محققان در ژاپن مکانیزمی را که قبلاً برای کنترل درد ناشناخته بود، شامل گروهی از سلولهای تازه شناسایی شده در نخاع کشف کرده اند و هدف بالقوه ای را برای افزایش اثر درمانی داروها جهت درد مزمن ارائه می دهند.
در حالی که سلولهای عصبی ممکن است شناخته شده ترین سلولهای سیستم عصبی مرکزی باشند، مجموعه ای از سلولهای غیر عصبی که برای اولین بار در اواسط قرن نوزدهم کشف شد، نیز نقشهای مهمی را بازی می کنند.
این سلولهای گلیال که در اصل از کلمه یونانی چسب نامگذاری شده اند، اکنون بسیار بیشتر شناخته شده اند و در واقع عناصر حیاتی برای تنظیم رشد و عملکرد سلولهای عصبی در سیستم عصبی مرکزی هستند.
در میان انواع مختلف سلولهای گلیایی، آستروسیتها بیشترین فراوانی را در سیستم عصبی مرکزی دارند. اما، بر خلاف سلولهای عصبی در مناطق مختلف مغز، محققان هنوز درک درستی از گروههای آستروسیت با خواص متمایز ندارند.
اکنون محققان جمعیت بی نظیری از آستروسیت های نخاع را کشف کرده اند که در تولید حساسیت به درد نقش دارد.
در دو لایه خارجی ماده خاکستری نزدیک پشت نخاع – مکانی که به عنوان لایه های سطحی شاخ پشتی نخاع نامیده می شود – در آستروسیت ها در منطقه ای شناخته شده است که اطلاعات حسی عمومی مانند فشار، درد و گرما از ب*دن به مغز منتقل می شود.
محققان با استفاده از موش نشان دادند که فعال سازی آستروسیت منجر به حساسیت به درد می شود.
“کشف این جمعیت جدید از آستروسیت ها، نقش جدیدی از سلولهای عصبی LC-NAergic در تسهیل انتقال درد در ستون فقرات نشان می دهد.”
با در نظر گرفتن این یافته ها، سرکوب سیگنالینگ این آستروسیت ها توسط نورآدرنالین ممکن است اثر داروها را برای درد مزمن افزایش دهد.
برای آزمایش اولیه این موضوع، محققان موشهایی را مهندسی ژنتیکی کردند که در آنها پاسخ آستروسیتها به نورآدرنالین به طور انتخابی مهار شده و به آنها دولوکستین می دهد، دارویی ضد درد که با جلوگیری از جذب نورونهای عصبی LC-NA باعث افزایش سطح نورآدرنالین در نخاع می شود.
در حقیقت، موش های اصلاح شده با افزایش درد مزمن توسط دولوکستین، بیشتر از نقش پیشنهادی محققان در آستروسیت ها پشتیبانی می کنند.
“اگرچه ما هنوز هم به مطالعات بیشتری در مورد داروهای مختلف نیاز داریم، اما به نظر می رسد این جمعیت آستروسیت یک هدف امیدوار کننده برای افزایش پتانسیل درمانی داروها جهت درد مزمن باشد.”
در حالی که سلولهای عصبی ممکن است شناخته شده ترین سلولهای سیستم عصبی مرکزی باشند، مجموعه ای از سلولهای غیر عصبی که برای اولین بار در اواسط قرن نوزدهم کشف شد، نیز نقشهای مهمی را بازی می کنند.
این سلولهای گلیال که در اصل از کلمه یونانی چسب نامگذاری شده اند، اکنون بسیار بیشتر شناخته شده اند و در واقع عناصر حیاتی برای تنظیم رشد و عملکرد سلولهای عصبی در سیستم عصبی مرکزی هستند.
در میان انواع مختلف سلولهای گلیایی، آستروسیتها بیشترین فراوانی را در سیستم عصبی مرکزی دارند. اما، بر خلاف سلولهای عصبی در مناطق مختلف مغز، محققان هنوز درک درستی از گروههای آستروسیت با خواص متمایز ندارند.
اکنون محققان جمعیت بی نظیری از آستروسیت های نخاع را کشف کرده اند که در تولید حساسیت به درد نقش دارد.
در دو لایه خارجی ماده خاکستری نزدیک پشت نخاع – مکانی که به عنوان لایه های سطحی شاخ پشتی نخاع نامیده می شود – در آستروسیت ها در منطقه ای شناخته شده است که اطلاعات حسی عمومی مانند فشار، درد و گرما از ب*دن به مغز منتقل می شود.
محققان با استفاده از موش نشان دادند که فعال سازی آستروسیت منجر به حساسیت به درد می شود.
“کشف این جمعیت جدید از آستروسیت ها، نقش جدیدی از سلولهای عصبی LC-NAergic در تسهیل انتقال درد در ستون فقرات نشان می دهد.”
با در نظر گرفتن این یافته ها، سرکوب سیگنالینگ این آستروسیت ها توسط نورآدرنالین ممکن است اثر داروها را برای درد مزمن افزایش دهد.
برای آزمایش اولیه این موضوع، محققان موشهایی را مهندسی ژنتیکی کردند که در آنها پاسخ آستروسیتها به نورآدرنالین به طور انتخابی مهار شده و به آنها دولوکستین می دهد، دارویی ضد درد که با جلوگیری از جذب نورونهای عصبی LC-NA باعث افزایش سطح نورآدرنالین در نخاع می شود.
در حقیقت، موش های اصلاح شده با افزایش درد مزمن توسط دولوکستین، بیشتر از نقش پیشنهادی محققان در آستروسیت ها پشتیبانی می کنند.
“اگرچه ما هنوز هم به مطالعات بیشتری در مورد داروهای مختلف نیاز داریم، اما به نظر می رسد این جمعیت آستروسیت یک هدف امیدوار کننده برای افزایش پتانسیل درمانی داروها جهت درد مزمن باشد.”
