آژدایِ خشکیده | لیلیِ مجنون کاربر انجمن تک رمان

[لیلیِ مجنون]

نام اثر: آژدایِ خشکیده.
دلنویس: لیلی کاربر انجمن تک رمان
ژانر: تراژدی

مقدمه:
نمی‌‌فهمیدم درخششِ خون بود که در آن جامه‌ی سیاه مرا وادار به قهقهه زدن می‌کرد یا نگون‌بختی‌اش که بدجور توی ذوق می‌‌زد. اما پس از او خوب فهمیدم که مادر نباید بلندتر از فرزندش بخندد، و نباید دوباره مانند گذشته، بخندد! و حتی در سوزِ سپیدِ چشمانش، گرمایِ اشکی جوشان را راه بدهد. فقط باید درد شود.
درد شود و ظرف‌ها را محکم‌تر بسابد. بلکه لااقل یک چیز در این خانه، از سیاهیِ ابدی در بیاید.
آژدا: جوانه.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[لیلیِ مجنون]

در سرش حمام زنانه‌ای‌ست که زن‌هایش، نه غیبت می‌کنند نه جیغ و داد و همهمه...زنان ‌این‌جا فقط می‌گریند.
در سرش حمام زنانه‌ای‌ست که به قبرستان می‌ماند!
مادرانی دارد با تنی خیس و قلبی عرق کرده، مرثیه نمی‌سرایند اما جوری لالایی می‌خوانند که انگار کودکشان در بطن مرده است. به غمگینیِ معشوقه‌هایی که نامه می‌نویسند، بی‌هیچ امید و آرزویی.

متن مخفی: متن مخفی مخصوص کپیست

در سرش حمام زنانه‌ای‌ست که زن‌هایش، نه غیبت می‌کنند نه جیغ و داد و همهمه...زنان ‌این‌جا فقط می‌گریند.
در سرش حمام زنانه‌ای‌ست که به قبرستان می‌ماند!
مادرانی دارد با تنی خیس و قلبی عرق کرده، مرثیه نمی‌سرایند اما جوری لالایی می‌خوانند که انگار کودکشان در بطن مرده است. به غمگینیِ معشوقه‌هایی که نامه می‌نویسند، بی‌هیچ امید و آرزویی.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[لیلیِ مجنون]

اما جسم‌اش... جسم‌اش کجاست؟
نکند این‌جا که همگان هم‌چون او جامه‌ی عزا بر تن دارند؛ این‌جا که زیر چشم‌ها سیاه‌چاله‌هایِ ژرفی‌ست به عمقِ سه چهار شب بی‌خوابی و ل*ب‌هایشان گردابِ خون‌مردگی، قبرستان است؟
و نکند این تنِ شکننده‌ی در آغوشش، با گیسوانی به سیاهیِ شب که در تضاد با رختِ سپیدش است، کودکی هفت ساله باشد؟

متن مخفی: متن مخفی مخصوص کپیست

اما جسم‌اش... جسم‌اش کجاست؟
نکند این‌جا که همگان هم‌چون او جامه‌ی عزا بر تن دارند؛ این‌جا که زیر چشم‌ها سیاه‌چاله‌هایِ ژرفی‌ست به عمقِ سه چهار شب بی‌خوابی و ل*ب‌هایشان گردابِ خون‌مردگی، قبرستان است؟
و نکند این تنِ شکننده‌ی در آغوشش، با گیسوانی به سیاهیِ شب که در تضاد با رختِ سپیدش است، کودکی هفت ساله باشد؟

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[لیلیِ مجنون]

مادر ل*ب می‌فشارد تا پس از آژدایش، سکوت، تنها نغمه‌خوانِ این خانه باشد.
چند روز دیگر باید بگذرد که این د*اغ، سرد که نه، کمی قرار گیرد؟ و بگذارد لحظه‌ای خستگی‌‌اش را گوشه‌ی پارچه‌های سیاه بپیچد؟
اصلاً گناهش چه بود که باید در خفا می‌نالید؟ مگر او مادر نبود؟ مگر از قریه‌ی آدمیزادان نبود؟ مگر آن کالبد بی‌جان، که حالا معلوم نیست چند موریانه به کفنش چنگ انداخته‌اند، پاره‌ی تنش نبود؟

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[لیلیِ مجنون]

نه، او حق نداشت فرزندش را صدا بزند!
حق نداشت به زاری بمیرد. مادر بود، باید کنار می‌رفت تا پدر و برادر عزایِ دخترش را بگیرند، باید کنار می‌رفت تا عمه‌خانم بتواند بر مزار دخترِ او به سوگ بنشیند.
چه فرقی داشت کدام مراسم است؟ اصلاً د*اغِ س*ی*نه و سردیِ رخ او، برای چه کسی مهم بود؟ در سردخانه هم باید کنار می‌رفت تا دستانِ غریبه‌ای آژدایِ سپیدپوشش را از رختِ عروس درآورد و کفن بپوشاند... .
چانه نزن! برو کنار زن، عزت را نگه دار، آبرو را نگه دار، تا کنون آن دختر، دخترِ پدر بود، اکنون نیز چنین است.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[لیلیِ مجنون]

مرهم نمی‌گذارد. فقط هر یک روزی که می‌گذرد؛ نیمه شبی بی‌صدا، زخم‌هایش را می‌شمارد.
و در احاطه‌ی گزندِ زبانِ د*اغ‌دارانِ حقیقی، هر شب پنج زخم اضافه دارد.
- یک، دو، سه، چهار، هفت،نه... نه؟
چشم‌هایش چرا تار می‌دیدند؟ چرا هیچ‌چیز سر جایِ خود نبود؟
بادِ پاییزی با دستانِ سوخته‌اش بازی می‌کرد.
دستانی که از بس بر سر کوبیده بود، به گداختگی افتاده بودند و حتی پاییز هم نمی‌فهمید که او مادر است... که درد دارد.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان