- تاریخ ثبت‌نام
- 2020-03-14
- نوشته‌ها
- 96
- لایک‌ها
- 223
- امتیازها
- 33
- سن
- 25
- محل سکونت
- ||عمق تخیلات||
- کیف پول من
- 100
- Points
- 0
رُمان گیرشمن باستان شناس فرانسوی اعتقاد دارد که اشیاء موجود در این گنجینه مربوط به معبد بوده و زمانی مردم آنها را به آن محل و خدای مربوط به آن اهدا کرده اند. زیرا پلاک های کوچک به دست آمده از آن، دارای نقش هایی است که بیانگر نوعی مراسم زردشتی هستند. تأثیر هنر تمدن سیلک، اورارتو و حتی لرستان در هنر مربوط به گنجینۀ جیحون به چشم می خورد.
تپۀ باباجانی در مرکز لرستان مربوط به دورۀ سکونت مادها در آن ناحیه است. از سه کاخ مستحکمی که در باباجانی یافت شده اند، آخرین و محفوظ مانده ترین شان متعلق به نیمۀ دوم سدۀ هشتم پیش از میلاد است. در قسمت شرق دژ در باباجانی، تالاری با شکل نامنظم هندسی قرار داشته، که به سبب وجود اندودی از گچ قرمز و سفید بر سطح دیوارهایش، به آن «اتاق رنگین» نام داده اند. دو محوطۀ تاریخی مهم تپۀ نوشیجان و گودین تپه مربوط به تمدن ماد هستند. آثارنوشیجان مربوط به سدۀ هشتم تا نیمۀ اول سدۀ ششم پیش از میلاد است وشامل آتشگاه، تالارستون دار یا آپادانای چهار معبره، قلعۀ نظامی، معبد مرکزی، اتاقها و انبارها و ... می باشد.
در سال 800 پیش از میلاد، یکی از شاهان ماد در گودین تپه کاخ حصاردار و دژ مانندی درست کرد، که تالار اصلی بنا دارای شش معبر (دالان) است و سقف آن بر پنج ردیف ستون قرار دارد، که هر ردیف نیز دارای 6 ستون می باشد. با استفاده از این ستونها، دو راهرو و یک محل برای زندان یا انبار آذوقه ایجاد شده است و هر یک از این راهروها دارای سه معبر است. در نوشی جان و گودین تپه، نمای بناها با برجستگیهای موجود در فواصل منظم هماهنگی پیدا کرده است. تالار شش معبرۀ گودین تپه در مسیر توسعه تالارسازی اولین گام به شمار می آید و شاید الگوی کاخ هخامنشی پاسارگاد باشد.
تپۀ «سه گابی» در فاصلۀ سه کیلومتری تپۀ گودین قرار دارد و آقای دکتر لوییس لوین معاون دکتر یانگ طی کاوش های علمی که در آن انجام داد،اشیایی مربوط به هزارۀ سوم پیش از میلاد و همزمان با تپۀ گودین را در محل به دست آورد.
از دورۀ مادها دخمه هایی دردل صخره ها بر جای مانده،که به «آرامگاه های مادی» مشهور شده اند. مهمترین این گور دخمه ها عبارتند از : دخمۀ فخریگا یا فخریکا در ن*زد*یک*ی مهاباد، دخمۀ شیرین و فرهاد در ن*زد*یک*ی شهر صح*نه در کرمانشاه، دکان داود در ن*زد*یک*ی سرپل ذهاب، دخمۀ «دا و دختر» (مادر و دختر) در استان فارس، دخمۀ آخور رستم در جنوب تخت جمشید و گور دخمۀ قیزقاپان در کردستان عراق.
در اغلب مقابر صخره ای غرب ایران که پیش از دورۀ هخامنشی ساخته شده اند، ستونهای ورودی دخمه، عمق و حجم دخمه را مشخص می سازد.(مانند گور دخمه های دورۀ ماد). امّا از دورۀ هخامنشی به بعد، موضوع عمق کمتر مورد توجه است و به تزیینات و نماسازی بیشتر اهمیت داده می شود. در این نوع مقبره های صخره ای مانند آرامگاه داریوش در نقش رستم، ستونهای دو طرف ورودی دخمه، به شکل نیم ستون ب*ر*جسته ساخته شده اند.
مقایسۀ دخمه های صخره ای دورۀ ماد و هخامنشی، نشان دهندۀ ظرافت بیشتر آثار دورۀ هخامنشی نسبت به آثار زمان مادهاست. به طور کلی معماری صخره ای در ایران، در خدمت اعتقادات دینی و مذهبی بوده است.
تپۀ باباجانی در مرکز لرستان مربوط به دورۀ سکونت مادها در آن ناحیه است. از سه کاخ مستحکمی که در باباجانی یافت شده اند، آخرین و محفوظ مانده ترین شان متعلق به نیمۀ دوم سدۀ هشتم پیش از میلاد است. در قسمت شرق دژ در باباجانی، تالاری با شکل نامنظم هندسی قرار داشته، که به سبب وجود اندودی از گچ قرمز و سفید بر سطح دیوارهایش، به آن «اتاق رنگین» نام داده اند. دو محوطۀ تاریخی مهم تپۀ نوشیجان و گودین تپه مربوط به تمدن ماد هستند. آثارنوشیجان مربوط به سدۀ هشتم تا نیمۀ اول سدۀ ششم پیش از میلاد است وشامل آتشگاه، تالارستون دار یا آپادانای چهار معبره، قلعۀ نظامی، معبد مرکزی، اتاقها و انبارها و ... می باشد.
در سال 800 پیش از میلاد، یکی از شاهان ماد در گودین تپه کاخ حصاردار و دژ مانندی درست کرد، که تالار اصلی بنا دارای شش معبر (دالان) است و سقف آن بر پنج ردیف ستون قرار دارد، که هر ردیف نیز دارای 6 ستون می باشد. با استفاده از این ستونها، دو راهرو و یک محل برای زندان یا انبار آذوقه ایجاد شده است و هر یک از این راهروها دارای سه معبر است. در نوشی جان و گودین تپه، نمای بناها با برجستگیهای موجود در فواصل منظم هماهنگی پیدا کرده است. تالار شش معبرۀ گودین تپه در مسیر توسعه تالارسازی اولین گام به شمار می آید و شاید الگوی کاخ هخامنشی پاسارگاد باشد.
تپۀ «سه گابی» در فاصلۀ سه کیلومتری تپۀ گودین قرار دارد و آقای دکتر لوییس لوین معاون دکتر یانگ طی کاوش های علمی که در آن انجام داد،اشیایی مربوط به هزارۀ سوم پیش از میلاد و همزمان با تپۀ گودین را در محل به دست آورد.
از دورۀ مادها دخمه هایی دردل صخره ها بر جای مانده،که به «آرامگاه های مادی» مشهور شده اند. مهمترین این گور دخمه ها عبارتند از : دخمۀ فخریگا یا فخریکا در ن*زد*یک*ی مهاباد، دخمۀ شیرین و فرهاد در ن*زد*یک*ی شهر صح*نه در کرمانشاه، دکان داود در ن*زد*یک*ی سرپل ذهاب، دخمۀ «دا و دختر» (مادر و دختر) در استان فارس، دخمۀ آخور رستم در جنوب تخت جمشید و گور دخمۀ قیزقاپان در کردستان عراق.
در اغلب مقابر صخره ای غرب ایران که پیش از دورۀ هخامنشی ساخته شده اند، ستونهای ورودی دخمه، عمق و حجم دخمه را مشخص می سازد.(مانند گور دخمه های دورۀ ماد). امّا از دورۀ هخامنشی به بعد، موضوع عمق کمتر مورد توجه است و به تزیینات و نماسازی بیشتر اهمیت داده می شود. در این نوع مقبره های صخره ای مانند آرامگاه داریوش در نقش رستم، ستونهای دو طرف ورودی دخمه، به شکل نیم ستون ب*ر*جسته ساخته شده اند.
مقایسۀ دخمه های صخره ای دورۀ ماد و هخامنشی، نشان دهندۀ ظرافت بیشتر آثار دورۀ هخامنشی نسبت به آثار زمان مادهاست. به طور کلی معماری صخره ای در ایران، در خدمت اعتقادات دینی و مذهبی بوده است.
