ایسنا نوشت: در اتفاقی جالب، زمان پرتاب موشک "پروگرس" از سکوی پرتاب بایکونور قزاقستان و گذر ایستگاه فضایی بین‌المللی از فراز آن، یکی شده و تصویری جذاب از ایستگاه فضایی ثبت شده است.
آیا تا به حال برایتان سوال پیش آمده که یک پرتاب فضایی از فضا چگونه به نظر می‌آید؟
ایستگاه فضایی بین المللی درست هنگام پرتاب فضاپیمای حمل تجهیزات "پروگرس ام.اس-۱۰" در حال گذر از فراز قزاقستان و سکوی پرتاب بایکونور بود که موفق شد این عکس جالب را شکار کند.
این فضاپیمای روسی به منظور بازیابی و تکمیل تجهیزات فضانوردان و خدمه ایستگاه بین‌المللی، سوار بر موشک روسی سایوز(Soyuz) به سوی این ایستگاه روانه شد و اکنون با موفقیت به آن متصل شده است و بار خود را تخلیه کرده است.
پس از ۷ دقیقه‌ی دلهره‌آور، ربات ۸۱۴ میلیون دلاری موسوم به inSight روی مریخ نشست تا دانشمندان با جستجوی عمیق بفهمند چگونه این سیاره ۴.۶ میلیارد سال پیش شکل‌گرفته و آیا قابل سکونت است یا نه؟
به گزارش خبرآنلاین، خبر لمس سیاره سرخ توسط مریخ‌نورد اینسایت ساعت ۱۹:۵۰ به‌وقت گرینویچ / ساعت ۲.۵۲:۵۹ به‌وقت ET توسط مهندسان ناسا در Jet Propulsion Laboratory در پاسادنا تائید شد، درحالی‌که با سرعت ۱۹۸۰۰ کیلومتر بر ساعت از اتمسفر مریخ عبور کرد. {لینک} {لینک}
برای این مریخ‌نورد که ۶ ماهه به آنجا رسیده، مأموریتی دوساله تعریف‌شده تا بتواند به‌طور عمیق این سیاره را مطالعه کرده و گزارش خود را به زمینیان بفرستد.
در همین حال اولین عکس از سطح سیاره توسط اینسایت به زمین مخابره شد که در زیر مشاهده می‌کنید. (کاربران شبکه‌های اجتماعی البته این عکس را مورد تمسخر قراردادند که در زیر عکس اصلی مشاهده می‌کنید!)
ایسنا نوشت: دانشمندان چینی فناوری کلیدی فرود نرم فضاپیماهای بزرگ ابعاد را با موفقیت آزمایش کردند.
بنا به گفته سخنگوی سازمان فضایی چین این فناوری به عنوان بخشی از آزمایش‌های بسیار گسترده در سامانه‌های فرود فضایی از جمله چتر نجات به طور موفقیت آمیز مورد آزمایش قرار گرفت. این سامانه جدید اجازه می‌دهد به جای سفینه‌ای با ۳.۵ تن مانند "شنژو" سفینه‌هایی با بیش از ۷ تن را به آرامی فرود آورد. لی ژیانگلی یکی از کارشناسان پژوهشگاه فضانوردی گفت: در ناو شنژو برای فرود از یک از گنبد اصلی برای فرود استفاده می‌شود در حالیکه در چتر نجات جدید دارای دو گنبد ترمزی و سه گنبد اصلی دارد.
به گفته وی، سیستم چتر نجات از مواد جدید ساخته شده است. به همین دلیل، آن را چهار برابر قوی‌تر از چتر فعلی کرده در صورتی که تنها ۶۰ درصد از وزن آن را دارد. در عین حال، دانشمندان یک حسگر بسیار حساس در آن کار گذشته‌اند که به حل مسائل کنترل فرود نرم کمک می‌کند. تصویر بالا بازگشت ناو کیهانی شنژو در ۱۸ نوامبر سال ۲۰۱۶ را نشان می‌دهد.
به یاد آوردن خواب‌ها در ایستگاه فضایی بین‌المللی بسیار سخت است
ایسنا نوشت: فضانورد روسکاسموس، که اکنون در ایستگاه فضایی بین المللی مشغول کار و فعالیت است، در پاسخ به این سئوال که جالب ترین رویای او در طول اقامت فضایی چه بوده گفت: به یاد آوردن خواب‌ها در ایستگاه فضایی بین المللی بسیار سخت است و احتمالا به این دلیل خواهد بود که خواب در آنجا بسیار عمیق است.
سرگئی پروکوپیف، در شبکه اجتماعی کانتاکت (نمونه روسی ف*ی*سبوک) گفت که در خواب دیده تعطیلات آخر هفته از ایستگاه فضایی بین المللی به زمین برگشته بوده و بعد از تعطیلات که قرار بوده بار دیگر به ایستگاه برگردد، دیر کرده، موشک پرتاب شده و او از سفر جامانده است.
پروکوپیف گفت: همکاران دیگرم که پیش از من به فضا سفر کرده و تجربه پرواز فضایی و اقامت در ایستگاه فضایی را داشتند قبلا به من هشدار داده بودند در زمان ماموریت خوابی خواهی دید که مطمئنا فراموش نخواهی کرد. آنها عینا گفته بودند خواب خواهی دید برای تعطیلات شنبه و یک شنبه آخر هفته به زمین آمده ای و باید روز دوشنبه به بایکونور برسی تا با موشک پرواز کنی اما دیر می کنی و به پرتاب نخواهی رسید!
پروکوپیف که در یک جلسه ارتباط مستقیم با کاربران کانتاکت صحبت می کرد، گفت: "من آن زمان خندیدم، اما واقعا این اتفاق افتاد و این رویا را دیدم"
این جلسه ارتباطی به بیستمین سالگردنخستین بخش ایستگاه فضایی بین المللی اختصاص یافته بود که روز سه شنبه انجام شد. وی در ادامه اظهار داشت: "در بی وزنی، خواب عمیق تر از زمین است ودشوار می شود یک رویای خاص را به یاد داشته باشید، اما می توانم بگویم که همه رویاها در فضا، در مورد زمین است و هرگز به یاد نمی آورم که من در خواب هایم زندگی در فضا را دیده باشم." کاربران کانتاکت همچنین از فضانورد پرسیدند اگر امکانش بود دوست داشت چه نوع حیوانی را در ایستگاه فضایی بین المللی می داشت،که پروکوپیف پاسخ داد: "من فکر می کنم این امکان وجود دارد که یک همستر در اینجا داشته باشم."
رکوردداران بیشترین تعداد پروازهای فضایی چه کسانی هستند؟
ایسنا نوشت: جری راس و فرانک چانگ دیاز، کیهان‌نوردان آمریکایی صاحب بیشترین تعداد پروازهای فضایی هستند. هر دو آنها تاکنون 7 بار به فضا سفر کرده‌اند.
جری راس که در 20 ژانویه 1948 در کراون پونیت در ایالت ایندیانا به دنیا آمد در سال 1980 به عنوان متخصص مأموریت به جرگه کیهان نوردان ناسا- سازمان فضایی آمریکا پیوست. نخستین پرواز فضایی را در 27 نوامبر 1985 به مدت 6 روز و 21 ساعت و 4 دقیقه با کیهان پیمای آتلانتیس انجام داد و نام خود را به عنوان صد و نود و چهارمین فضانورد جهان، صد و شانزدهمین فضانورد آمریکا در تاریخ فضانوردی به ثبت رساند. سفرهای بعدی او به مدار زمین عبارت بود از:
پرواز شماره 27 شاتل فضایی در 2 دسامبر 1988 به مدت 4 روز و 9 ساعت و 5 دقیقه
پرواز شماره 37 شاتل فضایی در 5 آوریل 1991 به مدت 5 روز و 23 ساعت و 32 دقیقه
پرواز شماره 55 شاتل فضایی در 26 آوریل 1993 به مدت 9 روز و 23 ساعت و 40 دقیقه
پرواز شماره 74 شاتل فضایی در 12 نوامبر 1995 به مدت 8 روز و 4 ساعت و 31 دقیقه
پرواز شماره 88 شاتل فضایی در 4 دسامبر 1998 به مدت 11 روز و 19 ساعت و 18 دقیقه
پرواز شماره 110 شاتل فضایی در در 4 آوریل 2002 به مدت 10 روز و 19 ساعت و 42 دقیقه.
جری راس جمعا 84 روز و 52 دقیقه از زندگی خود را در فضا گذرانده و طی این 7 ماموریت 9 بار به مدت 58 ساعت و 32 دقیقه در فضا راهپیمایی کرده است.
در سال 2012 از فضانوردی کناره گرفت اما همچنان در سازمان فضایی آمریکا ناسا فعالیت دارد.
فرانکلین چانگ دیاز نیز با شرکت در 7 پرواز و به دست آوردن رکوردی به مدت 66 روز و 18 ساعت و 16 دقیقه اقامت در فضا نام خود را از نظر تعداد پروازهای فضایی هم ردیف جری راس قرار داد. چانگ دیاز صد و نود و هفتمین فضانورد جهان، صد و هجدهمین فضانورد آمریکا است.
ماموریت های فضایی او عبارتند از:
پرواز شماره 61-سی شاتل فضایی در 12 ژانویه 1986 به مدت 6 روز و 2 ساعت و 3 دقیقه
پرواز شماره 34 شاتل فضایی در 18 اکتبر 1989 به مدت 4 روز و 23 ساعت و 39 دقیقه
پرواز شماره 46 شاتل فضایی در 31 ژوئیه 1992 به مدت 7 روز و 23 ساعت و 15 دقیقه
پرواز شماره 60 شاتل فضایی در 3 فوریه 1994 به مدت 8 روز و 7 ساعت و 9 دقیقه
پرواز شماره 75 شاتل فضایی در 22 فوریه 1996 به مدت 15 روز و 17 ساعت و 40 دقیقه
پرواز شماره 91 شاتل فضایی در در 2 ژوئن 1998 به مدت 9 روز و 19 ساعت و 54 دقیقه.
پرواز شماره 111 شاتل فضایی در در 5 ژوئن 2002 به مدت 13 روز و 20 ساعت و 35 دقیقه
فرانکلین چانگ دیاز در جریان آخرین سفر فضایی خود در سال 2002 برای نصب و تعمیر سامانه‌های ایستگاه فضایی بین‌المللی سه بار در فضا راهپیمایی کرد و مدت 19 ساعت و 30 دقیقه در بیرون ایستگاه و فضای آزاد کیهانی فعالیت داشت. وی در سال 2005 از ادامه فعالیت در ناسا به عنوان فضانورد کناره گیری کرد و در یک شرکت خصوصی مرتبط با فناوری‌های فضایی مشغول به کار شد.
شب گذشته شاهد وقوع دو پدیده نادر شفق قطبی و ماه کمان کنار هم بر فراز شمال سوئد بودیم.
به گزارش خبرآنلاین، شفق قطبی در کنار پدیده نادر ماه کمان در لاپلاند و بر فراز آبیسکو زمانی رخ داد که شفق قطبی و ماه کامل با رطوبت و نور درهم‌تنیده شد و انعکاس آن آسمان دایره قطب شمال را در بر گرفت.{لینک}
«چاد بلیک لی» مؤسس Lights Over Lapland با وب کم مخصوص تصاویر شبانه را ضبط می‌کرد که این پدیده را مشاهده کرده و از آن عکس گرفت.
{شَفَق قُطبی یکی از پدیده‌های جوی کرهٔ زمین است. شفق قطبی پدیدهٔ ظهور نورهای رنگین و متحرک در آسمان شب است و معمولاً در عرض‌های نزدیک به دو قطب زمین که بر اثر برخورد ذرات باردارِ بادِ خورشیدی و یونیزه شدن مولکول‌های موجود در یون‌سپهر (یونوسفر) زمین به وجود می‌آید.}
{رنگین کمانی است که از شکست نور بازتابیده از سطح ماه توسط رطوبت ابرهای هواکره بوجود می‌آید.ماه کمان پدیده نادری است چرا که برای وقوع آن نیاز به تعدادی شرایط جوی گنار هم برای ظاهرشدن دارد. ماه باید در کمتر از 42 درجه و در آسمان بسیار تاریک باشد. ماه کمان برای اولین بار توسط ارسطو در 350 قبل از میلاد مورد توجه قرار گرفت.}
ایسنا نوشت: فضاپیمای "اینسایت"(InSight) ناسا که ۵ مه سال ۲۰۱۸ از کالیفرنیا برای بررسی ساختار داخلی مریخ به فضا پرتاب شده است، قرار است ۲۶ نوامبر ۲۰۱۸ بر روی سطح مریخ فرود بیاید و ماموریتش را برای جمع‌آوری اطلاعات آغاز کند.
اینسایت پس از یک سفر شش ماهه و پس از گذراندن مسافتی حدود ۳۰۰ میلیون مایل (۴۸۰ میلیون کیلومتر) بالاخره قرار است هفته آینده بر روی سطح سیاره سرخ به منظور جمع‌آوری اطلاعات فرود آید.
"اینسایت" یک فضاپیمای رباتیک سطح‌نشین مریخ است که قرار است برای اولین بار نقشه درونی مریخ را تهیه کند. این فضاپیما در ساعت ۱۱:۰۵ به وقت محلی ۵ مه ۲۰۱۸ از کالیفرنیا به فضا پرتاب شد و قرار است ۲۶ نوامبر ۲۰۱۸ بر روی سطح مریخ فرود بیاید و ماموریتش را برای جمع‌آوری اطلاعات آغاز کند. محل فرود اینسایت،" هامونه الیسیوم"(Elysium Planitia) دومین منطقه بزرگ آتشفشانی در مریخ در نظر گرفته شده که در آنجا با به کار انداختن یک سنسور و یک پروب دما و همچنین انجام آزمایش علمی رادیویی برنامه مطالعه ساختار داخلی مریخ انجام خواهد شد. اینسایت ظرفیت حمل ۵۰ کیلوگرم بار مفید را دارد و این بار شامل تجهیزات علمی همچون لرزه‌سنج، جعبه حسگر بار، دوربین‌ها، سامانه نصب تجهیزات و پس‌بازتابگر لیزری(Retroreflector) می‌باشد. هدف این فرودگر در این سفر شش ماهه، بررسی پوسته و قسمت‌های داخلی مریخ برای درک شکل‌گیری و تکامل این سیاره است.
اگر اینسایت هفته آینده با موفقیت فرود آید، پس از "مریخ‌نورد کنجکاوی"(Curiosity rover)، اولین فضاپیمای آمریکایی خواهد بود که به کاوش زیرزمینی مریخ خواهد پرداخت.
فضاپیمای اینسایت به بررسی بخش‌های عمیق مریخ خواهد پرداخت. اینسایت می‌تواند اطلاعاتی مانند علائم حیاتی این سیاره، پالس و دمای آن را بررسی کند. ناسا می‌گوید: ما توسط این فضاپیما برای نخستین بار می‌توانیم سیاره مریخ را از زمان تشکیل آن( ۴.۵ میلیارد سال گذشته) بررسی کنیم.
بخش استوانه‌ای بالای این فضاپیما به گونه‌ای طراحی شده است که می‌تواند تقریبا ۱۶ فوت(۵ متر) در خاک مریخ فرو رود. همچنین سنسور زلزله‌سنج آن به محض فرود توسط یک بازوی مکانیکی از فضاپیما جدا خواهد شد و برای نظارت بهتر بر لرزش، روی سطح مریخ قرار خواهد گرفت. ناسا در حال استفاده از یک روش دقیق و درست برای رسیدن این فضاپیما به سطح سیاره سرخ است.
موتورهای اینسایت برای فرود نهایی سرعت خود را کاهش خواهند داد و بنابراین فضاپیما بر پایه‌های سفت و سخت خود فرود خواهد آمد. هنگامیکه فضاپیمای ۸۰۰ پوندی(۳۶۰ کیلوگرمی) اینسایت به مریخ برسد، بازوی ۶ پا(۱.۸ متری) خود را برای انجام دو آزمایش اصلی علمی به طور مستقیم بر روی سطح مریخ قرار خواهد داد. "توماس زوربانچن"(Thomas Zurbuchen) رئیس مأموریت علمی ناسا، گفت: اینسایت با اطلاعاتی که جمع‌آوری خواهد کرد، می‌تواند طرز تفکر ما را درباره سیاره مریخ تغییر دهد.
اینسایت با سرعت ۱۲ هزار و ۳۰۰ مایل بر ساعت(۱۹ هزار و ۸۰۰ کیلومتر بر ساعت) و با استفاده از چتر نجات نایلونی سفید وارد فضای مریخ خواهد شد و بر سطح کوه هامونه الیسیوم فرود خواهد آمد.
همراه با کیهان‌نوردان از «بایکونور» تا ایستگاه فضایی بین‌المللی
ایسنا نوشت: تا چند روز دیگر قرار است ناو کیهانی سایوز ام.اس-۱۱ با سه سرنشین راهی ایستگاه فضایی بین‌المللی شود. حتما بارها در رسانه‌ها خبر پرتاب یک ناو کیهانی سایوز و خبر سفر کیهان‌نوردان به ایستگاه مداری را خوانده‌اید اما به احتمال زیاد مطلع نیستید که بر گروه فضانوردان از زمان سوار شدن به سفینه تا رسیدن به ایستگاه فضایی چه می‌گذرد و چگونه یک سفینه سایوز در پایگاه پرتاب‌های فضایی بایکونور آماده و سپس به مدار زمین و سپس به ایستگاه فضایی بین‌المللی می‌رسد.
در این مطلب، شما را با مراحل مختلف آماده‌سازی موشک و سفینه، همچنین قرار گرفتن در مدار و اتصال به ایستگاه مداری آشنا می‌کنیم:
یک ساعت و ۴۵ دقیقه قبل از پرتاب، فضانوردان وارد ناو می‌شوند. در داخل ناو هر کدام از آنها در جای خود قرار گرفته و یا تسمه‌های ویژه بسته می‌شوند. در این مرحله، آزمایش سامانه‌های بخش فرودی و اتصال سامانه حیاتی لباس به ناو صورت می‌گیرد. یک ساعت و سی دقیقه قبل از پرتاب، در ناو بسته شده و آزمایش آغاز می‌شود. نیم ساعت بعد سامانه کنترل موشک و سیستم ژیروسکوپ به کار می‌افتد.
مراحل بعدی تا زمان پرتاب عبارتند از:
۴۰ دقیقه قبل از پرتاب: بررسی نشتی در لباس، آزمایش بخش فرودی به پایان می‌رسد.
۳۰ دقیقه قبل از پرتاب: موشک نجات اضطراری آماده کار می‌شود.
۲۵ دقیقه قبل از پرتاب: خدمات مرتبط با سکوی پرتاب(کابل‌های ارتباطی و غیره) به کلی قطع می‌شود.
۱۵ دقیقه قبل از پرتاب: بررسی نشتی لباس فضایی تمام می‌شود. سامانه نجات اضطراری در حالت خودکار قرار می‌گیرد.
۷ دقیقه قبل از پرتاب: پایان عملیات قبل از پرتاب
۶ دقیقه قبل از پرتاب: آمادگی سکوی پرتاب و موشک
۵ دقیقه قبل از پرتاب: سامانه‌های بخش هدایت ناو کاملا فعال می‌شود، در این مرحله فضانوردان باید با بستن کلاه ایمنی لباس فشایی، کاملا از سامانه‌های لباس برای تنفس استفاده کنند.
۳ دقیقه قبل از پرتاب: تزریق نیتروژن به محفظه احتراق
۲ دقیقه قبل از پرتاب: سوخت مخزن تحت فشار قرار می‌گیرد.
و بالاخره پرتاب...
در زمان به اصطلاح صفر، موشک سایوز، سکوی پرتاب را به مقصد مدار تعیین شده در اطراف زمین ترک می‌کند. ۱ دقیقه و ۵۸ ثانیه بعد از پرتاب، ۴ موشک تقویتی از بدنه اصلی جدا می‌شوند. پس از آن نوبت جدا شدن موشک نجات اضطراری است که در بالای سفینه نصب است. این موشک وظیفه دارد چنانچه تا این مرحله مشکلی برای موشک بالا برنده پیش آمد، بخش سرنشین‌دار را از آن جدا کرده و در نقطه مطمئنی فرود آورد.
۴ دقیقه و ۵۸ ثانیه بعد از پرتاب، طبقه دوم موشک از طبقه سوم جدا می‌شوند. ۵ دقیقه بعد، ناو کیهانی در مدار قرار گرفته است و به این ترتیب ماموریت طبقه سوم موشک نیز به پایان می رسد. به دنبال قرار گرفتن ناو سایوز در مدار زمین آنتن و باتری‌های خورشیدی سفینه باز می‌شوند. پس از این، اداره امور به عهده مرکز هدایت پرواز روسیه گذاشته می‌شود.
در طول سه دور اول پرواز، وضع و قابلیت کار دستگاههای سفینه و میزان بهره دهی بخش‌های مختلف آن بررسی می‌شود. کیهان‌نوردان پس از استقرار در مدار، کلاه ایمنی لباس فضایی را که در زمان به مدار رساندن سفینه بر تن داشتند، بر می‌دارند.
در جریان دورهای چهارم و پنجم، نخستین مانورها برای انتقال سفینه به مدار بلندتر به عمل می‌آید. سفینه ضمن حرکت در این مدار، به تدریج ارتفاع خود نسبت به زمین را افزایش داده، خود را به مدار ایستگاه فضایی می‌رساند که در این زمان پیش روی آن قرار دارد.
در گذشته بین یک تا دو روز را صرف هماهنگ‌سازی مدار سفینه و ایستگاه فضایی می‌کردند اما مدتی است که این زمان به شدت کاهش یافته و سفینه‌های سایوز ظرف ۶ ساعت خود را به ایستگاه فضایی می‌رسانند. در هر صورت ملاقات و اتصال سفینه با ایستگاه فضایی طی سه مانور صورت می‌گیرد. مانور سوم امکان می‌دهد سفینه تا فاصله‌ای به ایستگاه نزدیک شود که «زمان اتصال نهایی» نام دارد. از این مرحله به بعد- در حالت عادی – کار به شکل کاملاً خودکار انجام می‌شود. در این زمان، فاصله سفینه سایوز با ایستگاه فضایی تقریباً ۵۰ متر است و هر دو ناو با سرعتی در حدود ۳۰ هزار کیلومتر در ساعت حرکت می‌کنند.
بعد از بررسی وضع دستگاههای داخلی سفینه و ایستگاه، سرنشینان به دستور مرکز هدایت پرواز، مراحل ن*زد*یک*ی و اتصال خودکار را به کار می‌اندازند. بعد از بررسی وضع دستگاههای داخلی سفینه و ایستگاه، سرنشینان سفینه بر حسب دستور واصله از زمین، دستگاه مخصوص ملاقات و تماس خودکار را روشن می‌کنند:
تماس و اتصال سفینه با ایستگاه مداری با نظارت رادیویی ایستگاه‌های مراقبت که در قلمروی روسیه واقع هستند انجام می‌پذیرد. جریان کار، هم توسط سرنشینان و هم توسط کارشناسان مرکز هدایت پرواز بررسی می‌شود.
بعد از اتصال، در صورت عایق بندی و کامل بودن اتصال دو ناو، دستور باز کردن دریچه بین آنها داده می‌شود. فضانوردان با باز کردن دریچه به داخل ایستگاه مداری پا می‌گذارند، مدت اقامت کیهان نوردان در ایستگاه مداری بستگی به برنامه‌های علمی و فنی پیش‌بینی شده دارد
ایسنا نوشت: چین موفق به پرتاب دو ماهواره ناوبری برای گسترش "سامانه ناوبری بیدو"(BDS) به پوشش جهانی شده است.
سامانه ناوبری بیدو یا سامانه ماهواره‌ای ناوبری بیدو(قطب نما) پروژه‌ای چینی برای توسعه سامانه ناوبری ماهواره‌ای مستقل است. اولین سامانه بیدو که بطور رسمی سامانه آزمایشی ماهواره‌ای ناوبری بیدو یا بیدو-۱ خوانده می‌شود، شامل سه ماهواره با پوشش و کاربردهای محدود است. این سامانه از سال ۲۰۰۰، خدمات ناوبری را عمدتا برای مشتریان در چین و مناطق همسایه آن، آغاز کرد. نسل دوم این سامانه که به نام قطب نما یا بیدو-۲ شناخته شده است، یک سامانه ماهواره‌ای ناوبری جهانی شامل ۳۵ ماهواره بود. این سامانه در چین در دسامبر ۲۰۱۱ با ۱۰ ماهواره شروع به کار کرد و برنامه‌ریزی شده است تا سال ۲۰۱۲ به منطقه آسیا-اقیانوسیه و تا سال ۲۰۲۰ به کل زمین خدمات ارائه کند.
پرتاب اخیر سی وسومین پرتاب این کشور و و نهمین پرتاب در پروژه بیدو است. این دو ماهواره چینی که سوار بر موشک "لانگ مارچ"(Long March) پرتاب شده بودند، پس از گذشت چهار ساعت در "مدار میانی زمین"(MEO) قرار گرفتند. مدار میانی زمین منطقه‌ای از فضای دور زمین است که بالای مدار نزدیک زمین و پایین مدار زمین‌ثابت قرار دارد. ماهواره ها از مرکز پرتاب ماهواره "Xichang" استان سیچوان، پرتاب شدند. اندازه ماهواره‌های مذکور کوچک‌تر از یک ماشین و در ابعاد ۲.۲۵ در ۱.۲۲ و ارتفاع ۱ متر هستند.
سامانه ناوبری بیدو یا سامانه ماهواره‌ای ناوبری بیدو(قطب نما) پروژه‌ای چینی برای توسعه سامانه ناوبری ماهواره‌ای مستقل است. سامانه ماهواره‌ای ناوبری جهانی سیستم‌هایی هستند که به گیرنده‌های کوچک اجازه می‌دهند تا موقعیت خود را(طول، عرض و ارتفاع جغرافیایی) با خطای چند متری مشخص کنند. این قابلیت از طریق انتقال امواج رادیویی بین دستگاه و ماهواره صورت می‌گیرد. ایستگاه‌های ثابت زمینی می‌توانند برای محاسبه بسیار دقیق زمان برای آزمایش‌های علمی استفاده شوند.
Xiejun، طراح اصلی ماهواره بیدو در گفتگو با اسکای نیوز گفت: سیستم ناوبری بیدو برای آینده هوا فضا چین بسیار مهم است. توسعه موفقیت آمیز سیستم بیدو نشان دهنده توسعه مهم صنعت هوافضا چین است.
ایسنا نوشت: ناسا برای اینکه از روسیه عقب نماند، در نظر دارد سفرهای فضایی را به گردشگران فضایی بفروشد، البته فعلا فقط در حد یک پیشنهاد است، اما بخشی از تلاش این سازمان برای خصوصی‌سازی فضایی است.
افزایش تلاش‌ها برای خصوصی‌سازی فضایی در عصر مدیریت "جیم برایدنستاین" بر آژانس فضایی آمریکا (ناسا) به وضوح دید می‌شود. واشنگتن پست اشاره کرد که این آژانس ارائه صندلی‌های سفینه‌های فضایی به گردشگران خصوصی را برای سفر به ایستگاه فضایی بین‌المللی در دستور کار قرار داده است تا از روسیه عقب نماند. این ایده فعلا فقط یک پیشنهاد است و باید شورای مشورتی ناسا آن را تصویب کند، اما در حال حاضر حمایت کمیته فرعی شورا را دارد.
این ایده به عنوان بخشی از مجموعه گسترده‌ای از پیشنهادات است که می‌تواند دسترسی شرکت‌های خصوصی را در عملیات‌های ناسا گسترش دهد. این دسترسی‌ها شامل اجازه دادن به فضانوردان برای فعالیت‌های تجاری شخصی در ایستگاه فضایی بین‌المللی(ISS)، باز کردن درب ایستگاه فضایی به روی گردشگران و حتی اجازه به شرکت‌های خصوصی برای نامگذاری فضاپیماها می‌شود. ناسا احتمالا این کار را برای رقابت با سازمان فضایی روسیه و شرکت‌های خصوصی نظیر "بلو اوریجین" و "ویرجین گلکتیک" انجام می‌دهد.
