وقتی دی اکسید کربن هوا می‌خواهد فشرده شود، موجودات فتوسنتزکننده اکثر انتقال‌های سنگین را انجام می‌دهند. جنگل‌ها در سال‌های اخیر خود را کار خود را بهبود بخشیده‌اند، گازهای گلخانه‌ای را بیش از حد معمول جذب می‌کنند و به کند ساختن روند افزایش میزان دی اکسید کربن جو کمک می‌کنند. در همین حال، پلانکتون ها در سطح دریا، کربن در آب را به سرعت تمام می‌کنند، و هنگامی که می‌میرند کربن را با میزان حدودا ۶ میلیارد تن در سال، به اعماق اقیانوس پایین می‌‌کشانند.
اما مطالعه‌ای از دانشگاه MIT نشان می دهد که گرم شدن آب‌ها، این فرآیند طبیعی اسفنجی را کاهش می‌دهد؛ به این دلیل که موجودات فتوسنتزکننده با توجه به دمای آب، رشد می‌کنند یا به تقلا می‌افتند ـ و به همین ترتیب موجودات تنفس‌کننده، یعنی موجوداتی مانند باکتری و کریل که اکسیژن جذب می‌کنند و دی اکسید کربن رها می‌کنند. در حالی که فتوسنتزکننده‌ها در آب‌های سرد سریع‌تر رشد می‌کنند و می‌میرند، تنفس‌کننده‌ها در آب‌های گرمتر، فعال‌تر هستند. رقـ*ـص ظریف بین این دو نوع موجود رقیب اما همزیگر، بر چگونگی عملکرد اقیانوس‌ها به عنوان یک سینک کربن، تاثیر بسیاری دارد. این تیم، مدلی را که بر اثر متقابل بین فتوسنتزکننده‌ها و تنفس‌کننده‌ها متمرکز است، برای اندازه‌گیری «بهره‌وری صادراتی» ـ یعنی میزان کربن جذب شده در عمق ـ در دماهای مختلف توسعه دادند.
بی. بی. کائل، نویسنده‌ی اول این مطالعه، می‌گوید: «ما بر اساس این نظریه‌ی متابولیک بنیادی، روش ساده‌ای برای توصیف نحوه‌ی تاثیرگذاری دما بر بهره‌وری صادراتی داشتیم. اکنون آیا می‌توانیم از این روش استفاده کنیم تا ببینیم که در طول دوره‌ی زمانی‌ای که دماهای خوبی گزارش شده، بهره‌وری صادراتی چگونه تغییر کرده است؟ بدین طریق است که می توانیم برآورد کنیم که بهره‌وری صادراتی در نتیجه‌ی تغییر آب و هوایی تغییر می‌کند یا خیر.»
بدین منظور، محققان داده‌های دمایی از سه منبع مختلف را، برای تمام ماه‌های بین سال ۱۹۸۲ تا ۲۰۱۴ و برای مکان‌های سراسر جهان جمع‌آوری و گزارش کردند. سپس، آن اطلاعات را در مدل خود وارد کردند تا میانگین بهره‌وری صادراتی را برای هر ماه برای اقیانوس‌های زمین برآورد کنند و بیایند که بهره‌وری صادراتی در طول زمان چگونه تغییر می‌کند. در طول آن ۳۳ سال، دمای آب در سطح اقیانوس افزایش یافت؛ در حالی که بهره‌وری صادراتی بین ۱ تا ۲ درصد کاهش داشت. این ممکن است همه‌اش نباشد اما به معنی ۱۰۰ میلیون تن پلانکتون اضافی که هر ساله در ن*زد*یک*ی سطح باقی می‌مانند، است.
کائل می‌گوید: «دریافتیم که مقدار کربنی که در نتیجه‌ی تغییر دمای جهانی به پایین می‌رود مشابه با کل مقدار انتشار کربنی است که انگلستان هر ساله به جو می‌فرستد. اگر کربن فقط در سطح اقیانوس بماند، رفتن دوباره‌ی آن به جو آسان‌تر است.» این تیم می گوید این مدل در آینده، پتانسیل استفاده شدن به منظور پیش‌بینی میزان مؤثر بودن اقیانوس به عنوان سینک کربن را دارد اما به دلیل پیش‌بینی‌های نامطلوب دما، به اندازه کافی قابل اعتماد نخواهد بود
اما مطالعه‌ای از دانشگاه MIT نشان می دهد که گرم شدن آب‌ها، این فرآیند طبیعی اسفنجی را کاهش می‌دهد؛ به این دلیل که موجودات فتوسنتزکننده با توجه به دمای آب، رشد می‌کنند یا به تقلا می‌افتند ـ و به همین ترتیب موجودات تنفس‌کننده، یعنی موجوداتی مانند باکتری و کریل که اکسیژن جذب می‌کنند و دی اکسید کربن رها می‌کنند. در حالی که فتوسنتزکننده‌ها در آب‌های سرد سریع‌تر رشد می‌کنند و می‌میرند، تنفس‌کننده‌ها در آب‌های گرمتر، فعال‌تر هستند. رقـ*ـص ظریف بین این دو نوع موجود رقیب اما همزیگر، بر چگونگی عملکرد اقیانوس‌ها به عنوان یک سینک کربن، تاثیر بسیاری دارد. این تیم، مدلی را که بر اثر متقابل بین فتوسنتزکننده‌ها و تنفس‌کننده‌ها متمرکز است، برای اندازه‌گیری «بهره‌وری صادراتی» ـ یعنی میزان کربن جذب شده در عمق ـ در دماهای مختلف توسعه دادند.
بی. بی. کائل، نویسنده‌ی اول این مطالعه، می‌گوید: «ما بر اساس این نظریه‌ی متابولیک بنیادی، روش ساده‌ای برای توصیف نحوه‌ی تاثیرگذاری دما بر بهره‌وری صادراتی داشتیم. اکنون آیا می‌توانیم از این روش استفاده کنیم تا ببینیم که در طول دوره‌ی زمانی‌ای که دماهای خوبی گزارش شده، بهره‌وری صادراتی چگونه تغییر کرده است؟ بدین طریق است که می توانیم برآورد کنیم که بهره‌وری صادراتی در نتیجه‌ی تغییر آب و هوایی تغییر می‌کند یا خیر.»
بدین منظور، محققان داده‌های دمایی از سه منبع مختلف را، برای تمام ماه‌های بین سال ۱۹۸۲ تا ۲۰۱۴ و برای مکان‌های سراسر جهان جمع‌آوری و گزارش کردند. سپس، آن اطلاعات را در مدل خود وارد کردند تا میانگین بهره‌وری صادراتی را برای هر ماه برای اقیانوس‌های زمین برآورد کنند و بیایند که بهره‌وری صادراتی در طول زمان چگونه تغییر می‌کند. در طول آن ۳۳ سال، دمای آب در سطح اقیانوس افزایش یافت؛ در حالی که بهره‌وری صادراتی بین ۱ تا ۲ درصد کاهش داشت. این ممکن است همه‌اش نباشد اما به معنی ۱۰۰ میلیون تن پلانکتون اضافی که هر ساله در ن*زد*یک*ی سطح باقی می‌مانند، است.
کائل می‌گوید: «دریافتیم که مقدار کربنی که در نتیجه‌ی تغییر دمای جهانی به پایین می‌رود مشابه با کل مقدار انتشار کربنی است که انگلستان هر ساله به جو می‌فرستد. اگر کربن فقط در سطح اقیانوس بماند، رفتن دوباره‌ی آن به جو آسان‌تر است.» این تیم می گوید این مدل در آینده، پتانسیل استفاده شدن به منظور پیش‌بینی میزان مؤثر بودن اقیانوس به عنوان سینک کربن را دارد اما به دلیل پیش‌بینی‌های نامطلوب دما، به اندازه کافی قابل اعتماد نخواهد بود
