در زندگی زخمهایی هست که مثل خوره در انزوا روح را آهسته می‌خورد و میتراشد. این دردها را نمیشود به کسی اظهار کرد، چون عموما عادت دارند که این دردهای باور نکردنی را جزو اتفاقات و پیشامدهای نادر و عجیب بشمارند؛ و اگر کسی بگوید یا بنویسد مردم برسبیل عقاید جاری و عقاید خودشان سعی میکنند آنرا با لبخند شکاک و تمسخر آمیز تلقی بکنند؛ زیرا بشر هنوز چاره و دوائی برایش پیدا نکرده و تنها داروی آن فراموشی به توسط ش*ر*اب و خواب مصنوعی به وسیله افیون و مواد مخدره است؛ ولی افسوس که تأثیر این گونه داروها موقت است و به جای تسکین پس از مدتی بر شدت درد می افزاید. آیا روزی به اسرار این اتفاقات ماوراء طبیعی، این انعکاس سایه روح که در حالت اغماء و برزخ بین خواب و بیداری جلوه می کند کسی پی خواهد برد؟
من فقط به شرح یکی از این پیشامدها می پردازم که برای خودم اتفاق افتاده و به قدری مرا تکان داده که هرگز فراموش نخواهم کرد، و نشان شوم آن - تا زنده ام، از روز ازل تا ابد تا آنجا که خارج از فهم و ادراک بشر است. زندگی مرا زهر آلود خواهد کرد زهر آلود نوشتم ولی میخواستم بگویم د*اغ آنرا همیشه با خودم داشته و خواهم داشت. من سعی خواهم کرد آنچه را که یادم هست آنچه را که از ارتباط وقایع در نظرم مانده بنویسم شاید بتوانم راجع به آن یک قضاوت کلی یکنم نه فقط اطمینان حاصل بکنم و با اصلا خودم بتوانم باور بکنم چون برای من هیچ اهمیتی ندارد که دیگران باور بکنند یا نکنند. فقط می ترسم که فردا بمیرم و هنوز خودم را نشناخته باشم زیرا در طی تجربیات زندگی به این مطلب برخوردم که چه ورطه هولناکی میان من و دیگران وجود دارد؛ و فهمیدم که تا ممکن است باید خاموش شد تا ممکن است باید افکار خودم را برای خودم نگه دارم و اگر حالا تصمیم گرفتم که بنویسم فقط برای اینست که خودم را به سایه ام معرفی بکنم - سایه ای که روی دیوار خمیده و مثل این است که هرچه مینویسم با اشتهای هرچه تمام تر می بلعد برای اوست که میخواهم آزمایشی بکنم ببینم شاید بتوانیم یکدیگر را بهتر بشناسیم. چون از زمانی که همه روابط خودم را با دیگران بریده ام میخواهم خودم را بهتر بشناسم.
افکار پوچ باشد، ولی از هر حقیقتی بیشتر مرا شکنجه میکند آیا این مردمی که شبیه من هستند که ظاهرا احتیاجات و هوا و هوس مرا دارند برای گول زدن من نیستند؟ آیا یک مشت سایه نیستند که فقط برای مسخره کردن و گول زدن من به وجود آمده اند؟ آیا آنچه که حس میکنم میبینم و
می سنجم سرتاسر موهوم نیست که با حقیقت خیلی فرق دارد؟ من فقط برای سایه خودم می نویسم که جلو چراغ به دیوار افتاده
است باید خودم را بهش معرفی بکنم.
کد:
در زندگی زخمهایی هست که مثل خوره در انزوا روح را آهسته می‌خورد و میتراشد. این دردها را نمیشود به کسی اظهار کرد، چون عموما عادت دارند که این دردهای باور نکردنی را جزو اتفاقات و پیشامدهای نادر و عجیب بشمارند؛ و اگر کسی بگوید یا بنویسد مردم برسبیل عقاید جاری و عقاید خودشان سعی میکنند آنرا با لبخند شکاک و تمسخر آمیز تلقی بکنند؛ زیرا بشر هنوز چاره و دوائی برایش پیدا نکرده و تنها داروی آن فراموشی به توسط ش*ر*اب و خواب مصنوعی به وسیله افیون و مواد مخدره است؛ ولی افسوس که تأثیر این گونه داروها موقت است و به جای تسکین پس از مدتی بر شدت درد می افزاید. آیا روزی به اسرار این اتفاقات ماوراء طبیعی، این انعکاس سایه روح که در حالت اغماء و برزخ بین خواب و بیداری جلوه می کند کسی پی خواهد برد؟
من فقط به شرح یکی از این پیشامدها می پردازم که برای خودم اتفاق افتاده و به قدری مرا تکان داده که هرگز فراموش نخواهم کرد، و نشان شوم آن - تا زنده ام، از روز ازل تا ابد تا آنجا که خارج از فهم و ادراک بشر است. زندگی مرا زهر آلود خواهد کرد زهر آلود نوشتم ولی میخواستم بگویم د*اغ آنرا همیشه با خودم داشته و خواهم داشت. من سعی خواهم کرد آنچه را که یادم هست آنچه را که از ارتباط وقایع در نظرم مانده بنویسم شاید بتوانم راجع به آن یک قضاوت کلی یکنم نه فقط اطمینان حاصل بکنم و با اصلا خودم بتوانم باور بکنم چون برای من هیچ اهمیتی ندارد که دیگران باور بکنند یا نکنند. فقط می ترسم که فردا بمیرم و هنوز خودم را نشناخته باشم زیرا در طی تجربیات زندگی به این مطلب برخوردم که چه ورطه هولناکی میان من و دیگران وجود دارد؛ و فهمیدم که تا ممکن است باید خاموش شد تا ممکن است باید افکار خودم را برای خودم نگه دارم و اگر حالا تصمیم گرفتم که بنویسم فقط برای اینست که خودم را به سایه ام معرفی بکنم - سایه ای که روی دیوار خمیده و مثل این است که هرچه مینویسم با اشتهای هرچه تمام تر می بلعد برای اوست که میخواهم آزمایشی بکنم ببینم شاید بتوانیم یکدیگر را بهتر بشناسیم. چون از زمانی که همه روابط خودم را با دیگران بریده ام میخواهم خودم را بهتر بشناسم.
افکار پوچ باشد، ولی از هر حقیقتی بیشتر مرا شکنجه میکند آیا این مردمی که شبیه من هستند که ظاهرا احتیاجات و هوا و هوس مرا دارند برای گول زدن من نیستند؟ آیا یک مشت سایه نیستند که فقط برای مسخره کردن و گول زدن من به وجود آمده اند؟ آیا آنچه که حس میکنم میبینم و
می سنجم سرتاسر موهوم نیست که با حقیقت خیلی فرق دارد؟ من فقط برای سایه خودم می نویسم که جلو چراغ به دیوار افتاده
است باید خودم را بهش معرفی بکنم.
در این دنیای پست پر از فقر و مسکنت برای نخستین بار گمان کردم که در زندگی من یک شعاع آفتاب درخشید؛ اما افسوس، این شعاع آفتاب نبود، بلکه فقط یک پرتو گذرنده یک ستاره پرنده بود که بصورت یک زن یا فرشته به من تجلی کرد و در روشنایی آن یک لحظه فقط یک ثانیه همه بدبختیهای زندگی خودم را دیدم و به عظمت و شکوه آن پی بردم، و بعد این پرتو در گرداب تاریکی که باید ناپدید بشود دوباره ناپدید شد. نه، نتوانستم این پرتو گذرنده را برای خودم نگه دارم سه ماه ـ نه ـ دو ماه و چهار روز بود که پی او را گم کرده بودم ولی یادگار چشمهای جادویی یا شراره کشنده چشمهایش در زندگی من همیشه ماند. چطور میتوانم او را فراموش بکنم که آنقدر وابسته به زنـدگـی مـن است؟
نه اسم او را هرگز نخواهم برد چون دیگر او با آن اندام اثیری باریک و مه آلود با آن دو چشم درشت متعجب و درخشان که پشت آن زندگی من آهسته و دردناک می سوخت و می گداخت، او دیگر متعلق به این دنیای پست درنده نیست نه اسم او را نباید آلوده به چیزهای زمینی بکنم. بعد از او من دیگر خودم را از جرگه آدمها، از جرگه احمقها و خوشبختها به کلی بیرون کشیدم و برای فراموشی به ش*ر*اب و تریاک پناه بردم. زندگی من تمام روز میان چهار دیوار اتاقم می گذشت و می گذرد. سرتاسر زندگیم میان چهار دیوار گذشته است.
تمام روز مشغوليات من نقاشی روی جلد قلمدان بود. همه وقتم وقف نقاشی روی جلد قلمدان و استعمال م*ش*رو*ب و تریاک می شد و شغل مضحک نقاشی روی قلمدان اختیار کرده بودم برای اینکه خودم را گیج بکنم برای اینکه وقت را بکشم.
کد:
در این دنیای پست پر از فقر و مسکنت برای نخستین بار گمان کردم که در زندگی من یک شعاع آفتاب درخشید؛ اما افسوس، این شعاع آفتاب نبود، بلکه فقط یک پرتو گذرنده یک ستاره پرنده بود که بصورت یک زن یا فرشته به من تجلی کرد و در روشنایی آن یک لحظه فقط یک ثانیه همه بدبختیهای زندگی خودم را دیدم و به عظمت و شکوه آن پی بردم، و بعد این پرتو در گرداب تاریکی که باید ناپدید بشود دوباره ناپدید شد. نه، نتوانستم این پرتو گذرنده را برای خودم نگه دارم سه ماه ـ نه ـ دو ماه و چهار روز بود که پی او را گم کرده بودم ولی یادگار چشمهای جادویی یا شراره کشنده چشمهایش در زندگی من همیشه ماند. چطور میتوانم او را فراموش بکنم که آنقدر وابسته به زنـدگـی مـن است؟
نه اسم او را هرگز نخواهم برد چون دیگر او با آن اندام اثیری باریک و مه آلود با آن دو چشم درشت متعجب و درخشان که پشت آن زندگی من آهسته و دردناک می سوخت و می گداخت، او دیگر متعلق به این دنیای پست درنده نیست نه اسم او را نباید آلوده به چیزهای زمینی بکنم. بعد از او من دیگر خودم را از جرگه آدمها، از جرگه احمقها و خوشبختها به کلی بیرون کشیدم و برای فراموشی به ش*ر*اب و تریاک پناه بردم. زندگی من تمام روز میان چهار دیوار اتاقم می گذشت و می گذرد. سرتاسر زندگیم میان چهار دیوار گذشته است.
تمام روز مشغوليات من نقاشی روی جلد قلمدان بود. همه وقتم وقف نقاشی روی جلد قلمدان و استعمال م*ش*رو*ب و تریاک می شد و شغل مضحک نقاشی روی قلمدان اختیار کرده بودم برای اینکه خودم را گیج بکنم برای اینکه وقت را بکشم.
از حُسن اتفاق خانه ام بیرون شهر در یک محل ساکت و آرام دور از آشوب و جنجال زندگی مردم واقع شده؛ اطراف آن کاملا مجزا و دورش خرابه است. فقط از آن طرف خندق خانه های گلی توسری خورده پیدا است و شهر شروع میشود نمیدانم این خانه را کدام مجنون یا کج سلیقه در عهد دقیانوس ساخته چشمم را که میبندم نه فقط همۀ سوراخ سنبه هایش پیش چشمم مجسم می شود، بلکه فشار آنها را روی دوش خودم حس میکنم.
خانه ای که فقط روی قلمدانهای قدیم ممکن است نقاشی کرده باشند. باید همه اینها را بنویسم تا ببینم که بخودم مشتبه نشده باشد! باید همه اینها را به سایه خودم که روی دیوار افتاده است توضیح بدهم. آری، پیشتر برایم فقط یک دلخوشی یا دل خوش کنک مانده بود. میان چهاردیوار اطاقم روی قلمدان نقاشی می کردم و با این سرگرمی مضحک وقت را می گذرانیدم. اما بعد از آنکه آن دو چشم را دیدم، بعد از آنکه او را دیدم اصلا معنی مفهوم و ارزش هر جنبش و حرکتی از نظرم افتاد. ولی چیزی که غریب، چیزی که باور نکردنی است نمیدانم چرا موضوع مجلس همه نقاشیهای من از ابتدا یک جور و یک شکل بوده است! همیشه یک درخت سرو میکشیدم که زیرش پیرمردی قوز کرده شبیه جوکیان هندوستان عبا به خودش پیچیده چنباتمه نشسته و دور سرش شالمه بسته بود و ا انگشت سبابه دست چپش را به حالت تعجب به ل*بش گذاشته بود. روبروی او دختری با لباس سیاه بلند خم شده به او گل نیلوفر تعارف میکرد چون میان آنها یک جوی آب فاصله داشت. آیا این مجلس را من سابقا دیده بوده ام، یا در خواب به من الهام شده بود؟ نمیدانم فقط میدانم که هر چه نقاشی می کردم همه اش همین مجلس و همین موضوع بود. دستم بدون اراده این تصویر را می کشید، و غریب تر آنکه برای این نقش مشتری پیدا می شد، و حتى بتوسط عمویم از این جلد قلمدانها به هندوستان میفرستادم که می‌فروخت و پولش را برایم می‌فرستاد.
این مجلس در عین حال بنظرم دور و نزدیک می آمد. درست یادم نیست - حالا قضیه ای به‌خاطرم آمد :گفتم باید یادبودهای خودم را بنویسم ولی این پیش آمد خیلی بعد اتفاق افتاده و ربطی به موضوع ندارد و در اثر همین اتفاق از نقاشی بکلی دست کشیدم دو ماه پیش ـ نه ـ دو ماه و چهار روز می گذرد. سیزده نوروز بود همۀ مردم بیرون شهر هجوم آورده بودند؛ من پنجره اتاقم را بسته بودم برای اینکه سر فارغ نقاشی بکنم نزدیک غروب گرم نقاشی بودم؛ یک مرتبه در باز شد و عمویم وارد شد؛ یعنی خودش گفت که عموی من است. من هرگز او را ندیده بودم - چون از ابتدای جوانی به مسافرت دور دستی رفته بود گویا ناخدای کشتی بود تصور کردم شاید کار تجارتی با من ،دارد چون شنیده بودم که تجارت هم می کند.
به هر حال عمویم پیرمردی بود قوز کرده که شالمه هندی دور سرش بسته بود، عبای زرد پاره ای روی دوشش بود و سر و رویش را با شال گر*دن پیچیده بود، یخه اش باز بود و س*ی*نه پشم آلودش دیده می شد. ریش کوسه اش را که از زیر شال گر*دن بیرون آمده بود میشد دانه دانه شمرد. پلک های ناسور سرخ و ل*ب شکری داشت یک شباهت دور و مضحک با من داشت. مثل اینکه عکس من روی آینه دق افتاده باشد. من همیشه شکل پدرم را پیش خودم همین جور تصور میکردم به محض ورود رفت کنار اطاق چمباتمه زد. من به فکرم رسید که برای پذیرایی او چیزی تهیه بکنم. چراغ را روشن کردم رفتم در پستوی تاریک ،اطاقم هرگوشه را وارسی کردم تا شاید بتوانم چیزی باب دندان او پیدا کنم - اگر چه میدانستم که در خانه چیزی به هم نمیرسد چون نه تریاک برایم مانده بود و نه م*ش*رو*ب . ناگهان نگاهم به بالای رف افتاد گویا به‌من الهام شد دیدم یک بغلی ش*ر*اب کهنه که به من ارث رسیده بود گویا بمناسبت تولد من این ش*ر*اب را انداخته بودند
بالای رف بود. هیچوقت من به این صرافت نیفتاده بودم؛ اصلا به کلی یادم رفته بود که چنین چیزی در خانه هست برای اینکه دستم به رف برسد چهارپایه ای را که آنجا بود زیر پایم گذاشتم؛ ولی همین که آمدم بغلی را بردارم ناگهان از سوراخ هواخور رف چشمم به بیرون افتاد؛ دیدم در صحرای پشت اطاقم پیر مردی قوز کرده زیر درخت سروی نشسته بود و یک دختر جوان نه، یک فرشته آسمانی جلو او ایستاده خم شده بود و با دست راستش گل نیلوفر ک*بودی به او تعارف میکرد در حالی که پیرمرد ناخن انگشت سبابه دست چپش را می جوید.
دختر درست در مقابل من واقع شده بود، ولی بنظر می آمد که هیچ متوجه اطراف خودش نمیشد نگاه میکرد بی آنکه نگاه کرده باشد؛ لبخند مدهوشانه و بی اراده ای کنار ل*بش خشک شده بود، مثل اینکه به فکر شخص غایبی بوده باشد. از آنجا بود که چشمهای مهیب افسونگر چشمهایی که مثل این بود که به انسان سرزنش تلخی میزند، چشمهای مضطرب، متعجب، تهدید کننده و وعده دهندۀ او را دیدم و پرتو زندگی من روی این گودیهای براق پر معنی ممزوج و در ته آن جذب شد. این آینه جذاب همه هستی مرا تا آنجایی که فکر بشر عاجز است به خودش می کشید. چشمهای مورب ترکمنی که یک فروغ ماوراء طبیعی و م*ست کننده داشت، در عین حال میترسانید و جذب میکرد مثل اینکه با چشمهایش مناظر ترسناک و ماورای طبیعی دیده بود که هر کسی نمی توانست ببیند؛ گونه های ب*ر*جسته، پیشانی بلند، ابروهای باریک به هم پیوسته، لبهای گوشت آلوی نیمه باز لبهایی که مثل این بود که تازه از یک ب*وسه گرم طولانی جدا شده ولی هنوز سیر نشده بود موهای ژولیده سیاه و نامرتب دور صورت مهتابی او را گرفته بود و یک رشته از آن روی شقیقه اش چسبیده بود. لطافت اعضا وبی اعتنایی اثیری حرکاتش از سستی و موقتی بودن او حکایت می کرد.
فقط یک دختر رقاص بتکده هند ممکن بود حرکات موزون او را داشته باشد. حالت افسرده و شادی غم انگیزش همۀ اینها نشان میداد که او مانند مردمان معمولی نیست اصلا خوشگلی او معمولی نبود. او مثل یک منظره رویای افیونی به من جلوه کرد... او همان حرارت عشقی مهرگیاه را در من تولید کرد اندام نازک و کشیده با خط متناسبی که از شانه، بازو، پستانها، س*ی*نه کپل و ساق پاهایش پایین میرفت مثل این بود که تن او را از آ*غ*و*ش جفتش بیرون کشیده باشند؛ مثل مادۀ مهرگیاه بود که از ب*غ*ل جفتش جدا کرده باشند لباس سیاه چین خورده ای پوشیده بود که قالب و چسب تنش بود.
وقتی که من نگاه کردم گویا میخواست از روی جویی که بین او و پیرمرد فاصله داشت بپرد؛ ولی نتوانست آن وقت پیر مرد زد زیر خنده. خنده خشک و زننده ای بود که مو را به تن آدم راست می کرد. یک خنده سخت دورگه و مسخره آمیز کرد بی آنکه صورتش تغییری بکند. مثل
انعکاس خندهای بود که از میان تهی بیرون آمده باشد.
من در حالی که بغلی ش*ر*اب دستم بود هراسان از روی چهارپایه پایین جستم نمیدانم چرا می لرزیدم یک نوع لرزه پر از وحشت و کیف بود. مثل اینکه از خواب گوارا و ترسناکی پریده باشم بغلی ش*ر*اب را زمین گذاشتم و
سرم را میان دو دستم گرفتم چند دقیقه چند ساعت طول کشید؟ نمیدانم همینکه به خودم آمدم بغلی ش*ر*اب را برداشتم وارد اطاق شدم دیدم عمویم رفته و لای در اطاق را مثل دهن مرده باز گذاشته . بود اما زنگ خنده خشک
پیرمرد هنوز توی گوشم صدا می کرد. هوا تاریک میشد چراغ دود می زد ولی لرزه مكيف و ترسناکی که
در خودم حس کرده بودم هنوز اثرش باقی بود زندگی من از این لحظه
تغییر کرد. به یک نگاه کافی بود برای اینکه آن فرشته آسمانی، آن دختر اثیری، تا آنجایی که فهم بشر عاجز از ادراک آن است تاثیر خودش را در من می گذارد.
در این وقت از خود بیخود شده بودم؛ مثل اینکه من اسم او را قبلا میدانسته ام. شراره ،چشمهایش رنگش، بویش، حرکاتش همه به نظر من آشنا می‌آمد. مثل اینکه روان من در زندگی پیشین در عالم مثال با روان او همجوار بوده از یک اصل و یک ماده بوده و بایستی که به هم ملحق شده باشیم. می بایستی در این زندگی نزدیک او بوده باشم. هرگز نمی خواستم او را لمس بکنم، فقط اشعه نامرئی که از تن ما خارج و به هم آمیخته می شد کافی بود. این پیش آمد وحشت انگیز که به اولین نگاه به نظر من آشنا آمد. آیا همیشه دو نفر عاشق همین احساس را نمی‌کنند که سابقا یکدیگر را دیده بوده‌اند که ر*اب*طه مرموزی میان آنها وجود داشته است؟
در این دنیای پست یا عشق او را میخواستم و یا عشق هیچ کس را . آیا ممکن بود کس دیگری در من تاثیر بکند؟ ولی خنده خشک و زننده پیرمرد
این خنده مشئوم ر*اب*طه میان ما را از هم پاره کرد.
تمام شب را به این فکر بودم چندین بار خواستم بروم از روزنه دیوار نگاه بکنم ولی از صدای خندهٔ پیرمرد میترسیدم. روز بعد را به همین فکر بودم. آیا می توانستم از دیدارش به کلی چشم بپوشم؟ فردای آنروز بالاخره با هزار ترس و لرز تصمیم گرفتم بغلی ش*ر*اب را دوباره سر جایش بگذارم. ولی همین که پرده جلو پستو را پس زدم و نگاه کردم، دیوار سیاه تاریک مانند همان تاریکی که سرتا سر زندگی مرا فرا گرفته جلو من بود. اصلا هیچ منفذ و روزنه ای به خارج دیده نمی شد روزنه چهارگوشۂ دیوار به کلی مسدود و از ج*ن*س آن شده بود مثل اینکه از ابتدا وجود نداشته است. چهار پایه را پیش کشیدم؛ ولی هرچه دیوانه وار روی بدنۀ دیوار مشت میزدم و گوش
می دادم یا جلوی چراغ نگاه میکردم کمترین نشانه ای از روزنه دیوار دیده نمی شد و به دیوار کلفت و قطور ضربههای من کارگر نبود. یکپارچه سرب
شده بود.
آیا میتوانستم به کلی صرف نظر کنم؟ اما دست خودم نبود. از این ببعد مانند روحی که در شکنجه ،باشد هر چه انتظار کشیدم هرچه کشیک کشیدم هرچه جستجو کردم فایده ای نداشت تمام اطراف خانه مان را زیرپا کردم، نه یک روز نه دوروز؛ بلکه دو ماه و چهار روز، مانند اشخاص خونی که به محل جنایت خود بر می گردند هر روز طرف غروب مثل مرغ سرکنده دور خانه مان میگشتم، بطوری که همۀ سنگها و همه ریگهای اطراف آن را می شناختم اما هیچ اثری از درخت سرو از جوی آب و از کسانی که آنجا دیده بودم پیدا نکردم آنقدر شبها جلو مهتاب زانو به زمین زدم، از درختها، از سنگها، از ماه که شاید او به ما نگاه کرده باشد استغاثه و تضرع کرده ام و همه موجودات را به کمک طلبیده ام ولی کمترین اثری از او ندیدم. اصلا فهمیدم که همۀ این کارها بیهوده است زیرا او نمی توانست با چیزهای این دنیا ر*اب*طه و وابستگی داشته باشد مثلا آبی که او گیسوانش را با آن شستشو می داده بایستی از یک چشمۀ منحصر به فرد ناشناس و یا غاری سحر آمیز بوده باشد. لباس او از تاروپود ابریشم و پنبه معمولی نبوده و دستهای مادی دستهای آدمی آن را ندوخته بود. او یک وجود برگزیده بود. فهمیدم که آن گلهای نیلوفر گل معمولی نبوده. مطمئن شدم اگر آب معمولی به رویش میزد صورتش میپلاسید و اگر با انگشتان بلند و ظریفش گل نیلوفر معمولی را میچید انگشتش مثل ورق گل پژمرده می شد. همۀ اینها را فهمیدم
این دختر ـ نه این فرشته برای من سرچشمه تعجب و الهام ناگفتنی بود. وجودش لطیف و دست نزدنی بود او بود که حس پرستش را در من
