#مقاله🗞
🪫| مقاله ای در مورد تفاوت خاطره و داستان
🪺| در داستان با روایتی خلاقه روبه رو هستیم، ولی در خاطره اگر چه روایت وجود دارد، ولی خلاقیت و نوآوری در روایت جایی ندارد، چرا كه حادثه را همان گونه كه اتفاق افتاده می گوییم و مثل داستان آن را زیر و رو نمی كنیم تا جذابیت اش بیشتر شود.
جاذبه خاطره در خودش مستتر (پنهان) است و جاذبه داستان محصول ذهن نویسنده در چارچوب اصول داستانی است.
🪺| در داستان، با انتخاب حوادث روبه رو هستیم، ولی در خاطره نمی توانیم حوادث را گلچین كنیم بلكه اساس به وجود آمدن خاطره، خاص بودن حادثه ای است كه روی داده. اگر انتخاب به معنای حذف و اضافه باشد، جایی در خاطره ندارد. در خاطره می توان بخشی از حوادث را حذف كرد، ولی افزودن بخشی دیگر به آن درست نیست.
🪺| در داستان، مستند بودن حوادث ضروری نیست. بلكه تخیل به كار می آید و آن را زیباتر می كند، ولی در خاطره تخیل راهی ندارد، چرا كه خاطره روایت واقعیت است. البته در خاطره هم با بیان احساس و عواطف خاطره نویس نسبت به ماجرایی كه روایت می كند مواجهیم.
🪺| در داستان، برخی صح*نه ها را بزرگ و ب*ر*جسته نشان می دهیم، ولی در خاطره این كار ضرورتی ندارد. در واقع حادثه ای كه موجب به وجود آمدن خاطره شده، ب*ر*جسته و شنیدنی است.
ساختمان داستان پیچیده و معماوار است، یعنی گرهی در ابتدای داستان افكنده می شود و طی مراحل بعدی و با بهره گیری از شگردها و اصول و فنون داستانی گشوده می شود. در این روند، به وجود آوردن انتظار، هول و ولا و كشمكش بین شخصیت ها داستان را به بحران و نقطه اوج و گره گشایی می رساند. در حالی كه خاطره لازم نیست پیچیده و معماگونه باشد و خاطره نویس حرفی یا نكته ای را نگفته بگذارد و در آخر نوشته رو كند تا خواننده را دچار شگفتی سازد و یا به او نشاط ببخشد.
🪺| در داستان، برای ایجاد جذابیت بیشتر، حوادث پس و پیش می شوند تا خواننده ل*ذت بیشتری ببرد، ولی در خاطره معمولاً حادثه یا حوادث به همان شكل و با همان ترتیبی كه واقع شده است، بیان می شود.
پیام یكی از عناصر داستان است كه هدف از آن ارایه مطلبی به خواننده است، ولی در خاطره وجود این عنصر ضروری نیست و لازم نیست حتماً مطلبی به دیگران انتقال داده یا اثبات شود.
🪺| داستان، جنبه شخصی ندارد، چرا كه در دیگران حس و خیالی را برمی انگیزد و تأثیری را القا می كند، ولی خاطره چنین نیست. در واقع خاطره جنبه شخصی دارد. نقل بیشتر خاطره هایی كه نوشته شده و می شوند، با وجود همه شباهت هایش به داستان، لطفی برای دیگران ندارد و حس و خیالی را در آن ها بیدار نكرده و یا به آن ها منتقل نمی سازد. در واقع شخصی بودن خاطره ویژگی منحصر به فرد آن است. البته در این میان برخی خاطره های ب*ر*جسته و مشهور و قابل انتشار هم وجود دارد كه می تواند درباره زندگی بعضی آدم های مشهور و بنام باشد.
🪺| در داستان، به خلاقیت و ابتكاری نیاز داریم كه در زمان معینی بروز می كند. چنین نیست كه هر گاه بخواهیم دست به قلم ببریم و داستان بنویسیم، بلكه دست یافتن به یك موضوع و نحوه پرورش و حوادث و شخصیت های آن، نیازمند زمان و دانش بسیار است. در این میان، زمان به وجود آمدن فكری داستانی یا جرقه فكر اولیه برای نوشتن داستان را می توان نوعی الهام شمرد، چرا كه زمان این جرقه، چگونگی آن و بسیاری نكات دیگر، قابل پیش بینی نیست و تنها با ایجاد زمینه هایی خاص می توان وقوع آن را ممكن كرد (تسریع كرد). در خاطره هرگاه زمانی را در نظر بگیریم و درباره وقایع و صح*نه هایی كه برای خودمان پیش آمده بنویسیم، اقدام به خاطره نویسی كرده ایم. در نوشتن خاطره، تداعی وقایع پیش آمده كه در گذشته اتفاق افتاده و به پایان رسیده است، نقش مهمی دارد و نمی توان با ایجاد شرایط مطلوب زمینه را برای بروز و وقوع حوادث ب*ر*جسته یا همان خاطره پیش بینی كرد.
🪺| داستان نمی تواند به خاطره تبدیل شود، ولی پس از نوشتن خاطره های مناسب، با یك بازنویسی، جابه جایی صح*نه ها، حذف زواید، بزرگنمایی موارد مهم تر و رعایت دیگر شرایط داستانی، می توان خاطره را به داستان تبدیل كرد.
🪺| لحن داستان، مخصوص به خود و در خدمت پیشبرد آن است. گاهی لازم است از لحنی سنگین و خاص استفاده شود و گاهی از لحنی عامیانه. شخصیت های انتخاب شده و فضا و مكان و زمان داستان شیوه بیان آن را معلوم می كند، ولی شیوه بیان خاطره، راحت و صمیمی است.
✍علوم و فنون ادبی
-امیر_نورمحمدی
#انجمن_تک_رمان
#اموزش_نویسندگی
#معرفی_کتاب
#کتابخوانی
#شعر_طوری
#شعر_تایم
× صدای /e/ که آخر کلمه‌های فارسی می‌آد دو حالت نوشتاری و چند جایگاه دستوری داره:
کتابِ من
کتابه من
ضمناً حروف اضافه رو هم به شکل «که» و «به» می‌نویسیم نه «کِ» و «بِ».
