پروتکل اینترنت نسخه ۴ (به انگلیسی: Internet Protocol version 4) یا به اختصار IPv4، چهارمین بازبینی پروتکل اینترنت (IP) و اولین نسخهایست که به گستردگی به کارگرفته شد. این نسخه از پروتکل در هستهٔ روشهای شبکهبندی بر پایهٔ استانداردها در اینترنت است. هرچند به کارگیری نسخه ششم پروتکل اینترنت (IPv6) از تاریخ ۲۰۱۰ آغاز شدهاست، IPv4 پراستفادهترین پروتکل اینترنت است.
IPv4 در "RFC 791" ازانتشارات گروه ویژه مهندسی اینترنت(IETF) در سپتامبر ۱۹۸۱ - که جایگزین تعریف قدیمی تر آن در سال ۱۹۸۰ در "RFC 760" شد- تشریح شدهاست.
IPv4 پروتکلی بدون اتصال برای استفاده در شبکههای راهگزینی بسته لایه پیوند(مانند اترنت) است. این پروتکل بر مبنای مدل بیشترین تلاش برای تحویل کار میکند بدین معنی که هیچ تضمینی برای رساندن بستهها به مقصد، پشت سر هم رسیدن و حفظ توالی بسته هاو یا عدم تکراری بودن بستهها ارائه نمیدهد. این جنبههای مربوط به جامعیت دادهها در لایه بالایی یعنی لایه انتقال درنظرگرفته شدهاند(مانند پروتکل کنترل انتقال (TCP))
IPv4 در "RFC 791" ازانتشارات گروه ویژه مهندسی اینترنت(IETF) در سپتامبر ۱۹۸۱ - که جایگزین تعریف قدیمی تر آن در سال ۱۹۸۰ در "RFC 760" شد- تشریح شدهاست.
IPv4 پروتکلی بدون اتصال برای استفاده در شبکههای راهگزینی بسته لایه پیوند(مانند اترنت) است. این پروتکل بر مبنای مدل بیشترین تلاش برای تحویل کار میکند بدین معنی که هیچ تضمینی برای رساندن بستهها به مقصد، پشت سر هم رسیدن و حفظ توالی بسته هاو یا عدم تکراری بودن بستهها ارائه نمیدهد. این جنبههای مربوط به جامعیت دادهها در لایه بالایی یعنی لایه انتقال درنظرگرفته شدهاند(مانند پروتکل کنترل انتقال (TCP))