- تاریخ ثبت‌نام
- 2020-01-17
- نوشته‌ها
- 733
- لایک‌ها
- 29,827
- امتیازها
- 128
- سن
- 24
- محل سکونت
- صدف_فاز دو_ مجتمع بهاران:)
- کیف پول من
- 3,605
- Points
- 66
فضایی که مابین ستارگان را پر کرده است، بر خلاف تصور بسیاری از عموم، خلأ کامل نیست. هر چند مقدار ماده ای که در این فضا در واحد خاصی از حجم، یافت می شود در مقایسه با فراوانی مولکولهای هوا در همان حجم، بسیار بسیار اندک است. آنچه که ساختار فضای میان-ستاره ای را ساخته است، گ*از (اکثراً هیدروژن و هلیوم) و غبار است. وجود گازها در این فضا بدیهی است چراکه از ابتدای آفرینش، این گازها بوده اند که تمامی جهان را پر کردند و در نهایت ساختارهای عظیم و کوچکتر کیهانی را تشکیل دادند. اما غبار میان ستاره ای چیست ؟
غبار میان ستاره ای، نقش بسیار بسزایی در تولد ستارگان و نیز سیر تحول آنان ایفا می کند. ساختار این غبار، با گرد و غباری که در زمین مشاهده می کنیم، کاملاً متفاوت بوده و دانه های آن نیز در حدود 1000 بار کوچکتر از است. هر ذره غبار دارای سه بخش هسته، گوشته و پوسته است. هسته غبار که در حدود 0.05 میکرومتر قطر دارد، از مواد سیلیکاتی، آهن و یا کربن به حالت گرافیت تشکیل شده است. گوشته آن نیز از ج*ن*س یخ دی اکسید کربن، یخ آب، یخ متان و یا یخ آمونیاک با قطر تقریبی 0.5 میکرومتر می باشد. سطح دانه های غبار نیز از مولکولهای اُرگانیک ساخته شده است که در مقیاس های میکروسکوپی رفتاری همچون قیر دارند و بوسیله الکتریسیته ساکن، مولکول های اطراف را به سمت خود جذب می کنند.
همانگونه که اشاره شد، غبار نقش تعیین کننده ای در تشکیل ستارگان دارد و هر چند در ساختار هیچ ستاره تحول یافته ای غبار دیده نمی شود، اما بعنوان یک کاتالیست، فرآیند تشکیل یک ستاره را تسریع می بخشد. به دلیل ابعاد بزرگ دانه های غبار نسبت به مولکولهای گ*از میان-ستاره ای (و در نتیجه وجود نیروی جاذبه بیشتر) و نیز وجود نیروی جاذب الکتریسیته ساکن، در زمان کوتاهی قادرند مقادیر فراوانی گ*از را به سمت خود جذب کنند.
بعلاوه این ذرات همچون دیواری در مقابل اشعه مخرب ماواری بنفش ستارگان اطراف، که باعث پراکندگی گازها و در نتیجه کندی تشکیل ستارگان می شود عمل می کنند و در نهایت در طی میلیون ها سال، گ*از میان ستاره ای را در ابعاد بزرگی به هم فشرده می سازند. پیش از شروع فعالیت های هسته ای در ستارگان نوباوه، پیله ای از غبار، اطراف آنان را فراگرفته می گیرد. این پیله غباری، نور و گرمای تولید شده توسط ستارگان نوزاد را به خود جذب کرده و در طول موج های بلندتر به خصوص مادون قرمز تابش می کند (تصویر پایین).
وده های غبار در مقیاس های بسیار گسترده ای قرص کهکشان ها را پر کرده است تا آنجا که در شب های صاف تابستان، به آسانی می توان شکاف هایی را در میان نوار سفید رنگ راه شیری مشاهده کرد که در نتیجه جذب نور توسط این غبارها ایجاد می شود. آنها همچنین مانع از رسیدن نور مناطق مرکزی کهکشان ما (که با نور خورشید برابری می کند !) به ما می شوند.
منشأ غبار میان ستاره ای هنوز در هاله ای از ابهام است، اما طبق آخرین نظریات، به احتمال بسیار زیاد توده های غبار از بادهای ستاره ای ستارگانی که در آخرین دوران های حیات خود به سر می برند نشأت می گیرند
غبار میان ستاره ای، نقش بسیار بسزایی در تولد ستارگان و نیز سیر تحول آنان ایفا می کند. ساختار این غبار، با گرد و غباری که در زمین مشاهده می کنیم، کاملاً متفاوت بوده و دانه های آن نیز در حدود 1000 بار کوچکتر از است. هر ذره غبار دارای سه بخش هسته، گوشته و پوسته است. هسته غبار که در حدود 0.05 میکرومتر قطر دارد، از مواد سیلیکاتی، آهن و یا کربن به حالت گرافیت تشکیل شده است. گوشته آن نیز از ج*ن*س یخ دی اکسید کربن، یخ آب، یخ متان و یا یخ آمونیاک با قطر تقریبی 0.5 میکرومتر می باشد. سطح دانه های غبار نیز از مولکولهای اُرگانیک ساخته شده است که در مقیاس های میکروسکوپی رفتاری همچون قیر دارند و بوسیله الکتریسیته ساکن، مولکول های اطراف را به سمت خود جذب می کنند.
همانگونه که اشاره شد، غبار نقش تعیین کننده ای در تشکیل ستارگان دارد و هر چند در ساختار هیچ ستاره تحول یافته ای غبار دیده نمی شود، اما بعنوان یک کاتالیست، فرآیند تشکیل یک ستاره را تسریع می بخشد. به دلیل ابعاد بزرگ دانه های غبار نسبت به مولکولهای گ*از میان-ستاره ای (و در نتیجه وجود نیروی جاذبه بیشتر) و نیز وجود نیروی جاذب الکتریسیته ساکن، در زمان کوتاهی قادرند مقادیر فراوانی گ*از را به سمت خود جذب کنند.
بعلاوه این ذرات همچون دیواری در مقابل اشعه مخرب ماواری بنفش ستارگان اطراف، که باعث پراکندگی گازها و در نتیجه کندی تشکیل ستارگان می شود عمل می کنند و در نهایت در طی میلیون ها سال، گ*از میان ستاره ای را در ابعاد بزرگی به هم فشرده می سازند. پیش از شروع فعالیت های هسته ای در ستارگان نوباوه، پیله ای از غبار، اطراف آنان را فراگرفته می گیرد. این پیله غباری، نور و گرمای تولید شده توسط ستارگان نوزاد را به خود جذب کرده و در طول موج های بلندتر به خصوص مادون قرمز تابش می کند (تصویر پایین).
وده های غبار در مقیاس های بسیار گسترده ای قرص کهکشان ها را پر کرده است تا آنجا که در شب های صاف تابستان، به آسانی می توان شکاف هایی را در میان نوار سفید رنگ راه شیری مشاهده کرد که در نتیجه جذب نور توسط این غبارها ایجاد می شود. آنها همچنین مانع از رسیدن نور مناطق مرکزی کهکشان ما (که با نور خورشید برابری می کند !) به ما می شوند.
منشأ غبار میان ستاره ای هنوز در هاله ای از ابهام است، اما طبق آخرین نظریات، به احتمال بسیار زیاد توده های غبار از بادهای ستاره ای ستارگانی که در آخرین دوران های حیات خود به سر می برند نشأت می گیرند
