تماس که قطع شد خودش را مجبور نکرد تا جوابی به پناه بدهد. همیشه نمی‌گذاشت موقع خداحافظی از آن تعارفات مسخره را بیان کند. خب این خوب بود ولی گاهی حرفی باقی می‌ماند که مجبور میشد دوباره از اول تماس بگیرد.
از روی زمین بلند شد؛ صدای مادر و پدرش نسبتا آرام‌تر شده بود اما گلایه‌های پدرش، خب هرگز قرار نبود او سریع آرام بگیرد. غمگین و بی‌حوصله به سمت کمد دیواری رفت و مشغول پوشیدن لباس‌هایش شد. یک مانتوی سبز کت مانند تا بالای زانو همراه با شال مشکی برداشت. شلوار دم پای مشکی را هم که پوشید به سمت چوب لباسی پشت در اتاقش قدم برداشت. کیف دستی مشکی سفیدش را بر شانه انداخت و نفس عمیقی کشید. آرایشی چیزی نیاز نداشت، در واقع اعتقادی به این مسخره‌بازی‌ها نداشت. در را گشود و سعی کرد بدون توجه به مادر و پدر تازه آرام گرفته‌اش، به سمت در خانه برود. همیش حسرت داشتن یک حیاط و داشتن حیوان خانگی بر دلش مانده بود. آن ساختمان ده طبقه در پایین شهر واقعا چیزی نبود که هرکسی بخواهد در آن زندگی کند.
در را که گشود؛ صدای مادرش آرام به گوش رسید:
- مواظب خودت باش.
نیلرام سرش را چرخاند و با آن چشم‌های بی‌روح به مادر گریان‌اش نگاه کرد. مردمک‌های سیاهش می‌لرزیدند اما او عسل نگاهش را از مادر غمیگن و دردکشیده گرفت. پدرش روی مبل نشسته بود اما زره‌ای برایش اهمیت نداشت او کجا می‌رود گاهی فکر می‌کرد اگر خبر مرگش را به او بدهند همین‌طور خنثی می‌ماند. کفش اسپرت سفیدش را پوشید و زمزمه کرد:
- برات مهمه؟
مادرش سکوت کرد و پاسخی نداد البته که نیلرام هم منتظر نشد تا پاسخی بشنود. شالش را درست کرد و از پله‌ها پایین رفت. گاهی دیگر حوصله‌ی آسانسور را هم ندارد. ترجیح می‌دهد پله‌ها را تپ‌تپ کنان پایین رود تا آنکه دقایقی بیشتر جلوی مادرش صبر کند و آن نگاه مضخرف مغمومش را تحمل کند. او معتقد بود اگر مادرش از این وضعیت ناراضی است تا حالا دیگر طلاق می‌گرفت. اما انگار این‌طور نیست.
صدای بوق‌های ممتد خبر رسیدن پناه را داد. سریع‌تر از پله‌ها پایین رفت و نفس زنان در ساختمان شماره دوازده را باز کرد. در مشکی رنگ سنیگن را آرام بست و با رویی خسته به پناه لبخند زد. او واقعا پناه قلب بی‌پناهش بود. بر روی صندلی شاگرد نشست و کولر را به سمت خودش تنظیم کرد.
پناه دنده را جابه‌جا کرد و ماشین به حرکت در آمد. همان‌طور که می‌رفت تا آرزو را بردارد، دوست دیگرشان را، پرسید:
- خب باز دعوا سر چی بود؟
نیلرام پوزخند زد و خسته سرش را به صندلی تکیه داد. چشم‌هایش را بست و ل*ب زد:
- مثل همیشه، این‌بار یکم رک‌تر بود. بخاطر حجابش گیر داد.
پناه سر تاسفی تکان داد و همان‌طور که سرعت را بیشتر می‌کرد و دنده را به سه تغییر می‌داد، به حرف آمد:
- چی بگم؛ درسته که معتقدم هرکسی اعتقاد خودش رو داره، اما مادرت دیگه خیلی داره جلوی این مرد کوتاه میاد. خب اگر موضوع اینه و نمی‌خواد طلاق بگیره که حجاب رو بذاره کنار اگر هم براش مهمه که طلاق بگیره بره دنبال زندگیش.
نیلرام پوزخند زد، وقتی به این حرف فکر می‌کرد خنده‌اش می‌گرفت دست خودش نبود. مادرش حتی به آن حرفهای نامناسب جواب نمی‌داد تا مبادا کسی صدای دعوایشان را بفهمد، آن‌وقت پناه چه می‌گفت؟ طلاق؟ بی‌حجابی؟ برایش یک شوخی محض بود.
با رسیدن به خیابان بعدی که همان ن*زد*یک*ی بود؛ آرزو شاداب سوار ماشین شد و پر انرژی به میان دو صندلی جلو خزید. با ذوق گفت:
- پناه خبرهای جدید رو شنیدی؟ تئوری جهان‌های موازی همین ده دقیقه پیش تایید شده! قراره چند تا محقق شروع به آزمایش کردنش بکنن! وای خدا باورتون میشه؟ زمانی این تئوری فقط توهم آدم‌های اسکیزوفرنی بود. الان به اثبات رسیده واقعا علم داره به کجا میره؟!
نیلرام و پناه هر دو با اتمام حرفش، ساکت به جلو خیره ماندند. پناه ماشین را به حرکت در آورد و نیلرام گفت:
- میشه تمومش کنی؟ این توهماتت در مورد تخیل و جهان‌های فانتزی و موازی رو میگم. دارم کم‌کم نگرانت میشم آرزو.
پناه سرش را به نشانه موافقت تکان داد، دنده را به چهار تغییر داد و جدی گفت:
- در واقع از بس
رمان تخیلی و فانتزی خونده این‌طوری شده. اوه اون سریال های فانتزی و چرت و پرت و دیگه نگم. فکر کنم تاثیر بیشتری داشتن. آه دوست عزیزم قبلا دیوونه بودی الان متوهم هم شدی!
نیلرام قهقه‌ای زد، سریع به پناه نگاه کرد و گفت:
- می‌دونی؟ یهو فردا میاد میگه دستم رو می‌بینید؟ پوف! الان دیگه نمی بینید این جادوهه باورتون میشه؟
اَدا در آوردن نیلرام باعث شد پناه و آرزو هر دو به خنده بی‌افتند. خوشبختانه آرزو دختر با جنبه‌ای بود و با این تمسخرها ناراحت نمیشد. پس خون‌سرد به پشتی صندلی تکیه داد و مفتخر گفت:
- امیدوارم اون روز برسه، وای چقدر خوب میشه اگر جادو واقعی باشه. می‌دونین این تئوری هم در حال بررسیه ولی از اون‌جایی که هر دو تون مشتاق به نظر نمی‌رسین، نمیگم.
نیلرام و پناه هر دو نفس آسوده‌ای کشیدند و بابت لطف آرزو، از وی تشکر کردند.
