در 22 سپتامبر سال 1641 حضور نوزادی سکوت سنگین حاکم بر فضای قصر رامبراند را در هم شکست پسری سالم و سلامت به نام تیتوس که به سبب شادابی و قوه بدنی اش امید بسیاری می رفت که دچار سرنوشت خواهران و برادران قبل از خود نشود، شادی خانواده رامبراند از تولد تیتوس دیری نپایید چرا که دریافتند ساسکیا دچار بیماری سختی شده و وضعیت جسمانی وی رو به ضعف و سستی می رود، تا جایی که پزشکان از معالجه اش ابراز عجز کردند.
رامبراند که به معنای واقعی عاشق و دلباخته همسرش بود به شدت مستأصل و مغموم شد و هیچ کسی را نمی یافت که درد بزرگش را تسکین دهد.
حالا به جز پسرش تیتوس و نقاشی از همه چیز و همه کس روی گردان شده بود. افت روحی و کاری بعد از مرگ ساسکیا او را از اشراف زادگان و افراد تظاهر پیشه، هیاهوی حراجی ها و خوش و بش با حامیان متنفذ ، منزجر کرده بود.
رامبراند که به معنای واقعی عاشق و دلباخته همسرش بود به شدت مستأصل و مغموم شد و هیچ کسی را نمی یافت که درد بزرگش را تسکین دهد.
تابلوی داوود و ابشالوم
در تابلوی تأثیرگذاری به نام داوود و ابشالوم که در همین شرایط روحی خلق کرد. خود را در قالب ابشالوم (فرزند پشیمان داوود) می گذارد که از گناهان و سبک سری های گذشته سخت پشیمان است و با حسرت و گریه سر را بر دوش پدری که چون کوهی استوار او را حمایت می کند گذارده است. رامبراند تمامی غم های خود را در این تابلو ترسیم کرد. در ژوئن 1642 ساسکیا برای همیشه رامبراند را ترک گفت.حالا به جز پسرش تیتوس و نقاشی از همه چیز و همه کس روی گردان شده بود. افت روحی و کاری بعد از مرگ ساسکیا او را از اشراف زادگان و افراد تظاهر پیشه، هیاهوی حراجی ها و خوش و بش با حامیان متنفذ ، منزجر کرده بود.
