ایسنا نوشت: اگر از فضانوردان سوال شود که از سفر به فضا چه احساسی دارید، خیلی از آنان خواهند گفت احساس تهوع و سردرد!
واقعا حالت دریا زدگی یا تهوع، نخستین احساسی است که بیشتر فضانوردان در نخستین روز سفر دارند. این حالت به دلیل سردرگمی مژک‌های حسی سامانه‌ای به نام دستگاه وستیبولار(دهلیزی) است که در گوش میانی انسان قرار دارد و به آن سیستم تعادلی نیز گفته می‌شود. این سیستم با استفاده از یک مایع و مژک‌های بسیار ریز، اطلاعات مربوط به وضعیت قرار گرفتن ب*دن را به دست می‌آورد و به مغز می‌فرستد. در زمین، به دلیل وجود جاذبه این مایع به راحتی می‌تواند موقعیت ب*دن را تشخیص دهد اما در بی وزنی با پراکنده شدن مایع به اطراف دهلیز، توان درک موقعیت ب*دن را از دست می‌دهد.
این وضعیت تقریبا 10 دقیقه بعد از پرتاب و با قرار گرفتن سفینه در مدار زمین شروع می‌شود. گاهی اوقات سر درد و گیجی نیز همراه با حالت تهوع باعث آزار فضانورد می‌شود به ویژه اگر سرش را حرکت دهد. او نمی‌تواند غذا بخورد و حتی آب بنوشد. تهوع در فضا خطرناک‌تر از زمین است و ممکن است با مسدود کردن مسیر تنفسی باعث مرگ فضانورد شود. برای جلوگیری از این حالت، کیهان نوردان در زمین آموزش می‌بینند. در عین حال داروهای تزریقی ویژه‌ای در سفینه‌ها موجود است که در صورت ضرورت می‌تواند بکار گرفته شود.
به همین دلیل بسیاری از فضانوردان در روزهای اولیه سفر توان کاری خود را تا حدودی از دست می‌دهند. کارشناسان فضانوردی چه در آمریکا و چه در روسیه به این نتیجه رسیده‌اند که عملیات حساس مثل اتصال ناو با ایستگاه‌های مداری و یا راهپیمایی‌های فضایی را نباید در نخستین روز پرواز صورت گیرد تا ب*دن کیهان‌نوردان با بی‌وزنی بیشتر خو گرفته باشد وگرنه امکان بروز اشتباه یا مشکل در انجام کار زیاد خواهد بود.
جالب آنکه روس‌ها بعد از چند بار تجربه‌های تلخ بالاخره متوجه شدند این حالت فقط ممکن است برای کسانی بوجود آید که نخستین پرواز فضایی را انجام می‌دهند اما در ماموریت‌های مداری بعدی، مغز از فرستادن اطلاعات متناقض دستگاه تعادلی، گیج نمی‌شود و چنین وضعیتی پیش نمی‌آید. به همین دلیل برنامه‌ریزی‌ها را به گونه‌ای انجام می‌دهند که در هر پرواز لااقل یک سرنشین سفینه، با تجربه قبلی پرواز به فضا حضور داشته باشد.
ایسنا نوشت: فضاپیمای ناسا در ماموریت اخیر خود توانست در یکی از سیارک‌های مورد بررسی، آب پیدا کند.
دانشمندان ناسا با انتشار اطلاعات فضاپیمای "اُسیریس- رکس"(Osiris-Rex) از کشف آب در سیارک "بننو"(Bennu) خبر دادند. آنها توانستند با کمک طیف‌سنج، هیدروکسل‌هایی کشف کنند که حاکی از تعامل با آب هستند.
این گروه پژوهشی، اطلاعات خود را با بررسی داده‌های اسیریس- رکس به دست آورده‌اند که در اواسط ماه اوت به ببنو نزدیک شد و در روز سوم ماه دسامبر به این سیارک رسید.هنوز مراحل بسیاری برای تکمیل این پژوهش باقی مانده‌اند. اسیریس- رکس تا 31 دسامبر به مدار اطراف بننو نخواهد رفت؛ در نتیجه جمع‌آوری نمونه‌هایی از این سیارک، زمان خواهد برد. نمونه‌های جمع‌آوری شده تا سال 2023 به زمین آورده نمی‌شوند.
به گفته ناسا، سیارک بننو می‌تواند بینش قابل‌توجهی درباره شکل‌گیری منظومه شمسی ارائه دهد.
کاوشگر فضایی وایجر ۲ اکنون در فاصله ۱۸ میلیارد کیلومتری از زمین قرارگرفته است.
به گزارش خبرآنلاین، این دومین محصول ساخت بشر است که در فضای میان ستاره‌ای جای می‌گیرد.{لینک}
محققان با حضور در نشست اتحادیه ژئوفیزیک آمریکا/ AGU در واشنگتن این موضوع را تائید کردند که وایجر ۲ از هلیوسفر / هورسپهر (پهنه‌ای است حباب مانند که بادهای خورشیدی را دربرگرفته) عبور کرده و به پوش خورشیدی/ Heliosheath رسیده است.( پوش خورشیدی منطقه‌ای میانی است که مرز بیرونی آن، مرز هلیوسفر محسوب می‌شود. به مرز هلیوسفر منطقهٔ توقف خورشیدی (به انگلیسی: Heliopause) نیز گفته می‌شود.)
به گفته نیکی فاکس مدیر بخش هلیوفیزیک ناسا با اطلاعاتی که وایجر ۲ برای زمین می‌فرستد، می‌توان بخش‌های تعریف‌نشده عالم هستی در مورد لبه نفوذی خورشید را تصویرسازی کرده و مدون نمود.
گفتنی است وایجر ۱ نیز که فعالیتش در سال ۱۹۸۰ متوقف شد در سال ۲۰۱۲ این مرز را پشت سر گذاشت.این دو کاوشگر که به شکل آنتن ماهواره و تلویزیون قدیمی است، در سال ۱۹۷۷ برای کشف سیارات به فضا پرتاب شد.
هرچند این دو از هلیوسفر عبور کرده‌اند اما هرگز منظومه شمسی را ترک نکرده‌اند. گفته می‌شود ۳۰۰ سال دیگر طول می‌کشد تا وایجر ۲ به «ابر اورت» برسد و ۳۰ هزار سال هم دو اطراف آن خواهد چرخید.( ابر اورت نام مکانی است که خیلی از دنباله‌دارها از آن سرچشمه می‌گیرند و برابر این تئوری علمی در فاصلهٔ ۵۰٫۰۰۰ واحد نجومی تقریباً یک سال نوری از خورشید قرار دارد.)
وعده روسکاسموس برای پرواز ناو بدون سرنشین «فدراتسیا» به مدار ماه
ایسنا نوشت: سازمان فضانوردی روسیه(روسکاسموس) با انتشار یک فیلم ویدئویی ضمن نشان دادن توانایی‌های ناو سرنشین دار فدراتسیا، مدعی شد که این سفینه در سال ۲۰۲۶ پروازی در اطراف ماه پرواز خواهد داشت.
بر اساس صحبت‌های مهندس مارک سروف رئیس بخش آزمایش پروازی شرکت صنایع فضایی انرگیا- سازنده ناو فدراتسیا- نمونه مه نورد این ناو این سفینه ۲۰ تن وزن خواهد داشت یعنی حدود سه برابر سایوز.
اما وزن نمونه‌ای که با آن به مدار زمین سفر می‌کنند حدود ۱۴ تن خواهد بود. این سفینه باید تا سال ۲۰۲۱ آماده نخستین پرواز آزمایشی خود به صورت بدون سرنشین باشد. سال ۲۰۲۴ را به عنوان سال پرواز آزمایشی آن با سرنشین در نظر گرفته‌اند.
روسکاسموس علاقمند است نخستین پرواز این سفینه به مدار ماه، در سال ۲۰۲۶ و به شکل بدون سرنشین انجام شود و نمونه مه‌نورد آن بر اساس برنامه پیش‌بینی شده باید تا سال ۲۰۳۰ چهار نفر را به ماه ببرد.
ناو کیهانی فدراتسیا می‌تواند در حالت پرواز آزاد ۳۰ روز (در مدار زمین) و مدت ۱۴ روز (در مدار ماه) و در وضعیت پیوسته به ایستگاه فضایی بین‌المللی ۳۶۵ روز و در حالت اتصال با ایستگاه مداری ماه تا ۲۰۰ روز فعالیت داشته باشد.
سروف می‌گوید فدراتسیا با انجام تغییراتی توانایی پرواز به مریخ را هم دارد. ظرفیت این ناو چهار نفر است و می‌تواند همزمان با حمل چهار فضانورد، نیم تن بار را هم به مدار زمین و ۱۰۰ کیلوگرم بار را به ماه ببرد. البته نمونه مداری آن در صورت بروز وضعیت اضطراری می‌تواند به قایق نجات شش نفره تبدیل شود.
ایسنا نوشت: در جریان سفرهای فضایی، فضانوردان فقط دست به آزمایش‌های علمی پیچیده و یا فنی سخت نمی‌زنند. یکی از مواردی که تقریبا در بسیاری از ماموریت‌ها صورت می‌گیرد، انجام و نمایش آزمایش‌های علمی ساده برای مردم عادی است که یا از طریق دوربین‌های تلویزیونی به شکل زنده صورت می‌گیرد و یا ضبط شده و بعدا پخش می‌شود.
حتی در مواردی طراحی‌های دقیقی برای انجام این آزمایش‌های آموزشی انجام می‌شود و فضانوردان وقت زیادی را صرف کارهای آموزشی برای مردم از جمله دانش‌آموزان می‌کنند. یکی از این برنامه‌ها ضمن سفر فضانوردان به ماه به نمایش درآمد آزمایش سقوط اجسام بود.
معروف است که گالیله برای اثبات اشتباه بودن نظریه ارسطو در مورد سقوط اجسام بارها اشیایی با وزن و ج*ن*س‌های متفاوت مانند گلوله توپ و تفنگ و مواد مختلفی همچون طلا، نقره و چوب را از روی برج پیزا به پایین انداخت تا نشان دهد سرعت سقوط اجسام ارتباطی با وزن آنان ندارد و اگر دو جسم سبک و سنگین را از ارتفاع یکسانی رها کنیم و مقاومت هوا به دلیل شکل اشیا مزاحم نباشد، همه اجرام، چه سبک و چه سنگین، از هر جنـ*ـسی که باشند، باهم به زمین می‌رسند.
بدین ترتیب گالیله توانست یک قانون مهم را اثبات کند: شتاب گرانش بر هر جسمی با هر جرم، چگالی و از هر ماده‌ای که باشد، یکسان خواهد بود. جالب است بدانید که این نظریه گالیله در جریان سفر سفینه آپولو ۱۵ به ماه در ۲۶ ژوئیه ۱۹۷۱ توسط دیوید اسکات یکی از فضانوردان این سفینه عملا در شرایط نبود هوا آزمایش شد. او یک پر و یک چکش ۱.۳۲ کیلوگرمی را با هم از یک ارتفاع رها کرد و میلیون‌ها نفر مشاهده کردند که هر دو جسم با هم به سطح ماه رسیدند. این اولین بار بود که نظریه گالیله درباره سقوط آزاد اجسام در خلاء آزمایش شد.
۷ دسامبر سالروز ورود نخستین مدارگرد به سیاره مشتری
ایسنا نوشت: کاوشگر گالیله را می توان یکی از مهمترین سفینه های تحقیقاتی انسان برای شناخت بیشتر منظومه شمسی دانست. این کاوشگر نخستین ساخته دست بشر بود که در مدار سیاره مشتری قرار گرفت و بخشی از آن نیز وارد این سیاره شد.
گالیله در ۱۸ اکتبر ۱۹۸۹ بافضاپیمای آتلانتیس به مدار زمین پرتاب شد. پنج کیهان نورد این سفینه مأموریت داشتند ضمن انجام یک سری تحقیقات علمی، گالیله را از مخزن بار فضاپیما خارج و راهی سیاره مشتری کنند. فضانوردان پس از انجام موفقیت آمیز این برنامه و سفر مداری ۵ روزه در۲۳ اکتبر به زمین بازگشتند اما برای گالیله این اول راه بود. گالیله نخست گردشی در اطراف زهره داشت و سپس به سوی مقصد نهایی خود راه افتاد. این کاوشگر در مسیری حرکت می کرد که از ن*زد*یک*ی زمین می گذشت و در خلال این مسیر آنتن چتری آن باید باز می شد اما بروز یک نقص فنی باعث گردید که آنتن نتواند بطور کامل باز شود.
کارشناسان ناسا توانستند برای این مشکل راه حل پیدا کنند بطوری که گالیله توانست ماموریتش را بدون نقص ادامه دهد. سامانه های گالیله پس از قرار گرفتن در مدار مشتری در ۷ دسامبر ۱۹۹۵ توانستند، دقیق ترین عکس و اطلاعات از این سیاره و قمر هایش را به زمین بفرستند. بخشی از این ناو در مدار مشتری از قسمت اصلی جدا شد و با چتر نجات در جو این سیاره سقوط کرد، ضمن آن اطلاعاتی از قبیل دمای جوی، فشار چگالی، ترکیبات و غیره کسب نمود. این دستگاه توانست حدود یک ساعت اطلاعات به زمین مخابره کند و پس از آن در اثر فشار جوی مشتری مچاله شد. اما بخش مدار گرد گالیله همچنان فعال ماند و گالیله چهارده سال به ارسال عکس و اطلاعات ادامه داد. ماموریت اصلی این فضاپیما در خلال سال های بعد بررسی سیاره مشتری، بزرگترین سیاره منظومه شمسی، و قمرهای متعدد آن بوده است.
در این مدت، گالیله هزاران تصویر از این سیاره و قمرهای آن به زمین ارسال کرد و از جمله نشان داد که ممکن است در سطح یکی از چهار قمر بزرگ مشتری، به نام اروپا، آب وجود داشته باشد. با تحلیل رفتن قدرت مانور گالیله، این احتمال وجود داشت که فضاپیما تحت تاثیر جاذبه اقمار مشتری، به خصوص اروپا، به سوی آن کشیده شده و با آن برخورد کند. دانشمندان بیم آن داشتند که در صورت بروز چنین برخوردی، سطح اروپا با موجودات میکروسکوپی که احتمالا در فضاپیما وجود داشت آلوده شود و بر تحقیقات بعدی در مورد وجود حیات در این قمر مشتری اثر گذارد.
به همین دلیل تصمیم گرفتند با هدایت این سفینه به سوی مشتری آن را منهدم کنند به این ترتیب بود که گالیله با برخورد با جو این سیاره آتش گرفت اما تا آخرین لحظات قبل از انهدام، به ارسال تصویر به زمین ادامه داد.
ایسنا نوشت: شرکت "بورینگ" در توئیت جدید خود، از تاخیر در افتتاح تونل زیرزمینی خبر داد.
شرکت "بورینگ" (Boring)، افتتاح تونل زیرزمینی خود را کمی به تاخیر انداخته است. افتتاح این تونل که قرار بود در تاریخ ۱۰ دسامبر سال جاری صورت گیرد، به تاریخ ۱۸ دسامبر موکول شد. "ایلان ماسک" (Elon Musk)، مدیرعامل شرکت بورینگ در ماه اکتبر اعلام کرده بود که این تونل زیرزمینی، در تاریخ ۱۰ دسامبر افتتاح خواهد شد و رانندگی در آن برای روز بعد رایگان خواهد بود.
در توئیت این شرکت آمده است: از آنجا که برای پایان یافتن این پروژه، به چند روز دیگر زمان نیاز داریم، افتتاح تونل، به تاریخ ۱۸ دسامبر موکول می‌شوند. جزئیات، متعاقبا اعلام خواهند شد. با وجود تاخیر در افتتاح تونل، یقینا مزاسم افتتاحیه‌ای برای آن وجود خواهد داشت.شرکت بورینگ، انتشار تصاویر ماشین مورد استفاده خود موسوم به "گودوت" (Godot) را در اواسط ماه نوامبر آغاز کرد.
ماسک، هدف خود را از حفر این تونل، دور زدن ترافیک و کاهش شدت آن عنوان کرده است. دوچرخه‌سوران، عابران پیاده و وسایل نقلیه خصوصی می‌توانند با سرعت ۱۵۰ مایل بر ساعت در فضای حلقه‌ای شکل تونل حرکت کنند.
ایسنا نوشت: کاوشگر "اینسایت" با فعال‌سازی بازوی رباتیک خود، عکسبرداری واضح از مریخ را آغاز کرد.
کاوشگر "اینسایت" (InSight)، پوشش لنز دوربین‌های خود کنار زد تا واضح‌ترین تصاویر را از خانه جدید خود تهیه کند. ناسا، تصاویر واضحی که توسط این کاوشگر تهیه شده، منتشر کرده است که در آن میان، تصویر دو تراشه کوچک حامل نام بیش از دو میلیون نفر نیز به چشم می‌خورد. این افراد پیشتر، نام خود را برای ارسال به مریخ ثبت کرده بودند. اینسایت به زودی، عکس گرفتن از محدوده مقابل خود را نیز آغاز خواهد کرد تا گروه پژوهشی، بهترین مکان را برای بررسی انتخاب کند.
تصاویر اخیر اینسایت با نخستین تصاویر ارسال شده که پوشیده از غبار بودند، بسیار متفاوت هستند. اکنون اینسایت ثابت کرده که برای آغاز کار خود آمادگی دارد. "بروس بنردی" (Bruce Benerdy)، پژوهشگر ارشد این ماموریت در "آزمایشگاه پیش‌رانش جت" (JPL) ناسا گفت: ما اکنون می‌توانیم نخستین چشم‌انداز از فضای کاری خود را ببینیم. تصاویر جامع‌تر، تا اوایل هفته آینده ارائه خواهند شد تا یک تصویر کلی آماده شود. طول بازوی رباتیک اینسایت، تقریبا شش پا است و به زودی برای بیرون آوردن دستگاه‌های علمی از عرشه کاوشگر و گذاشتن آنها روی زمین مورد استفاده قرار خواهد گرفت.
این فرآیند، سه ماه زمان خواهد برد. دوربین دیگر اینسایت که زیر عرشه آن قرار دارد، تصاویری را از فضای کاری تهیه می‌کند. گفتنی است که دوربین اینسایت در طول مسیر، کمی گرد و غبار گرفت. "تام هافمن" (Tom Hoffman)، مدیر پروژه اینسایت گفت: ما روی دوربین کاوشگر، یک پوشش محافظتی قرار دادیم اما با این حال، گرد و غبار به نحوی روی لنزهای آن نشست. اگرچه نشستین گرد و غبار، نوعی مشکل به شمار می‌رود اما بر عملکرد دوربین، موثر نخواهد بود و نهایتا پس از قرار گرفتن ابزار مورد نظر، دوربین می‌تواند از نواحی پیش روی کاوشگر، عکسبرداری کند.
ایسنا نوشت: بامداد فردا پنجشنبه ۱۵ آذر بهترین زمان برای مشاهده پدیده همنشینی "ماه" با سیاره "تیر" خواهد بود.
مسعود عتیقی مدیر انجمن نجوم آماتوری ایران در این باره گفت: در ۳۶ دقیقه بامداد پنجشنبه ۱۵ آذر، سیاره تیزپای "تیر" در ١.٩درجه جنوب ماه قرار می‌گیرد.
وی اضافه کرد: از آنجا که این سیاره صبحگاهی است، بامداد پنج شنبه ۱۵ آذر بهترین فرصت برای مشاهده همنشینی "تیر" و هلال زیبای "ماه" خواهد بود ضمن آنکه بامداد این روز زمان مناسب برای دیدار با آخرین کمان ابروی آسمانی ماه قمری جاری است.
سیاره عطارد یا تیر کوچکترین و نزدیکترین سیاره به خورشید بوده که سطح رو به خورشید آن به دلیل ن*زد*یک*ی به خورشید، بسیار د*اغ و سطح پشت به خورشید آن نیز بسیار سرد است. این سیاره دارای حفره‌های کوچک و بزرگ زیادی است که حکایت از برخورد شهاب‌سنگ‌ها دارد؛ البته قطر برخی از دهانه‌ها به ده‌ها کیلومتر می‌رسد. برخی از این دهانه‌ها محل خروج مواد مذاب هستند که امروزه با سنگ‌های مذاب پر شده‌اند و مانند کوه‌های آتشفشانی هستند.
سیاره تیر، کوه و آتشفشان‌های بزرگ و عمده‌ای ندارد و از نظر فعالیت‌های زمین‌شناختی سیاره‌ای مرده به حساب می‌آید. عطارد از دسته سیاره‌های زمین‌سان است، ضمن آنکه این سیاره همانند سیاره‌های ناهید و ماه، حالت‌های گوناگونی از هلال تا قرص کامل را به خود می‌گیرد.
پیوستن ناو کیهانی سایوز ام.اس-۱۱ به ایستگاه فضایی بین‌المللی
ایسنا نوشت: ناو کیهانی سایوز ام.اس-۱۱ در ساعت ۹:۰۳ شب دوشنبه به وقت تهران به واحد پویسک ایستگاه فضایی بین‌المللی پیوست.
سخنگوی مرکز هدایت پروازهای فضایی روسیه ضمن اعلام این خبر گفت کلیه مراحل نزدیک شدن و پهلوگیری ناو طبق برنامه پیش‌بینی شده انجام شد و در این مسیر هیچ مشکلی وجود نداشت.
طبق برنامه پرواز، سفینه در حالت خودکار تحت نظارت کارشناسان عملیاتی بخش مدیریت ایستگاه فضایی بین‌المللی در مرکز هدایت پرواز خود را به ایستگاه رساند و عملیات پهلوگیری را به انجام رساند. اولگ کانوننکو فضانورد روسکاسموس، دیوید سنت ژاک سازمان فضایی کانادا و آن مک کلاین فضانورد ناسا، در یک مسیر "میانبر" پس از ۶ ساعت پرواز خود را به ایستگاه فضایی رساندند و با ورود به این مجتمع عظیم مداری، تعداد حاضران ایستگاه را به شش نفر افزایش دادند.
سرنا آونون فضانورد سازمان فضایی آمریکا-ناسا-، سرگئی پروکوپیف کیهان‌نورد روس و الکساندر گرست فضانورد سازمان فضایی اروپا خدمه قبلی بودند که تقریبا از دو ماه قبل انتظار ورود همکاران جدید را داشتند اما نقص در موشک بالابرنده سفینه سرنشین‌دار قبلی منجر به فرود اضطراری فضانوردان آن شد و تنهایی سه فضانورد ایستگاه فضایی بین‌المللی ادامه یافت.
آنه مک کلین قبل از سفر ضمن مصاحبه با خبرنگاران گفت: موشک روسی بسیار قابل اعتماد است و او به مهندسان روسیه اعتماد دارد که مشکل را پیدا و حل کرده‌اند.
وی افزود: "سفر به فضا کار پیش پا افتاده‌ای نیست، صادقانه به شما می‌گویم من با موشک و سفینه سایوز همچنین سامانه‌های ایمنی آنها کاملا آشنا هستم.
طبق برنامه اعلام شده از سوی روسکاسموس سرنا آونون، سرگئی پروکوپیف و الکساندر گرست روز ۲۰ دسامبر به زمین برخواهند گشت اما قبل از آن، پروکوپیف و کانوننکو به یک راهپیمایی فضایی دست خواهند زد تا وضعیت بیرونی سوراخ دو میلی‌متری ایجاد شده در بخش مداری ناو سایوز ام.اس-۹ را از نزدیک بررسی کنند.
