گوشه‌ی مغزم نشسته بود. همین‌طور که دیواره‌های مغزم را با رنگ مشکی، به ناامیدی نگارین می‌کرد، زیر ل*ب زمزمه کرد:
- بچه بودی، نمی‌فهمیدی؛ ولی همه چیز از اول بد بود.
- بچه بودی، نمی‌فهمیدی؛ ولی همه چیز از اول بد بود.
مجموعه دلنوشته‌های سرسام | دیاناس کاربر انجمن تک رمان
- نویسنده موضوع دیاناس❀
- تاریخ شروع
- پاسخ‌ها 24
- بازدیدها 137
- Tagged users هیچ
ساعت تک رمان
اما به سختی نفس می‌کشیدم و پنجه‌های دستانم به دیوار سرد و گچیِ اتاق کشیده می‌شدند.
می‌خواستم حرف بزنم، بگویم، مغزم را خالی از زباله‌های اتمی کنم و به زبان آورم؛ اما بزرگیِ این غم، آنقدر زیاد بود که از گلویم عبور نکرد!
می‌خواستم حرف بزنم، بگویم، مغزم را خالی از زباله‌های اتمی کنم و به زبان آورم؛ اما بزرگیِ این غم، آنقدر زیاد بود که از گلویم عبور نکرد!
سرم به شکل وحشتناکی درد می‌کند. انگار که کرم‌های زنده‌ی زیر پو*ست سرم بیشتر از همیشه به نوسان و جوش و خروش افتاده‌اند. انگار که طعم کثیف و فاسد افکارم به مذاق کرم‌ها خوش نیامده است.
ذهنم خالی از هر گونه وضعیتی بود، حتی نمی‌دانستم چه چیزی را به قلمم انتقال دهم. فقط می‌دانستم مغز کهنه و دست دومم باید تهی شود از این خالی بودن!
بوی خون خاطراتی که در سر کشتم، به مغز سرم رسیده بود. در شیارهای پرپیچ و خم مغزم به امید زندگی پرسه می‌زد، غافل از این‌که چندی پیش تمامش را به قتل رساندم!
دست‌هایم را به میخ می‌کشم، چشمانم را میهمان سیاهی می‌کنم و ذهنم را می‌جوم! در این واپسین زندگی، جایی برای نشخوار اعضای بدنم نیست!
آنقدر خسته و فرسوده‌ام که دیگر حتی میلی برای صحبت با مغزم ندارم. بگذارید تمام لجن‌های نشسته‌ی درونش، همان‌جا بمانند و به جان یک‌دیگر بیفتند! در نهایت همه چیز به نابودی می‌رسد!
آخر شب بود، سنگینی غم‌های گذشته و آینده و سکوت احمقانه‌ام چنان بر دوشم گماشته شده بود که خواب از مغزم به پرواز درآورده بود!
چیزی برایش نمانده بود جز تاریکی شب‌هایش، طی کردن شبانه روز و سانت‌به‌سانت لجن‌زار مغزش، روتین بودن زندگی‌اش، لبخندهای ذره‌بینی‌اش و بی‌تفاوتی‌های عذاب دهنده‌اش!
مغزم به موسیقی احتیاج داشت و به همان میزان هم به سکوت. حتی نمی‌دانستم چه می‌خواهم. تنها غرق شده بودم در اجتماع ننگین سیاهی‌های مغزم!
موضوعات مشابه
