ایسنا نوشت:فضانوردان ایستگاه فضایی بین‌المللی تصویر زیبایی از زمین را به ثبت رساندند که روسیه و اوکراین را نشان می‌دهد.
فضانوردان "ایستگاه فضایی بین‌المللی" شب گذشته تصویر بسیار زیبایی را از زمین به ثبت رساندند.
در بالای این تصویر گوشه‌ای از صفحات خورشیدی ایستگاه به چشم می‌خورد.
این عکس زمانی به ثبت رسید که ایستگاه فضایی بین‌المللی در فاصله ۲۵۸ مایلی، بر فراز کشورهای روسیه و اوکراین قرار داشت.
می‌توان گفت نکته‌ای که این عکس را زیباتر کرده، شفق قطبی است که در وسط تصویر و به رنگ سبز دیده می‌شود.
گفتنی است هم‌اکنون سه فضانورد در ایستگاه فضایی بین‌المللی به دور زمین می‌چرخند و کارهای تحقیقاتی ارزشمند زیادی را انجام می‌دهند.
کارهای تحقیقاتی این فضانوردان نه‌تنها به درک بهتر ما از فضا کمک می‌کند، بلکه برای داشتن زندگی بهتر در زمین نیز حائز اهمیت است.
بنابر اعلام ناسا هفته دیگر فضانوردان جدیدی جایگزین این سه تن خواهند شد. نام این فضانوردان جدید "اریک بو"( Eric Boe) و "مایکل فینک"( Michael Fincke) است.
ایسنا نوشت: سازمان فضایی آمریکا(ناسا) اعلام کرد که مایک فینک فضانورد با سابقه این سازمان جای اریک بوئه را در پرواز آزمایشی سفینه استارلاینر که قرار است در اوت 2018 انجام شود خواهد گرفت.
سخنگوی ناسا دلیل برکناری اریک بوئه را مشکلات پزشکی اعلام کرد. به این ترتیب نخستین پرواز آزمایشی استارلاینر شرکت بوئیگ با حضور مایک فینک و کریسفر فرگوسن انجام خواهد شد.
ادوارد مایکل فینک زاده 14 مارس 1967، شهر پیتسبورگ ایالت پنسیلوانیای آمریکا است. وی که به عنوان خلبان آزمایشگر در نیروی هوایی آمریکا با درجه سرهنگی خدمت می کرد دارای کارشناسی علوم هوانوردی و فضانوردی؛ کارشناسی علوم زمین شناسی، جوی و سیاره‌ای از پژوهشگاه فناوری ماساچوست، کارشناسی ارشد علوم هوانوردی و فضانوردی از دانشگاه استنفورد و کارشناسی ارشد علوم فیزیکی(زمین شناسی سیاره‌ای) از دانشگاه هوستون است.
به جز انگلیسی که زبان مادریش است به زبان‌های ژاپنی و روسی هم تسلط دارد. فینک در سال 1996 به عنوان فضانورد انتخاب شد. وی تاکنون در سه ماموریت مداری در ایستگاه فضایی بین‌المللی فعالیت داشته و بیش از 381 شبانه روز از عمر خود را در فضا گذرانده است.
طی این ماموریت‌ها او 9 بار در فضا راهپیمایی کرده که در جریان آنها توانست برنامه‌های مهمی مثل تعمیر، تعویض و نصب قطعات و واحدهایی را در بیرون ایستگاه فضایی به انجام برساند.
فینک دوره آموزشی برای پرواز با سفینه استارلاینر شرکت بوئینگ همراه فضانورد ناسا نیکوله مان و کریستوفر فرگوسن از شرکت بوئینگ را آغاز کرده است. این سه نفر قرار است در ماه اوت سال 2018 سفری 14 روزه با این سفینه را به ایستگاه فضایی بین‌المللی داشته باشند و تجهیزات آن را در فضا آزمایش کنند.
سفینه استارلاینر ساخت شرکت بوئینگ یکی از چند سفینه‌ای است که ناسا برای ادامه پروازهای سرنشین‌دار خود انتخاب کرده است. به دنبال زمین‌گیر شدن کیهان‌پیمای شاتل در سال 2011 ناسا تصمیم گرفت به جای آن که خود دست به ساخت سفینه فضایی بزند از شرکت‌های خصوصی کمک بگیرد و در این میان بوئینگ، اسپیس ایکس و سیرا نوادا توانستند به ترتیب با ارائه سفینه‌های استارلاینر، دراگون و دریم‌چیسر، رضایت ناسا را به دست آورند و با این سازمان قرارداد ببندند.
احتمال تغییر در برنامه اعزام فضانوردان به ایستگاه فضایی بین‌المللی
ایسنا نوشت: دیمیتری راگوزین رئیس سازمان فضایی روسیه، روسکاسموس در مصاحبه با خبرنگاران از احتمال تاخیر در پرتاب اولین سفینه سرنشین‌دار سال 2019 خبر داد.
راگوزین گفت: "ما تصمیم داریم با ناسا پیرامون تاخیر در پرتاب سفینه سایوز ام.اس-12 صحبت کنیم. شاید با آمریکایی‌ها به توافق برسیم که این پرتاب را تا تاریخ قابل قبولی به تاخیر بیندازیم."
به گفته وی، اگر این پرتاب کمی به تاخیر بیفتد، فضانوردان امکان آن را خواهند داشت زمان بیشتری را در مدار داشته باشند.
راگوزین خاطرنشان کرد که طرح تجدید نظر در تاریخ پرتاب، ظرف حدود یک هفته تا 10 روز آماده خواهد شد.
ماموریت‌های ایستگاه فضایی بین‌المللی معمولا حدود 6 ماه طول می‌کشد اما بنا به گفته یک منبع در صنایع فضایی روسیه، روسکاسموس علاقمند است این مدت را به بیش از 7 ماه افزایش دهد. این پرتاب در حال حاضر برای 1 مارس برنامه‌ریزی شده که قرار است فضانورد روس الکسی آوچنین به همراه فضانوردان آمریکایی نیکلاس هیگ و کریستینا کخ بر عرشه ناو کیهانی سایوز ام.اس-12 به ایستگاه فضایی بین‌المللی سفر کنند.
الکسی آوچنین و نیکلاس هیگ دو فضانوردی هستند که در جریان پرتاب ناو سایوز در 11 اکتبر، پرواز ناموفقی را به فضا داشتند و سفینه آنها به دلیل مشکل فنی موشک بالابرنده، پس از حدود 20 دقیقه پرواز به زمین بازگشت.
براساس برنامه تنظیمی رسمی که برای سال جاری میلادی به تصویب سازمان فضایی آمریکا، ناسا و روسکاسموس رسیده، ناو سایوز ام.اس-12 چند ساعت پس از پرتاب در روز 1 مارس، به ایستگاه فضایی بین‌المللی خواهد پیوست و تا 3 اکتبر امسال با آن پرواز مشترک خواهد داشت.
در زمان بازگشت، قرار است الکسی آوچنین برای ادامه ماموریت تا یک سال در ایستگاه ماندگار شود و جای او را هزاز المنصور شهروند اماراتی که با سایوز ام.اس-15 به همراه فضانورد روس الگ اسکریپوچکا و کیهان نورد آمریکایی کریستوفر کسدی به این مجتمع مداری سفر کرده بگیرد و بعد از سفری 10 روزه به همراه نیکلاس هیگ و کریستینا کخ به زمین بازگردد.
چناچه طرح مورد نظر روسکاسموس برای تاخیر در پرتاب سایوز ام.اس-12 به تصویب برسد و بنا به گفته راگوزین فضانوردان آن زمان بیشتری در مدار باشند، بطور طبیعی باید در تاریخ پرتاب سایوز ام.اس-15 نیز تغییر داده شده و این سفینه هم با تاخیر راهی مدار زمین گردد زیرا برای فضانورد اماراتی سفری 10 روزه پیش‌بینی شده است.
گرچه بعید به نظر می‌رسد، اما با توجه به مشکلات مالی روسکاسموس، امکان دارد روس‌ها و با دریافت مبلغ بیشتری نسبت به مبلغ اولیه، با اماراتی‌ها در مورد طولانی‌تر شدن پرواز المنصوری به توافق پشت پرده‌ای رسیده باشند تا او مدت بیشتری در ایستگاه فضایی بین‌المللی ساکن شود. قبلا هم شایعه‌ای درباره پرواز یک ماهه فضانورد اماراتی وجود داشت و بعید نیست اماراتی‌ها بخواهند با طولانی‌تر شدن این سفر، به دنبال کسب وجه بیشتری برای خود باشند.
ایسنا نوشت: آژانس فضایی اروپا اخیرا تصویری از یک کهکشان بیضوی باشکوه منتشر کرده است.
آژانس فضایی اروپا اخیرا در شبکه اجتماعی خود در اینستاگرام تصویری از کهکشان پرستاره "مسیه ۸۹"(Messier ۸۹) که توسط "تلسکوپ فضایی هابل" ثبت شده را منتشر کرده است. حدود ۱۰۰ میلیارد ستاره در این کهکشان وجود دارد. کهکشان مذکور ۵۵ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد.
"مسیه ۸۹ "(Messier ۸۹) یک کهکشان بیضوی در صورت فلکی دوشیزه است و توسط "شارل مسیه" و در ۱۸ مارس ۱۷۸۱ کشف شد. "مسیه ۸۹" عضو خوشه "دوشیزه" است. پیکر آسمانی دوشیزه (خوشه) یا صورت فلکی سنبله از صورت‌های فلکی منطقةالبروجی است. مساحت آن ۱۲۹۴ درجه مربع می‌باشد. این پیکر آسمانی در نیمکره شمالی آسمان و دومین صورت فلکی از لحاظ بزرگی است.
کهکشان‌های بیضوی کهکشان‌هایی هستند که شکلی بیضی‌گون دارند و بازوهای مارپیچی در آنها دیده نمی‌شود. کهکشان‌های بیضوی بیشترین تعداد را در میان انواع دیگر دارند. شکل یکنواختی که در ساختار آنها وجود دارد نشان سن زیاد و پیری این کهکشان‌ها است. شکل‌گیری ستارگان در کهکشان‌های بیضوی متوقف شده است. ۶۰ درصد کل کهکشان‌ها و کوچک‌ترین و بزرگ‌ترین کهکشان‌های کیهان بیضوی هستند.
آیا علاقه‌مند به دیدن روزی 16 بار طلوع و غروب خورشید هستید؟ اگر جواب مثبت است باید با پرداخت 9.5 میلیون دلار تا 2 سال آینده صبر کنید تا به آرزوی خود برسید.
به گزارش خبرآنلاین، نمونه مفهومی اولین هتل لاکچری جهان در فضا موسوم به Aurora Station رونمایی شد تا بشر یک گام دیگر به سفر توریستی فضایی نزدیک‌تر شود. {لینک} {لینک}
آنچه در زیر تصاویرش را می‌بینید، طراحی‌شده توسط استارتاپ آمریکایی Orion Span است که به‌صورت فول ماژولار طراحی‌شده و همه قطعات به یکدیگر وصل شده و تشکیل یک هتل لوکس را می‌دهد که 6 نفر داخل آن جا شده و به مدت 12 روز راهی سفر فضایی شوند.
کمپانی مذکور یک سال زودتر از پیش‌بینی قبلی، یعنی سال 2021 را سال راه‌اندازی هتل اعلام کرده است که به گفته «فرانک بونگر» مدیر کمپانی پس از پرتاب و استقرار هتل در فضا، بلافاصله خدمات‌دهی شروع خواهد شد.
هزینه سفر در نظر گرفته‌شده برای همگان قابل پرداخت نیست اما بونگر می‌گوید بسیار اقتصادی بودجه‌ها را تعریف کرده و کسانی که قصد رفتن دارند، باید 24 ماه قبل از آن آموزش‌های لازم را ببینند.
این هتل هر 90 دقیقه یک‌بار دور زمین می‌چرخد و مسافران روزی 16 بار طلوع و غروب خورشید را خواهند دید.
دیدن کره خاکی از فراز 200 مایلی هیجان‌انگیز خواهد بود.
محققان روس می‌گویند ممکن است سیارک آپوفیس / Apophis در سال 2068 به زمین بخورد.
به گزارش خبرآنلاین، آپوفیس به گفته این محققان در قرن آینده فرصت‌های زیادی برای ضربه زدن به زمین خواهد داشت.{لینک}
آپوفیس که برگرفته از نام خدای شیطان، تاریکی و تخریب است با نام علمی Apophis 99942 در سال 2029 به فاصله 37 هزار کیلومتری زمین می‌رسد که این معادل یک‌دهم فاصله ما با ماه است.
محققان دپارتمان مکانیک سماوی دانشگاه دولتی سن‌پترزبورگ هشدار می‌دهند که ممکن است این سیارک با سرعت 7.43 کیلومتر بر ثانیه حوالی سال 2068 با زمین برخورد کند.
بااین‌حال در سال 2029 پروازی نزدیک به زمین خواهد داشت و می‌تواند دلهره‌آور باشد. به همین دلیل محققان دانشگاه Tomsk در سیبریه از طریق ابرکامپیوتر محاسباتی انجام داده تا بتوانند به وسیله سلاح هسته‌ای در زمان لازم این سیارک را تخریب کرده و مانع از برخورد آن با زمین شوند.
ایرنا نوشت: آن ماری لاگرانژ دانشمند فرانسوی وجود منظومه ها و سیارات فراخورشیدی و بررسی امکان حیات در آنها را از مهمترین پرسش های بشر دانست و گفت: پی بردن به ترکیب شیمیایی و جو این سیارات یکی از مسائل مهم در دهه های آینده خواهد بود.
دانشکده فیزیک دانشگاه تهران دیروز «یکشنبه » میزبان این اخترفیزیکدان فرانسوی بود، دانشمندی که به همت اساتید و مسئولان این دانشکده و سفارت فرانسه در تهران برای اولین بار به ایران سفر کرده است تا در گفت وگوهای علمی با همتایان و دانشجویان ایرانی علاقمند آخرین حوزه ها و موضوعات مرتبط با آسمان، کهکشان و ستاره ها و سیارات را مطرح کند.
پروفسور آن ماری لاگرانژ /Anne-Marie Lagrange متولد 1962 و منجم و اخترفیزیکدان فرانسوی است که بیشتر تحقیقات او بر سیارات فراتر از منظومه شمسی متمرکز است. وی از اوایل دهه 90 قرن بیستم میلادی پژوهش های خود را بر سیارات فراخورشیدی با استفاده از تصاویر مستقیم و ابزارهای دقیق نوری آغاز کرد.
لاگرانژ در اولین دهه از قرن بیستم بیشتر روی فعالیت هایی تمرکز کرد که شامل مطالعه بر سیارات غول پیکر در حوالی ستاره های جوان بود، از دیگر فعالیت های وی می توان به مشاهده مستقیم یک سیاره خارج از منظومه شمسی نزدیک کوتوله قهوه ای با استفاده از ابزارهای دقیق نوری اشاره کرد. وی جوایز علمی بسیاری از جمله جایزه دانشمند زن سال فرانسه (2011) را کسب کرده و از سال 2013 عضو فرهنگستان علوم فرانسه است.
پروفسور لاگرانژ دیروز -یکشنبه- در سخنرانی خود در دانشکده فیزیک ابتدا به تاریخچه ای از علاقمندان انسان ها و دانشمندان به آسمان پرداخت و سخنان خود را ضرورتا با کشف منظومه شمسی آغاز کرد.
وی با اشاره به نقطه عطف تغییر در تفکرات منجمان با کشف گالیلئو گالیله/ Galileo Galilei دانشمند سرشناس ایتالیایی در مورد زمین، خورشید و حرکت این سیاره بر مدار آن ستاره گفت: این کشف انقلابی بزرگ در نجوم بود و بر مبنای آن زمین جایگاه خود را در مجموعه هستی از دست داد و در پی آن دو سوال مطرح شد؛ اگر زمین جایگاه ویژه را در هستی نداشته باشد و اگر منظومه شمسی تنها به معنای وجود یک خورشید و گردش چند سیاره به دور آن است، آیا خورشیدها و سیارات دیگری نیز وجود دارند.
***تلاش طولانی برای کشف کهکشان
لاگرانژ روند تاریخی ارتباط انسان و آسمان را در قرن هیجدهم پی گرفت و گفت: فیلسوفان به ویژه در قرن هیجدهم این سوال، همچنین سوالات دیگری؛ مانند چگونگی تشکیل منظومه شمسی را طرح کردند. زیست شناسان، منجمان، ریاضیدانان و هستی شناسان زیادی دنبال پاسخ این سوالات رفتند و این قرن مملو از کشفیات مختلف در مورد هستی و جهان است.
وی ادامه داد: اطلاعات زیادی در مورد منظومه شمسی به دست آمد و منتشر شد و در نهایت یک منجم فرانسوی به نام کنت دو بوفون/Comte de Buffon با روشی منحصر به فرد برآورد کرد که زمین 10 میلیون سال عمر دارد؛ قبل از او مردم تصور می کردند زمین طی 6 روز پدید آمده است، یا تنها چندهزار سال عمر دارد، بنابراین کشف بوفون بسیار مهم بود و البته او تصور می کرد عمر زمین بسیار قدیمی تر باشد اما جرات و جسارت بیان آن را نداشت.
این منجم فرانسوی اظهار داشت: همچنین تلاش هایی برای پی بردن به چگونگی تشکیل سیارات انجام شد که بعضی از آنها با مخالفت روبرو و در نهایت فرضیه دیگری توسط پییر سیمون لاپلاس/ Pierre-Simon Laplace فیزیکدان، منجم و ریاضیدان فرانسوی مطرح شد.
«بر اساس این فرضیه که در قرن نوزدهم و به نام فرضیه انحرافات بزرگ (Large Deviations Theory) ارائه شد، منظومه خورشیدی از انشقاق توده ای ابر در حال گردش پدید آمده است؛ او البته نتوانست جزئیات زیادی از این فرض ارائه دهد اما این فرضیه همچنان معتبر است. با وجود طرح و مقبولیت این فرضیه دانشمندان ابزار خوبی در دست نداشتند که تصاویر خوبی از منظومه شمسی به دست آورند».
استاد راهنما در مرکز ملی پژوهش علمی فرانسه با اشاره به تغییر در ابزارهای رصد گفت: این وضعیت مدت ها ادامه داشت، تا وقتی تلسکوپ های بهتر و ماموریت های فضایی انجام و فرضیه جدیدی مطرح شد که اطلاعات زیادی به دست داد. اکنون می دانیم سیارات در منظومه شمسی از توده ای گردوغبار و گ*از پدید آمده است.
وی تاکید کرد: دست یافتن به تصاویر بهتر و رصد دقیق تر منظومه شمسی، همچنین پیشرفت ابزارها و تلسکوپ ها و روش های مطالعاتی شرایط را به شدت تغییر داد؛ اول اینکه دیگر می دانستیم خورشید تنها یکی از صدها و میلیون ها ستاره است و هستی از میلیون ها کهکشان تشکیل شده است.
***آیا ما تنهاییم؟
«همین امر سوالات جدیدی را برای دانشمندان مطرح کرد؛ مانند این که آیا منظومه های دیگری غیر از منظومه شمسی در مجموعه کهکشان وجود دارند، اگر وجود دارند خصوصیات آنها چیست و چگونه تشکیل شده اند، آیا می توان نشانه هایی از زندگی را در این منظومه ها یافت؟ برخی از این سوالات پیش از این و در قرن هیجده و زمان شکوفایی علوم مختلف؛ از جمله علم نجوم نیز پرسیده شده اما پاسخی برای آنها پیدا نشده بود».
عضو آکادمی علوم فرانسه در ادامه به کشف اولین منظومه های فراشمسی پرداخت و گفت:اولین سیاره فراتر از منظومه خورشیدی در سال 1995 در رصدخانه ای در جنوب فرانسه کشف و مشاهده شد. این سیاره که مشتری د*اغ/ hot jupiter نام دارد از نظر چرخش مداری شبیه مشتری است؛ اما بسیار سریع تر دور ستاره خود می گردد که شبیه خورشید است.
وی با اشاره به دستاوردها از سال 1995 گفت: از آن زمان پیشرفت های زیادی در روش ها و ابزارهای رصدی کسب شده است و سیاره های زیاد دیگری خارج از منظومه شمسی کشف شده اند که کنجکاوی دانشمندان و منجمان و همزمان مرد عادی را دامن می زنند.
لاگرانژ همچنین با تاکید بر دشواری کشف این نوع سیاره ها اظهار داشت: یکی از آخرین دستاوردها کشف احتمالی سیاره هایی دور اجرامی غیر از ستاره هاست. این سیاره ها به ویژه از جهت تاریخی مهم هستند؛ زیرا در سال 1963 یک منجم آلمانی به نام ون دو کامپ/Peter van de Kamp تصور و اعلام کرد دو سیاره فراخورشیدی کشف کرده است؛ در حالی که بعضی افراد می گفتند این تصور اشتباه است و اکنون می دانیم سیاره هایی که وی معتقد بود سیاره های فراخورشیدی هستند در واقع سیاره های سبکی به نام سیاره- ستاره برنارد حدود سه برابر زمین هستند که دور یک ستاره می چرخند و بنابراین یافتن این نوع سیارات بسیار دشوار است و به طور کلی جزئیات زیادی در مورد کشف سیارات فراخورشیدی وجود دارد.
لاگرانژ در ادامه به مهم ترین سوالات مطرح در زمینه منظومه ها و سیارات فراخورشیدی در مجامع علمی روز پرداخت و گفت: گاه منجمان ساختارهای مشخصی را رصد می کنند که شبیه منظومه هاست ولی باید تحقیقات دقیق تری در مورد آنها صورت بگیرد و هنوز نمی دانیم آنها واقعا منظومه های مختلف فراخورشیدی هستند یا خیر.
وی ادامه داد: پی بردن به ترکیب شیمیایی و جو این سیارات یکی از مسائل مهم در دهه های آینده است، هنوز به جزئیات و اطلاعات بیشتری در مورد سیارات فراخورشیدی نیاز داریم، هنوز نمی دانیم آیا منظومه شمسی از جهت مجموع خصوصیات منحصر به فرد است یا منظومه های دیگر خصوصیات مشابهی دارند، همچنین دانشمندان تلاش می کنند سیاره ای شبیه به زمین و با فاصله مشابه با ستاره اش بیابیم.
وی با بیان تلاش های دو دهه اخیر در زمینه شناسایی منظومه های فراخورشیدی نتیجه گیری کرد: هستی بسیار فراتر و متنوع تر از تصوری است که تاکنون داشته ایم، همچنین منظومه هایی فراتر و متفاوت از منظومه شمسی وجود دارد که از نظر آمار و ارقام سیارات زیادی بیش از 5 تا 10 درصد ستاره های موجود سیاره هایی در اطراف خود دارند که بر مداری دور آنها می گردند و با این که باید این آمار را محتاطانه بیان کنیم به طور کلی درست است. این سیاره ها انواع متفاوتی دارند و با سرعت های متنوعی اطراف ستاره ها می چرخند.
لاگرانژ در بخش پایانی سخنان خود همچنین در مورد رصدخانه ها و تلسکوپ های مهم در حال ساخت طی دو دهه آینده صحبت کرد و اینکه هر کدام از آنها تا چه حد توانایی منجمان و دانشمندان را برای مشاهده بیشتر و بهتر آسمان وبرآورد دنیاهای دیگر در کهکشان فراهم می کنند.
این سخنرانی که با استقال دانشجویان علاقمند در سالن سخنرانی دانشکده فیزیک همراه بود، با نشستی مختص پرسش سوالات دانشجویان پایان یافت.
ایسنا نوشت: ژاپن با پرتاب هفت ماهواره به فضا به صورت همزمان با یک موشک، پرتابی تاریخی را رقم زد.
موشک "اپسیلون" ژاپن برای چهارمین بار از سال 2013 تاکنون از مرکز فضایی "اوچینورا"به همراه هفت فضاپیما در کنار تقویت کننده خود، از جمله ماهواره‌ای که می‌تواند نخستین بارش شهابی مصنوعی را ایجاد کند با موفقیت به فضا رفت.
یک استارتاپ ژاپنی نخستین شرکت در تاریخ است که با طراحی برای میکروماهواره‌ها در پی ایجاد بارش شهابی مصنوعی است تا آسمان را بسیار روشن‌تر از آن کند که شهاب‌های آسمانی طبیعی می‌کنند.
پرتاب همزمان 7 فضاپیما
موشک 24 متری "اپسیلون"(Epsilon) ژاپن نخستین سفر خود را در سال 2013 انجام داد و اکنون برای چهارمین بار از مرکز فضایی "اوچینورا"(Uchinoura) توسط آژانس فضایی ژاپن(JAXA) پرتاب شد. این موشک می‌تواند تا 700 کیلوگرم بار را به ارتفاع 310 مایلی ببرد.
به گفته مقامات آژانس هوافضای ژاپن این اولین باری است که اپسیلون بیش از یک ماهواره را با خود می‌برد. این پرتاب همچنین اولین اقدام برنامه تجاری و فناوری نوآورانه JAXA است که با هدف پیاده‌سازی فناوری پیشرفته و جدید فضایی است.
مقامات JAXA در مطبوعات نوشتند: ما از طریق این پروازهای آزمایشی قصد داریم که تکنولوژی ماهواره‌ای ژاپن را در رقابت بین‌المللی تقویت کنیم و بهره‌برداری از فضا را برای ژاپن افزایش دهیم و نوآوری تولید کنیم.
اولین بارش شهابی مصنوعی
اولین برنامه آزمایشی ایجاد بارش شهابی مصنوعی تحت عنوان برنامه "ALE" در سال 2011 تدوین شد و اکنون نخستین مینی‌ماهواره همراه با شش فضاپیمای دیگر توسط موشک اپسیلون در مدار قرار گرفت.
هدف این برنامه ایجاد یک بارش شهابی مصنوعی است که مردم در سراسر جهان بتوانند شاهد یک تجربه بی‌سابقه باشند.
یک بارش شهابی مصنوعی برخلاف همتای طبیعی خود، بیشتر طول می‌کشد و تخمین زده می‌شود که حدود 10 ثانیه طول بکشد. این شهاب‌ها در ارتفاع 40 تا 60 کیلومتری سوزانده می‌شوند.
"هیروکی کاجیهارا" از برنامه "ALE" گفت: بارش شهابی ما در مقایسه با بارش طبیعی، وسیع‌تر است و در اتمسفر آهسته‌تر حرکت می‌کند که به آنها امکان می‌دهد طولانی‌تر مشاهده شوند.
هر یک از ماهواره‌ها می‌توانند هزاران شهاب آزاد کنند که برای یک نمایش نورانی فوق‌العاده در سال آینده کافی است.
این پدیده آسمانی ساخته شده توسط انسان، آسمان هیروشیما و دریای داخلی ستو را روشن خواهد کرد تا یاد و خاطره گذشن 75 سال از بمباران اتمی تاریخی هیروشیما توسط ایالات متحده در طول جنگ جهانی دوم را گرامی بدارد.
به گفته نمایندگان "ALE"، بیش از 6 میلیون نفر شاهد این بارش‌های شهابی مصنوعی در منطقه‌ای به طول حدود 200 کیلومتر خواهند بود.
زمین سالیانه شاهد حدود 22 بارش شهابی طبیعی است.
بارش شهابی
بارش شهابی یک رویداد آسمانی در آسمان شب است که در هنگام عبور سیاره زمین در پیمودن مسیر مدار خود از میان توده‌ای از ذرات در فضا که شهاب‌واره خوانده می‌شوند، رخ می‌دهد.
در جریان حادث شدن این رویداد تعداد زیادی شهاب‌واره در جو زمین می‌سوزند. هر بارش شهابی در ناحیه مشخصی از آسمان اتفاق می‌افتد و به این محل کانون بارش گفته می‌شود.
جهت حرکت شهاب‌ها متفاوت است ولی امتداد مسیر آنها به کانون بارش آن رویداد منتهی می‌شود.
به دلیل دورنمای سه بعدی چنین به نظر می‌رسد که تمام شهاب‌هایی که از یک راستا می‌آیند، از یک نقطه گسیل می‌شوند.
از جمله این بارش‌های شهابی می‌توان از برساوشی‌ها در ماه اوت و جوزائی‌ها در دسامبر نام برد. این نام‌گذاری بر اساس نام برساوش صورت گرفته که آسمان زمین در آن وقت سال در حوالی آن صورت فلکی این رویداد را در بخشی از زمین نشان می‌دهد.
به نظر می‌رسد نقطه گسیل در آن‌جا قرار دارد. به طور میانگین، در هر ساعت می‌توان چند شهاب پراکنده را دید. در یک بارش شهابی شدید، حتی تا چند ده شهاب در دقیقه قابل رویت است. هر چند که نرخ عادی بارش شهابی چند ده شهاب در ساعت است.
جزییاتی از خسوفی که در تهران فقط ۹ دقیقه دیده می‌شود
چرا ماه‌گرفتگی در ایران کامل نیست؟
مردم در آمریکای شمالی و بخش‌هایی از غرب اروپا و شمال غرب افریقا شاهد ماه‌گرفتگی کامل خواهند بود. در سایر بخش‌های جهان ازجمله آسیا و افریقا خسوف صبح اتفاق می‌افتد و بنابراین قابل‌مشاهده نبوده و فقط خسوف جزئی دیده خواهد شد.
به گزارش خبرآنلاین، ماه‌گرفتگی کامل ۶۲ دقیقه‌ای روز ۲۱ ژانویه در مناطق آمریکا به‌خوبی دیده می‌شود اما سایر نقاط ازجمله ایران تنها چند دقیقه اول صبح هنگامی‌که ماه غروب کرده و خورشید می‌آید، به‌صورت بسیار جزئی آن را مشاهده می‌کنند. {لینک}
بر اساس اعلام مرکز تقویم مؤسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران، روز دوشنبه اول بهمن ۱۳۹۷، از ساعت ۰۷:۰۴ صبح، ماه‌گرفتگی آغازشده و ماه در تهران در ساعت ۰۷:۱۳ دقیقه غروب می‌کند.
از همه مهم‌تر گرفتگی کلی در ساعت ۰۸:۱۱ دقیقه صورت می‌پذیرد و به دلیل اینکه ماه در این زمان در تمام پهنه ایران غروب کرده است؛ در هیچ نقطه‌ای از کشور این مرحله از گرفتگی قابل‌مشاهده نیست.
گفتنی است هنگام وقوع، زمین میان خورشید و ماه قرارگرفته و نور خورشید از طریق جو زمین فیـلتـ*ـر شده و چهره ماه به سرخی می‌زند.
تایتان، قمر زحل؛ تنها نقطه‌ای بیرون از زمین که بارش باران دارد
مدارگرد کاسینی یک سالی است مرده، اما محققان از روی تصاویر و دیتای دریافتی در زمان حیاتش، هرروز کشف جدیدی از روی آن به دست می‌آورند.
به گزارش خبرآنلاین، «راجانی دینگرا» دانشجوی دکترای دانشگاه آیداهو و همکارانش در مسکو با تجزیه تحلیل عکس گرفته‌شده به تاریخ 7 ژوئن 2016 (زمان زنده‌بودن کاسینی) متوجه بارش باران بر قسمت قطب شمالی سطح تایتان، بزرگ‌ترین قمر سیاره زحل/ کیوان شدند که حکایت از آغاز تابستان در این قمر دارد.{لینک} {لینک}
حالا محققان قصد دارند با ترکیب فناوری پهپاد و آنچه در کاوشگر مریخ نصب‌شده، یک سیستم رباتیک به نام Dragonfly برای سنجش واکنش شیمیایی ساخته و آن را به‌صورت بدون سرنشین راهی تایتان کنند تا نظریه وجود آب و حیات را در این قمر مطالعه کنند.
