صادق زیباکلام استاد دانشگاه و فعال سیاسی اصلاح‌طلب طی یادداشتی در شماره امروز جهان صنعت نوشت: نظام جمهوری اسلامی همواره در دوران انتخابات- ریاست‌جمهوری یا مجلس- سعی کرده بگوید این انتخابات نوعی رفراندوم است و مردم با مشارکت خود در حال آری گفتن به نظام هستند.
البته این تصور و برداشت به خود نظام متعلق است و دست کم خیلی از ۲۴ میلیون نفری که در سال ۹۶ به روحانی رای دادند موافق نظام نبودند، اما به این دلیل در انتخابات مشارکت کردند که شاید روحانی نسبت به رییسی انتخاب بهتری باشد.
در واقع برابر دانستن میزان مشارکت در انتخابات با میزان مشروعیت نظام نوعی دلخوشی است که نظام جمهوری اسلامی برای خود ساخته است. برای همین سعی می‌کنند خبرنگاران خارجی حاضر باشند و آنان را به جا‌هایی هدایت می‌کنند که صفی تشکیل شده است. به آمار دقیق هم کاری ندارند و با ارائه میانگین مشارکت در سطح کشور، می‌گویند همه مردم حامی نظام جمهوری اسلامی هستند و هیچ مخالفی وجود ندارد. به اعتقاد من این بار نیز سعی می‌کنند خبرنگاران بیشتری را بیاورند و در تریبون‌های حکومتی مثل صداوسیما و نمازجمعه و … با صدای بلند بگویند که مردم آمدند و نظام را قبول دارند به خصوص بعد از اعتراضات آبان ماه و اعتراضاتی که بعد از ماجرای هواپیما در دانشگاه‌ها صورت گرفت، می‌خواهند نشان دهند که مخالفی وجود ندارد و همه طرفدار نظام هستند.
نکته اینجاست که به این خبرنگاران بیش از یک هفته ویزا نمی‌دهند که فردای انتخابات بروند و دیگر فرصتی برای مصاحبه با افراد بیشتر نداشته باشند. قطعا انتخاب گزینشی رسانه‌ها و خبرنگاران نیز راه دیگری برای هدایت اخبار مربوط به انتخابات است.
توجه داشته باشید که در انتخابات سال ۹۰ اصولگرایان در تهران با ۳۰۰، ۴۰۰ هزار رای وارد مجلس شدند، اما در ۹۴ ما شاهد بودیم که سرلیست اصلاح‌طلبان ۵/۱ میلیون رای آورد. امسال هم همین اتفاق رخ می‌دهد یعنی در تهران و شهر‌های بزرگ اصولگرایان با رای اندکی راهی مجلس می‌شوند، زیرا حداکثر ۱۰، ۱۵ درصد از مردم در انتخابات شرکت می‌کنند، اما در شهرستان که انتخابات قومی و قبیله‌ای است مشارکت تا ۶۰ درصد هم می‌رسد. بر این اساس میانگین مشارکت در کشور به حدود همان ۵۰ درصدی می‌رسد که وزارت کشور بعدا اعلام می‌کند.
تاکید من بر دعوت گسترده از خبرنگاران در انتخابات مجلس یازدهم از آن جهت است که نیامدن خبرنگاران خارجی به معنی آن است که نظام کاملا شکست را پذیرفته است. اما آمدن آن‌ها ضرری ندارد، زیرا شاید یکی دو نفر خلوت بودن را منعکس کنند، اما اغلب آنان به نحوی هدایت می‌شوند که همان مطلب موردنظر جمهوری اسلامی را منعکس کنند. نکته جالب، اما این است که اگر ایران بخواهد واقعا میزان هواداران نظام را معلوم و اعلام کند، می‌تواند با یک نظرسنجی ساده هم این کار را انجام دهد.
البته این تصور و برداشت به خود نظام متعلق است و دست کم خیلی از ۲۴ میلیون نفری که در سال ۹۶ به روحانی رای دادند موافق نظام نبودند، اما به این دلیل در انتخابات مشارکت کردند که شاید روحانی نسبت به رییسی انتخاب بهتری باشد.
در واقع برابر دانستن میزان مشارکت در انتخابات با میزان مشروعیت نظام نوعی دلخوشی است که نظام جمهوری اسلامی برای خود ساخته است. برای همین سعی می‌کنند خبرنگاران خارجی حاضر باشند و آنان را به جا‌هایی هدایت می‌کنند که صفی تشکیل شده است. به آمار دقیق هم کاری ندارند و با ارائه میانگین مشارکت در سطح کشور، می‌گویند همه مردم حامی نظام جمهوری اسلامی هستند و هیچ مخالفی وجود ندارد. به اعتقاد من این بار نیز سعی می‌کنند خبرنگاران بیشتری را بیاورند و در تریبون‌های حکومتی مثل صداوسیما و نمازجمعه و … با صدای بلند بگویند که مردم آمدند و نظام را قبول دارند به خصوص بعد از اعتراضات آبان ماه و اعتراضاتی که بعد از ماجرای هواپیما در دانشگاه‌ها صورت گرفت، می‌خواهند نشان دهند که مخالفی وجود ندارد و همه طرفدار نظام هستند.
نکته اینجاست که به این خبرنگاران بیش از یک هفته ویزا نمی‌دهند که فردای انتخابات بروند و دیگر فرصتی برای مصاحبه با افراد بیشتر نداشته باشند. قطعا انتخاب گزینشی رسانه‌ها و خبرنگاران نیز راه دیگری برای هدایت اخبار مربوط به انتخابات است.
توجه داشته باشید که در انتخابات سال ۹۰ اصولگرایان در تهران با ۳۰۰، ۴۰۰ هزار رای وارد مجلس شدند، اما در ۹۴ ما شاهد بودیم که سرلیست اصلاح‌طلبان ۵/۱ میلیون رای آورد. امسال هم همین اتفاق رخ می‌دهد یعنی در تهران و شهر‌های بزرگ اصولگرایان با رای اندکی راهی مجلس می‌شوند، زیرا حداکثر ۱۰، ۱۵ درصد از مردم در انتخابات شرکت می‌کنند، اما در شهرستان که انتخابات قومی و قبیله‌ای است مشارکت تا ۶۰ درصد هم می‌رسد. بر این اساس میانگین مشارکت در کشور به حدود همان ۵۰ درصدی می‌رسد که وزارت کشور بعدا اعلام می‌کند.
تاکید من بر دعوت گسترده از خبرنگاران در انتخابات مجلس یازدهم از آن جهت است که نیامدن خبرنگاران خارجی به معنی آن است که نظام کاملا شکست را پذیرفته است. اما آمدن آن‌ها ضرری ندارد، زیرا شاید یکی دو نفر خلوت بودن را منعکس کنند، اما اغلب آنان به نحوی هدایت می‌شوند که همان مطلب موردنظر جمهوری اسلامی را منعکس کنند. نکته جالب، اما این است که اگر ایران بخواهد واقعا میزان هواداران نظام را معلوم و اعلام کند، می‌تواند با یک نظرسنجی ساده هم این کار را انجام دهد.
