پارت_۹۹
. . .
ادمون میز غذایی حاضر کرد. در همان حال که مشغول کارهایش بود. با صدای ماهان به پشت برگشت.
- برگشت قدرت‌هات؟! کامل.
ادمون: آره اما از اینجا که بریم پایین دامنه دوباره از دستش می‌دیم.
ماهان سری تکان داد و همانطور که به سمت میز بزرگ غذایشان می‌رفت گفت:
- پس باید دوباره همراه خودمون غذا حمل کنیم.
ادمون همانطور که ماست سمت چپ را به وسط میز می‌گذاشت جواب داد:
- آره این دفعه دو کوله ظاهر می‌کنیم که بتونیم آب و غذای بیشتری حمل کنیم.
سری تکان داد و دگر حرفی نزد. حوله‌ی روی سرش را دور گ*ردنش رها کرد و با نشستن جلوی میز کوچک چویی با آوردن نام پروردگار شروع کرد.
ادمون مشغول جمع کردن میز و دستی به سر و گوش خانه‌ای که دو تخت داشت، کشید.
ماهان به سمت بالکن رفت و لباس‌هایش را که خشک شده بودند برداشت و کوله‌ای ظاهر کرد و لباس‌ها را درونش جای نهاد.
ماهان خسته خود را همانطور روی تخت پهن کرد و طولی نکشید که خواب چشمانش را احاطه کرد. ادمون هم با کشیدن پتو روی هیکل بی‌نقص ماهان روی تختش دراز کشید و با گذاشتن ساعد بر روی چشمانش آهسته به خواب رفت.
با صدای باز شدن پنجره به پلک‌های خسته‌اش جنبید و لای چشمش را باز کرد. با فهمیدن موقعیتش پوفی کشید و از روی تخت بلند شد.
صبح بود نزدیک ساعت هفت. دست و صورتش را شست و لباس‌هایش را با لباس مخصوص درون حمام عوض کرد. تا طلوع آفتاب وقت زیادی نمانده بود.
ادمون را بیدار کرد و این‌بار او میز صبحانه‌ای حاضر کرد. بعد از خوردن صبحانه کوله‌ها را از آنچه که می‌خواستند پر کردند و از کلبه چوبی و سنگی خارج شدند.
به سمت ابتدای پایین دامنه که حالت شیب داشت راه افتادن. حالت شیب صاف بود و فقط چند سنگ داشت. جوری که اگه سُر بخوری می‌تونستی راحت‌تر به آن طرف برسی.
چشم چرخاند و با دیدن تنه‌ی درخت تو خالی به سمتش قدم برداشت.
چوبش را لمس کرد و فشاری وارد کرد اما چوب همچنان استقامت خود را حفظ کرده بود. برای سریع پایین رفتن خوب بود.
ادمون با تعجب نگاهش کرد و گفت:
- چیکار می‌کنی؟ بیا داره دیر میشه تا شب نشده به غار برسیم.
ماهان نیشخندی زد و با فکری که در سر داشت گفت:
- یه راه بلدم زودتر می‌رسیم.
ادمون به ماهان نزدیک شد و گفت:
- چی؟
اشاره‌ای به تنه توخالی درخت کرد ادمون که متوجه شد گامی به عقب برداشت و گفت:
- نه.
سری تکان داد و با خباثت گفت:
- آره.
در یک مسیر مستقیم و صاف قرارش داد و با کمی تعلل بالاخره ادمون نشست و او هم پشت سرش.
با دست‌های بلندش تنه را در سراشیبی نهاد و با یک هُل تنه شروع به حرکت تند و سریع کرد.
خیلی سریع حرکت می‌کرد و اگه کنترلش نمی‌کرد با درختی پرس می‌شدند.
از یک تکه سنگ که جلویشان بود به سمت هوا رفت بعد اندکی دقیقاً آن‌طرف دره بدون آنکه از پل بگذرند، گذشتند.
#غوغای_سرنوشت
#عسل_کورکور
#انجمن_تک_رمان
. . .
ادمون میز غذایی حاضر کرد. در همان حال که مشغول کارهایش بود. با صدای ماهان به پشت برگشت.
- برگشت قدرت‌هات؟! کامل.
ادمون: آره اما از اینجا که بریم پایین دامنه دوباره از دستش می‌دیم.
ماهان سری تکان داد و همانطور که به سمت میز بزرگ غذایشان می‌رفت گفت:
- پس باید دوباره همراه خودمون غذا حمل کنیم.
ادمون همانطور که ماست سمت چپ را به وسط میز می‌گذاشت جواب داد:
- آره این دفعه دو کوله ظاهر می‌کنیم که بتونیم آب و غذای بیشتری حمل کنیم.
سری تکان داد و دگر حرفی نزد. حوله‌ی روی سرش را دور گ*ردنش رها کرد و با نشستن جلوی میز کوچک چویی با آوردن نام پروردگار شروع کرد.
ادمون مشغول جمع کردن میز و دستی به سر و گوش خانه‌ای که دو تخت داشت، کشید.
ماهان به سمت بالکن رفت و لباس‌هایش را که خشک شده بودند برداشت و کوله‌ای ظاهر کرد و لباس‌ها را درونش جای نهاد.
ماهان خسته خود را همانطور روی تخت پهن کرد و طولی نکشید که خواب چشمانش را احاطه کرد. ادمون هم با کشیدن پتو روی هیکل بی‌نقص ماهان روی تختش دراز کشید و با گذاشتن ساعد بر روی چشمانش آهسته به خواب رفت.
با صدای باز شدن پنجره به پلک‌های خسته‌اش جنبید و لای چشمش را باز کرد. با فهمیدن موقعیتش پوفی کشید و از روی تخت بلند شد.
صبح بود نزدیک ساعت هفت. دست و صورتش را شست و لباس‌هایش را با لباس مخصوص درون حمام عوض کرد. تا طلوع آفتاب وقت زیادی نمانده بود.
ادمون را بیدار کرد و این‌بار او میز صبحانه‌ای حاضر کرد. بعد از خوردن صبحانه کوله‌ها را از آنچه که می‌خواستند پر کردند و از کلبه چوبی و سنگی خارج شدند.
به سمت ابتدای پایین دامنه که حالت شیب داشت راه افتادن. حالت شیب صاف بود و فقط چند سنگ داشت. جوری که اگه سُر بخوری می‌تونستی راحت‌تر به آن طرف برسی.
چشم چرخاند و با دیدن تنه‌ی درخت تو خالی به سمتش قدم برداشت.
چوبش را لمس کرد و فشاری وارد کرد اما چوب همچنان استقامت خود را حفظ کرده بود. برای سریع پایین رفتن خوب بود.
ادمون با تعجب نگاهش کرد و گفت:
- چیکار می‌کنی؟ بیا داره دیر میشه تا شب نشده به غار برسیم.
ماهان نیشخندی زد و با فکری که در سر داشت گفت:
- یه راه بلدم زودتر می‌رسیم.
ادمون به ماهان نزدیک شد و گفت:
- چی؟
اشاره‌ای به تنه توخالی درخت کرد ادمون که متوجه شد گامی به عقب برداشت و گفت:
- نه.
سری تکان داد و با خباثت گفت:
- آره.
در یک مسیر مستقیم و صاف قرارش داد و با کمی تعلل بالاخره ادمون نشست و او هم پشت سرش.
با دست‌های بلندش تنه را در سراشیبی نهاد و با یک هُل تنه شروع به حرکت تند و سریع کرد.
خیلی سریع حرکت می‌کرد و اگه کنترلش نمی‌کرد با درختی پرس می‌شدند.
از یک تکه سنگ که جلویشان بود به سمت هوا رفت بعد اندکی دقیقاً آن‌طرف دره بدون آنکه از پل بگذرند، گذشتند.
کد:
پارت_۹۹
. . .
ادمون میز غذایی حاضر کرد. در همان حال که مشغول کارهایش بود. با صدای ماهان به پشت برگشت.
- برگشت قدرت‌هات؟! کامل.
ادمون: آره اما از اینجا که بریم پایین دامنه دوباره از دستش می‌دیم.
ماهان سری تکان داد و همانطور که به سمت میز بزرگ غذایشان می‌رفت گفت:
- پس باید دوباره همراه خودمون غذا حمل کنیم.
ادمون همانطور که ماست سمت چپ را به وسط میز می‌گذاشت جواب داد:
- آره این دفعه دو کوله ظاهر می‌کنیم که بتونیم آب و غذای بیشتری حمل کنیم.
سری تکان داد و دگر حرفی نزد. حوله‌ی روی سرش را دور گ*ردنش رها کرد و با نشستن جلوی میز کوچک چویی با آوردن نام پروردگار شروع کرد.
ادمون مشغول جمع کردن میز و دستی به سر و گوش خانه‌ای که دو تخت داشت، کشید.
ماهان به سمت بالکن رفت و لباس‌هایش را که خشک شده بودند برداشت و کوله‌ای ظاهر کرد و لباس‌ها را درونش جای نهاد.
ماهان خسته خود را همانطور روی تخت پهن کرد و طولی نکشید که خواب چشمانش را احاطه کرد. ادمون هم با کشیدن پتو روی هیکل بی‌نقص ماهان روی تختش دراز کشید و با گذاشتن ساعد بر روی چشمانش آهسته به خواب رفت.
با صدای باز شدن پنجره به پلک‌های خسته‌اش جنبید و لای چشمش را باز کرد. با فهمیدن موقعیتش پوفی کشید و از روی تخت بلند شد.
صبح بود نزدیک ساعت هفت. دست و صورتش را شست و لباس‌هایش را با لباس مخصوص درون حمام عوض کرد. تا طلوع آفتاب وقت زیادی نمانده بود.
ادمون را بیدار کرد و این‌بار او میز صبحانه‌ای حاضر کرد. بعد از خوردن صبحانه کوله‌ها را از آنچه که می‌خواستند پر کردند و از کلبه چوبی و سنگی خارج شدند.
به سمت ابتدای پایین دامنه که حالت شیب داشت راه افتادن. حالت شیب صاف بود و فقط چند سنگ داشت. جوری که اگه سُر بخوری می‌تونستی راحت‌تر به آن طرف برسی.
چشم چرخاند و با دیدن تنه‌ی درخت تو خالی به سمتش قدم برداشت.
چوبش را لمس کرد و فشاری وارد کرد اما چوب همچنان استقامت خود را حفظ کرده بود. برای سریع پایین رفتن خوب بود.
ادمون با تعجب نگاهش کرد و گفت:
- چیکار می‌کنی؟ بیا داره دیر میشه تا شب نشده به غار برسیم.
ماهان نیشخندی زد و با فکری که در سر داشت گفت:
- یه راه بلدم زودتر می‌رسیم.
ادمون به ماهان نزدیک شد و گفت:
- چی؟
اشاره‌ای به تنه توخالی درخت کرد ادمون که متوجه شد گامی به عقب برداشت و گفت:
- نه.
سری تکان داد و با خباثت گفت:
- آره.
در یک مسیر مستقیم و صاف قرارش داد و با کمی تعلل بالاخره ادمون نشست و او هم پشت سرش.
با دست‌های بلندش تنه را در سراشیبی نهاد و با یک هُل تنه شروع به حرکت تند و سریع کرد.
خیلی سریع حرکت می‌کرد و اگه کنترلش نمی‌کرد با درختی پرس می‌شدند.
از یک تکه سنگ که جلویشان بود به سمت هوا رفت بعد اندکی دقیقاً آن‌طرف دره بدون آنکه از پل بگذرند، گذشتند.#عسل_کورکور
#انجمن_تک_رمان
