در قرآن 27 بار سخن از حضرت لوط علیه السلام به میان آمده، و او را به عنوان یکی از پیامبران مرسل و صالح خوانده که در برابر قوم سرکش و ش*ه*و*ت پرستی قرار داشت و آنها را به آیین حضرت ابراهیم علیه السلام فرا میخواند، ولی آنها از اطاعت دستورهای او سرپیچی میکردند.
واژة «لوط» در اصل از لاطَ یلُوط گرفته شده و به معنی ارتباط قلبی است، بنابراین این پیامبر خدا که پیوند محکم قلبی با خدا داشت، با نام لوط خوانده میشد، و به عکس او، قومش به لواط و ارتباطهای نامشروع آلوده بودند.
حضرت لوط علیه السلام از خویشان حضرت ابراهیم علیه السلام بود، مطابق پارهای از روایات، برادرزاده یا پسر خاله ابراهیم علیه السلام بود، و طبق بعضی از روایات، برادر حضرت ساره همسر ابراهیم علیه السلام بود. هنگامی که حضرت ابراهیم علیه السلام در سرزمین بابِل (عراق کنونی) مردم را به یکتا پرستی دعوت نمود، لوط نخستین مردی بود که در آن شرایط سخت به ابراهیم علیه السلام ایمان آورد، و همواره در کنار ابراهیم علیه السلام بود، و یگانه یار و یاور ابراهیم علیه السلام در دوران مبارزات او با نمرود به شمار میآمد، چنان که ساره نخستین زنی بود که به ابراهیم علیه السلام ایمان آورد.
لوط چنان که ظاهر امر نشان میدهد در همان بابل به دنیا آمد، و پس از اعتقاد به حقّانیت آیین ابراهیم علیه السلام از مبلّغین و مدافعین این آیین بود، و در این مسیر به مقام ارجمندی از نبوّت و رسالت رسید که خداوند (در آیة 133 صافّات) میفرماید:
«وَ إِنَّ لُوطاً لَمِنَ الْمُرْسَلِینَ؛ همانا لوط از رسولان بود. »
از امام باقر علیه السلام نقل شده فرمود: حضرت لوط در میان قوم خود سی سال سکونت کرد و آنها را به سوی خدا دعوت نمود و از عذاب الهی برحذر داشت. لوط پسر خاله ابراهیم علیه السلام و برادر ساره همسر ابراهیم بود. ابراهیم و لوط علیه السلام هر دو پیامبر مرسل و هشدار دهنده بودند.
لوط مردی سخی، بزرگوار و مهمان دوست بود، و مقدم مهمان را گرامی میداشت.
زندگی لوط علیه السلام با قومش چنان که خاطرنشان میشود از دردناکترین و تلخترین زندگیها بود، که آن مرد خدا با کمال مقاومت تحمل کرد و به مسؤولیت ارشادی خود ادامه داد.
واژة «لوط» در اصل از لاطَ یلُوط گرفته شده و به معنی ارتباط قلبی است، بنابراین این پیامبر خدا که پیوند محکم قلبی با خدا داشت، با نام لوط خوانده میشد، و به عکس او، قومش به لواط و ارتباطهای نامشروع آلوده بودند.
حضرت لوط علیه السلام از خویشان حضرت ابراهیم علیه السلام بود، مطابق پارهای از روایات، برادرزاده یا پسر خاله ابراهیم علیه السلام بود، و طبق بعضی از روایات، برادر حضرت ساره همسر ابراهیم علیه السلام بود. هنگامی که حضرت ابراهیم علیه السلام در سرزمین بابِل (عراق کنونی) مردم را به یکتا پرستی دعوت نمود، لوط نخستین مردی بود که در آن شرایط سخت به ابراهیم علیه السلام ایمان آورد، و همواره در کنار ابراهیم علیه السلام بود، و یگانه یار و یاور ابراهیم علیه السلام در دوران مبارزات او با نمرود به شمار میآمد، چنان که ساره نخستین زنی بود که به ابراهیم علیه السلام ایمان آورد.
لوط چنان که ظاهر امر نشان میدهد در همان بابل به دنیا آمد، و پس از اعتقاد به حقّانیت آیین ابراهیم علیه السلام از مبلّغین و مدافعین این آیین بود، و در این مسیر به مقام ارجمندی از نبوّت و رسالت رسید که خداوند (در آیة 133 صافّات) میفرماید:
«وَ إِنَّ لُوطاً لَمِنَ الْمُرْسَلِینَ؛ همانا لوط از رسولان بود. »
از امام باقر علیه السلام نقل شده فرمود: حضرت لوط در میان قوم خود سی سال سکونت کرد و آنها را به سوی خدا دعوت نمود و از عذاب الهی برحذر داشت. لوط پسر خاله ابراهیم علیه السلام و برادر ساره همسر ابراهیم بود. ابراهیم و لوط علیه السلام هر دو پیامبر مرسل و هشدار دهنده بودند.
لوط مردی سخی، بزرگوار و مهمان دوست بود، و مقدم مهمان را گرامی میداشت.
زندگی لوط علیه السلام با قومش چنان که خاطرنشان میشود از دردناکترین و تلخترین زندگیها بود، که آن مرد خدا با کمال مقاومت تحمل کرد و به مسؤولیت ارشادی خود ادامه داد.
