معماری سنتی شیراز
شاید آخرین دوره تاریخی که در آن از معماری شاخص ایرانی بهره گرفت به دوره زندیه برگردد؛ چرا که از دورهی قاجاریه به این طرف، پای ایرانیان به فرنگ باز شده و بدون توجه به نیازهای ملی و منطقهای به صورت ناشیانه از فرهنگ ساختمان سازی آنان کپی برداری شد. در این نوشتار سعی شده که سفری به شیراز داشته باشیم و معماری خانههای این شهر تاریخی به طور مشخص مربوط به دورهی زندیه و تناسب آن خانهها با اقلیم وفرهنگ بومی شیراز مورد بررسی اجمالی قرار گیرد. گفتنی است که بسیاری از خانههای شهر با معماری سنتی شیراز در اثر زلزله از بین رفتهاند و عمدتا بناهایی محدود با معماری مشترک میان زندیه و قاجار باقی ماندهاند.به طور کلی حیاطدار بودن خانه، از ویژگیهای اصلی بافت مسکونی و معماری سنتی شیراز است که در کنار دیگر خصوصیت آن یعنی درونگرایی آن قرار میگیرد. معنی این حرف آن است که تمام فضاهای درونی خانههای قدیمی شیراز، دورتادور حیاط قرار دارند؛ حیاطی که با محوطهی سرسبز خود در هوای دلنشین شیراز، دلربایی میکند. معماری سنتی شیراز به طور معمول خانههایی یک طبقهای سنگی یا خشتی و دارای زیر زمین و هشتی خشتی یا آجری هستند.