از آتش عشق در جهان گرمیها
وز شیر جفاش در وفا نرمیها
زانماه که خورشید از او شرمنده‌ست
بی شرم بود مرد چه بی شرمیها
وز شیر جفاش در وفا نرمیها
زانماه که خورشید از او شرمنده‌ست
بی شرم بود مرد چه بی شرمیها
اشعار مولانا
- نویسنده موضوع مهاجر.
- تاریخ شروع
- پاسخ‌ها 19
- بازدیدها 534
- Tagged users هیچ
ساعت تک رمان
دلتنگم و دیدار تو درمان من است
بی رنگ رخت زمانه زندان من است
بر هیچ دلی مبـاد و بر هیچ تنی
آنچ از غم هجران تو بر جان من است
بی رنگ رخت زمانه زندان من است
بر هیچ دلی مبـاد و بر هیچ تنی
آنچ از غم هجران تو بر جان من است
امضا : مهاجر.
محتسب در نيم شب جايي رسيد
در بن ديوار مستي خفته ديد
گفت هي مستي چه خوردستي بگو
گفت ازين خوردم که هست اندر سبو
در بن ديوار مستي خفته ديد
گفت هي مستي چه خوردستي بگو
گفت ازين خوردم که هست اندر سبو
امضا : مهاجر.
گفت آخر در سبو واگو که چيست
گفت از آنک خورده‌ام گفت اين خفيست
گفت آنچ خورده‌اي آن چيست آن
گفت آنک در سبو مخفيست آن
دور مي‌شد اين سال و اين جواب
ماند چون خر محتسب اندر خلاب
گفت او را محتسب هين آه کن
م*ست هوهو کرد هنگام سخن
گفت گفتم آه کن هو مي‌کني
گفت من شاد و تو از غم منحني
آه از درد و غم و بيداديست
هوي هوي مي‌خوران از شاديست
محتسب گفت اين ندانم خيز خيز
معرفت متراش و بگذار اين ستيز
گفت رو تو از کجا من از کجا
گفت مستي خيز تا زندان بيا
گفت م*ست اي محتسب بگذار و رو
از بر*ه*نه کي توان بردن گرو
گر مرا خود قوت رفتن بدي
خانه‌ي خود رفتمي وين کي شدي
من اگر با عقل و با امکانمي
همچو شيخان بر سر دکانمي
گفت از آنک خورده‌ام گفت اين خفيست
گفت آنچ خورده‌اي آن چيست آن
گفت آنک در سبو مخفيست آن
دور مي‌شد اين سال و اين جواب
ماند چون خر محتسب اندر خلاب
گفت او را محتسب هين آه کن
م*ست هوهو کرد هنگام سخن
گفت گفتم آه کن هو مي‌کني
گفت من شاد و تو از غم منحني
آه از درد و غم و بيداديست
هوي هوي مي‌خوران از شاديست
محتسب گفت اين ندانم خيز خيز
معرفت متراش و بگذار اين ستيز
گفت رو تو از کجا من از کجا
گفت مستي خيز تا زندان بيا
گفت م*ست اي محتسب بگذار و رو
از بر*ه*نه کي توان بردن گرو
گر مرا خود قوت رفتن بدي
خانه‌ي خود رفتمي وين کي شدي
من اگر با عقل و با امکانمي
همچو شيخان بر سر دکانمي
امضا : مهاجر.
آنکس که ترا دید و نخندید چو گل
از جان و خرد تهیست مانند دهل
گبر ابدی باشد کو شاد نشد
از دعوت ذوالجلال و دیدار رسل
از جان و خرد تهیست مانند دهل
گبر ابدی باشد کو شاد نشد
از دعوت ذوالجلال و دیدار رسل
امضا : مهاجر.
ساربانا اشتران بين سر به سر قطار م*ست
مير م*ست و خواجه م*ست و يار م*ست اغيار م*ست
باغبانا رعد مطرب ابر ساقي گشت و شد
باغ م*ست و راغ م*ست و غنچه م*ست و خار م*ست
آسمانا چند گردي گردش عنصر ببين
آب م*ست و باد م*ست و خاک م*ست و نار م*ست
حال صورت اين چنين و حال معني خود مپرس
روح م*ست و عقل م*ست و خاک م*ست اسرار م*ست
رو تو جباري رها کن خاک شو تا بنگري
ذره ذره خاک را از خالق جبار م*ست
تا نگويي در زمستان باغ را مستي نماند
مدتي پنهان شدست از ديده مکار م*ست
بيخ‌هاي آن درختان مي نهاني مي‌خورند
روزکي دو صبر مي‌کن تا شود بيدار م*ست
گر تو را کوبي رسد از رفتن مستان مرنج
با چنان ساقي و مطرب کي رود هموار م*ست
ساقيا باده يکي کن چند باشد عربده
دوستان ز اقرار م*ست و دشمنان ز انکار م*ست
باد را افزون بده تا برگشايد اين گره
باده تا در سر نيفتد کي دهد دستار م*ست
بخل ساقي باشد آن جا يا فساد باده‌ها
هر دو ناهموار باشد چون رود رهوار م*ست
روي‌هاي زرد بين و باده گلگون بده
زانک از اين گلگون ندارد بر رخ و رخسار م*ست
باده‌اي داري خدايي بس سبک خوار و لطيف
زان اگر خواهد بنوشد روز صد خروار م*ست
شمس تبريزي به دورت هيچ کس هشيار نيست
کافر و مومن خ*را*ب و زاهد و خمّار م*ست
مير م*ست و خواجه م*ست و يار م*ست اغيار م*ست
باغبانا رعد مطرب ابر ساقي گشت و شد
باغ م*ست و راغ م*ست و غنچه م*ست و خار م*ست
آسمانا چند گردي گردش عنصر ببين
آب م*ست و باد م*ست و خاک م*ست و نار م*ست
حال صورت اين چنين و حال معني خود مپرس
روح م*ست و عقل م*ست و خاک م*ست اسرار م*ست
رو تو جباري رها کن خاک شو تا بنگري
ذره ذره خاک را از خالق جبار م*ست
تا نگويي در زمستان باغ را مستي نماند
مدتي پنهان شدست از ديده مکار م*ست
بيخ‌هاي آن درختان مي نهاني مي‌خورند
روزکي دو صبر مي‌کن تا شود بيدار م*ست
گر تو را کوبي رسد از رفتن مستان مرنج
با چنان ساقي و مطرب کي رود هموار م*ست
ساقيا باده يکي کن چند باشد عربده
دوستان ز اقرار م*ست و دشمنان ز انکار م*ست
باد را افزون بده تا برگشايد اين گره
باده تا در سر نيفتد کي دهد دستار م*ست
بخل ساقي باشد آن جا يا فساد باده‌ها
هر دو ناهموار باشد چون رود رهوار م*ست
روي‌هاي زرد بين و باده گلگون بده
زانک از اين گلگون ندارد بر رخ و رخسار م*ست
باده‌اي داري خدايي بس سبک خوار و لطيف
زان اگر خواهد بنوشد روز صد خروار م*ست
شمس تبريزي به دورت هيچ کس هشيار نيست
کافر و مومن خ*را*ب و زاهد و خمّار م*ست
امضا : مهاجر.
گفتی که مستت میکنم
پر زانچه هــستت میکنم
گـــفتم چـــگونه از کجا؟
گفتی که تا گـفتی خودآ
گفتی که درمــانت دهم
بر هـــــجر پـایـانت دهم
گفتم کجا،کی خواهد این؟
گفتی صـــبوری باید این
پر زانچه هــستت میکنم
گـــفتم چـــگونه از کجا؟
گفتی که تا گـفتی خودآ
گفتی که درمــانت دهم
بر هـــــجر پـایـانت دهم
گفتم کجا،کی خواهد این؟
گفتی صـــبوری باید این
امضا : مهاجر.
نردبان اين جهان ما و منيست
عاقبت اين نردبان افتادنيست
لاجرم هر کس که بالاتر نشست
استخوانش سخت تر خواهد شکست
عاقبت اين نردبان افتادنيست
لاجرم هر کس که بالاتر نشست
استخوانش سخت تر خواهد شکست
امضا : مهاجر.
ای دوست قبولم کن و جانم بستان
مستم کن و از هر دو جهانم بستان
با هرچه دلم قرار گیرد بیتو
آتش به من اندر زن و آنم بستان
مستم کن و از هر دو جهانم بستان
با هرچه دلم قرار گیرد بیتو
آتش به من اندر زن و آنم بستان
امضا : مهاجر.
حیلت رها کن عاشقــا دیوانه شو دیوانه شو
و انـدر دل آتش درآ پــــروانـه شــو پروانــــــه شو
هــم خــویش را بیگـــانه کن هم خانه را ویرانه کن
و آنگه بیا با عاشقان هم خانـه شـو هم خانه شــو
رو سینــه را چـون س*ی*نه ها هفت آب شو از کینه ها
و آنگـــه ش*ر*اب عشــق را پیمانـــه شــــو پیمانــه شـو
باید کـــه جملــه جــان شــوی تا لایق جانان شوی
گـــر ســوی مستــان میــروی مستانه شـــو مستانه شو…
و انـدر دل آتش درآ پــــروانـه شــو پروانــــــه شو
هــم خــویش را بیگـــانه کن هم خانه را ویرانه کن
و آنگه بیا با عاشقان هم خانـه شـو هم خانه شــو
رو سینــه را چـون س*ی*نه ها هفت آب شو از کینه ها
و آنگـــه ش*ر*اب عشــق را پیمانـــه شــــو پیمانــه شـو
باید کـــه جملــه جــان شــوی تا لایق جانان شوی
گـــر ســوی مستــان میــروی مستانه شـــو مستانه شو…
