این شیوه، اغلب در همه آثار او به چشم میخورد. مثلاً، در نامهای به زن نویسندهای توصیه میکند که اگر میخواهد مردمان محروم را توصیف کند، به این قصد که حس همنوع دوستی خوانندگان را نسبت به آنها برانگیزاند، باید در نوشتن خونسرد و بیطرف بماند و زمینهای فراهم آورد که در برابر آن، ناراحتیهای شخصیتهایش بتوانند با برجستگی بیشتری مشخص شوند. در این صورت، شاید موفق شود. چون داستان فقط زمانی مؤثر واقع میشود که قابللمس باشد و خواننده بتواند با کاراکترها، همذاتپنداری کند.