ویژگی خط لاتین در زبان ترکی
خط فارسی از نوع ابجد (abjad) است و با الفبا (alphabet) تفاوت دارد. در زباننگار ابجد، تنها برای همخوانها (consonant) حرف (letter) وجود دارد و واکهها (vowel) از خود حرفی ندارند. واکهها یا نشان داده نمیشوند یا اگر هم نشان داده بشوند، با یکی از همخوانها است. این موضوع، وجه تمایز زباننگارهای ابجدی و الفبایی است. برای مثال، حرف «و» نمایندهی صدای «v» است اما از آن برای نشان دادن صدای u (روز)، o (تو) و ow (نو) نیز استفاده میشود. یعنی، ما در حقیقت «نوروز» را به صورت nvrvz مینویسیم اما در مدرسه یاد میگیریم که آن را nowruz بخوانیم. یا «ببر» (bbr) را بسته به متنی که در آن به کار رفته میتوان babr یا bebar یا bebor خواند. بزرگترین مشکل خط فارسی همین است که واکهها از خود حرفی ندارند. به ویژه، واکههای e و a که به ترتیب پربسامدترین صداهای زبان فارسی اند! البته، نشانههای زیر و زبر و پیش برای نشان دادن برخی از واکهها وجود دارد اما آنها نشانه اند و نه حرف و از همین رو، در حالت عادی در نوشتن به کار نمیروند.
خط فارسی از نوع ابجد (abjad) است و با الفبا (alphabet) تفاوت دارد. در زباننگار ابجد، تنها برای همخوانها (consonant) حرف (letter) وجود دارد و واکهها (vowel) از خود حرفی ندارند. واکهها یا نشان داده نمیشوند یا اگر هم نشان داده بشوند، با یکی از همخوانها است. این موضوع، وجه تمایز زباننگارهای ابجدی و الفبایی است. برای مثال، حرف «و» نمایندهی صدای «v» است اما از آن برای نشان دادن صدای u (روز)، o (تو) و ow (نو) نیز استفاده میشود. یعنی، ما در حقیقت «نوروز» را به صورت nvrvz مینویسیم اما در مدرسه یاد میگیریم که آن را nowruz بخوانیم. یا «ببر» (bbr) را بسته به متنی که در آن به کار رفته میتوان babr یا bebar یا bebor خواند. بزرگترین مشکل خط فارسی همین است که واکهها از خود حرفی ندارند. به ویژه، واکههای e و a که به ترتیب پربسامدترین صداهای زبان فارسی اند! البته، نشانههای زیر و زبر و پیش برای نشان دادن برخی از واکهها وجود دارد اما آنها نشانه اند و نه حرف و از همین رو، در حالت عادی در نوشتن به کار نمیروند.