستم که از همان بدو تولد، خون من با عشق عجین شده است.

بهشت زمینی من، آ*غ*و*ش امن او شد که هر بار با فراغ بال به آن حمله ور می شدم و خودش خدای آن بهشت بود. در آنجا هر چه می خواستم فراوان بود. عشق، توجه، آرامش، ل*ذت، و از برای همین بود که من هماره در جست‌وجوی بوی بهشت خویش بودم.

لعنت! لعنت بر تمام فاصله ها که ما را دور می کنند و قلب را در زندان عقل می اندازند و درش را قفل می کنند. ای کاش فراق سر برسد و نابود شود و ای کاش وصالی وصف ناپذیر جایش را پر کند. می دانم من دوباره بهشت آغوشش را می یابم فقط کمی صبر بسنده می کند.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[Fateme]

در شب‌های سرد و تاریک زندگی‌ام، خفقان مرا در آ*غ*و*ش می‌گیرد و من در آ*غ*و*ش او می‌گریم. کاسه‌ی قلبم را واهمه لبریز کرده است و هر آن در رگ‌هایم جاری می‌شود. قدیم‌تر ها، با خود می‌گفتم چه باک از عشق؟
اما حال می‌توانم بیم ناکی‌اش را لمس کنم، ظالم بودنش را به دوش کشم و بر بال‌های پروازم غم را بار زنم. ر*ق*ص رفتار و حرکات من، به ساز کلمات و حرف‌های عشق است. پژواکِ پرخاشگری‌هایم از واژه‌های پرت شده از د*ه*ان عشق، نشأت می‌گیرد. او با هر کلامی تلخ؛ گل احساس مرا می‌پژمراند و آبیاری‌اش را بر عهده‌ی خودم می‌گذارد. من او را باغبان خویش می‌دانستم؛ اما او تک‌گلِ عاشق قلب مرا که مجذوب چشمان سیاهش بود، پژمرده رها کرد. او دل مرا صاحب بود.
نامش دلدار بود و شاید کسی از او نپرسید که آیا می‌خواهی صاحب خانه‌ی دل من شوی؟ تا او دوباره با تند زبانی‌هایش؛ خانه‌ام را آباد که هیچ، ویران کند.

متن مخفی: مخصوص کپیست

در شب های سرد و تاریک زندگی ام، خفقان مرا در آ*غ*و*ش می گیرد و من در آ*غ*و*ش او می گریم. کاسه ی قلبم را واهمه لبریز کرده است و هر آن در رگ هایم جاری می شود. قدیم تر ها، با خود می گفتم چه باک از عشق؟

اما حال می توانم بیم ناکی اش را لمس کنم، ظالم بودنش را به دوش کشم و بر بال های پروازم غم را بار زنم. ر*ق*ص رفتار و حرکات من، به ساز کلمات و حرف های عشق است. پژواکِ پرخاشگری هایم از واژه های پرت شده از د*ه*ان عشق، نشأت می گیرد. او با هر کلامی تلخ، گل احساس مرا می پژمراند و آبیاری اش را بر عهده ی خودم می گذارد. من او را باغبان خویش می دانستم اما او تک گلِ عاشق قلب مرا که مجذوب چشمان سیاهش بود، پژمرده رها کرد. او دل مرا صاحب بود.

نامش دلدار بود. و شاید کسی از او نپرسید که آیا می خواهی صاحب خانه ی دل من شوی؟ تا او دوباره با تند زبانی هایش خانه ام را آباد که هیچ، ویران کند.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[Fateme]

من خود را با طناب عشق، دار زده‌ام. اگر چشمانش توان دیدن ذوق کردن‌های قلب آوار شده‌ام را هنگامی که با من سخن می‌گفت؛ داشتند، او کمی بیشتر مرا درک می‌کرد.
شاید عشق را خوانده باشی و بدانی چه می‌گویم، شاید هم هنوز کسی نتوانسته تو را با کمند گیسوانش به دام اندازد.
زمانی که حواست را در ظرف بی‌حواسی، جا می‌گذاری و درِ قلبت را همان‌طور وا مانده، رها می‌کنی، آیا به فکر آن که دلت را باخت ندهی بودی؟ یا بازی به نفع آنی که هم‌چون موج‌های دریا نمی‌دانی از کدام سو سر رسیده و بر ساحل تنت هجوم می‌آورند، تمام شد؟
حال اگر شش‌دانگ ذهنت را هم به میدان جنگ عشق آوری، باز هم توان غالب شدن بر قلبت را نداری.
مگر می‌شود ساحل را ز دست موج‌ها، فراری داد؟ آن‌ها گاهی خرامان‌خرامان به سوی ساحل می‌آیند و تنش را می‌نوازند و گاهی او را به زیر طغیان و غرش، گم می‌کنند.
به گمانم توانستی خودت را در طریق عشق به‌سان ساحل بیابی و مهربانی و کج خلقی‌های معشوق را به موج‌ها مانند دهی.
و تو ای موج ناتمام من! بیا که من هدیه‌ی سیل غم‌هایت را نیز پذیرا هستم.

متن مخفی: مخصوص کپیست

من خود را با طناب عشق، دار زده ام. اگر چشمان اش توان دیدن ذوق کردن های قلب آوار شده ام را هنگامی که با من سخن می گفت، داشتند، او کمی بیشتر مرا درک می کرد.

شاید عشق را خوانده باشی و بدانی چه می گویم، شاید هم هنوز کسی نتوانسته تو را با کمند گیسوان اش به دام اندازد.

زمانی که حواس ات را در ظرف بی حواسی، جا می گذاری و درِ قلبت را همانطور وا مانده، رها می کنی، آیا به فکر آن که دلت را باخت ندهی بودی؟ یا بازی به نفع آنی که همچون موج های دریا نمی دانی از کدام سو سر رسیده و بر ساحل تنت هجوم می آورند، تمام شد؟

حال اگر شش دانگ ذهنت را هم به میدان جنگ عشق آوری، باز هم توان غالب شدن بر قلبت را نداری.

مگر می شود ساحل را ز دست موج ها، فراری داد؟ آن ها گاهی خرامان خرامان به سوی ساحل می آیند و تنش را می نوازند و گاهی او را به زیر طغیان و غرش، گم می کنند.

به گمانم توانستی خودت را در طریق عشق به سان ساحل بیابی و مهربانی و کج خلقی های معشوق را به موج ها مانند دهی.

و تو ای موج ناتمام من! بیا که من هدیه ی سیل غم هایت را نیز پذیرا هستم.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[Fateme]

سر بزنگاه است. چیزی نمانده به ساعت صفر همیشگی‌ای که با رسیدنش ما را قفل می‌کند. گویی دل تنگی با شب‌ها، قراردادی بسته است تا ما را به هلاکت در آوَرَد. اگر ما هم بخواهیم قسر در رویم، او می‌آید و در گوش شب، بند‌های قراردادشان را مرور می‌کند تا مبادا یادش برود ما را به بند غم کِشد. تمنای‌مان به شب، برای این‌که به ما آسان بگیرد؛ دیگر کفایت نمی‌کند و چه بی‌رحمانه گلوله‌های غم را به قلب ما نشانه می‌رود. شاید در میان هیاهوی این شب‌ها، در گوشه‌ای از آسمان، ماه برای دل‌های ما مرواریدی از اشک ببارد و همه را در صندوقچه‌ی دلش نگه دارد تا به هنگامی که ما هم مانند او آسمانی شویم، آن‌ها را به ما پیشکش کند و بگوید من تمام آن شب‌های غم آلود را از فرسنگ‌ها فاصله، همراهت باریدم و تو تنها نبوده‌ای.
ای کاش زور ما به فسخ قراردادی که میان دل تنگی و شب بسته شده است می‌رسید تا فقط کمی آسوده، خواب را به چشم‌های خویش، مهمان کنیم.

متن مخفی: مخصوص کپیست

سر بزنگاه است. چیزی نمانده به ساعت صفر همیشگی ای که با رسیدنش ما را قفل می کند. گویی دل تنگی با شب ها، قراردادی بسته است تا ما را به هلاکت در آوَرَد. اگر ما هم بخواهیم قسر در رویم، او می آید و در گوش شب، بند های قرارداد شان را مرور می کند تا مبادا یادش برود ما را به بند غم کِشد. تمنای مان به شب، برای اینکه به ما آسان بگیرد دیگر کفایت نمی کند. و چه بی رحمانه گلوله های غم را به قلب ما نشانه می رود. شاید در میان هیاهوی این شب ها، در گوشه ای از آسمان، ماه برای دل های ما مرواریدی از اشک ببارد و همه را در صندوقچه ی دلش نگه دارد تا به هنگامی که ما هم مانند او آسمانی شویم، آن ها را به ما پیشکش کند و بگوید من تمام آن شب های غم آلود را از فرسنگ ها فاصله، همراهت باریدم و تو تنها نبوده ای.

ای کاش زور ما به فسخ قراردادی که میان دل تنگی و شب بسته شده است می رسید تا فقط کمی آسوده، خواب را به چشم های خویش، مهمان کنیم.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان