وقتی در حال ِ آماده شدن برای سفر هستید، اینکه بدانید سفر شما چه مدت طول می‌کشد به شما کمک خواهد کرد، و وقتی در مورد فواصل وسیعِ فضا صحبت می‌کنیم دانستنِ آن حتی مفیدتر هم خواهد بود.
به گزارش بیگ بنگ، دو فیزیکدان سعی کردند با استفاده از فضاپیماهای موجود، به طور دقیق محاسبه کنند که چه مدت طول می‌کشد ما به دیگر سامانه‌های ستاره‌ای در کهکشان ِ خود سفر کنیم. آنها به ویژه به چهار کاوشگر فضایی بدون سرنشین که قبلاً توسط ناسا پرتاب شده توجه کردند، و به ما می‌گویند که چقدر طول می‌کشد تا بشر بتواند از منظومه شمسی خارج شود.
به نظر می‌رسد که مسافران فضاییِ آینده باید فاصلۀ زیادی را در سفر باشند: ممکن است ده‌ها هزار سال طول بکشد تا یکی از این کاوشگرها به جایی نزدیک به منظومه ستاره‌ایِ دیگری برسد، و چندین میلیون سال طول بکشد تا برخورد مستقیمی با موجودی دیگر روی دهد.
محققان در مقالۀ خود نوشتند: «مقیاس زمانی برای برخورد نزدیک یکی از این فضاپیماها با یک ستاره، صد کوینتیلیون سال(۲۰^۱۰ سال) است، بنابراین فضاپیما آیندۀ طولانی در پیش رو دارد.» کورین بایلر-جونز از مؤسسه نجوم مکس پلانک در آلمان و دیوید فارنوچیا از آزمایشگاه پیش‌رانش جت ناسا آخرین داده‌های رصدخانۀ فضایی گایا را بررسی کردند.
جدیدترین نقشۀ گایا مکان‌هایی از تقریباً ۷.۲ میلیون ستاره را نشان می‌دهد. محققان این داده‌ها را با مسیرهای حرکت ِ کاوشگرهای پایونیر ۱۰، پایونیر ۱۱، ویجر ۱ و ویجر ۲ که بین سال‌های ۱۹۷۲ تا ۱۹۷۷ پرتاب شدند، ترکیب کردند. نتایج نشان داد که طی یک میلیون سال ِ آینده، این چهار کاوشگر به تقریبا شصت ستاره نزدیک می‌شوند (نزدیک به معنای کیهانی). در آن زمان به ده ستاره نسبتاً نزدیک خواهند شد- اما در اینجا «نسبتاً نزدیک» به معنای دو پارسک است، یعنی بیش از شش سال نوری، یا بیش از ۶۰ تریلیون کیلومتر.
برای اینکه بتوانید بهتر تصور کنید، مدار پلوتو حدود هفت میلیارد کیلومتر مسیر طی می‌کند. بنابراین کاوشگرهای ما هنوز ده‌ها هزار برابر از این با ستاره‌های همسایه فاصله دارند. پایونیر ۱۰ که فقط ۰.۲۳۱ پارسک (تقریباً ۷ تریلیون کیلومتر) از زمین دور شده، بهترین فرصت را دارد تا با فاصله‌ای منطقی، از برخی سامانه‌های ستاره‌ای بازدید کند: پیش‌بینی می‌شود که حدود ۹۰۰۰۰ سال بعد از کنار ستارۀ HIP 117795 در صورت فلکیِ ذات‌الکرسی عبور کند، این ستاره ۸۹ سال نوری از زمین فاصله دارد.
البته نیازی نیست که مأموریت‌های فضایی آینده مسیر این چهار کاوشگر را دنبال کنند-یکی از نزدیکترین سامانه‌های ستاره‌ای به ما، آلفا قنطورس، فقط ۴.۳۷ سال نوری یا ۱.۳۴ پارسک، با زمین فاصله دارد. ویجر ۱ با سرعت کنونی‌اش می‌تواند کمتر از ۸۰۰۰۰ سال بعد به آنجا برسد. این محاسبات یک ایدۀ سرراست در مورد مقیاس کهکشان به ما می‌دهد. نوع تکنولوژی‌ای که بشر در اختیار دارد باید توسعه یابد و پیشرفت کند تا بتواند فراتر از منظومۀ شمسی سفر کند.
حداقل تا زمانی که دانشمندان دریابند چگونه می‌توان سفینه‌ای پیشرفته ساخت، ما باید چندین نسل را در حال گذر و سفر پشت سر بگذاریم تا به نزدیکترین ستاره‌ها برسیم. متاسفانه تا به امروز رویای سفر میان ستاره‌ای فقط در کتاب‌ها و فیلم‌های علمی- تخیلی محدود شده است. برخی محققان فکر می‌کنند این امکان وجود دارد که روزی بتوانیم با سرعت نور سفر کنیم (و فقط در عرض چهار سال به آلفا قنطورس برسیم)، اما این مسائل فعلاً در حد نظری است. در ضمن، شاید بهترین چیز این باشد که فقط به سیارۀ مریخ توجه کنیم، زیرا دستیابی به آن راحت‌تر است. این تحقیق هنوز منتشر نشده، اما در سرور پیش از چاپِ arXiv.org قابل دسترس است.
انجمن تک رمان
به گزارش بیگ بنگ، دو فیزیکدان سعی کردند با استفاده از فضاپیماهای موجود، به طور دقیق محاسبه کنند که چه مدت طول می‌کشد ما به دیگر سامانه‌های ستاره‌ای در کهکشان ِ خود سفر کنیم. آنها به ویژه به چهار کاوشگر فضایی بدون سرنشین که قبلاً توسط ناسا پرتاب شده توجه کردند، و به ما می‌گویند که چقدر طول می‌کشد تا بشر بتواند از منظومه شمسی خارج شود.
به نظر می‌رسد که مسافران فضاییِ آینده باید فاصلۀ زیادی را در سفر باشند: ممکن است ده‌ها هزار سال طول بکشد تا یکی از این کاوشگرها به جایی نزدیک به منظومه ستاره‌ایِ دیگری برسد، و چندین میلیون سال طول بکشد تا برخورد مستقیمی با موجودی دیگر روی دهد.
محققان در مقالۀ خود نوشتند: «مقیاس زمانی برای برخورد نزدیک یکی از این فضاپیماها با یک ستاره، صد کوینتیلیون سال(۲۰^۱۰ سال) است، بنابراین فضاپیما آیندۀ طولانی در پیش رو دارد.» کورین بایلر-جونز از مؤسسه نجوم مکس پلانک در آلمان و دیوید فارنوچیا از آزمایشگاه پیش‌رانش جت ناسا آخرین داده‌های رصدخانۀ فضایی گایا را بررسی کردند.
جدیدترین نقشۀ گایا مکان‌هایی از تقریباً ۷.۲ میلیون ستاره را نشان می‌دهد. محققان این داده‌ها را با مسیرهای حرکت ِ کاوشگرهای پایونیر ۱۰، پایونیر ۱۱، ویجر ۱ و ویجر ۲ که بین سال‌های ۱۹۷۲ تا ۱۹۷۷ پرتاب شدند، ترکیب کردند. نتایج نشان داد که طی یک میلیون سال ِ آینده، این چهار کاوشگر به تقریبا شصت ستاره نزدیک می‌شوند (نزدیک به معنای کیهانی). در آن زمان به ده ستاره نسبتاً نزدیک خواهند شد- اما در اینجا «نسبتاً نزدیک» به معنای دو پارسک است، یعنی بیش از شش سال نوری، یا بیش از ۶۰ تریلیون کیلومتر.
برای اینکه بتوانید بهتر تصور کنید، مدار پلوتو حدود هفت میلیارد کیلومتر مسیر طی می‌کند. بنابراین کاوشگرهای ما هنوز ده‌ها هزار برابر از این با ستاره‌های همسایه فاصله دارند. پایونیر ۱۰ که فقط ۰.۲۳۱ پارسک (تقریباً ۷ تریلیون کیلومتر) از زمین دور شده، بهترین فرصت را دارد تا با فاصله‌ای منطقی، از برخی سامانه‌های ستاره‌ای بازدید کند: پیش‌بینی می‌شود که حدود ۹۰۰۰۰ سال بعد از کنار ستارۀ HIP 117795 در صورت فلکیِ ذات‌الکرسی عبور کند، این ستاره ۸۹ سال نوری از زمین فاصله دارد.
البته نیازی نیست که مأموریت‌های فضایی آینده مسیر این چهار کاوشگر را دنبال کنند-یکی از نزدیکترین سامانه‌های ستاره‌ای به ما، آلفا قنطورس، فقط ۴.۳۷ سال نوری یا ۱.۳۴ پارسک، با زمین فاصله دارد. ویجر ۱ با سرعت کنونی‌اش می‌تواند کمتر از ۸۰۰۰۰ سال بعد به آنجا برسد. این محاسبات یک ایدۀ سرراست در مورد مقیاس کهکشان به ما می‌دهد. نوع تکنولوژی‌ای که بشر در اختیار دارد باید توسعه یابد و پیشرفت کند تا بتواند فراتر از منظومۀ شمسی سفر کند.
حداقل تا زمانی که دانشمندان دریابند چگونه می‌توان سفینه‌ای پیشرفته ساخت، ما باید چندین نسل را در حال گذر و سفر پشت سر بگذاریم تا به نزدیکترین ستاره‌ها برسیم. متاسفانه تا به امروز رویای سفر میان ستاره‌ای فقط در کتاب‌ها و فیلم‌های علمی- تخیلی محدود شده است. برخی محققان فکر می‌کنند این امکان وجود دارد که روزی بتوانیم با سرعت نور سفر کنیم (و فقط در عرض چهار سال به آلفا قنطورس برسیم)، اما این مسائل فعلاً در حد نظری است. در ضمن، شاید بهترین چیز این باشد که فقط به سیارۀ مریخ توجه کنیم، زیرا دستیابی به آن راحت‌تر است. این تحقیق هنوز منتشر نشده، اما در سرور پیش از چاپِ arXiv.org قابل دسترس است.
انجمن تک رمان
