ردپایمان روی تن جاده های زیادی نقش بسته، جاده هایی که از آنها گذشتیم اما به گذشتیمان تعلق ندارند، گرد مسیر بر تنمان نشسته و سنگینی می کند. یک جایی از مسیر هستیم که آینده به گذشته زنجیر شده و گذشته آینه ی آینده است. گیر کردیم در یک توالی بی معنا و در این میان یک "زمان حال" مجهول است. از آن مجهول های که هرچه تلاش می کنی جوابی ندارند و در آخر فقط می تواند گفت: "صورت سوال، اشتباه است"
