داستان کوتاه جکسون و آقای اسمیت | زری کاربر انجمن تک رمان

[NADIYA]

آقای اسمیت شانه‌ای بالا انداخت و جرعه‌ای از قهوه را نوشید. با یک حرکت از جای برخاست و گفت:
- یعنی می‌خوای بگی که تو چیزی بهش نگفتی؟
از خجالت، سیاه‌چاله‌ی نگاهش را پایین انداخت و انگشتانش را به بازی گرفت.
آقای اسمیت، چند گام به طرف ملین برداشت و انگشت سبابه‌اش را به نشانه‌ی تهدید تکان داد و ل*ب زد:
- قرار بود به کسی نگی که جکسون برادرزاده‌امه و بگی که پسرته؛ اما اگر ببینم که این حرف جای دیگه‌ای درز پیدا کرده، هر چی دیدی، از چشم‌های خودت دیدی!
کتش را از روی کاناپه برداشت و پس از یک نگاه کوتاه، چند گام شتابان به طرف جکسون برداشت. با دیدن او، نرمخند لبانش کش آمد و انگشتانش را در موهای مجعدش فرو برد و خطاب به او گفت:
- پسرم، برای من یه کار فوری پیش اومده و باید به شرکت برم، اگر چیزی لازم داشتی به خاله ملین بگو تا برات فراهم کنه.
جکسون سنجاب را بر روی زمین رها کرد. لبخندی غمگین مزین لبانش شد‌. در حینی که چند گام به طرف عمویش برمی‌داشت، سیاه‌چاله‌ی نگاهش را به پارکت‌ها کوبید و گفت:
- نمی‌شه بیشتر کنارم بمونی؟
آقای اسمیت بر روی زانوهایش نشست تا نگاهش مماس و رأس هر دو چشمان او قرار بگیرد، سپس گفت:
- خیلی دوست داشتم که بیشتر کنارت بمونم؛ اما داخل شرکت یه مشکل پیش اومده که از من خواستن که توی جلسه‌ی امروز حضور داشته باشم و اگر نرم، شرکت پست‌رفت می‌کنه و کاری از هیچ‌کی هم ساخته نیست.
انگشتش را زیر بینی قلمی‌ای کشید و شانه‌ای بالا انداخت و بر روی نزدیک‌ترین کاناپه که مقابلش قرار داشت، نشست و قولنج انگشتانش را شکست.
- پس میشه که زود برگردی؟
ناخودآگاه، دستانش را مشت کرد و پارچه‌‌ی لطیف پیراهنش را در بین انگشتانش، فشرد. به‌خاطر مشکلاتش مجبور بود که مجدداً جکسون را تنها بگذارد و مشکلاتی که جلوی راهش را سد کرده بود، از میان بردارد. به ناچار غم را کنار زد و ترجیح داد لبخند ساختگی‌ای بر ل*ب بنشاند تا بیش از این او را ناراحت و عبوس نبیند. دستان مردانه‌اش را بر روی دستان کوچک جکسون نهاد و در دو گوی درخشانش زل زد و با مهربانی ل*ب گشود:
- قول میدم؛ اما تو هم یه قول به عمو میدی؟
سرش را کج کرد و حیرت‌زده ل*ب زد:
- چه قولی؟
دستان جکسون را به نرمی فشرد و نگاهی به زخم‌هایی که بر روی پای او بود، انداخت و چشمانش را در اعضای صورت او چرخاند و گفت:
- اول از همه، قول بده که به موقع غذا بخوری، صبح زود بیدار بشی و همراه ماریا به مدرسه بری و به خوبی به حرف‌های معلمت گوش بدی و تا ازت سؤال نپرسیدن، جواب ندی. تا چیزی رو با گوش‌های خودت نشنیدی، باور نکنی و تا چیزی رو ندیدی، برای کسی تعریف نکنی. دوم، اگر کسی ازت پرسید که ماریا چی‌کارته؟ تو میگی که خواهرمه؛ ولی چون یک سال دیرتر به مدرسه اومدم، از اون بزرگ‌ترم. باشه پسرم؟
جکسون سری به نشانه‌ی تأیید تکان داد و گفت:
- چشم عمو‌.
ب*وسه‌ای از ج*ن*س گل، بر روی سر جکسون کاشت و ل*ب زد:
- من دیگه باید برم، با من کاری نداری؟
جکسون با یک حرکت از روی کاناپه برخاست و عمویش را در آ*غ*و*ش کشید و گفت:
- گرچه دلم برات تنگ میشه؛ اما مجبورم که بیش از این تایمت رو تلف نکنم که به موقع خودت رو به شرکت برسونی و کارها رو سر و سامون بدی.
آقای اسمیت لبانش را به داخل دهانش کشید و بزاق دهانش را به سختی قورت داد و ل*ب گشود:
- من حاضرم تموم تایمم رو صرف حرف زدن و وقت گذروندن با تو بکنم؛ اما پسرم، این کار خیلی فوریه و اگر خودم رو نرسونم، تمومی سهام‌های شرکت رو از دست میدم، پس میرم و زود کارها رو انجام میدم، قول میدم که تا فردا شب برگردم.
#جکسون_و_آقای_اسمیت
#زری
#انجمن_تک_رمان

متن مخفی: متن مخفی کپیست

آقای اسمیت شانه‌ای بالا انداخت و جرعه‌ای از قهوه را نوشید. با یک حرکت از جای برخاست و گفت:
- یعنی می‌خوای بگی که تو چیزی بهش نگفتی؟
از خجالت، سیاه‌چاله‌ی نگاهش را پایین انداخت و انگشتانش را به بازی گرفت.
آقای اسمیت، چند گام به طرف ملین برداشت و انگشت سبابه‌اش را به نشانه‌ی تهدید تکان داد و ل*ب زد:
- قرار بود به کسی نگی که جکسون برادرزاده‌امه و بگی که پسرته؛ اما اگر ببینم که این حرف جای دیگه‌ای درز پیدا کرده، هر چی دیدی، از چشم‌های خودت دیدی!
کتش را از روی کاناپه برداشت و پس از یک نگاه کوتاه، چند گام شتابان به طرف جکسون برداشت. با دیدن او، نرمخند لبانش کش آمد و انگشتانش را در موهای مجعدش فرو برد و خطاب به او گفت:
- پسرم، برای من یه کار فوری پیش اومده و باید به شرکت برم، اگر چیزی لازم داشتی به خاله ملین بگو تا برات فراهم کنه.
جکسون سنجاب را بر روی زمین رها کرد. لبخندی غمگین مزین لبانش شد‌. در حینی که چند گام به طرف عمویش برمی‌داشت، سیاه‌چاله‌ی نگاهش را به پارکت‌ها کوبید و گفت:
- نمی‌شه بیشتر کنارم بمونی؟
آقای اسمیت بر روی زانوهایش نشست تا نگاهش مماس و رأس هر دو چشمان او قرار بگیرد، سپس گفت:
- خیلی دوست داشتم که بیشتر کنارت بمونم؛ اما داخل شرکت یه مشکل پیش اومده که از من خواستن که توی جلسه‌ی امروز حضور داشته باشم و اگر نرم، شرکت پست‌رفت می‌کنه و کاری از هیچ‌کی هم ساخته نیست.
انگشتش را زیر بینی قلمی‌ای کشید و شانه‌ای بالا انداخت و بر روی نزدیک‌ترین کاناپه که مقابلش قرار داشت، نشست و قولنج انگشتانش را شکست.
- پس میشه که زود برگردی؟
ناخودآگاه، دستانش را مشت کرد و پارچه‌‌ی لطیف پیراهنش را در بین انگشتانش، فشرد. به‌خاطر مشکلاتش مجبور بود که مجدداً جکسون را تنها بگذارد و مشکلاتی که جلوی راهش را سد کرده بود، از میان بردارد. به ناچار غم را کنار زد و ترجیح داد لبخند ساختگی‌ای بر ل*ب بنشاند تا بیش از این او را ناراحت و عبوس نبیند. دستان مردانه‌اش را بر روی دستان کوچک جکسون نهاد و در دو گوی درخشانش زل زد و با مهربانی ل*ب گشود:
- قول میدم؛ اما تو هم یه قول به عمو میدی؟
سرش را کج کرد و حیرت‌زده ل*ب زد:
- چه قولی؟
دستان جکسون را به نرمی فشرد و نگاهی به زخم‌هایی که بر روی پای او بود، انداخت و چشمانش را در اعضای صورت او چرخاند و گفت:
- اول از همه، قول بده که به موقع غذا بخوری، صبح زود بیدار بشی و همراه ماریا به مدرسه بری و به خوبی به حرف‌های معلمت گوش بدی و تا ازت سؤال نپرسیدن، جواب ندی. تا چیزی رو با گوش‌های خودت نشنیدی، باور نکنی و تا چیزی رو ندیدی، برای کسی تعریف نکنی. دوم، اگر کسی ازت پرسید که ماریا چی‌کارته؟ تو میگی که خواهرمه؛ ولی چون یک سال دیرتر به مدرسه اومدم، از اون بزرگ‌ترم. باشه پسرم؟
جکسون سری به نشانه‌ی تأیید تکان داد و گفت:
- چشم عمو‌.
ب*وسه‌ای از ج*ن*س گل، بر روی سر جکسون کاشت و ل*ب زد:
- من دیگه باید برم، با من کاری نداری؟
جکسون با یک حرکت از روی کاناپه برخاست و عمویش را در آ*غ*و*ش کشید و گفت:
- گرچه دلم برات تنگ میشه؛ اما مجبورم که بیش از این تایمت رو تلف نکنم که به موقع خودت رو به شرکت برسونی و کارها رو سر و سامون بدی.
آقای اسمیت لبانش را به داخل دهانش کشید و بزاق دهانش را به سختی قورت داد و ل*ب گشود:
- من حاضرم تموم تایمم رو صرف حرف زدن و وقت گذروندن با تو بکنم؛ اما پسرم، این کار خیلی فوریه و اگر خودم رو نرسونم، تمومی سهام‌های شرکت رو از دست میدم، پس میرم و زود کارها رو انجام میدم، قول میدم که تا فردا شب برگردم.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[NADIYA]

نگاهش را با ل*ذت در اعضای صورت عمویش چرخاند و به نرمی دست او را فشرد.
- هیچ‌وقت زیر قول‌هات نزدی، پس مطمئنم که فقط امروز رو بی‌تو می‌گذرونم و از فردا شب هر لحظه‌مون با هم می‌گذره.
لبخندی زیبا مزین لبان خشکیده‌ی آقای اسمیت شد، ب*وسه‌ای پشت دست کوچک و ظریف او زد و گفت:
- پس تا اون موقع مواظب خودت باش.
زمانی که به این فکر می‌کرد عمویش پشتوانه‌ی‌ اوست، زاغ چشمانش برق می‌زند. لبانش را تر کرد و سری تکان داد. گرچه دل کندن از جکسون برایش دشوار بود؛ اما مجبور بود تا به مدت بیست و چهار ساعت او را ترک کند و برود. کفش‌های جفت شده‌اش را پوشید. زمانی که بند کفشش را دور مچ پایش گره میزد، جکسون دوید و با صدای تحلیل رفته‌ای ل*ب زد:
- عمو!
هر دو دستش را دور گر*دن آقای اسمیت حلقه کرد و به سختی بزاق دهانش را قورت داد و به ادامه‌ی حرفش افزود:
- خیلی دوست دارم.
آقای اسمیت بند کفشش را رها کرد و دستانش را دور کمر جکسون حلقه کرد و کمرش را به نرمی فشرد و گفت:
- من هم دوست دارم پسرم.
سلول به سلول تنش برایش می‌گریستند؛ اما چشمانش خشک بود. جکسون ب*وسه‌ای بر روی لپ عمویش کاشت و با دستان کوچک و ظریفش صورت او را قاب گرفت و گفت:
- دلم برات تنگ میشه.
زیر چشمی نیم‌نگاهی گذرا به دستان جکسون که بر روی صورتش قاب شده بود، انداخت.
- من هم دلم برات تنگ میشه؛ ولی خاله ملین تلفن داره می‌تونی تلفنش رو ازش بگیری و با من تماس تصویری برقرار کنی که همدیگه رو ببینیم.
جکسون از شدت شوق، هر دو دستش را به هم کوبید و قهقهه‌ای زد و خطاب به ملین که لبخندی زیبا گوشه‌ی لبانش طرح بسته بود، گفت:
- خاله ملین، میشه فردا با عموم تماس تصویری برقرار کنم؟
ملین بر روی زانویش نشست تا صورتش رأس و مماس صورت او قرار بگیرد، سپس با دستان گرمش صورت او را قاب گرفت و گفت:
- آره، چرا نشه پسرم؟
آقای اسمیت کیفش را از ملین گرفت و گفت:
- مواظب پسرم باش.
جکسون به همراه ماریا به طرف اتاقشان رفتند. ملین چشمان قیرگونه‌اش را در اعضای صورت آقای اسمیت چرخاند و با چند قدم کوتاه فاصله‌ی بینشان را پر کرد و ل*ب زد:
- مثل چشم‌هام مواظبشم.
- باید حتی از اون هم بیشتر مواظبش باشی. اون به‌جز من هیچ‌کس دیگه‌ای رو نداره. متوجه‌ای که چی میگم؟
لبخندی غمگین مزین لبان خشکیده‌ی ملین شد. به خوبی معنی حرف‌های آقای اسمیت را می‌فهمید و درک می‌کرد؛ اما درک کردن این موضوع که آقای اسمیت انتظار داشت ملین جای مادر او را پر کند، برایش سخت بود. در همین حین، تلفن آقای اسمیت مجالی به حرف زدن به ملین نداد. آقای اسمیت قبل از این‌که به تماسش پاسخ دهد، خطاب به ملین گفت:
- متأسفم؛ اما واجبه و باید جواب بدم.
ملین به چهارچوب درب تکیه داد و نفسش را از پره‌های بینی‌اش بیرون فرستاد و زیر ل*ب زمزمه کرد:
- نمی‌دونم باید چی‌کار کنم، یه حسی بهم میگه که این کارم اشتباهه؛ اما یه حسی میگه که ذره‌ای به همسرش علاقه نداره، چون آقای اسمیت زنی رو دوست داره که چهار چشمی حواسش به جکسون باشه و اجازه نده که خم به ابروهاش بیاد.
آقای اسمیت به تماس پایان داد و در چشمان زمردین ملین خیره شد و گفت:
- متوجه نشدم که چی گفتی، میشه یه بار دیگه تکرار کنی؟
سیاه‌چاله‌ی نگاهش را پایین انداخت و با لکنتی که ناشی از تلاقی هم‌زمان ترس و درد در وجود بی‌وجودش بود، گفت:
- من... من... نن... نه... چیزی... چیزی... نن... نگفتم.
ناخودآگاه، یک تای ابروان شلاقی‌‌اش بالا پرید و با لبخندی که گوشه‌ی لبانش طرح بست، ترس همانند روح از تن ملین جدا شد.
#جکسون_و_آقای_اسمیت
#زری
#انجمن_تک_رمان

متن مخفی: متن مخفی کپیست

نگاهش را با ل*ذت در اعضای صورت عمویش چرخاند و به نرمی دست او را فشرد.
- هیچ‌وقت زیر قول‌هات نزدی، پس مطمئنم که فقط امروز رو بی‌تو می‌گذرونم و از فردا شب هر لحظه‌مون با هم می‌گذره.
لبخندی زیبا مزین لبان خشکیده‌ی آقای اسمیت شد، ب*وسه‌ای پشت دست کوچک و ظریف او زد و گفت:
- پس تا اون موقع مواظب خودت باش.
زمانی که به این فکر می‌کرد عمویش پشتوانه‌ی‌ اوست، زاغ چشمانش برق می‌زند. لبانش را تر کرد و سری تکان داد. گرچه دل کندن از جکسون برایش دشوار بود؛ اما مجبور بود تا به مدت بیست و چهار ساعت او را ترک کند و برود. کفش‌های جفت شده‌اش را پوشید. زمانی که بند کفشش را دور مچ پایش گره میزد، جکسون دوید و با صدای تحلیل رفته‌ای ل*ب زد:
- عمو!
هر دو دستش را دور گر*دن آقای اسمیت حلقه کرد و به سختی بزاق دهانش را قورت داد و به ادامه‌ی حرفش افزود:
- خیلی دوست دارم.
آقای اسمیت بند کفشش را رها کرد و دستانش را دور کمر جکسون حلقه کرد و کمرش را به نرمی فشرد و گفت:
- من هم دوست دارم پسرم.
سلول به سلول تنش برایش می‌گریستند؛ اما چشمانش خشک بود. جکسون ب*وسه‌ای بر روی لپ عمویش کاشت و با دستان کوچک و ظریفش صورت او را قاب گرفت و گفت:
 - دلم برات تنگ میشه.
زیر چشمی نیم‌نگاهی گذرا به دستان جکسون که بر روی صورتش قاب شده بود، انداخت.
- من هم دلم برات تنگ میشه؛ ولی خاله ملین تلفن داره می‌تونی تلفنش رو ازش بگیری و با من تماس تصویری برقرار کنی که همدیگه رو ببینیم.
جکسون از شدت شوق، هر دو دستش را به هم کوبید و قهقهه‌ای زد و خطاب به ملین که لبخندی زیبا گوشه‌ی لبانش طرح بسته بود، گفت:
- خاله ملین، میشه فردا با عموم تماس تصویری برقرار کنم؟
ملین بر روی زانویش نشست تا صورتش رأس و مماس صورت او قرار بگیرد، سپس با دستان گرمش صورت او را قاب گرفت و گفت:
- آره، چرا نشه پسرم؟
آقای اسمیت کیفش را از ملین گرفت و گفت:
- مواظب پسرم باش.
جکسون به همراه ماریا به طرف اتاقشان رفتند. ملین چشمان قیرگونه‌اش را در اعضای صورت آقای اسمیت چرخاند و با چند قدم کوتاه فاصله‌ی بینشان را پر کرد و ل*ب زد:
 - مثل چشم‌هام مواظبشم.
- باید حتی از اون هم بیشتر مواظبش باشی. اون به‌جز من هیچ‌کس دیگه‌ای رو نداره. متوجه‌ای که چی میگم؟
لبخندی غمگین مزین لبان خشکیده‌ی ملین شد. به خوبی معنی حرف‌های آقای اسمیت را می‌فهمید و درک می‌کرد؛ اما درک کردن این موضوع که آقای اسمیت انتظار داشت ملین جای مادر او را پر کند، برایش سخت بود. در همین حین، تلفن آقای اسمیت مجالی به حرف زدن به ملین نداد. آقای اسمیت قبل از این‌که به تماسش پاسخ دهد، خطاب به ملین گفت:
- متأسفم؛ اما واجبه و باید جواب بدم.
ملین به چهارچوب درب تکیه داد و نفسش را از پره‌های بینی‌اش بیرون فرستاد و زیر ل*ب زمزمه کرد:
- نمی‌دونم باید چی‌کار کنم، یه حسی بهم میگه که این کارم اشتباهه؛ اما یه حسی میگه که ذره‌ای به همسرش علاقه نداره، چون آقای اسمیت زنی رو دوست داره که چهار چشمی حواسش به جکسون باشه و اجازه نده که خم به ابروهاش بیاد.
آقای اسمیت به تماس پایان داد و در چشمان زمردین ملین خیره شد و گفت:
- متوجه نشدم که چی گفتی، میشه یه بار دیگه تکرار کنی؟
سیاه‌چاله‌ی نگاهش را پایین انداخت و با لکنتی که ناشی از تلاقی هم‌زمان ترس و درد در وجود بی‌وجودش بود، گفت:
- من... من... نن... نه... چیزی... چیزی... نن... نگفتم.
ناخودآگاه، یک تای ابروان شلاقی‌‌اش بالا پرید و با لبخندی که گوشه‌ی لبانش طرح بست، ترس همانند روح از تن ملین جدا شد.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[NADIYA]

برق شادی بسیاری در چشمان جکسون موج زد. دستانش را پشت کمرش گره زد و گفت:
- پس می‌تونم از طریق تماس تصویری، رفع دل‌تنگی کنم.
ملین با یک حرکت از جای برخاست و دست ظریف و زنانه‌اش را بر روی دست کوچک و ظریف جکسون گذاشت و ل*ب زد:
- خیلی‌خب پسرم، باید بری توی اتاقت و استراحت کنی که فردا صبح زود بیدار شی و همراه ماریا به مدرسه بری.
جکسون سرش را بالا برد تا با چشمان دودوزنش، اجزای صورت ملین را بیابد؛ سپس زبان بر روی لبان باریکش کشید و با چرخاندن صورتش به طرف اجزای صورت عمویش، ل*ب زد:
- عمو جون! مواظب خودت باش.
آقای اسمیت به تکان دادن سرش بسنده کرد و با عجله بند کفشش را به دور مچ پایش پیچید و گره زد و وارد آسانسور شد. تا زمانی که درب آسانسور بسته نشده بود، جکسون به مدت چند ثانیه عمویش را از نظر گذراند و زیر ل*ب زمزمه کرد:
- عمو، خیلی دوست دارم.
ملین سرش را به طرف صورت جکسون کج کرد و چند قدم کوتاه برداشت و گفت:
- جکسون، باید بریم داخل خونه و استراحت کنی.
جکسون نگاهش را از آسانسور گرفت و بر روی پاشنه‌ی پایش چرخید و گفت:
- خاله ملین؟
- جانم پسرم؟
صورت زیبای جکسون را غم بی‌جلایی کدر کرد. در حینی که همراه ملین وارد اتاق کوچکی می‌شدند، مردمک چشمانش را رأس و مماس مردمک چشمان او قرار داد و گفت:
- تو پدر و مادر من رو می‌شناسی؟
ملین سرجایش میخ‌کوب شد و مردمک چشمانش را بر روی دیوار کوبید؛ سپس پو*ست نازک ل*بش را برای ساکت ماندن جوید؛ اما نمی‌دانست تا کی باید سکوت را به حرف زدن ترجیح دهد؛ ولی جز سکوت کار دیگری از او ساخته نبود. جکسون انگشتان کشیده‌اش را از انگشتان تیز ملین بیرون آورد و بر روی تختش نشست و به ادامه‌ی حرفش افزود:
- اون‌ها چرا من رو ترک کردن و از این کشور رفتن؟
ملین چند قدم کوتاه برداشت و خود را به جکسون رساند. بر روی تخت نشست و دست کوچک او را میان انگشتان تیزش گرفت و به نرمی فشرد؛ سپس اجزای صورت جکسون را از نظر گذراند و در جواب به سؤال‌هایش، گفت:
- من پدر و مادرت رو نمی‌شناسم و در این باره از عموت چیزی نپرسیدم؛ اما... .
جکسون چشمان آغشته به اشکش را در اجزای صورت ملین چرخاند. چشمان جکسون بر روی چشمان ملین با بی‌قراری لغزید؛ سپس با صدایی که با بغض همراه بود، ل*ب زد:
- اما... اما چی؟
اعتراف حقایق برای زنی مثل ملین، گلوسوز و زجرآور بود؛ پس هیچ کلمه‌ای برای بیان و وصف حقایق‌ وجود نداشت و تمام کلمات برای بیان حس و حقایقی که از جکسون پنهان شده، حقیر بودند و ملین نمی‌توانست حرف بزند. گویا زبانش به سقف دهانش چسبیده بود و راه دیگری به جز سکوت پیش پایش نگذاشته بودند. ناخودآگاه، قطره‌ی سرکش اشکی، از گوشه‌ی چشمان زیبای جکسون که بین مژه‌های بلندش محصور شده بود، چکید و تنش شروع به لرزیدن کرد. ملین، جکسون را در آ*غ*و*ش کشید و دستش را لابه‌لای موهای مجعد او گذاشت و گفت:
- پسرم! گریه نکن.
ملین با دیدن دانه‌های مرواریدی چشمان جکسون که سیل شده بودند، بغضش شکست و دانه‌های مرواریدی چشمانش، باعث خیس شدن صورتش شد. او به خوبی می‌توانست حس و حال جکسون را درک کند؛ اما نمی‌توانست با پنهان کرد حقایق و دروغ گفتن و دوز کلک‌هایش، او را مغلوب کند؛ پس به جز گریه کردن، راه دیگری نداشت و تنها راهی که برایش وجود داشت، این بود که جکسون را در آ*غ*و*ش بگیرد و برای دل‌جویی از او، اشک بریزد.
#جکسون_و_آقای_اسمیت
#زری
#انجمن_تک_رمان

متن مخفی: متن مخفی کپیست

برق شادی بسیاری در چشمان جکسون موج زد. دستانش را پشت کمرش گره زد و گفت:
- پس می‌تونم از طریق تماس تصویری، رفع دل‌تنگی کنم.
ملین با یک حرکت از جای برخاست و دست ظریف و زنانه‌اش را بر روی دست کوچک و ظریف جکسون گذاشت و ل*ب زد:
- خیلی‌خب پسرم، باید بری توی اتاقت و استراحت کنی که فردا صبح زود بیدار شی و همراه ماریا به مدرسه بری.
جکسون سرش را بالا برد تا با چشمان دودوزنش، اجزای صورت ملین را بیابد؛ سپس زبان بر روی لبان باریکش کشید و با چرخاندن صورتش به طرف اجزای صورت عمویش، ل*ب زد:
- عمو جون! مواظب خودت باش.
آقای اسمیت به تکان دادن سرش بسنده کرد و با عجله بند کفشش را به دور مچ پایش پیچید و گره زد و وارد آسانسور شد. تا زمانی که درب آسانسور بسته نشده بود، جکسون به مدت چند ثانیه عمویش را از نظر گذراند و زیر ل*ب زمزمه کرد:
- عمو، خیلی دوست دارم.
ملین سرش را به طرف صورت جکسون کج کرد و چند قدم کوتاه برداشت و گفت:
- جکسون، باید بریم داخل خونه و استراحت کنی.
جکسون نگاهش را از آسانسور گرفت و بر روی پاشنه‌ی پایش چرخید و گفت:
- خاله ملین؟
- جانم پسرم؟
صورت زیبای جکسون را غم بی‌جلایی کدر کرد. در حینی که همراه ملین وارد اتاق کوچکی می‌شدند، مردمک چشمانش را رأس و مماس مردمک چشمان او قرار داد و گفت:
- تو پدر و مادر من رو می‌شناسی؟
ملین سرجایش میخ‌کوب شد و مردمک چشمانش را بر روی دیوار کوبید؛ سپس پو*ست نازک ل*بش را برای ساکت ماندن جوید؛ اما نمی‌دانست تا کی باید سکوت را به حرف زدن ترجیح دهد؛ ولی جز سکوت کار دیگری از او ساخته نبود. جکسون انگشتان کشیده‌اش را از انگشتان تیز ملین بیرون آورد و بر روی تختش نشست و به ادامه‌ی حرفش افزود:
- اون‌ها چرا من رو ترک کردن و از این کشور رفتن؟
ملین چند قدم کوتاه برداشت و خود را به جکسون رساند. بر روی تخت نشست و دست کوچک او را میان انگشتان تیزش گرفت و به نرمی فشرد؛ سپس اجزای صورت جکسون را از نظر گذراند و در جواب به سؤال‌هایش، گفت:
- من پدر و مادرت رو نمی‌شناسم و در این باره از عموت چیزی نپرسیدم؛ اما...  .
جکسون چشمان آغشته به اشکش را در اجزای صورت ملین چرخاند. چشمان جکسون بر روی چشمان ملین با بی‌قراری لغزید؛ سپس با صدایی که با بغض همراه بود، ل*ب زد:
- اما... اما چی؟
اعتراف حقایق برای زنی مثل ملین، گلوسوز و زجرآور بود؛ پس هیچ کلمه‌ای برای بیان و وصف حقایق‌ وجود نداشت و تمام کلمات برای بیان حس و حقایقی که از جکسون پنهان شده، حقیر بودند و ملین نمی‌توانست حرف بزند. گویا زبانش به سقف دهانش چسبیده بود و راه دیگری به جز سکوت پیش پایش نگذاشته بودند. ناخودآگاه، قطره‌ی سرکش اشکی، از گوشه‌ی چشمان زیبای جکسون که بین مژه‌های بلندش محصور شده بود، چکید و تنش شروع به لرزیدن کرد. ملین، جکسون را در آ*غ*و*ش کشید و دستش را لابه‌لای موهای مجعد او گذاشت و گفت:
- پسرم! گریه نکن.
ملین با دیدن دانه‌های مرواریدی چشمان جکسون که سیل شده بودند، بغضش شکست و دانه‌های مرواریدی چشمانش، باعث خیس شدن صورتش شد. او به خوبی می‌توانست حس و حال جکسون را درک کند؛ اما نمی‌توانست با پنهان کرد حقایق و دروغ گفتن و دوز کلک‌هایش، او را مغلوب کند؛ پس به جز گریه کردن، راه دیگری نداشت و تنها راهی که برایش وجود داشت، این بود که جکسون را در آ*غ*و*ش بگیرد و برای دل‌جویی از او، اشک بریزد.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان