همه چی خوب بود
ولی دروغ بود...
ولی دروغ بود...
دلتنگی‌ها و عاشقانه‌ها✏
- نویسنده موضوع Aseman♡
- تاریخ شروع
- پاسخ‌ها 21
- بازدیدها 961
- Tagged users هیچ
ساعت تک رمان
بغض دارم، درون شعر خودم
این غزل هم مرا نمی‌فهمد
می‌روی، می‌رسم به آخر خط
گریه‌ام را خدا نمی‌فهمد
.
عكس‌ها را دوباره می‌چینیم
از خودم انتقام می‌گیرم
این نفسهای رو به آخر را
یك‌نفر آشنا نمی‌فهمد
.
بعد یك عمر در به در بودن
با خیال تو تن به تن بودن
به خودم مرگ را بدهكارم
زندگی درد را نمی‌فهمد
مثل تاریخِ ارگ ویرانم
از صدای بَمم نمی‌فهمی؟
حس تلخ فرو نشستن را
لرزشِ سخت شانه می‌فهمد
□
رفته‌ای سال‌ها و من شده‌ام
شاعر روزهای بعد از تو
بغض دارم درون شعر خودم
این غزل هم مرا نمی‌فهمد
این غزل هم مرا نمی‌فهمد
می‌روی، می‌رسم به آخر خط
گریه‌ام را خدا نمی‌فهمد
.
عكس‌ها را دوباره می‌چینیم
از خودم انتقام می‌گیرم
این نفسهای رو به آخر را
یك‌نفر آشنا نمی‌فهمد
.
بعد یك عمر در به در بودن
با خیال تو تن به تن بودن
به خودم مرگ را بدهكارم
زندگی درد را نمی‌فهمد
مثل تاریخِ ارگ ویرانم
از صدای بَمم نمی‌فهمی؟
حس تلخ فرو نشستن را
لرزشِ سخت شانه می‌فهمد
□
رفته‌ای سال‌ها و من شده‌ام
شاعر روزهای بعد از تو
بغض دارم درون شعر خودم
این غزل هم مرا نمی‌فهمد
هرشب تو رویای خودم
آغوشتو تن میکنم
آینده ی این خونه رو
با شمع روشن میکنم...?
آغوشتو تن میکنم
آینده ی این خونه رو
با شمع روشن میکنم...?
عصر غم انگیز توام
حوصله کن ابر مرا...?
حوصله کن ابر مرا...?
هزار تا حرفِ قشنگ بلدم بزنم كه دست يه نفرو از باتلاق بگيره بكشه بيرون اما خودم تو همون باتلاق در حال غرق شدنم.
هزار راه بلدم كه حال كسي رو خوب كنه اما حال ِ خودم انگار سر جاش نيست. انگار تو هر جمعي ميتونم با همه بجوشم اما تنهاي تنهاي تنها باشم.
انگار غريق نجاتي م كه تو دريا غرق ميشه. اينا ترسناكه. اينا زورم نرسيدنه.
مشكل من دنيا و اتفاقات مزخرفش نيستن، مشكل من خودمم كه زورم به خودم نميرسه.
اعتمادي كه از خودم به بقيه نشون دادم، خودم به خودم ندارم.
انگار همه جوابا رو بلدم اما همه رو غلط مينويسم.
انگار كه آدرس درست رو ميدونم اما از كوچه اشتباه ميرم. به بن بست ميرم. ميرم كه ته خيابون گريه م بگيره، شاكي باشم.
انگار همه چشمه ها براي خودم خشكيده و راهي براي رفع اين تشنگي نميشناسم.
انگار اتفاق ِ خوبي ميتونم باشم، اما نه براي خودم، نه براي زندگي خودم.
هزار راه بلدم كه حال كسي رو خوب كنه اما حال ِ خودم انگار سر جاش نيست. انگار تو هر جمعي ميتونم با همه بجوشم اما تنهاي تنهاي تنها باشم.
انگار غريق نجاتي م كه تو دريا غرق ميشه. اينا ترسناكه. اينا زورم نرسيدنه.
مشكل من دنيا و اتفاقات مزخرفش نيستن، مشكل من خودمم كه زورم به خودم نميرسه.
اعتمادي كه از خودم به بقيه نشون دادم، خودم به خودم ندارم.
انگار همه جوابا رو بلدم اما همه رو غلط مينويسم.
انگار كه آدرس درست رو ميدونم اما از كوچه اشتباه ميرم. به بن بست ميرم. ميرم كه ته خيابون گريه م بگيره، شاكي باشم.
انگار همه چشمه ها براي خودم خشكيده و راهي براي رفع اين تشنگي نميشناسم.
انگار اتفاق ِ خوبي ميتونم باشم، اما نه براي خودم، نه براي زندگي خودم.
به قول شاعر...
از همه دور میشوم...
نقطه ی کور میشوم...
زنده به گور میشوم...
از همه دور میشوم...
نقطه ی کور میشوم...
زنده به گور میشوم...
برایم از ر*اب*طه ای میگفت که
بین دو آدمَش فاصله بود،
از ر*اب*طه ای که برای دیدنَش،
برای به آ*غ*و*ش کشیدنش
ماه ها،
سال ها حتی صبر میکنی،
میگفت،
آدم هایی مثلِ ما،
همه ی جوهر احساسمان را میریزیم توی انگشتانمان،
و تایپ میکنیم و تایپ،
مینویسیم و هر چه قرار است خرج هم کنیم
میشود پشتِ همین صفحه های لعنتیِ مصنوعی؛
ما
دلتنگ میشویم هر روز،
برای آ*غ*و*ش های نکشیده،
برای دست های نگرفته،
برای گونه های نبوسیده،
دلتنگ که میشویم
آغوشمان را توی این همه فاصله برای هم باز میکنیم و،
لمسِ دستانمان خلاصه میشود توی کلمات؛
شب را حسرت میخوریم برای چشم هایی که
باید خرجِ نگاهِ به هم میشد و،
برای این فاصله ی لعنتی،
مجبوریم به تماشای تصویرِ هم!
حسرت میخوریم هر روز را که جای نشستن توی کافه های شهر و خندیدنِ کنار هم،
برای این دوریِ منحوس،
مجبوریم به تحملِ تصورِ خیالیِ حضور هم؛
محکومیم به ساختنِ با قلبی که
ساعت ها دور از جسممان
درگیرِ احساسِ قشنگِ کسی شده؛
نمیبینیم و میبینیم،
نمیبوسیم و میبوسیم،
به آ*غ*و*ش نمیکشیم و توی آ*غ*و*ش همیم،
و به همین تلخی و شیرینی،
سال هاست که به امید دیدنِ هم،
به امیدِ دیدنِ دوباره ی هم،
تقویمِ زندگی را ورق میزنیم!
ما
هر چه باشیم اما
"صبورِ صبورِ صبوریم!"
بین دو آدمَش فاصله بود،
از ر*اب*طه ای که برای دیدنَش،
برای به آ*غ*و*ش کشیدنش
ماه ها،
سال ها حتی صبر میکنی،
میگفت،
آدم هایی مثلِ ما،
همه ی جوهر احساسمان را میریزیم توی انگشتانمان،
و تایپ میکنیم و تایپ،
مینویسیم و هر چه قرار است خرج هم کنیم
میشود پشتِ همین صفحه های لعنتیِ مصنوعی؛
ما
دلتنگ میشویم هر روز،
برای آ*غ*و*ش های نکشیده،
برای دست های نگرفته،
برای گونه های نبوسیده،
دلتنگ که میشویم
آغوشمان را توی این همه فاصله برای هم باز میکنیم و،
لمسِ دستانمان خلاصه میشود توی کلمات؛
شب را حسرت میخوریم برای چشم هایی که
باید خرجِ نگاهِ به هم میشد و،
برای این فاصله ی لعنتی،
مجبوریم به تماشای تصویرِ هم!
حسرت میخوریم هر روز را که جای نشستن توی کافه های شهر و خندیدنِ کنار هم،
برای این دوریِ منحوس،
مجبوریم به تحملِ تصورِ خیالیِ حضور هم؛
محکومیم به ساختنِ با قلبی که
ساعت ها دور از جسممان
درگیرِ احساسِ قشنگِ کسی شده؛
نمیبینیم و میبینیم،
نمیبوسیم و میبوسیم،
به آ*غ*و*ش نمیکشیم و توی آ*غ*و*ش همیم،
و به همین تلخی و شیرینی،
سال هاست که به امید دیدنِ هم،
به امیدِ دیدنِ دوباره ی هم،
تقویمِ زندگی را ورق میزنیم!
ما
هر چه باشیم اما
"صبورِ صبورِ صبوریم!"
تو را گریه کردم درون خودم
تو را گریه کردم درون سکوت
به عمر سیاهی که بی‌تو گذشت
تو را گریه کردم زمان سقوط
نه راهی به آ*غ*و*ش تو باز شد
نه با سرنوشت خودم ساختم
جهنم در آ*غ*و*ش من قد کشید
همان روز اول تو را باختم
برای منِ تا ابد نا امید
به جز چشم‌هایت پناهی نبود
تو را گریه کردم که وقت وداع
به جز شانه‌ات تکیه‌گاهی نبود
تنم آرزوهای سر خورده از
جنونی که بعد از تو پایان گرفت
خدا از تماشای من گریه کرد
زمین خورده بودم که باران گرفت
زمان سرنوشت مرا سر برید
که سهم من از زندگی درد شد
غمت توی رگ‌های من رخنه کرد
که نشکفته تا ریشه‌ام زرد شد
کویرم، پر از آرزوی محال
پر از هق‌هق وُ غصه وُ بغض و درد
تو را سرنوشتی که از من گرفت
مرا گریه‌هایی که خالی نکرد
تو را گریه کردم درون سکوت
به عمر سیاهی که بی‌تو گذشت
تو را گریه کردم زمان سقوط
نه راهی به آ*غ*و*ش تو باز شد
نه با سرنوشت خودم ساختم
جهنم در آ*غ*و*ش من قد کشید
همان روز اول تو را باختم
برای منِ تا ابد نا امید
به جز چشم‌هایت پناهی نبود
تو را گریه کردم که وقت وداع
به جز شانه‌ات تکیه‌گاهی نبود
تنم آرزوهای سر خورده از
جنونی که بعد از تو پایان گرفت
خدا از تماشای من گریه کرد
زمین خورده بودم که باران گرفت
زمان سرنوشت مرا سر برید
که سهم من از زندگی درد شد
غمت توی رگ‌های من رخنه کرد
که نشکفته تا ریشه‌ام زرد شد
کویرم، پر از آرزوی محال
پر از هق‌هق وُ غصه وُ بغض و درد
تو را سرنوشتی که از من گرفت
مرا گریه‌هایی که خالی نکرد
یه بغضی نشسته تو عمق گلوم
که داره منو ریشه کن می‌کنه
یکی جای من در کنار توئه
داره آرزوهامو تَن می‌کنه...
که داره منو ریشه کن می‌کنه
یکی جای من در کنار توئه
داره آرزوهامو تَن می‌کنه...
روی تختم نشسته‌ام باید،
اين نفسهای آخرم باشد
وقتی از دست می‌روم شاید
نامه ای لای دفترم باشد
ناخوشم، مثل شعرهای خودم
تلخم از بغضهای تكراری
خاطراتی كه روز و شب شده‌اند
قرص هايی برای بيداری
تو كه گرمی به زندگی خودت
گريه های مرا نمی‌فهمی
به حضورت هنوز معتادم
تو ولی بی‌بهانه بی‌رحمی
من كه يک عمر در خودم بودم
سينه‌ام را به عشق آلودی
رفتنت رفته رفته پيرم كرد
كاش از اول نيامده بودی
فكر كن! پشت هم دعا بكنی
تا سرت روی شانه‌اش باشد
می‌رود تا تمام خاطره‌ات
دو سه خط، عاشقانه‌اش باشد
فكر كن! آخرين نفس‌هايت
زير باران شبی رقم بخورد
عشق يعنی كه رفته باشد و بعد
حالت از زندگی به‌هم بخورد
فكر كن! در شلوغی تهران
عصر پاييز در به در باشی
شهر را با خودت قدم بزنی
غرقِ رويای يک نفر باشی
می‌نويسم، اگرچه چشمانم
تا ابد از نگاه تو م*ست‌اند
تو برو تا هميشه راحت باش
خاطراتت مراقبم هستند
اين نفسهای آخرم باشد
وقتی از دست می‌روم شاید
نامه ای لای دفترم باشد
ناخوشم، مثل شعرهای خودم
تلخم از بغضهای تكراری
خاطراتی كه روز و شب شده‌اند
قرص هايی برای بيداری
تو كه گرمی به زندگی خودت
گريه های مرا نمی‌فهمی
به حضورت هنوز معتادم
تو ولی بی‌بهانه بی‌رحمی
من كه يک عمر در خودم بودم
سينه‌ام را به عشق آلودی
رفتنت رفته رفته پيرم كرد
كاش از اول نيامده بودی
فكر كن! پشت هم دعا بكنی
تا سرت روی شانه‌اش باشد
می‌رود تا تمام خاطره‌ات
دو سه خط، عاشقانه‌اش باشد
فكر كن! آخرين نفس‌هايت
زير باران شبی رقم بخورد
عشق يعنی كه رفته باشد و بعد
حالت از زندگی به‌هم بخورد
فكر كن! در شلوغی تهران
عصر پاييز در به در باشی
شهر را با خودت قدم بزنی
غرقِ رويای يک نفر باشی
می‌نويسم، اگرچه چشمانم
تا ابد از نگاه تو م*ست‌اند
تو برو تا هميشه راحت باش
خاطراتت مراقبم هستند
موضوعات مشابه
