Usage for hash tag: پارت4

#پارت4 لَب و لوچه ام آویزان است و نگاهم بی جان. تا پای عر زدن می‌روم و قیافه ام، مانند سیب مچاله ته جعبه تره باری هاست! - خدایا غلط کردم. چانه ام می‌لرزد و نگاهم سو به آسمان می‌کشد؛ مگر نمی‌گویند هزار و یک راه برای توبه است؟ نمی‌شود این باری را کمی شل بگیری به قربان سَرت؟ نمی‌شود این یک بار را...

#پارت4 حرف های مادرم یک بو های عجیبی می داد! نه از ان بو ها که شما فکر می‌کنید ها! استغفرالله... از این هایی که بوی خون می‌دهند... عماد بی توجه به مادرم، موبایلش را کنار گوشش می‌گذارد. صدای بوق می‌پیچد و هنوز بوق اول تمام نشده که صدای "الو سلام" خشکی در خانه می‌پیچد: - سلام جناب سروان، ایشون با...

#پارت4 #مختوم_به_تو اجازه نمی‌دهد که سایه گریه کند؟ کجا بود که ببیند تمام شب‌های سال‌های قبل را دخترکش در آ*غ*و*ش بالشت، یک ریز اشک ریخته و بغض فرو داده است. پر از عجز، خواهش و دلتنگی صدایش می‌زند: -اَمیروالا؟ روی موهایش دوباره توسط لبان امیروالا بوسیده می‌شود. -جانِ امیروالا؟ هق می‌زند: -ح...

 #پارت4 عکس‌هایی که توانسته‌ام بگیرم را روی پرونده‌ای که سرگرد و سروان دور ان نشسته‌اند، می‌اندازم و نقاب را از صورت می‌کنم: - همین‌ها رو تونستم بگیرم. پیرمرد به سمت عکس‌ها می‌اید و ان لبخند کنج لَبش نشان می‌دهد مقدار خر ذوقی‌اش مساوی است با خَری که تیتاپ خورده. وای‌وای اگر سرگرد بداند تمام...

هُوالحق! #پارت4 #واژگون #صبا_نصیری #انجمن_تک_رمان خوشحال و خرم از این‌که بالاخره بعد از ده روز دربه‌دری یک خانه‌ی نُقلی پیدا کرده‌اند، برای خود آواز می‌خوانَد. - بذار آتیش پُرنور بشه، چشمِ حسودا کور بشه! صدای سوسن می‌آید که چون همیشه دارد با آن زبانِ هفت‌متری‌اش غُر می‌زند. - شادیِ مرگ‌گرفته...

#پارت4 #گسیخته به حامدِ نشسته روی مبل که مشغول چت کردن با آریاست نگاه می‌کند. ساعت از سه و نیم ظهر هم می‌گذرد؛ اما خبری از غذا نیست! در خود مُچاله می‌شود و خُب به این چیزهای لعنتی عادت دارد. که دور هم و بر سر یک سفره یا میز ننشینند، حسام خانه نباشد و ریحانه برای آرام کردنِ خود به سراغِ...

چشم‌های کم‌سو و بی‌فروغم رو باز کردم و اولین چیزی که توجه‌ام رو جلب کرد جای خالی اگرین بود. با حسرت دستی روی تشک پنبه‌ای طوسی_کرمش کشیدم. دلم برای اون‌وقت‌هایی که تنها دغدغه‌اش مراقبت از من بود تنگ شده! خیلی حس بدی داره که چشم‌هام رو باز کنم و با جای خالی‌اش روبه رو بشم: "حتما رفته شالیز، چرا من...

*** نزدیک به نیم ساعت می‌شد که نگهبانان در سالن اصلی قصر ایستاده بودند. روبه‌روی آن‌ها پادشاه ویلیام، ملکه آرورا و فرزندانش بودند. لورا موهای مجعد خود را پشت گوشش زد و دستانش را در امتداد بدنش قرار داد. آنا از سکوت سنگینی که بر سالن حاکم بود احساس خفگی می‌کرد و دلش می‌خواست از آن شرایط نجات پیدا...

...قرار بود از افراد بزرگ‌تر از خود محافظت کنند افتخار می‌کرد. افتخار می‌کرد که قرار است شانه به شانه‌ی این قهرمانان جوان بجنگد. دیگر ترسش فرو ریخته بود و پشمانی‌اش تبدیل به رضایت شده بود؛ زیرا قرار بود یک افسانه شوند. افسانه‌هایی که هرگز نمی‌میرد. #پارت4 #رمان_ناطور_نبات #نگین_شرافت #انجمن_تک_رمان