خوشنویسی را می‌توان شاخص‌ترین هنر در پهنهٔ سرزمین‌های اسلامی و به مثابهٔ زبان هنری مشترک برای تمامی مسلمانان دانست. هنر خوشنویسی همواره برای مسلمانان ارزش ویژه داشته‌است. چرا که در بنیاد، آن را هنر تجسم کلام وحی می‌دانسته‌اند. آنها خط زیبا را نه تنها در نسخه‌پردازی قرآن، بلکه در بیشتر هنرها به‌کار می‌بردند.[۱]
تکامل و تبدیل خط به هنر خوشنویسی بیش از هرکجا[نیازمند منبع] در میان مسلمانان به چشم می‌خورد. درقرآن در آیه‌های «ن، والقلم و ما یسطرون»[۲] و «الذّی علّم بالقلم»[۳] به قلم و نگارش اشاره شده‌است.
پس از گسترش اسلام در سراسر شبه جزیرهٔ عربستان،ایران، ماوراءالنهر، بخش‌هایی از هند، شمال آفریقا واندلس، یا زبان عربی جایگزین زبان اقوام ساکن دراین مناطق شد (مانند مصر)، و یا دست کم خط عربی جای خطوط قدیمی را گرفت (مانند ایران)، و بدین سان خطی واحد در تمام قلمرو اسلام پدیدار گردید. خط عربی که پیش از ظهور اسلام نگارشی ساده و کاربردی محدود داشت، به سرعت با خطوط دیگر درآمیخت و به کمال رسید.
تکامل و تبدیل خط به هنر خوشنویسی بیش از هرکجا[نیازمند منبع] در میان مسلمانان به چشم می‌خورد. درقرآن در آیه‌های «ن، والقلم و ما یسطرون»[۲] و «الذّی علّم بالقلم»[۳] به قلم و نگارش اشاره شده‌است.
پس از گسترش اسلام در سراسر شبه جزیرهٔ عربستان،ایران، ماوراءالنهر، بخش‌هایی از هند، شمال آفریقا واندلس، یا زبان عربی جایگزین زبان اقوام ساکن دراین مناطق شد (مانند مصر)، و یا دست کم خط عربی جای خطوط قدیمی را گرفت (مانند ایران)، و بدین سان خطی واحد در تمام قلمرو اسلام پدیدار گردید. خط عربی که پیش از ظهور اسلام نگارشی ساده و کاربردی محدود داشت، به سرعت با خطوط دیگر درآمیخت و به کمال رسید.
