می‌نویسم برایت شعرها، می‌چکی روی واژه‌ها
تو همان اشک‌های پنهان خلوت پُر درد منیآبادی قلب من بعد از تو یک ویرانه گشت
اویی که جایش گذاشتی، با غمت یک شبه دیوانه گشتهنوز بر دیوارهای آوار قلبم می‌بینم سایه‌ات را
افسوس که باختم به گیسوان رقیب، شانه‌ات را!لیلی دلم سال‌هاست قلبش گشته سرای دیگری
مجنونی در من اما هنوز هم از غمش آواره است
پ.ن: در این بیت، کلمه مجنون استعاره از قلب عاشق است.بعد تو چشمانم که نه قلبم، همه‌ی عمر گریست
در گورستان دلم آرزوی وصالت، گشت آخرین مزار!گله‌‌هایم ز تو به عظمت اقیانوس است ولی
آفتاب یک نگاهت تسلیم خشکسالی می‌کند موج‌ها را!کاش رخصت می‌دادی تا همسایه‌ی قلبت باشم
پناهت بمانم و تسکین و دوای دردت باشمبرای قصه عشقی که آخر به وصال نرسید
دل من می‌گرید تا ابد در دو جهانبعد از تو کُشت این فکر آخر مرا
که بعد از من لیلی قلبت چه کسی خواهد شد؟به خدا که دل من تا عمق خویش می‌سوزد
هرگاه که تو او را «عشقم» خطابش می‌کنی...
