درحال تایپ رمان جنون آنی | زری کاربر انجمن تک رمان

[.ARNI]

میان ماشین‌ها لایی می‌کشد و بلندبلند می‌خندد. تا چشمش به هتل میفتد پایش را محکم بر روی ترمز می‌فشارد و ل*ب می‌زند:
- امروز رو هم این‌جا می‌مونم!
از ماشین پیاده می‌شود. سه تا سگ خیا*با*نی به طرف رابرت می‌دوند. اما او بدون این‌که توجهی به آن‌ها کند به راهش ادامه می‌دهد. سگ‌ها آرام می‌غریدند اما بعد که متوجه شدند که رابرت بی‌خیال است چند قدم به عقب برداشتند، رابرت وارد هتل می‌شود. اطراف را آنالیز می‌کند تنها یک پیرمرد با عصایی که در دستش است بر روی صندلی نشسته و به ساعت مچی‌اش خیره مانده است رابرت مردمک چشمش را به طرف مردی که بر روی صندلی پذیرش می‌گیرد می‌چرخاند و در حالی که دستی بر روی ته‌ریش‌هایش می‌کشد ل*ب می‌گشاید:
- یه اتاق می‌خواستم، بجنب!
مرد نگاهی گذرا به رابرت می‌اندازد و سرش را با عجله پایین می‌اندازد. رابرت در حالی که کفش مشکی رنگ چرمش را از عصبانیت بر روی زمین می‌کوبد و انگشتانش را تکان می‌دهد ل*ب می‌ورچاند:
- یه اتاق می‌خواستم!
این‌بار مرد نفسی عمیق می‌کشد و چشمانش را در حدقه می‌چرخاند و می‌غرد:
- شناسنامه!
رابرت دیگر از این کلمه خسته و عصبی شده است. اما سعی می‌کند خون‌سردی‌اش را حفظ کند چند تراول از کیفش بیرون می‌آورد و طرف مرد می‌گیرد و با ابروانش اشاره‌ای به چند تراول می‌کند و می‌گوید:
- نظرت چیه؟
مرد با دیدن تراول، عصبی می‌شود و فریاد می‌زند:
- الان می‌خوای به من رشوه بدی؟! بزن به چاک مردک!
رابرت با حرص مردمک چشمانش را در اعضای صورت مرد می‌چرخاند و کمرش را به طرفش نیم‌خیز می‌کند و شانه‌ای به نشانه‌ی تمسخر بالا می‌اندازد.
- ترس از دوربین مداربسته داری آره؟! خاک توی اون سرت بکنن که دل می‌زنی مثل سگ!
رابرت تا می‌آید برود. مرد ل*ب می‌گشاید:
- پول پیشت بمونه بهت یه اتاق میدم ولی بعداً خدمتت می‌رسم!
رابرت در حالی که بند کیفش را بر روی شانه‌اش تنظیم می‌کند سرش را برمی‌گرداند و کلید را که در دست مرد آویزان شده است را می‌قاپد و زیر ل*ب زمزمه می‌کند.
- مردک چشم سفید، دیگه فکر این‌که بهت رشوه بدم رو از سرت بیرون کن!
در حالی که سوت می‌زند قدم بر می‌دارد به شماره‌های درب که می‌رسد سوت زدن‌هایش متوقف می‌شود و تا عدد را روی درب می‌خواند باز سوت زدن‌هایش اوج می‌گیرد. تا چشمش به اتاقی که حال برای او بود میفتد لبخندی مزین لبان خشکیده‌اش می‌شود و کلید را در قفل درب می‌اندازد و با یک حرکت درب گشوده می‌شود. آرام درب را هُل می‌دهد زمانی که وارد می‌شود درب را محکم‌ بر هم می‌کوبد. کیفش را به آرامی بر روی تخت می‌گذارد و کفش‌هایش را بیرون می‌آورد. نگاهی به خود در آینه‌ی قدی می‌اندازد چیزی را به یاد می‌آورد. چیزی که سخت او را می‌رنجاند. به یاد می‌آورد که هرگز این‌ چنین نبوده است. وقتی خود را با چند ماه پیش مقایسه می‌کند حالش سخت عجیب می‌شود، چند ماه پیش همه‌ی چشم‌ها به طرف او می‌چرخید اما حال... اما حال که بیرون می‌رود همه سری به نشانه‌ی تأسف تکان می‌دهند. اما این برایش آسان است. می‌تواند در عرض یک ساعت باز مثلِ سابق خوش‌تیپ و تمیز شود. مقداری پول را از کیفش بیرون می‌آورد و در جیبش می‌گذارد. بند کیفش را بر روی شانه‌هایش می‌اندازد و از هتل خارج می‌شود دیگر خبری از سگ‌هایِ خیا*با*نی نبود. صدای معده‌اش سخت او را می‌آزرد. چند قدمی بر می‌دارد تا از خیابان که ترافیک شده است به پیاده‌رو برسد.
#جنون_آنی
#زری
#انجمن_تک_رمان

متن مخفی: متن مخفی کپیست

میان ماشین‌ها لایی می‌کشد و بلندبلند می‌خندد. تا چشمش به هتل می‌افتد پایش را محکم بر روی ترمز می‌فشرد و ل*ب می‌زند:

- امروز رو هم این‌جا می‌مونم!

از ماشین پیاده می‌شود. سه تا سگ خیا*با*نی به طرف رابرت می‌دوند. اما او بدون این‌که توجهی به آن‌ها کند به راهش ادامه می‌دهد. سگ‌ها آرام می‌غریدند اما بعد که متوجه شدند که رابرت بی‌خیال است چند قدم به عقب برداشتند، رابرت وارد هتل می‌شود. اطراف را آنالیز می‌کند  تنها یک پیرمرد با عصایی که در دستش است بر روی صندلی نشسته و به ساعت مچی‌اش خیره مانده است رابرت مردمک چشمش را به طرف مردی که بر روی صندلی پذیرش می‌گیرد می‌چرخاند و در حالی که دستی بر روی ته‌ریش‌هایش می‌کشد ل*ب می‌گشاید:

- یه اتاق می‌خواستم، بجنب!

مرد نگاهی گذرا به رابرت می‌اندازد و سرش را با عجله پایین می‌اندازد. رابرت در حالی که کفش مشکی رنگ چرمش را از عصبانیت بر روی زمین می‌کوبد و انگشتانش را تکان می‌دهد ل*ب می‌ورچاند:

- یه اتاق می‌خواستم!

این‌بار مرد نفسی عمیق می‌کشد و چشمانش را در حدقه می‌چرخاند و می‌غرد:

- شناسنامه!

رابرت دیگر از این کلمه خسته و عصبی شده است. اما سعی می‌کند خون‌سردی‌اش را حفظ کند چند تراول از کیفش بیرون می‌آورد و طرف مرد می‌گیرد و با ابروانش اشاره‌ای به چند تراول می‌کند و می‌گوید:

- نظرت چیه؟

مرد با دیدن تراول عصبی می‌شود و فریاد می‌زند:

- الان می‌خوای به من رشوه بدی؟! بزن به چاک مردک!

رابرت با حرص مردمک چشمانش را در اعضای صورت مرد می‌چرخاند  و کمرش را به طرفش نیم‌خیز می‌کند و شانه‌ای به نشانه‌ی تمسخر بالا می‌اندازد.

- ترس از دوربین مداربسته داری آره؟! خاک توی اون سرت بکنن که دل می‌زنی مثل سگ!

رابرت تا می‌آید برود مرد ل*ب می‌گشاید:

- پول پیشت بمونه بهت یه اتاق میدم ولی بعداً خدمتت می‌رسم!

رابرت در حالی که بند کیفش را بر روی شانه‌اش تنظیم می‌کند سرش را برمی‌گرداند و کلید را که در دست مرد آویزان شده است را می‌قاپد و زیر ل*ب زمزمه می‌کند.

- مردک چشم سفید، دیگه فکر این‌که بهت رشوه بدم رو از سرت بیرون کن!

در حالی که سوت می‌زند قدم بر می‌دارد به شماره‌های درب که می‌رسد سوت زدن‌هایش متوقف می‌شود و تا عدد را روی درب می‌خواند باز سوت زدن‌هایش اوج می‌گیرد. تا چشمش به اتاقی که حال برای او بود میفتد لبخندی مزین لبان خشکیده‌اش می‌شود و کلید را در قفل درب می‌اندازد  و با یک حرکت درب گشوده می‌شود. آرام درب را هُل می‌دهد زمانی که وارد می‌شود درب را محکم‌ بر هم می‌کوبد. کیفش را به آرامی بر روی تخت می‌گذارد و کفش‌هایش را بیرون می‌آورد. نگاهی به خود در آینه‌ی قدی می‌اندازد چیزی را به یاد می‌آورد. چیزی که سخت او را می‌رنجاند. به یاد می‌آورد که هرگز این‌ چنین نبوده است. وقتی خود را با چند ماه پیش خود مقایسه می‌کند حالش سخت عجیب می‌شود، چند ماه پیش همه‌ی چشم‌ها به طرف او می‌چرخید اما حال... اما حال که بیرون می‌رود همه سری به نشانه‌ی تأسف تکان می‌دهند. اما این برایش آسان است. می‌تواند در عرض یک ساعت باز مثل سابق خوش‌تیپ و تمیز شود. مقداری پول را از کیفش بیرون می‌آورد و در جیبش می‌گذارد. بند کیفش را بر روی شانه‌اش می‌اندازد و از هتل خارج می‌شود دیگر خبری از سگ‌های خیا*با*نی نبود. صدای معده‌اش سخت او را می‌آزرد. چند قدمی بر می‌دارد  تا از خیابان که ترافیک شده است به پیاده‌رو برسد.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[.ARNI]

انگار سال‌ها در قفسی زندانی‌اش کرده‌اند. درست همانند پرنده بال‌هایش را زخمی کرده بودند و حال که درب این قفس باز شده و از قفس رهایی یافته است، آزادی برایش حس عجیبی دارد. هر آدمی را که از پیاده‌رو رد می‌شود آنالیز می‌کند. انگار آدم‌ها برایش دیگر آن‌‌چنان جالب نیستند. آن‌قدر فکر کرده بود که افکار ذهنش پاره شده بود. سعی کرد خود را به بی‌خیالی بزند چون هر چه فکر می‌کرد به جواب که نمی‌رسید هیچ، از شدت عصبانیت سگرمه‌هایش در هم فرو می‌رفت و چین عمیقی بر روی پیشانی‌اش میفتاد. تمام فکرهایش به کوچه پس کوچه‌هایی ختم میشد که انتهای آن بن‌بست بود. چند قدمی برداشت تا به یک فست‌فودی رسید. نام آن را چند بار خواند و در قلک ذهنش سپرد. وارد فست‌فودی شد. یک پیرمرد و یک پیرزن بر روی صندلی نشسته و در حال صحبت بودند. به طرف مرد رفت و گفت:
- توپ‌های کیبه با گوشت می‌خواستم.
مرد نگاهی به چهره‌ی رابرت کرد و گفت:
- منتظر باشین. آماده که شد، صدا می‌زنم.
رابرت بر روی صندلی نشست و به نقطه‌ای مبهم خیره ماند. سرش را بر روی دستانش گذاشت و طولی نکشید که به اغمای عمیقی فرو رفت؛ اما چند دقیقه‌ای گذشت که صدایی او را از خواب بیدار کرد. درد بدی در ناحیه‌ی پیشانی و سرش احساس کرد. آرام سیاه‌چاله‌ی نگاهش را بالا آورد و نگاهی به اطرافش انداخت. کسی جز گارسون بالای سرش نبود که ل*ب زد:
- غذاتون آماده‌ست... بفرمایید نوش‌جان.
رابرت ظرف غذا را از گارسون گرفت و مشغول خوردن شد. نمی‌دانست چطور شروع کند که صدای معده‌اش خفه شود. آن‌قدر تندتند می‌خورد که گارسون با دو چشمانی گرد شده از تعجب، به او زل زده بود. در حالی که آخرین توپ‌های کیبه گوشت را می‌خورد، ل*ب زد:
- شنیسل مرغ هم می‌خوام.
گارسون سری به نشانه‌ی تایید تکان داد. بعد از چند دقیقه غذا آماده شد و گارسون برایش آورد. نگاهی گذرا به گارسون انداخت و مشغول خوردنِ غذا شد. دستانش پر از چربی شده بود. دستمال را از جعبه بیرون کشید و دستانش را تمیز کرد. زمانی که غذایش را خورد.، دسته‌ی صندلی را گرفت و آن را عقب کشید و پول را بر روی میز قرار داد و دسته‌ی کیفش را روی شانه‌اش انداخت و از فست‌فودی خارج شد. چند قدمی برداشت و وارد مغازه‌ی لباس‌فروشی شد. نگاهی به صاحب مغازه انداخت و سپس زاغ چشمان قیر گونش را به طرف لباس‌ها چرخاند. با دیدن یک کُت مشکی چرم که بلندی‌اش تا زانو می‌رسید چشمانش درخشش گرفت. لباس را با دستانش لمس کرد و آن را برداشت و به اتاق پرو رفت. کیفش را به چوب لباسی آویزان کرد و درب را قفل کرد و لباس را پوشید. لباس حسابی به تنش می‌آمد. در آینه، لبخند ژکوندی برای خود زد.
با همان لباس از اتاق پرو بیرون آمد. صاحب مغازه به ساعت مچی‌اش خیره شد. زمانی که صدای درب اتاق پرو را شنید سرش را به طرف رابرت چرخاند و گفت:
- چیشد؟ پسندتونه؟
رابرت دستی بر روی لباس کشید و نرمخند ل*ب‌هایش کش آمد و گفت:
- البته.
پول لباس را حساب کرد و به طرف کفش فروشی رفت. ازدحامی از جمعیت که در حال تکاپو بودند نظرش را جلب کرد. شانه‌ای به تمسخر بالا انداخت و وارد مغازه شد. آن‌قدر مغازه شلوغ بود که جای انداختنِ یک سوزن هم نبود‌. آرام‌ اما به سختی وارد مغازه شد. کفشی مشکی رنگ چشمش را گرفت. تا به طرف کفش رفت، پسری جوان او را در دست گرفت و رو به مادر پیرش گفت:
- این کفش قشنگه، نه؟
رابرت از شدت عصبانیت ابروانش در هم فرو رفت و چین عمیقی بر روی پیشانی‌اش افتاد. عرق‌های سرد، از پیشانی‌اش لیز خورد و از لای دندان‌هایی که فشار می‌داد به طرف پسر خزید و غرید:
- این کفش رو من می‌خوام بخرم. زود بذار سرجاش!
اما پسر بدون آنکه حتی نگاهی به رابرت بیندازد رو به صاحب مغازه ادامه داد:
- آقا، این کفش سایز... .
با کلتی که رابرت بر روی سر پسر گذاشت حرفش را نیمه کاره رها کرد. این‌بار رابرت به جای پسر پرسید:
- سایز چهل و دو دارین؟
پسر کفش را به طرف رابرت گرفت و با لکنتی که ناشی از تلاقی هم‌زمان ترس و درد در وجود بی‌وجودش بود ل*ب گشود:
- اوکی‌... اوکی. آروم... آروم... با... باش... ‌.
نیشخندی مزین ل*ب‌های گوشتی رابرت شد. با اسلحه در سر پسر کوبید و پایش را بلند کرد و به کمرش ضربه‌‌ی مضبوطی زد و فریاد کشید:
- گمشو تا خونت رو نریختم.
ترسی همانند خوره به جان مادرش رخنه زد. دستش را بر روی س*ی*نه‌اش قرار داد و از رابرت عذر‌خواهی کرد و با پسرش از مغازه خارج شدند. رابرت بر روی صندلی نشست و کفش را پوشید. قهقهه‌ای مستانه سر داد و چند گام برداشت و زیر ل*ب زمزمه کرد:
- عجب کفشیه! رسماً که به کُتم هم میاد.
سپس سیاه‌چاله‌ی نگاهش را بالا مآورد و رو به صاحب مغازه ادامه داد:
- همین رو می‌خوام.
بر روی صندلی نشست تا صاحب مغازه کفشش را در کارتن قرار دهد و به او بدهد. بعد از گذشت یک دقیقه، صاحب مغازه سرش را کج کرد و گفت:
- هی آقا، کفش‌تون آماده‌ست.
#جنون_آنی
#زری
#انجمن_تک_رمان

متن مخفی: متن مخفی کپیست

انگار سال‌ها در قفسی زندانی‌اش کرده‌اند. درست همانند پرنده بال‌هایش را زخمی کرده بودند و حال که درب این قفس باز شده و از قفس رهایی یافته است، آزادی برایش حس عجیبی دارد. هر آدمی را که از پیاده‌رو رد می‌شود آنالیز می‌کند. انگار آدم‌ها برایش دیگر آن‌‌چنان جالب نیستند. آن‌قدر فکر کرده بود که افکار ذهنش پاره شده بود. سعی کرد خود را به بی‌خیالی بزند چون هر چه فکر می‌کرد به جواب که نمی‌رسید هیچ، از شدت عصبانیت سگرمه‌هایش در هم فرو می‌رفت و چین عمیقی بر روی پیشانی‌اش میفتاد. تمام فکرهایش به کوچه پس کوچه‌هایی ختم میشد که انتهای آن بن‌بست بود. چند قدمی برداشت تا به یک فست‌فودی رسید. نام آن را چند بار خواند و در قلک ذهنش سپرد. وارد فست‌فودی شد. یک پیرمرد و یک پیرزن بر روی صندلی نشسته و در حال صحبت بودند. به طرف مرد رفت و گفت:

- توپ‌های کیبه با گوشت می‌خواستم.

مرد نگاهی به چهره‌ی رابرت کرد و گفت:

- منتظر باشین. آماده که شد، صدا می‌زنم.

رابرت بر روی صندلی نشست و به نقطه‌ای مبهم خیره ماند. سرش را بر روی دستانش گذاشت و طولی نکشید که به اغمای عمیقی فرو رفت؛ اما چند دقیقه‌ای گذشت که صدایی او را از خواب بیدار کرد. درد بدی در ناحیه‌ی پیشانی و سرش احساس کرد. آرام سیاه‌چاله‌ی نگاهش را بالا آورد و نگاهی به اطرافش انداخت کسی جز گارسون بالای سرش نبود که ل*ب زد:

- غذاتون آماده‌ست... بفرمایید نوش‌جان.

رابرت ظرف غذا را از گارسون گرفت و مشغول خوردن شد. نمی‌دانست چطور شروع کند که صدای معده‌اش خفه شود. آن‌قدر تندتند می‌خورد که گارسون با دو چشمانی گرد شده از تعجب، به او زل زده بود. در حالی که آخرین توپ‌های کیبه گوشت را می‌خورد، ل*ب زد:

- شنیسل مرغ هم می‌خوام.

گارسون سری به نشانه‌ی تایید تکان داد. بعد از چند دقیقه غذا آماده شد و گارسون برایش آورد. نگاهی گذرا به گارسون انداخت و مشغول خوردنِ غذا شد. دستانش پر از چربی شده بود. دستمال را از جعبه بیرون کشید و دستانش را تمیز کرد. زمانی که غذایش را خورد دسته‌ی صندلی را گرفت و آن را عقب کشید و پول را بر روی میز قرار داد و دسته‌ی کیفش را روی شانه‌اش انداخت و از فست فودی خارج شد. چند قدمی برداشت و وارد مغازه‌ی لباس‌فروشی شد. نگاهی به صاحب مغازه انداخت و سپس زاغ چشمان قیر گونش را به طرف لباس‌ها چرخاند. با دیدن یک کُت مشکی چرم که بلندی‌اش تا زانو می‌رسید، چشمانش درخشش گرفت. لباس را با دستانش لمس کرد و آن را برداشت و به اتاق پرو رفت. کیفش را به چوب لباسی آویزان کرد و درب را قفل کرد و لباس را پوشید. لباس حسابی به تنش می‌آمد. در آینه، لبخند ژکوندی برای خود زد.

با همان لباس از اتاق پرو بیرون آمد. صاحب مغازه به ساعت مچی‌اش خیره شد.  زمانی که صدای درب اتاق پرو را شنید، سرش را به طرف رابرت چرخاند و گفت:

- چیشد؟ پسندتونه؟

رابرت دستی بر روی لباس کشید و نرمخند لبانش کش آمد و گفت:

- البته.

پولِ لباس را حساب کرد و به طرف کفش فروشی رفت. ازدحامی از جمعیت که در حال تکاپو بودند، نظرش را جلب کرد. شانه‌ای به تمسخر بالا انداخت و وارد مغازه شد آن‌قدر مغازه شلوغ بود که جای انداختنِ یک سوزن هم نبود‌. آرام‌ اما به سختی وارد مغازه شد. کفشی مشکی رنگ چشمش را گرفت. تا به طرف کفش  رفت پسری جوان او را در دست گرفت و رو به مادر پیرش گفت:

- این کفش قشنگه، نه؟

رابرت از شدت عصبانیت ابروانش در هم فرو رفت و چین عمیقی بر روی پیشانی‌اش افتاد. عرق‌های سرد، از پیشانی‌اش لیز خورد و از لای دندان‌هایی که فشار می‌داد به طرف پسر خزید و غرید:

- این کفش رو من می‌خوام بخرم. زود بذار سرجاش.

اما پسر بدون آنکه حتی نگاهی به رابرت بیندازد، رو به صاحب مغازه ادامه داد:

- آقا، این کفش سایز... .

با کلتی که رابرت بر روی سر پسر گذاشت حرفش را نیمه کاره رها کرد. این‌بار رابرت به جای پسر پرسید:

- سایز چهل و دو دارین؟

پسر کفش را به طرف رابرت گرفت و با لکنتی که ناشی از تلاقی هم‌زمان ترس و درد در وجود بی‌وجودش بود ل*ب گشود:

- اوکی‌... اوکی. آروم... آروم... با... باش... ‌.

 نیشخندی مزین لبان گوشتی رابرت شد. با اسلحه در سر پسر کوبید و پایش را بلند کرد و به کمرش ضربه‌‌ی مضبوطی زد و فریاد کشید:

- گمشو تا خونت رو نریختم.

ترسی همانند خوره به جان مادرش رخنه زد. دستش را بر روی س*ی*نه‌اش قرار داد و از رابرت عذرخواهی کرد و با پسرش از مغازه خارج شدند. رابرت بر روی صندلی نشست و کفش را پوشید. قهقهه‌ای مستانه سر داد و چند گام برداشت  و زیر ل*ب زمزمه کرد:

- عجب کفشیه! رسماً که به کُتم هم میاد.

سپس سیاه‌چاله‌ی نگاهش را بالا آورد و رو به صاحب مغازه ادامه داد:

- همین رو می‌خوام.

بر روی صندلی نشست تا صاحب مغازه کفشش را در کارتن قرار دهد و به او بدهد. بعد از گذشت یک دقیقه، صاحب مغازه سرش را کج کرد و گفت:

- هی آقا، کفش‌تون آماده‌ست.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[.ARNI]

رابرت سرش را کج کرد و با چند خیز، خود را به صاحب مغازه رساند و چشمانش را در حدقه چرخاند و ل*ب گشود:
- آقا اسم داره، رابرت وینسلتم!
صاحب مغازه از زیر عینکش رابرت را با دو چشمانی گرد شده آنالیز کرد و باز عینکش را بر روی چشمانش تنظیم کرد. خیال کرد خواب می‌بیند و در عین حال حقیقت است و از شدت ترس، کل تنش می‌لرزد. انگار حتی صاحب مغازه هم رابرت را می‌شناسد. اما رابرت برایش آن‌ چنان تعجب‌آور نیست و می‌گوید:
- این هم پول!
مرد نگاهی به پول می‌اندازد و نرمخند لبانش کش می‌آید.
انگار دلش می‌خواهد تا رابرت دیوانه نشده و جنون دامانش را نگرفته است از مغازه‌اش بیرون برود‌‌. در اصل رابرت هم خیلی کارهای انجام نشده دارد پس به سرعت از مغازه خارج شد. در همین حال، متوجه‌ی آتش سوزی‌ای شد. انگار چند مغازه و ماشینی آتش گرفته بود. صدای جیغ و گریه‌ی دو پسر بچه در مغازه و ماشین در گوش رابرت اکو شد. رابرت به سرعت دوید و درب ماشین را گشود و پسر بچه‌ای که زیر صندلی پنهان شده بود و با دو چشمان قیرگونش که آغشته به اشک بود به رابرت خیره شد. دستانش را به طرف پسر بلند کرد و گفت:
- دست‌هام رو بگیر!
پسر که هم می‌ترسید و هم نمی‌توانست این‌جا بماند دستان رابرت را گرفت. سپس او را درآغوش گرفت و به او کمک کرد تا از خطر در امان باشد. سپس گوشه‌ی سرش را خاراند و ادامه داد:
- خوبی؟ اون پسر کجاست؟
پسر زاغ چشمانش درخشش گرفت و در حینی که سرفه می‌کرد بریده‌بریده ل*ب ورچید:
- صندوق... صندوق عقب... عقب... ما... ماشین!
رابرت در جواب پسر، با سر تکان دادنی اکتفا کرد و بی‌تاب و مستاصل بزاق دهانش را قورت داد و به طرف صندوق عقب ماشین پا تند کرد. اما درب صندوق عقب گشوده نمی‌شد. سنجاقی که در کیفش بود را برداشت و او را اندکی کج کرد و آن‌قدر تلاش کرد تا به ندرت موفق شد و درب گشوده شد. پسر و دختری در صندوق عقب همدیگر را در آ*غ*و*ش گرفته بودند و سیل اشک‌هایشان جاری بود و ترس همانند برق می‌لرزاندشان. نیمی از صورت و دستان آن‌ها سوخته بود. رابرت دستان آن‌ها را گرفت و هر دو را در آ*غ*و*ش کشید و بر روی زمین نهاد. در همان حین، ماشین به کل سوخت و به خاکستر تبدیل شد. ازدحامی از جمعیت جیغ زدند و فرار کردند. در همین حین، فیلم‌بردارها رسیدند و از رابرت فیلم‌برداری کردند. اما رابرت از لای دندان‌هایی که فشار می‌داد با صدایی بلند غرید:
- یکی زنگ اورژانس بزنه!
صدای اورژانس، در کل خیابان پیچید. رابرت دستی بر روی صورت دخترک کشید و لبخندی زیبا مزین لبانش شد و گفت:
- نگران نباش... اورژانس رسید!
همه‌ی خبرنگارها از رابرت فیلم و عکس گرفتند. در همین حین رابرت نقاب «سالوادور دالی‌اش» را بر روی صورتش تنظیم کرد. یکی از خبرنگارها رو به رابرت گفت:
- اسم شما چیه؟
اما رابرت سکوت را به حرف زدن ترجیح داد و هیچ حرفی نزد یکی از خبرنگارهای دیگر ل*ب گشود:
- لطفاً بگین، اسمتون چیه؟
رابرت کمی نقابش را بر روی صورتش تنظیم کرد و گفت:
- رابرت وینسلت!
و باز سئوال پرسیدند:
- شما چرا جون بچه‌ها رو نجات دادین؟
رابرت با عصبانیت کلتش را بیرون آورد و بر روی سر زن گرفت و از لای دندان‌هایی که می‌غرید سری تکان داد و فریاد کشید:
- خفه میشی یا خودم خفه‌ات کنم؟
زن که بسیار ترسیده بود یک تای ابروانش بالا پرید و گفت:
- خواهش می‌کنم... خواهش... می... می‌کنم ولم کن!
رابرت بلندبلند قهقهه زد و رویش را برگرداند و چند گام برداشت و ل*ب ورچید:
- ولت کردم... ولت کردم. نترس!
کلتش را در گوشه‌ی شلوارش قرار داد و از پیاده رو رد شد و سوار ماشینش شد و اطرافش را آنالیز کرد. سپس پایش را بر روی پدال گ*از فشرد و آهنگ ملایمی گذاشت. داشبرد را باز کرد با دیدن شیشه‌ی عطر کوچکی که به شکل قلب و قرمز رنگ بود چشمانش درخشش گرفت. سر شیشه‌ی عطر را گشود و او را به بینی‌اش نزدیک کرد و بویش را به مشامش فرستاد و زیر ل*ب زمزمه کرد:
- اوه، عجب بویی!
اندکی از عطر را روی کتش زد و بعد هم چند طرف ماشین را از عطر معطر کرد و او را در داشبرد قرار داد. در همین حین که می‌رفت پیرمردی از گوشه‌ی خیابان رد شد پایش را بر روی پدال گ*از گذاشت و به پیرمرد برخورد کرد. همه‌ی مردم به طرف پیرمرد دویدند اما رابرت پایش را بر روی پدال گ*از فشرد و قهقهه‌ای مستانه سر داد و چند دقیقه بعد جلوی درب هتل ماشینش را زیر درخت بلوط پارک کرد. دسته‌ی درب را کشید و
از ماشین پیاده شد‌‌. خیابان خلوت بود از پله‌های هتل بالا رفت تا به درب رسید. منتظر ماند تا درب که اتوماتیک است باز شود وقتی گشوده شد وارد هتل شد. صدایی او را به خود جلب کرد:
- اسم شما چیه؟
نگاهش به سمت صدا مجسم شد و سرش را اندکی کج کرد تا او را دید سرش را پایین انداخت و با سرعت وارد اتاقش شد. زیر ل*ب زمزمه کرد:
- آه، خداروشکر نجات پیدا کردم. خبرنگارهای لعنتی بالاخره فیلم من رو گرفتن و همه جا پخش کردن!
از عصبانیت ابروانش در هم فرو رفت. به کُتش چنگی زد و لباسش را بیرون آورد و با شتاب و تندی آن را بر روی تخت پرتاب کرد و کفش‌هایش را گوشه‌ای گذاشت و با پایش به آن‌ دو ضربه‌ی شافعی وارد کرد که باعث شد جلوی درب بیفتد. در توسط کسی گشوده شد . بعد از آن یک جفت از کفشش به بیرون از درب افتاد. دستی بر روی ته‌ریش‌هایش کشید و سرش را کج کرد و گفت:
- چی می‌خوای؟
گارسون نگاه سر تا پا تمسخرش را به رابرت داد و گفت:
- چیزی میل دارین؟
رابرت که به پنجره چشم دوخته بود گفت:
- نه. برو!
#جنون_آنی
#زری
#انجمن_تک_رمان

متن مخفی: متن مخفی کپیست

رابرت سرش را کج کرد و با چند خیز، خود را به صاحب مغازه رساند و چشمانش را در حدقه چرخاند و ل*ب گشود:

- آقا اسم داره، رابرت وینسلتم!

صاحب مغازه از زیر عینکش رابرت را با دو چشمانی گرد شده آنالیز کرد و باز عینکش را بر روی چشمانش تنظیم کرد. خیال کرد خواب می‌بیند و در عین حال حقیقت است و  از شدت ترس، کل تنش می‌لرزد. انگار حتی صاحب مغازه هم رابرت را می‌شناسد. اما رابرت برایش آن‌ چنان تعجب‌آور نیست و می‌گوید:

- این هم پول!

مرد نگاهی به پول می‌اندازد و نرمخند لبانش کش می‌آید.

انگار دلش می‌خواهد تا رابرت دیوانه نشده و جنون دامانش را نگرفته است از مغازه‌اش بیرون برود‌‌. در اصل رابرت هم خیلی کارهای انجام نشده دارد پس به سرعت از مغازه خارج شد. در همین حال، متوجه‌ی آتش سوزی‌ای شد. انگار چند مغازه و ماشینی آتش گرفته بود. صدای جیغ و گریه‌ی دو پسر بچه در مغازه و ماشین در گوش رابرت اکو شد. رابرت به سرعت دوید و درب ماشین را گشود و پسر بچه‌ای که زیر صندلی پنهان شده بود و با دو چشمان قیرگونش که آغشته به اشک بود به رابرت خیره شد. دستانش را به طرف پسر بلند کرد و گفت:

- دست‌هام رو بگیر!

پسر که هم می‌ترسید و هم نمی‌توانست این‌جا بماند دستان رابرت را گرفت. سپس او را درآغوش گرفت و به او کمک کرد تا از خطر در امان باشد. سپس گوشه‌ی سرش را خاراند و ادامه داد:

- خوبی؟ اون پسر کجاست؟

پسر زاغ چشمانش درخشش گرفت و در حینی که سرفه می‌کرد بریده‌بریده ل*ب ورچید:

- صندوق... صندوق عقب... عقب... ما... ماشین!

رابرت در جواب پسر، با سر تکان دادنی اکتفا کرد و بی‌تاب و مستاصل بزاق دهانش را قورت داد و به طرف صندوق عقب ماشین پا تند کرد. اما درب صندوق عقب گشوده نمی‌شد. سنجاقی که در کیفش بود را برداشت و او را اندکی کج کرد و آن‌قدر تلاش کرد تا به ندرت موفق شد و درب گشوده شد. پسر و دختری در صندوق عقب همدیگر را در آ*غ*و*ش گرفته بودند و سیل اشک‌هایشان جاری بود و ترس همانند برق می‌لرزاندشان. نیمی از صورت و دستان آن‌ها سوخته بود. رابرت دستان آن‌ها را گرفت و هر دو را در آ*غ*و*ش کشید و بر روی زمین نهاد. در همان حین، ماشین به کل سوخت و به خاکستر تبدیل شد. ازدحامی از جمعیت جیغ زدند و فرار کردند. در همین حین، فیلم‌بردارها رسیدند و از رابرت فیلم‌برداری کردند. اما رابرت از لای دندان‌هایی که فشار می‌داد با صدایی بلند غرید:

- یکی زنگ اورژانس بزنه!

صدای اورژانس، در کل خیابان پیچید. رابرت دستی بر روی صورت دخترک کشید و لبخندی زیبا مزین لبانش شد و گفت:

- نگران نباش... اورژانس رسید!

همه‌ی خبرنگارها از رابرت فیلم و عکس گرفتند. در همین حین رابرت نقاب «سالوادور دالی‌اش»  را بر روی صورتش تنظیم کرد. یکی از خبرنگارها رو به رابرت گفت:

- اسم شما چیه؟

اما رابرت سکوت را به حرف زدن ترجیح داد و هیچ حرفی نزد یکی از خبرنگارهای دیگر ل*ب گشود:

- لطفاً بگین، اسمتون چیه؟

رابرت کمی نقابش را بر روی صورتش تنظیم کرد و گفت:

- رابرت وینسلت!

و باز سئوال پرسیدند:

- شما چرا جون بچه‌ها رو نجات دادین؟

رابرت با عصبانیت کلتش را بیرون آورد و بر روی سر زن گرفت و از لای دندان‌هایی که می‌غرید سری تکان داد و فریاد کشید:

- خفه میشی یا خودم خفه‌ات کنم؟

زن که بسیار ترسیده بود یک تای ابروانش بالا پرید و گفت:

- خواهش می‌کنم... خواهش... می... می‌کنم ولم کن!

رابرت بلندبلند قهقهه زد و رویش را برگرداند و چند گام برداشت و ل*ب ورچید:

- ولت کردم... ولت کردم. نترس!

کلتش را در گوشه‌ی شلوارش قرار داد و از پیاده رو رد شد و سوار ماشینش شد و اطرافش را آنالیز کرد. سپس پایش را بر روی پدال گ*از فشرد و آهنگ ملایمی گذاشت. داشبرد را باز کرد با دیدن شیشه‌ی عطر کوچکی که به شکل قلب و قرمز رنگ بود چشمانش درخشش گرفت. سر شیشه‌ی عطر را گشود و او را به بینی‌اش نزدیک کرد و بویش را به مشامش فرستاد و زیر ل*ب زمزمه کرد:

- اوه، عجب بویی!

اندکی از عطر را روی کتش زد و بعد هم چند طرف ماشین را از عطر معطر کرد و او را در داشبرد قرار داد. در همین حین که می‌رفت پیرمردی از گوشه‌ی خیابان رد شد پایش را بر روی پدال گ*از گذاشت و به پیرمرد برخورد کرد. همه‌ی مردم به طرف پیرمرد دویدند اما رابرت پایش را بر روی پدال گ*از فشرد و قهقهه‌ای مستانه سر داد و چند دقیقه بعد جلوی درب هتل ماشینش را زیر درخت بلوط پارک کرد. دسته‌ی درب را کشید و

از ماشین پیاده شد‌‌. خیابان خلوت بود از پله‌های هتل بالا رفت تا به درب رسید. منتظر ماند تا درب که اتوماتیک است باز شود وقتی گشوده شد وارد هتل شد. صدایی او را به خود جلب کرد:

- اسم شما چیه؟

نگاهش به سمت صدا مجسم شد و سرش را اندکی کج کرد تا او را دید سرش را پایین انداخت و با سرعت وارد اتاقش شد. زیر ل*ب زمزمه کرد:

- آه، خداروشکر نجات پیدا کردم. خبرنگارهای لعنتی بالاخره فیلم من رو گرفتن و همه جا پخش کردن!

از عصبانیت ابروانش در هم فرو رفت. به کُتش چنگی زد و لباسش را بیرون آورد و با شتاب و تندی آن را بر روی تخت پرتاب کرد و کفش‌هایش را گوشه‌ای گذاشت و با پایش به آن‌ دو ضربه‌ی شافعی وارد کرد که باعث شد جلوی درب بیفتد. در توسط کسی گشوده شد . بعد از آن یک جفت از کفشش به بیرون از درب افتاد. دستی بر روی ته‌ریش‌هایش کشید و سرش را کج کرد و گفت:

- چی می‌خوای؟

گارسون نگاه سر تا پا تمسخرش را به رابرت داد و گفت:

- چیزی میل دارین؟

رابرت که به پنجره چشم دوخته بود گفت:

- نه. برو!

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[.ARNI]

مرد، دسته‌ی درب را گرفت و به همراه خود کشید. سری به نشانه‌ی تائید تکان داد. رابرت رویش را برگرداند و تلوزیون را روشن کرد. تا سیاه‌چاله‌ی چشمش به طرف تلوزیون چرخید و خودش را دید، ابروانش در هم گره خورد.
- در شهر آتش‌سوزی به پا شده بود. رابرت جون چندین بچه رو نجات داد؛ خیلی عجیبه! شخصی که جنون داره و جون مردم رو توی خطر می‌ندازه. چطور ممکنه که جون بچه‌ها رو نجات داده باشه؟
از شدت خشم، کنترل را محکم در ال‌سی‌دی زد. زیر ضربه‌ی مضبوط آن لرزید و زیر ل*ب زمزمه کرد:
- خفه‌شو!
کُتش را از روی ت*خت خو*اب برداشت و او را بر تن کرد و کفش‌هایش را هم پوشید و لباس‌هایش را از آویزان جدا کرد و در کیفش گذاشت و از اتاق خارج شد. کلید را تحویل داد و از هتل بیرون رفت. دیگر نمی‌توانست با این شرایطش در هتل بماند. او دوست داشت بدون دردسر، در یک جای آرام زندگی کند. هر چند آرام بودن برای او همچنان مضحک به چشم می‌آمد ولی با این وجود، دوست نداشت در میان مردم زندگی کند. از عابر پیاده گذر کرد. چند زن در کنار خیابان ایستاده بودند. یکی از آن‌ها گفت:
- امشب تولد پسرمه. باید یه دلقک بیاد به جشن تولدش... اما من و همسرم کسی رو پیدا نکردیم.
رابرت، قهقهه‌ای مستانه سر داد و دسته‌ی کیفش را بر روی شانه‌اش تنظیم کرد و میان قهقهه‌هایش، رو به زن ل*ب ورچید:
- دلقک بهتر از من؟
تمام سرها به طرف صورت رابرت چرخید. با چشمانی گرد شده از شدت تعجب، به او خیره شدند. زنی از میان آ‌ن‌ها از کوره در رفت و ل*ب گشود:
- داری مسخره می‌کنی؟
رابرت، اطرافش را آنالیز کرد و به طرف آن زن خزید. کارتی که نشان می‌داد او جنون دارد را از جیبش خارج کرد و متقابل مردمک چشمان قیر‌گونه‌ی زن گرفت و نیشخندی زد.
- به نظرت، اون‌قدر علافم‌ که بشینم مسخره‌ات کنم؟ این کارت رو ببین.
زن، زبان بر روی ل*ب‌های خشکیده‌اش کشید. یک تای ابروان کم پشتش بالا پرید. سپس گفت:
- پس امشب میای؟ یه شماره تماس بهم بده تا آدرس رو برات پیامک کنم.
رابرت گوشه‌ی سرش را خاراند و گفت:
- آدرس رو بگو خودم هر ساعتی که بگی‌ میام.
زن، آدرس را بر روی کاغذی نوشت و به طرف رابرت گرفت.
- بیا... یه وقتی دیر نکنی‌ها، این مهمونی رو برای پسرم گرفتم. هر چقدر هم پول بخوای بهت میدم.
چشمان رابرت درخشش گرفت. سپس سری به نشانه‌ی تائید تکان داد و از عابر پیاده گذر کرد. با خنده، از پیاده رو گذشت. صدای نوتفیکیشن تلفنش در گوشش نجوا شد. این صدا، برایش جز خواب و خیال نبود. با خود اندیشید و زیر ل*ب زمزمه کرد:
- این کیه که به من زنگ می‌زنه؟
سال‌هاست که هیچ‌کس سراغی از او نگرفته و به او زنگ نزده بود. حال برایش آن‌قدر تعجب‌آور بود که چشمانش داشت از حدقه بیرون میزد.
تلفنش را از جیبش بیرون آورد و نگاهی به صفحه‌ی آن انداخت و زیر ل*ب زمزمه کرد:
- مگه میشه؟
چند بار هستریک‌وار پلک زد و باز سیاه‌چاله‌ی چشمانش روی صفحه‌ی تلفن میخ‌کوب شد و باری دیگر، زیر ل*ب زمزمه کرد:
- نه غیر ممکنه!
تماس را جواب داد و صدای نازکی‌ که نشان می‌داد صدای خواهرش است. در گوشش نجوا شد:
- رابرت، خوبی؟
پرسیدن چنین سئوالی برای او خیلی مسخره و خنده‌آور به‌نظر می‌رسید. افتاد روی دور خنده و بلند قهقهه زد. در همین حین که می‌خندید، ‌صدای خواهرش باری دیگر در گوشش نجوا شد:
- چرا می‌خندی؟
رابرت، به خنده‌هایش پایان داد و از لای دندان‌هایی که بر روی هم فشار می‌داد غرید:
- خوبم‌، خوبم.
بعد از اندکی مکث، خواهرش گفت:
- میای پیشم؟
رابرت ابرویی بالا انداخت و با لبخند ملیحی که بر روی ل*ب‌هایش نقش بسته بود. گفت:
- تعجب‌آوره که کسی می‌خواد با دیوونه‌ای مثل من ملاقات کنه.
خواهرش با بغض در جوابش گفت:
- تو دیوونه نیستی. بیا خونه برات همه چیز رو توضیح میدم. خواهش می‌کنم!
رابرت اندکی فکر کرد و بعد از چند ثانیه، بالاخره سکوت حزن‌آلود بینشان را شکست و گفت:
- اوکی، آدرس رو برام پیامک کن.
بلافاصله تماس را قطع کرد و سیاه‌چاله‌ی نگاهش به طرف ازدحامی از جمعیت چرخ خورد و باز به راهش ادامه داد.
نگاهی به ساعت مچی‌اش انداخت و زیر ل*ب زمزمه کرد:
- ساعت دو!
با خود فکر می‌کرد که تا شب هنوز خیلی فرصت دارد و بد قول نمی‌شود. اما برای شب هزاران فکر در سر داشت که باید آن‌ها را حتماً عملی کند. روی پله‌ای که کنار خانه‌ای بود نشست و به تلفنش خیره ماند. منتظر بود تا خواهرش آدرس خانه‌اش را پیامک کند. در همین حین که به نقطه‌ای مبهم خیره مانده بود. صدای نوتفیکیشن تلفنش او را از فکر بیرون آورد و رمزش را وارد کرد و بعد از این‌که پیام را خواند از روی پله بلند شد و گوشه‌ی خیابان ایستاد تا تاکسی‌ای رد شود. اشعه‌های ریز و درشت خورشید، به همان قوت و باریکی در صورتش تابید و باعث شد که چشمانش به وضوح اطراف را به خوبی نبیند. دستش را جلوی اشعه‌های بی‌رمق خورشید سپر کرد تا بتواند جلوی تاری چشمش را بگیرد. تاکسی‌ای رد شد و در حالی که برایش بوق میزد. لبخندی مزین ل*ب‌های قلوه‌ای و سرخ رنگش شد.
#جنون_آنی
#زری
#انجمن_تک_رمان

متن مخفی: متن مخفی کپیست

مرد، دسته‌ی درب را گرفت و به همراه خود کشید. سری به نشانه‌ی تائید تکان داد. رابرت رویش را برگرداند و تلوزیون را روشن کرد. تا سیاه چاله‌ی چشمش به طرف تلوزیون چرخید و خودش را دید ابروانش در هم گره خورد.

- در شهر آتش‌سوزی به پا شده بود. رابرت جون چندین بچه رو نجات داد؛ خیلی عجیبه! شخصی که جنون داره و جون مردم رو توی خطر می‌ندازه چطور ممکنه که جون بچه‌ها رو نجات داده باشه؟

از شدت خشم، کنترل را محکم در ال‌سی‌دی زد زیر ضربه‌ی مضبوط آن لرزید و زیر ل*ب زمزمه کرد:

- خفه‌شو!

کُتش را از روی ت*خت خو*اب برداشت و او را بر تن کرد و کفش‌هایش را هم پوشید و لباس‌هایش را از آویزان جدا کرد و در کیفش گذاشت و از اتاق خارج شد. کلید را تحویل داد و از هتل بیرون رفت. دیگر نمی‌توانست با این شرایطش در هتل بماند. او دوست داشت بدون دردسر، در یک جای آرام زندگی کند. هر چند آرام بودن برای او همچنان مضحک به چشم می‌آمد ولی با این وجود، دوست نداشت در میان مردم زندگی کند. از عابر پیاده گذر کرد. چند زن در کنار خیابان ایستاده بودند. یکی از آن‌ها گفت:

- امشب تولد پسرمه. باید یه دلقک بیاد به جشن تولدش... اما من و همسرم کسی رو پیدا نکردیم.

رابرت قهقهه‌ای مستانه سر داد و دسته‌ی کیفش را بر روی شانه‌اش تنظیم کرد و میان قهقهه‌هایش، رو به زن ل*ب ورچید:

- دلقک بهتر از من؟

تمام سرها به طرف صورت رابرت چرخید. با چشمانی گرد شده از شدت تعجب، به رابرت خیره شدند. زنی از میان آ‌ن‌ها از کوره در رفت و ل*ب گشود:

- داری مسخره می‌کنی؟

رابرت، اطرافش را آنالیز کرد و به طرف آن زن خزید. کارتی که نشان می‌داد او جنون دارد را از جیبش خارج کرد و متقابل مردمک چشمان قیر گونه‌ی زن گرفت و نیشخندی زد.

- به نظرت، اون‌قدر علافم‌ که بشینم مسخره‌ات کنم؟ این کارت رو ببین.

زن، زبان بر روی ل*ب‌های خشکیده‌اش کشید. یک تای ابروان کم پشتش بالا پرید سپس گفت:

- پس امشب میای؟ یه شماره تماس بهم بده تا آدرس رو برات پیامک کنم.

رابرت گوشه‌ی سرش را خاراند و گفت:

- آدرس رو بگو خودم هر ساعتی که بگی‌ میام.

زن  آدرس را بر روی کاغذی نوشت و به طرف رابرت گرفت.

- بیا... یه وقتی دیر نکنی‌ها، این مهمونی رو برای پسرم گرفتم. هر چقدر هم پول بخوای بهت میدم.

چشمان رابرت درخشش گرفت. سپس سری به نشانه‌ی تائید تکان داد و از عابر پیاده گذر کرد. با خنده، از پیاده رو گذشت. صدای نوتفیکیشن تلفنش در گوشش نجوا شد. این صدا، برایش جز خواب و خیال نبود. با خود اندیشید و زیر ل*ب زمزمه کرد:

- این کیه که به من زنگ می‌زنه؟

 سال‌هاست که هیچ‌کس سراغی از او نگرفته و به او زنگ نزده بود. حال برایش آن‌قدر تعجب‌آور بود که چشمانش داشت از حدقه بیرون میزد.

تلفنش را از جیبش بیرون آورد و نگاهی به صفحه‌ی آن انداخت و زیر ل*ب زمزمه کرد:

- مگه میشه؟

چند بار هستریک‌وار پلک زد و باز سیاه چاله‌ی چشمانش روی صفحه‌ی تلفن میخ‌کوب شد و باری دیگر زیر ل*ب زمزمه کرد:

- نه غیر ممکنه!

تماس را جواب داد و صدای نازکی‌ که نشان می‌داد صدای خواهرش است در گوشش نجوا شد:

- رابرت، خوبی؟

پرسیدن چنین سئوالی برای او خیلی مسخره و خنده‌آور به‌نظر می‌رسید. افتاد روی دور خنده و بلند قهقهه زد. در همین حین که می‌خندید ‌صدای خواهرش باری دیگر در گوشش نجوا شد:

- چرا می‌خندی؟

رابرت، به خنده‌هایش پایان داد و از لای دندان‌هایی که بر روی هم فشار می‌داد غرید:

- خوبم‌، خوبم.

بعد از اندکی مکث، خواهرش گفت:

- میای پیشم؟

رابرت ابرویی بالا انداخت و با لبخند ملیحی که بر روی ل*ب‌هایش نقش بسته بود. گفت:

- تعجب‌آوره که کسی می‌خواد با دیوونه‌ای مثل من ملاقات کنه.

خواهرش با بغض در جوابش گفت:

- تو دیوونه نیستی. بیا خونه برات همه چیز رو توضیح میدم. خواهش می‌کنم!

رابرت اندکی فکر کرد و بعد از چند ثانیه، بالاخره سکوت حزن‌آلود بینشان را شکست و گفت:

- اوکی، آدرس رو برام پیامک کن.

بلافاصله تماس را قطع کرد و سیاه چاله‌ی نگاهش به طرف ازدحامی از جمعیت چرخ خورد و باز به راهش ادامه داد.

نگاهی به ساعت مچی‌اش کرد و زیر ل*ب زمزمه کرد:

- ساعت دو!

با خود فکر می‌کرد که تا شب هنوز خیلی فرصت دارد و بد قول نمی‌شود. اما برای شب هزاران فکر در سر داشت که باید آن‌ها را حتماً عملی کند. روی پله‌ای که کنار خانه‌ای بود نشست و به تلفنش خیره ماند. منتظر بود تا خواهرش آدرس خانه‌اش را پیامک کند. در همین حین که به نقطه‌ای مبهم خیره مانده بود. صدای نوتفیکیشن تلفنش او را از فکر بیرون آورد و رمزش را وارد کرد و بعد از این‌که پیام را خواند؛ از روی پله بلند شد و گوشه‌ی خیابان ایستاد تا تاکسی‌ای رد شود. اشعه‌های ریز و درشت خورشید به همان قوت و باریکی، در صورتش تابید و باعث شد که چشمانش اطراف را به خوبی نبیند. دستش را جلوی اشعه‌های بی‌رمق خورشید سپر کرد تا بتواند جلوی تاری چشمش را بگیرد. تاکسی‌ای رد شد و در حالی که برایش بوق میزد لبخندی مزین ل*ب‌های قلوه‌ای و سرخ رنگش شد.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[.ARNI]

رابرت، نگاهش به طرف اعضای صورت راننده تاکسی چرخ خورد. طولی نکشید که سرش را برگرداند و دسته‌ی درب را کشید تا سوار ماشین شود. با صدایی بشاش گفت:
- حرکت کن.
راننده تاکسی، مردمک چشمانش در اعضای صورت رابرت که ماسک واته مدل آن را پوشانده بود، میخ‌کوب شد. نگاهش را از صورت او دزدید و پایش را بر روی پدال گ*از گذاشت و فشرد.
رابرت، نگاهش به طرف ازدحامی از جمعیت چرخ خورد. اما صدای نوتفیکیشن تلفنش باعث شد تا نگاهش را از عابر پیاده بگیرد. با دیدن شماره‌ی ناشناس، چشمانش گرد شد و شانه‌ای به نشانه‌ی تمسخر بالا انداخت. سپس دکمه‌ی پاور تلفنش را زد تا بیش از این صدایش روی مخش راه نرود. راننده تاکسی، آهنگ بی‌کلام که حس التیام‌بخشی را به روح و تن رابرت تزریق می‌کرد گذاشت. رابرت، از این‌که خود ماشین داشت اما با تاکسی به خانه‌ی خواهرش می‌رفت، قهقهه‌ای مستانه سر داد. البته، زمانی که به این موضوع فکر می‌کرد که ماشین متعلق به او نیست و باید آن را به صاحبش برگرداند. بیشتر خنده‌اش می‌گرفت. البته شاید این کار را نکند چون دو به شک است. زیرا بیشتر اوقات، با این ماشین اطراف آمریکا، به خصوص شیکاگو را دور زده و وابستگی بسیاری به ماشین پیدا کرده است. راننده تاکسی، ناخودآگاه مردمک چشمانش به طرف صورت رابرت چرخید. اما بیشتر از قبل، پایش را بر روی پدال گ*از فشرد. رابرت زیپ کیفش را گشود و هدفونش را برداشت و بر روی گ*ردنش نهاد. سپس شقیقه‌اش را ماساژ داد و رو به او گفت:
- یکم جلوتر پیاده میشم.
راننده تاکسی، سری به نشانه‌ی تائید تکان داد. رابرت آهنگ مورد علاقه‌اش را در هدفون پلی کرد. گرچه نمی‌دانست بخاطر این‌که هدفون گذاشته است صدایش دو برابر آن‌چه که بود بَم‌تر می‌شود. ولی با صدای بشاش که با فریاد آمیخته بود ادامه داد:
- خیله‌خب، همین‌جا پیاده میشم‌.
ترس، همانند خوره به جان راننده تاکسی رخنه زد. ماشینش را کنار ماشین لکنروز پارک کرد. رابرت، از ماشین پیاده شد و مقداری پول از کیفش خارج کرد و به طرف او گرفت. سپس وارد کوچه‌ی تنگ و باریکی شد. نگاهش به طرف تمام خانه‌ها میخ‌کوب شد. لبخند ژکوندی مزین لبان قلوه‌ایش شد. زیر ل*ب زمزمه کرد:
- چرا خواهرم می‌خواد من رو ببینه؟ مگه من اون‌قدر آدم عاقلی هستم که اون حتی وجودش رو داشته باشه به من سلام کنه؟ من اون آدمی‌ام که همه ازم متنفر و خسته شدن. اگر این‌طور نبود، پس چرا من رو سال‌ها توی تیمارستان بستری کردن؟ درسته که جنون دارم اما چرا باید چشم‌هاشون رو ببندن و من رو اون‌جا بفرستن؟ مگه من آدم نیستم؟ چون جنون دارم دیگه شدم حیوون؟
پرده‌ای از اشک، چشمان نافذ زیبایش را پوشاند. به طرز عجیب و نامحسوسی چشمانش تار می‌دید. با بلندی سر آستین لباسش، دانه‌های مرواریدی که صورتش را فرا گرفته بود پاک کرد. دست لرزانش را بر روی زنگ آیفونی قرار داد و با انگشت اشاره‌اش دکمه‌ی زنگ را به آرامی فشرد. از شدت خشم، کف کفشش را بر روی زمین کوبید. درب به صورت خودکار گشوده شد. درب را محکم کوبید. جوری که حتی خود، زیر ضربه‌اش لرزید. چند گام برداشت و از پله‌هایی که همانند مار به دور خانه چنبره زده بود یکی دوتا بالا رفت. دست زمختش را بر روی دسته‌ی هلالی شکل درب گذاشت و به آرامی آن را گشود. مردمک چشمش به طرف خواهرش که با کیک نسبتاً بزرگی به طرفش گام برمی‌داشت، چرخ خورد. متقابل رابرت ایستاد مثل همیشه لبخندی شیرین گوشه‌ی ل*ب‌های باریکش طرح بست و چال گونه‌‌اش را به نمایش گذاشت. رابرت از شدت تعجب هر دو چشمانش گرد شد و از شوق، چشمانش درخشش گرفت. فاصله‌ی بینشان را با دو گام پُر کرد و ل*ب ورچید:
- ای... این چیه؟ تو... تولد منه؟
خواهرش، از شدت و فرط دانه‌های مرواریدی اشک، چشمانش قرمز می‌زد. با تکان دادن سرش اکتفا کرد و سپس کیک را بر روی میز کوچک قرار داد و در حینی که هق‌هق می‌کرد، رابرت را در آ*غ*و*ش کشید و گفت:
- آره تولد توهه.
رابرت، با دو چشمانی که درخشش دو برابر شده بود به کیک چشم دوخت. لبخندی زیبا مزین ل*ب‌هایش شد. سپس گفت:
- سال‌هاست که نمی‌دونم تولد چیه و چند سالمه، ولی امروز تو به من فهموندی که تولد چیه و چند سالم شده.
#جنون_آنی
#زری
#انجمن_تک_رمان

متن مخفی: متن مخفی کپیست

رابرت، نگاهش به طرف اعضای صورت راننده تاکسی چرخ خورد.  طولی نکشید که سرش را برگرداند و دسته‌ی درب را کشید تا سوار ماشین شود. با صدایی بشاش گفت:

- حرکت کن.

راننده تاکسی، مردمک چشمانش در اعضای صورت رابرت که ماسک واته مدل آن را پوشانده بود، میخ‌کوب شد. نگاهش را از صورت او دزدید و پایش را بر روی پدال گ*از گذاشت و فشرد.

رابرت، نگاهش به طرف ازدحامی از جمعیت چرخ خورد. اما صدای نوتفیکیشن تلفنش باعث شد تا نگاهش را از عابر پیاده بگیرد. با دیدن شماره‌ی ناشناس، چشمانش گرد شد و شانه‌ای به نشانه‌ی تمسخر بالا انداخت. سپس دکمه‌ی پاور تلفنش را زد تا بیش از این صدایش روی مخش راه نرود.  راننده تاکسی، آهنگ بی‌کلام که حس التیام‌بخشی را به روح و تن رابرت تزریق می‌کرد گذاشت. رابرت، از این‌که خود ماشین داشت اما با تاکسی به خانه‌ی خواهرش می‌رفت، قهقهه‌ای مستانه سر داد.  البته، زمانی که به این موضوع فکر می‌کرد که ماشین متعلق به او نیست و باید آن را به صاحبش برگرداند. بیشتر خنده‌اش می‌گرفت. البته شاید این کار را نکند چون دو به شک است. زیرا بیشتر اوقات، با این ماشین اطراف آمریکا، به خصوص شیکاگو را دور زده و وابستگی بسیاری به ماشین پیدا کرده است. راننده تاکسی، ناخودآگاه مردمک چشمانش به طرف صورت رابرت چرخید. اما بیشتر از قبل، پایش را بر روی پدال گ*از فشرد. رابرت زیپ کیفش را گشود و هدفونش را برداشت و بر روی گ*ردنش نهاد. سپس شقیقه‌اش را ماساژ داد و رو به او گفت:

- یکم جلوتر پیاده میشم.

راننده تاکسی، سری به نشانه‌ی تائید تکان داد. رابرت آهنگ مورد علاقه‌اش را در هدفون پلی کرد. گرچه نمی‌دانست بخاطر این‌که هدفون گذاشته است صدایش دو برابر آن‌چه که بود بَم‌تر می‌شود. ولی با صدای بشاش که با فریاد آمیخته بود ادامه داد:

- خیله‌خب، همین‌جا پیاده میشم‌.

ترس، همانند خوره به جان راننده تاکسی رخنه زد. ماشینش را کنار ماشین لکنروز پارک کرد. رابرت، از ماشین پیاده شد و مقداری پول از کیفش خارج کرد و به طرف او گرفت. سپس وارد کوچه‌ی تنگ و باریکی شد. نگاهش به طرف تمام خانه‌ها میخ‌کوب شد. لبخند ژکوندی مزین لبان قلوه‌ایش شد. زیر ل*ب زمزمه کرد:

- چرا خواهرم می‌خواد من رو ببینه؟ مگه من اون‌قدر آدم عاقلی هستم که اون حتی وجودش رو داشته باشه به من سلام کنه؟ من اون آدمی‌ام که همه ازم متنفر و خسته شدن. اگر این‌طور نبود، پس چرا من رو سال‌ها توی تیمارستان بستری کردن؟ درسته که جنون دارم اما چرا باید چشم‌هاشون رو ببندن و من رو اون‌جا بفرستن؟ مگه من آدم نیستم؟ چون جنون دارم دیگه شدم حیوون؟

پرده‌ای از اشک، چشمان نافذ زیبایش را پوشاند. به طرز عجیب و نامحسوسی چشمانش تار می‌دید. با بلندی سر آستین لباسش، دانه‌های مرواریدی که صورتش را فرا گرفته بود پاک کرد. دست لرزانش را بر روی زنگ آیفونی قرار داد و با انگشت اشاره‌اش دکمه‌ی زنگ را به آرامی فشرد. از شدت خشم، کف کفشش را بر روی زمین کوبید. درب به صورت خودکار گشوده شد. درب را محکم کوبید. جوری که حتی خود، زیر ضربه‌اش لرزید. چند گام برداشت و از پله‌هایی که همانند مار به دور خانه چنبره زده بود یکی دوتا بالا رفت. دست زمختش را بر روی دسته‌ی هلالی شکل درب گذاشت و به آرامی آن را گشود. مردمک چشمش به طرف خواهرش که با کیک نسبتاً بزرگی به طرفش گام برمی‌داشت، چرخ خورد. متقابل رابرت ایستاد مثل همیشه لبخندی شیرین گوشه‌ی ل*ب‌های باریکش طرح بست و چال گونه‌‌اش را به نمایش گذاشت. رابرت از شدت تعجب هر دو چشمانش گرد شد و از شوق، چشمانش درخشش گرفت. فاصله‌ی بینشان را با دو گام پُر کرد و ل*ب ورچید:

- ای... این چیه؟ تو... تولد منه؟

خواهرش، از شدت و فرط دانه‌های مرواریدی اشک، چشمانش قرمز می‌زد. با تکان دادن سرش اکتفا کرد و سپس کیک را بر روی میز کوچک قرار داد و در حینی که هق‌هق می‌کرد، رابرت را در آ*غ*و*ش کشید و گفت:

- آره تولد توهه.

رابرت، با دو چشمانی که درخشش دو برابر شده بود به کیک چشم دوخت. لبخندی زیبا مزین ل*ب‌هایش شد. سپس گفت:

- سال‌هاست که نمی‌دونم تولد چیه و چند سالمه، ولی امروز تو به من فهموندی که تولد چیه و چند سالم شده.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان