با شیدایی | ارغنون کاربر انجمن تک رمان

[شرابی.]

نام اثر: با شیدایی
نویسنده: لیلی‌اچ (ارغنون)
ژانر اثر: تراژدی
مقدمه:
بر خلاف تمام دردسری که برایم دارد؛
اختلال‌هایم را رها نمی‌کنم... .
چون فرم‌هایی که من داده‌اند، موهبت است!
تاریک است؛ من گرفتار شده‌ام و عشق هم قدرتش را از دست داده است. تبعات فاجعه در ابعاد انگشت‌هایم نمی‌گنجد و هم‌چنان، ساکتم.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[شرابی.]

۱. آدم عادی از قرص‌های اعصاب و افسردگی مختل کننده‌ی زندگی خود، متنفر است! من اما نمی‌دانم که از خود متنفرم، یا عاشق خودم شده‌ام که سفت و سخت به تشخیص‌های نداده‌ی دکترها، چسبیده‌ام.
و این یک جواب بیشتر ندارد: من جا زده‌ام !

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[شرابی.]

۲. اختلال‌هایم را نیاز دارم! به اینکه با شخصیت‌های خودم حرف بزنم عادت کرده‌ام و علاقه‌ای به هم‌صحبتی با آدم‌هایی که نمی‌فهمند، برایم نمانده. اختلال‌هایم را رها نمی‌کنم چون فرم‌هایی که من داده‌اند، موهبت است! آن‌ها به من اجازه می‌دهند که هرچقدر دوست دارم بی‌تفاوت بمانم و از هجوم افکار و تشنج ناشی از آن، مصون بمانم. شیدایی، مرا در اندوه‌ها غرق می‌کند و در آن خفگی، راحتم می‌گذارد تا بخندم، شیدایی کاری می‌کند کسی کاری به این دیوانه نداشته باشد... .

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[شرابی.]

۳. او درست گفته بود، من آدم مضحک و متظاهری هستم؛ من به زور دوست می‌دارم! اکنون هم هیچ حسی نسبت به اطرافیان و زندگی خود ندارم. از شما خواهش می‌کنم نزدیک من نشوید، نگران من نباشید و هرگز مرا لایق دوست داشتن و دلبسته بودن ندانید، من احساسی برای خرج کردن، حوصله‌ای برای حرف زدن و حتی چشمی برای نگاه کردن ندارم. من یک عاقلِ مخبطم.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[شرابی.]

۴. اندوه می‌تواند در آراسته‌ترین فرم‌های ما، چه ظاهر و چه رفتارهای نجیب، به بدترین شکل پشت پرده محتمل باشد. هرگز شلختگی فرم فرد نمی‌تواند فسردگی درونی را به طور کامل نمایان کند. به من نگاه کن!
من رنگ مورد علاقه‌ام را پوشیده‌ام و ل*ب‌هایم پیاپی به خنده کشیده می‌شوند؛ به مرتب بودن موهایم دقت کرده‌ام و خستگی چشمانم با خط‌های سیاه یک مداد چشم، استتار است!

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[شرابی.]

۶. احساس نمی‌کنم که این خانه، این شهر، این آدم‌ها، هیچ‌کدام مال من باشند. من هم مال زندگی‌ام نیستم. گویا که از شکاف آسمان افتاده‌ام وسط خانه‌ای که با همه‌چیزش بیگانه‌ام. مادرم را نمی‌شناسم و غم او را حس نمی‌کنم. شهر را نمی‌شناسم و دائم باید نشانی کوچه و خیابان‌ها را بپرسم. احساس نمی‌کنم که من، مال خودم باشم.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[شرابی.]

۷. نمی‌دانم که این مسمومیتی بر اثر افکار لعنتی است یا یکی سرنگ بی‌حسی‌اش را توی سینه‌ام فرو کرده است. نمی‌دانم. به هرچه داشته‌ام نگاه می‌کنم؛ فشار شرایط نگاه‌هایمان را پر از حرف و د*ه*ان‌هایمان را دوخته است. جواب حالت چطور است را با تکان سری به خوبم تعبیر می‌کنیم و هیچکس نمی‌داند که خوب بودن دقیقا چگونه است. یااینکه من با کفش‌های نامرئی و پایِ ل*خت، به کجا دارم می‌روم؟

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان

[شرابی.]

۸. ممکن نیست که سرطان بگیرم. ممکن نیست بمیرم. نمی‌شود! ایستاده ایستاده دارم کله پا می‌شوم. پای میز ننشسته؛ باختم. توی گوشم مدام یک نفر فریاد می‌کشد: برو. برو و در این برزخ نمان. برو که دنیا برای رفتن است. من هم می‌خواهم بروم. بروم و خودم و لرزش شانه‌هایم را ببرم بیاندازم توی جوب آب اما نمی‌شود. گمان دارم که در زنجیری نامرئی گیر کرده‌ام.

 

انجمن رمان نویسی دانلود رمان