خط عربی از خطوط سريانی و نبطی نشأت گرفته است. از خطوط نبطی، خط نسخ و از خط سريانی که حيری هم خوانده مي شد، خط کوفي شکل گرفت. خط نسخ كه به آن مستدير هم گفته شده، به‌دليل وجود دور بيشتر كه سرعت و سهولت نگارش را فراهم میكند، برای كتابت مكاتبات، دفاتر و نسخه‌نويسی استفاده می شد و خط كوفی چون بيش از اين‌كه به كتابت نزديك باشد به ترسيم نزديك بود و توانايي جلوة قداست بصری را داشت، برای نوشتن مصحف به كار می رفت. در سرزمين های اسلامی، سبک حجازی و کوفی نخستين خطوطی هستند که برای نگارش قرآن به کار رفته اند. پس از سبک حجازی، رشد و تکامل خط عربی از طريق خط کوفی صورت پذيرفت. خط کوفی به لحاظ شکل ظاهری به دو شیوه کلی ساده و تزیینی مرسوم بوده است. کوفی ساده، خالص و خالی از تزیین است و کوفی تزیینی شیوه ای است که عناصر تزیینی را دربردارد.
