- تاریخ ثبت‌نام
- 2019-11-30
- نوشته‌ها
- 2,708
- لایک‌ها
- 17,584
- امتیازها
- 114
- محل سکونت
- میان یه عالمه رویا
- کیف پول من
- 675
- Points
- 10
به خشنودی اهورا مزدا، راستی بهترین نیکی است، خرسندی است.“
“منش یا اندیشه ی نیک (وهومن)، راستی، داد و قانون اشا رشته های ناگسستنی هستند که بخش های گات ها را به هم پیوند می دهند.
اندیشه ی نیک و خرد (وهومن یا بهمن)، راستی، و داد و قانون ( اشاوهیشتا یا اردیبهشت)، نیروی پسندیده اهورایی (خشترا یا شهریور)، مهر و مدارایی افزاینده (سپنتا آرمیتی یا سپندارمزد) پایه های دین زرتشتی است که انسان را به خودشناسی و رسایی (ه-اُروتات یا خرداد) و جاودانی (امرتات یا امرداد ) می رساند.”
نیاکان ِ باستانی و زرتشتی مان، افزون بر جشن های ِ سالاری چون نوروز، سیزده بدر، یلدا (شب ِ چله)، سده و چهارشنبه سوری، در هرماه آن روزی که با نام ِ ماه همنام می شد، جشن می گرفتند و به شادی و شادمانی در سروری بی همتا مشغول می شدند. و جشن ِ اردیبهشتگان، دومین جشن ِ ماهانه ی نیاکانمان است، که در روز سوم ِ اردیبهشت ماه ِ زرتشتی برگزار می شده است.
ولی امروز این جشن نه در سوم، بلکه در دوم اردیبهشت ماه برگزار می گردد. دلیل این اختلاف ِ زمان ِ برگزاری ِ دیروز با امروز، تغییر سال شمار نیاکانمان در امروز است. زیرا در دوره باستان سال به دوازده ماه و هر ماه به سی روز تقسیم می شد. اما امروز شش ماه اول سال به سی و یک روز و پنج ماه بعدی به سی روز و ماه آخر سال به بیست و نه روز واگر سال کبیسه باشد به سی روز تقسیم می گردد. به همین دلیل جشن اردیبهشتگان، نسبت به سال شمار دیروز، یک روز جلوتر، یعنی دوم اردیبهشت ماه برگزار می شود که این روز منطق با روز سوم اردیبهشت ماه، در دوران ِ نیاکانمان است.
پیش‌تر اولین جشن ماهانه را با نام فروردینگان در ۱۹ فروردین جشن گرفتیم و امروز به پیشواز جشن اردیبهشتگان می رویم که ماهی است سراسر شاداب و پر طراوت.
نام اصلی جشن در فرهنگ زرتشتی "یزت ( (yazta" نام دارد و افتخار زرتشتیان این است که با اینکه جشنهای بسیاری در این آیین وجود دارد ولیکن هیچکدام از این جشنها به معنای پایکوبی و خوشی‌های لحظه ای و زودگذر نیست و فلسفه اصلی همه این جشنها سپاسگزاری از خداوند یکتاست و یادآوری قسمتهای مختلفی از آنچه او از انسان همه عصرها خواسته است.
ماه نشاط طبیعت سبز در آینه ی چشمان
ماه شر شر ِ ر*ق*ص جویبار ِ بی قرار
ماه لبخند گل در لاله زار
ماه شقایق ِ بی تاب در چمنزار
ماه خروش جریان ِ آب ِ چشمه سار
ماه آواز ِ پر غرور آبشار
ماه نغمه ی دلنشین ِ بلبل در گلزار
ماه عطر و نسیم ِ جنگل در کوهسار
ماه شبنم ِ زلال ِ نشسته بر برگ ِ شاخسار
ماه ِ ماهتاب در شب های پر ستاره ی بیدار
ماه دیدار یار در باغ پر درخت انار
ماه عید گل و بلبل و سنبل بر بستر ِ سبزه زار
در اوستا سومین یشت به نام امشاسبند اردیبهشت است.
امشاسپند نماینده قانون ایزدی و نظم اخلاقی در جهان است. درباره وی آمده است که: " اردیبهشت را خویشکاری(وظیفه) این است که دیوان نهلد تا روان دروندان را در دوزخ به بیش از گناهی که ایشان را است پادافراه کننده و (دیوان را) از ایشان باز دارد. "درباره آداب و رسوم مربوط به اردیبهشتگان اطلاع زیادی در دست نیست اما مطابق جشنهای دیگر، ابوریحان درباره این جشن می نویسد: (اردیبهشت ماه؛ روز سوم آن اردی بهشت است و آن عیدی است که اردیبهشتگان نام دارد برای اینکه هردو نام با هم متفق شده. اردی بهشت به معنی بهترین راستی است؛ بعضی گفته اند به معنای منتهای خیر و خوبی است. اردیبهشت فرشته آتش و نور است و این دو با او مناسبت دارد و خداوند او را به این کار موکل کرده و نیز ماموریت داده است علل و امراض را به یاری ادویه و اغذیه زائل کند و صدق را از کذب و حق را از باطل تمیز دهد.) اینکه ابوریحان، فرشته اردیبهشت را تمیزدهنده راست و دروغ و حق و باطل تشخیص داده برای اینست که این فرشته همانطور که گفته شد نماینده راستی و درستی است .
بنابراین هرکس از او پیروی نماید معلوم می شود در راه راست و حق است و هرکس از او دوری کند و از صفات او بی بهره باشد مسلم است که در راه باطل دروغ است. در دوران باستان در هنگام این جشن، شهریاران بار عام می دادند و موبد موبدان آیینی را که مرسوم بوده در حضور پادشاه برگزار می کرد و همه را اندرز می گفت. سران هر گروه به پادشاه معرفی می شدند و هنرمندان مورد مرحمت واقع می گردیدند و به دریافت پاداش افتخار حاصل می کردند. این روز به فرشته مقدس اردیبهشت تعلق دارد که مظهر پاکی و راستی و درستی و نماینده آیین ایزدی و نگهبانی آتش ها با اوست. معمولا باید در این روز اردیبهشت یشت خوانده شود و به آتش توجه گردد. و به خاطر مقام و مرتبه اردیبهشت امشاسپند این جشن به نام اوست و نظر به همان صفات و کمالات است که ایرانیان قدیم این روز را جشن می گرفتند و خود را برای قبول صفات این فرشته مقدس آماده می ساختند. جشن اردیبهشتگان همان عید گلاست که در میان سایر ملتها با تجلیل فراوان برپا می شود.
موبد کورش نیکنام نماینده زرتشتیان در مجلس شورای اسلامی با اشاره به جشنهای ماهیانه زرتشتیان می گوید: هر ماه زرتشتیان برابر شدن روز و ماه را جشن می گیرند و اردیبهشتگان نیز ازجمله این جشنهاست که حاصل برابر شدن روز اردیبهشت از ماه اردیبهشت است.
وی نام اوستایی این جشن را اشوهیشت ( (ashavahishta بیان کرد که امروز در فارسی به نام اردیبهشتگان خوانده می شود و افزود: این واژه از ترکیب معنایی اشویی یا هنجار و راستی با کلمه بهترین به دست آمده که معنی کلی بهترین اشویی را می‌دهد. پیام این جشن به انسان راستی پیشه کردن و در پاکی زیستن است و زرتشتیان با حضور در آدریانها(آتشکده ها) اشویی (راستی و هنجار درست) را به یکدیگر سفارش می‌کنند و هرساله در بعداز ظهر اردیبهشتگان زرتشتیان در مارکار تهران پارس در کنار هم جمع می شوند و سخنرانان درخصوص فلسفه وجودی پاسداشت اشویی صحبت می کنند.
موبد کورش نیکنام یکی از نمادهای اصلی این جشن را آتش و روشنایی بیان کرد و گفت: آتش نماد فروزان بودن، به سوی بالا حرکت کردن و پاک کردن است و زرتشتیان در این روز مانند جشن آذرگان، نیایش آتش را در آدریانها برپا می کنند.
عنصر ِ آتش، سرچشمه ی نور و روشنایی است و نور از صفات ِ ویژه ی اهورامزدا است و چون نور در همه جا هست، در آنجا اهورامزدا حضور دارد و به همین مناسبت نیاکان ِ زرتشتی ِ ما، نسبت به نور و آتش، احترامی ویژه، ادا می کردند و آن را گرامی می داشتند. بطوریکه این آتش ِ اهورایی را آنچنان پاسبانی می کردند که هر گز خاموش نگردد.
در اردیبهشتگان نیاکانمان و امروز زرتشتیان، لباس سفید که مظهر پاکی است به تن می کردند و می کنند و به آتشکده می رفتند و می روند و اهورامزدا را نیایش می کردند و می کنند و سرود آتش را می خواندند و می خوانند. خلف تبریزی آورده که در این روز نیک است به معبد و آتشکده رفتن و از پادشاهان حاجت خود خواستن و به جنگ و کارزار شدن.
“منش یا اندیشه ی نیک (وهومن)، راستی، داد و قانون اشا رشته های ناگسستنی هستند که بخش های گات ها را به هم پیوند می دهند.
اندیشه ی نیک و خرد (وهومن یا بهمن)، راستی، و داد و قانون ( اشاوهیشتا یا اردیبهشت)، نیروی پسندیده اهورایی (خشترا یا شهریور)، مهر و مدارایی افزاینده (سپنتا آرمیتی یا سپندارمزد) پایه های دین زرتشتی است که انسان را به خودشناسی و رسایی (ه-اُروتات یا خرداد) و جاودانی (امرتات یا امرداد ) می رساند.”
نیاکان ِ باستانی و زرتشتی مان، افزون بر جشن های ِ سالاری چون نوروز، سیزده بدر، یلدا (شب ِ چله)، سده و چهارشنبه سوری، در هرماه آن روزی که با نام ِ ماه همنام می شد، جشن می گرفتند و به شادی و شادمانی در سروری بی همتا مشغول می شدند. و جشن ِ اردیبهشتگان، دومین جشن ِ ماهانه ی نیاکانمان است، که در روز سوم ِ اردیبهشت ماه ِ زرتشتی برگزار می شده است.
ولی امروز این جشن نه در سوم، بلکه در دوم اردیبهشت ماه برگزار می گردد. دلیل این اختلاف ِ زمان ِ برگزاری ِ دیروز با امروز، تغییر سال شمار نیاکانمان در امروز است. زیرا در دوره باستان سال به دوازده ماه و هر ماه به سی روز تقسیم می شد. اما امروز شش ماه اول سال به سی و یک روز و پنج ماه بعدی به سی روز و ماه آخر سال به بیست و نه روز واگر سال کبیسه باشد به سی روز تقسیم می گردد. به همین دلیل جشن اردیبهشتگان، نسبت به سال شمار دیروز، یک روز جلوتر، یعنی دوم اردیبهشت ماه برگزار می شود که این روز منطق با روز سوم اردیبهشت ماه، در دوران ِ نیاکانمان است.
پیش‌تر اولین جشن ماهانه را با نام فروردینگان در ۱۹ فروردین جشن گرفتیم و امروز به پیشواز جشن اردیبهشتگان می رویم که ماهی است سراسر شاداب و پر طراوت.
نام اصلی جشن در فرهنگ زرتشتی "یزت ( (yazta" نام دارد و افتخار زرتشتیان این است که با اینکه جشنهای بسیاری در این آیین وجود دارد ولیکن هیچکدام از این جشنها به معنای پایکوبی و خوشی‌های لحظه ای و زودگذر نیست و فلسفه اصلی همه این جشنها سپاسگزاری از خداوند یکتاست و یادآوری قسمتهای مختلفی از آنچه او از انسان همه عصرها خواسته است.
ماه نشاط طبیعت سبز در آینه ی چشمان
ماه شر شر ِ ر*ق*ص جویبار ِ بی قرار
ماه لبخند گل در لاله زار
ماه شقایق ِ بی تاب در چمنزار
ماه خروش جریان ِ آب ِ چشمه سار
ماه آواز ِ پر غرور آبشار
ماه نغمه ی دلنشین ِ بلبل در گلزار
ماه عطر و نسیم ِ جنگل در کوهسار
ماه شبنم ِ زلال ِ نشسته بر برگ ِ شاخسار
ماه ِ ماهتاب در شب های پر ستاره ی بیدار
ماه دیدار یار در باغ پر درخت انار
ماه عید گل و بلبل و سنبل بر بستر ِ سبزه زار
در اوستا سومین یشت به نام امشاسبند اردیبهشت است.
امشاسپند نماینده قانون ایزدی و نظم اخلاقی در جهان است. درباره وی آمده است که: " اردیبهشت را خویشکاری(وظیفه) این است که دیوان نهلد تا روان دروندان را در دوزخ به بیش از گناهی که ایشان را است پادافراه کننده و (دیوان را) از ایشان باز دارد. "درباره آداب و رسوم مربوط به اردیبهشتگان اطلاع زیادی در دست نیست اما مطابق جشنهای دیگر، ابوریحان درباره این جشن می نویسد: (اردیبهشت ماه؛ روز سوم آن اردی بهشت است و آن عیدی است که اردیبهشتگان نام دارد برای اینکه هردو نام با هم متفق شده. اردی بهشت به معنی بهترین راستی است؛ بعضی گفته اند به معنای منتهای خیر و خوبی است. اردیبهشت فرشته آتش و نور است و این دو با او مناسبت دارد و خداوند او را به این کار موکل کرده و نیز ماموریت داده است علل و امراض را به یاری ادویه و اغذیه زائل کند و صدق را از کذب و حق را از باطل تمیز دهد.) اینکه ابوریحان، فرشته اردیبهشت را تمیزدهنده راست و دروغ و حق و باطل تشخیص داده برای اینست که این فرشته همانطور که گفته شد نماینده راستی و درستی است .
بنابراین هرکس از او پیروی نماید معلوم می شود در راه راست و حق است و هرکس از او دوری کند و از صفات او بی بهره باشد مسلم است که در راه باطل دروغ است. در دوران باستان در هنگام این جشن، شهریاران بار عام می دادند و موبد موبدان آیینی را که مرسوم بوده در حضور پادشاه برگزار می کرد و همه را اندرز می گفت. سران هر گروه به پادشاه معرفی می شدند و هنرمندان مورد مرحمت واقع می گردیدند و به دریافت پاداش افتخار حاصل می کردند. این روز به فرشته مقدس اردیبهشت تعلق دارد که مظهر پاکی و راستی و درستی و نماینده آیین ایزدی و نگهبانی آتش ها با اوست. معمولا باید در این روز اردیبهشت یشت خوانده شود و به آتش توجه گردد. و به خاطر مقام و مرتبه اردیبهشت امشاسپند این جشن به نام اوست و نظر به همان صفات و کمالات است که ایرانیان قدیم این روز را جشن می گرفتند و خود را برای قبول صفات این فرشته مقدس آماده می ساختند. جشن اردیبهشتگان همان عید گلاست که در میان سایر ملتها با تجلیل فراوان برپا می شود.
موبد کورش نیکنام نماینده زرتشتیان در مجلس شورای اسلامی با اشاره به جشنهای ماهیانه زرتشتیان می گوید: هر ماه زرتشتیان برابر شدن روز و ماه را جشن می گیرند و اردیبهشتگان نیز ازجمله این جشنهاست که حاصل برابر شدن روز اردیبهشت از ماه اردیبهشت است.
وی نام اوستایی این جشن را اشوهیشت ( (ashavahishta بیان کرد که امروز در فارسی به نام اردیبهشتگان خوانده می شود و افزود: این واژه از ترکیب معنایی اشویی یا هنجار و راستی با کلمه بهترین به دست آمده که معنی کلی بهترین اشویی را می‌دهد. پیام این جشن به انسان راستی پیشه کردن و در پاکی زیستن است و زرتشتیان با حضور در آدریانها(آتشکده ها) اشویی (راستی و هنجار درست) را به یکدیگر سفارش می‌کنند و هرساله در بعداز ظهر اردیبهشتگان زرتشتیان در مارکار تهران پارس در کنار هم جمع می شوند و سخنرانان درخصوص فلسفه وجودی پاسداشت اشویی صحبت می کنند.
موبد کورش نیکنام یکی از نمادهای اصلی این جشن را آتش و روشنایی بیان کرد و گفت: آتش نماد فروزان بودن، به سوی بالا حرکت کردن و پاک کردن است و زرتشتیان در این روز مانند جشن آذرگان، نیایش آتش را در آدریانها برپا می کنند.
عنصر ِ آتش، سرچشمه ی نور و روشنایی است و نور از صفات ِ ویژه ی اهورامزدا است و چون نور در همه جا هست، در آنجا اهورامزدا حضور دارد و به همین مناسبت نیاکان ِ زرتشتی ِ ما، نسبت به نور و آتش، احترامی ویژه، ادا می کردند و آن را گرامی می داشتند. بطوریکه این آتش ِ اهورایی را آنچنان پاسبانی می کردند که هر گز خاموش نگردد.
در اردیبهشتگان نیاکانمان و امروز زرتشتیان، لباس سفید که مظهر پاکی است به تن می کردند و می کنند و به آتشکده می رفتند و می روند و اهورامزدا را نیایش می کردند و می کنند و سرود آتش را می خواندند و می خوانند. خلف تبریزی آورده که در این روز نیک است به معبد و آتشکده رفتن و از پادشاهان حاجت خود خواستن و به جنگ و کارزار شدن.