قبل از آنکه درباره اسراف و تعاریف و نمونه‌ها و راهکارهای بازدارنده بررسی کنیم؛ لازم است بدانیم که همه کردارها در بینش اسلامی با اندیشه و عقاید رابـ ـطه دارند. پس هیچ عملی بدون رابـ ـطه با یک ذهنیّت و فکر نیست.
به همین دلیل باید #اسراف را در ظرفیتی بیشتر بررسی کنیم؛ زیرا در قرآن کریم انسان یک موجود امانت دار است و نعمت‌ها نیز از یک نسبت ویژه‌ای از این امانت هستند. همین دقت باعث می‌شود که انسان مؤمن از حساسیتی در برابر نعمت‌ها و مصرف آنها برخوردار می‌شود؛ چنان‌که حتی یک تکه نان هم برای او دغدغه می‌شود.
به این روایت شگفت دقت کنید:
روزی #امام_سجاد علیه السلام و به روایتی دیگر #امام_حسین علیه السلام قصد کرد به دستشویی برود، آنجا تکه‌ای نان را بر زمین دیدند، برداشته و به خادم خویش داده و فرمودند: این نان را نگه دار تا من بیرون آیم. هنگامی که امام‌علیه السلام بیرون آمد، سراغ نان را گرفت؛ خادم گفت: من نان را خوردم. امام‌علیه السلام فرمود: تو آزادی. فردی از امام پرسید: به خاطر این کار، او را آزاد کردید؟ امام‌علیه السلام پاسخ جالبی دادند و فرمودند کسی که چنین به نان احترام کند از آتش جهنم آزاد شده، پس من چرا او را آزاد نکنم.
حلیة المتقین، علّامه مجلسی‌رحمه الله، باب آداب طعام خوردن، ص 81، نشر لقمان.
این حدیث نشان می‌دهد، انسان باید برای نسبتی که بین او و نعمت‌هاست، دچار دغدغه باشد.
به همین دلیل باید #اسراف را در ظرفیتی بیشتر بررسی کنیم؛ زیرا در قرآن کریم انسان یک موجود امانت دار است و نعمت‌ها نیز از یک نسبت ویژه‌ای از این امانت هستند. همین دقت باعث می‌شود که انسان مؤمن از حساسیتی در برابر نعمت‌ها و مصرف آنها برخوردار می‌شود؛ چنان‌که حتی یک تکه نان هم برای او دغدغه می‌شود.
به این روایت شگفت دقت کنید:
روزی #امام_سجاد علیه السلام و به روایتی دیگر #امام_حسین علیه السلام قصد کرد به دستشویی برود، آنجا تکه‌ای نان را بر زمین دیدند، برداشته و به خادم خویش داده و فرمودند: این نان را نگه دار تا من بیرون آیم. هنگامی که امام‌علیه السلام بیرون آمد، سراغ نان را گرفت؛ خادم گفت: من نان را خوردم. امام‌علیه السلام فرمود: تو آزادی. فردی از امام پرسید: به خاطر این کار، او را آزاد کردید؟ امام‌علیه السلام پاسخ جالبی دادند و فرمودند کسی که چنین به نان احترام کند از آتش جهنم آزاد شده، پس من چرا او را آزاد نکنم.
حلیة المتقین، علّامه مجلسی‌رحمه الله، باب آداب طعام خوردن، ص 81، نشر لقمان.
این حدیث نشان می‌دهد، انسان باید برای نسبتی که بین او و نعمت‌هاست، دچار دغدغه باشد.