به نکته‌ی خوبی اشاره کردی که البته می‌خواستم در طول پارت‌های بعدی، از همین اشاره‌های غیر مستقیم بهش کنم اما چون پرسیدی، توضیح میدم. خب این فلش‌بک مربوط میشه به دوران هفت سالگی دومینیکا که هنوز توی یتیم‌خونه بوده و هیچ ذهنیت مستقلی از شرایط شغلی آینده‌اش یا موقعیت‌هایی که توشون قرار می‌گیره، نداشته. مسلما دومینیکای هفت ساله دنیای اطرافش رو خیلی رویاگونه‌تر یا بهتره بگم سفیدتر از ورژن سی سالگیش می‌بینه. توی این محدوده‌ی زمانی دستش به خون آلوده نیست و خیلی از مسئولیت‌ها رو نداره؛ صرفا یه بچه‌ی تک و تنهاست که مجبوره به خاطر شرایطش تهاجمی‌تر از همیشه رفتار بکنه؛ البته نه به اندازه‌ی یه قاتل! از طرفی، نیکای سی ساله می‌دونه که مسیری که طی کرده فقط و فقط طبق خواسته‌ی زابکوف بوده و شاید به ز*ب*ون نیاره اما از اعماق قلبش می‌دونه که تبدیل شدن به آدمی که الآن هست، بدون وجود زابکوف امکان‌پذیر نبوده. کی دلش می‌خواد که مثل اون زندگی کنه؟ خودش هم می‌دونه که یه جا بالاخره به ته خطش می‌رسه و نمی‌تونه از دست زابکوف عصبی نباشه خصوصا این که حالا فهمیده تمام عمرش رو دروغ شنیده. درمورد خوب یا بد بودن کارکترها هم قضاوت نکن؛ تمام شخصیت‌ها طوری ساخته شدن که گاهی خوب و گاهی بد باشن؛ درست مثل یه مهره خاکستری. مثلا لاورنتی به خاطر رها کردن نیکا توی کلکته کارکتر بدی بود اما از طرفی برای این که به کالینینگراد نره، از لیست اعزام حذفش کرد؛ خب معلومه که هنوز بهش اهمیت میده و اون‌قدرها هم بد نیست. یا مثال مورد علاقه خودم، میگل! امیدوارم توضیحاتم کافی بوده باشه :)
مچکرم
اها... فهمیدم چی میگی
من اصلا میگلو ندوست
عالی بود
خب منطقیه و منم قبول دارم، هیچ‌کس از حزب باد خوشش نمیاد؛ ولی سعی میکنم توی فلش‌بک‌ها بیشتر این موضوع رو شفاف کنم و از اون‌جایی که شما مخاطب نورچشمی هستی، یه چیزایی بهت میگم.من اصلا میگلو ندوست
میدونم چی میگی ولی کلا با خاکستریا مشکل دارم، آدم یا بده یا خوبه
یه موقع مجبور میشی یه نفرو بکشی صد نفرو نجات بدی این تورو خاکستری نمیکنه
ولی کسی که هر روز به یه سازی می رقصه یه بار تو جبهه بده یه بار تو جبهه خوبه ادم جالبی برای من نیست
اتفاقا انگار دلیل دوست داشتن نیک همینه... اون از بچگی به این سمت هدایت شده و خودش هم دوست نداره
ولی میگل برام عجیب غریبه
نمیگم ادم خیلی بدیه، داره برای هدف خاصی میجنگه ولی خب... هدفش ارزش گرفتن این همه جون رو داره؟
)
نه قبلا اشاره نکرده بودم. بیشتر ازش یاد کردم که نشون بدم هیچ‌کدوم از این بچه‌ها از اولش غیرعادی یا آنرمال نبودن؛ رویاها و استعدادهای خودشون رو داشتن که حالا فراموش شده. یکی نقاشی، یکی فوتبال، یکی بازیگری و...
قرربونت برم
چرا دیگه از میگل متنفر نیستماین دوتا کارکتر تقریبا زندگی یکسانی از نظر اجبار و تحمیل عقیده داشتن اما فرق‌های زیادی هم وجود داره. بهتره یه بررسی کوچولو داشته باشیم:
نیکا کسی هستش که درمورد هویت خودش ثبات نداره و مدام پیرو مسیری بوده که دیگران براش مشخص کردن. این که همیشه دنبال راز مرگ خانوادشه ( که الآنم فهمیده قلابی بودن ) فقط به این دلیل بود که نمی‌خواست باور کنه؛ به هرحال یه احساسات ناخودآگاهی همیشه هستن این وسط که نذارن یه آدم کاملا مطیع باشه. یه جورایی از خجالت کشیدن درمورد مسئله‌ی خیانت پدرش خسته شده و در اصل نمی‌تونه خودش رو متعلق به اون خانواده بدونه؛ پس نیکا یه بادکنک بدون نخه! هیچی از وقایع نمی‌دونه و نمی‌تونه ظلمی که بهش شده رو به یاد بیاره. پس بیشتر از این که عصبانی باشه، سردرگمه.
حالا میگل کیه؟ یه آدمی که دوران خوبی رو با خانواده، مخصوصا پدرش داشته. این یکی از بچگی توی یه خانواده با اصل و نسب بزرگ شده و اتفاقا همه‌چیز هم یادشه. می‌دونه که می‌تونسته توی مسیر رویاهای خودش قدم برداره اما این شانس رو ازش گرفتن. از نظر نتیجه هیچ فرقی با زندگی نیکا نداره ( البته خودش این مسیر رو انتخاب کرده ) اما برخلاف اون، می‌دونه دقیقا چه بلایی سرش اومده و بخاطر همین هم پر از نفرت، کینه و عصبانیته، هرچند که توی ظاهر نشون نمیده. چنین کسی هیچ‌وقت نمی‌تونه مطلقا خوب یا مطلقا بد باشه، چرا؟ چون پشت نقاب یه میگل سی ساله که شاید ذات خوبی داره، یه پسر بچه‌ی پر از عقده نشسته که از عالم و آدم متنفره و فقط به محکم کردن جای پای خودش فکر می‌کنه. کلا همه رو ع*و*ضی و ظالم می‌دونه چون از طرف خودی ضربه خورده ( زمانی که پدرش مرد، مادرش ترکشون کرده بود ) گاهی خوب و مثبته چون قلباً دلش نمی‌خواد آدم بدی باشه اما سریع به خودش تلنگر می‌زنه که نه! حق نداری خوب باشی، مگه بقیه خوب بودن؟ همه گناهکارن! به این میگن درگیری روحی و قطعا میگل رو طوری نوشتم که مشخصه تعادل نداره! از طرفی چندین بار اشاره کردم که از نظر دومینیکا، اون یه آدم خائنه چون به هیچ ارگان و سازمانی وفادار نیست و فقط به نفع خودش زندگی می‌کنه. می‌خواستم پیش‌زمینه بسازم که همین مشکل روانی رو توجیه کنم.
( توضیحات زیاد شد
وای باورم نمیشه دلم داره براش میسوزه
