من طلا خواهم شد می دانم
جانم از آتشفشان ها گذر می کندبا خویشتن در جنگم
از خود عبور می کنم
تو آن سوی من ایستاده ای
و لبخند می زنی
و لبخند تو آن قدر بها دارد
که به خاطرش از آتش بگذرم
من طلا خواهم شد
می دانم
شعر جبران خلیل جبران
- نویسنده موضوع MAHDIS
- تاریخ شروع
- پاسخ‌ها 23
- بازدیدها 687
- Tagged users هیچ
ساعت تک رمان
با خویشتن در جنگم
از خود عبور می کنم
تو آن سوی من ایستاده ای
و لبخند می زنی
و لبخند تو آن قدر بها دارد
که به خاطرش از آتش بگذرم
من طلا خواهم شد
می دانم
اگر تو خاطری آسوده نداشته باشی
من همان اندازهدلواپس شادمانی تو ام
که تو
دلواپس شادمانی من
اگر تو خاطری آسوده نداشته باشی
من هم آسوده خاطر نخواهم بود
ای عشق
ای عشق که دستان خداییتبر خواهش‌های من لگام زده
و گرسنگی و تشنگیم را
تا وقار و افتخار بالا برده
مگذار توان و استقامتم
از نانی تناول کند
و یا از شرابی بنوشد
که خویشتن ناتوانم را
وسوسه می‌کند
بگذار گرسنه‌ی گرسنه بمانم
بگذار از تشنگی بسوزم
بگذار بمیرم و هلاک شوم
پیش از آنکه دستی برآورم
و از پیاله‌ای بنوشم
که تو آن را پر نکرده‌ای
یا از ظرفی بخورم
که تو آن را متبرک نساخته‌ای
به خاطر عشق به من بگو
برای خاطر عشق به من بگوآن شعله چه نام دارد که در دلم زبانه می‌کشد
نیرویم را می‌بلعد
و اراده‌ام را زایل می‌کند ؟
خطاست اگر بیندیشیم عشق
حاصل مصاحبت دراز مدت و باهم بودنی مجدانه است
عشق ثمره‌ی خویشاوندی روحی است
و اگر این خویشاوندی در لحظه‌ای تحقق نیابد
در طول سالیان و حتی نسل‌ها نیز
تحقق نخواهد یافت
روزی خواهی فهمید که دوستت دارم
سکوت را میپذیرماگر بدانم
روزی با تو سخن خواهم گفت
تیره بختی را می‌پذیرم
اگر بدانم
روزی چشم‌های تو را خواهم سرود
مرگ را می‌پذیرم
اگر بدانم
روزی تو خواهی فهمید
که دوستت دارم
من هر روز تغییر می‌کنم
اگر توانسته باشم در قلب یک انسانپنجره جدیدی را به سوی او باز کرده باشم
زندگانی من پوچ نبوده است
زندگانی تنها چیزی است که اهمیت دارد
نه شادمانی و نه رنج و نه غم یا شادی
تنفر همانقدر خوب است که عشق
و دشمن همانقدر خوب است که دوست
برای خودت زندگی کن
زندگانی را به آن سان که خود می‌خواهی زندگی کن
و از این رهگذر است که تو
وفادارترین دوست انسان خواهی بود
من هر روز تغییر می‌کنم
و در هشتاد سالگی هم ، همچنان تجربه می‌آموزم و تغییر می‌کنم
کارهایی را که به انجام رسانده‌ام
دیگر به من ربطی ندارد ، دیگر گذ‌شته است
من برای زندگی هنوز نقدینه‌های بسیاری در اختیار دارم
تو ضمیر آگاه را می شنوی
تو بیش از آنچه من قادر به گفتن باشمبه من گوش می دهی
تو ضمیر آگاه را می شنوی
تو با من به جاهایی می روی که
کلمات من قادر به بردن تو به آنجاها نیستند
من به پایان آنچه خواهی گفت رسیده ام
گاهیتو حتی ل*ب به سخن نگشوده ای
و من به پایان آنچه خواهی گفت رسیده ام
اینک تو کجا هستی ای یار من
اینک تو کجا هستی ای یار منآیا به مانند نسیم شب زنده داری می‌کنی ؟
آیا ناله و فریاد دریاها را می‌شنوی ؟
و آیا به ضعف و خواری من می‌نگری ؟
و از شکیبایی‌ام آگاهی ؟
کجا هستی ای زندگی من
اینک تاریکی مرا در آ*غ*و*ش گرفت و اندوه بر من غلبه یافت
در هوا لبخند بزن تا زنده شوم
کجا هستی ای عشق من ؟
آه
چقدر عشق بزرگ است و من چقدر کوچک هستم
اولین شاعر جهان
اولین شاعر جهانحتماً بسیار رنج برده است
آنگاه که تیر و کمانش را کنار گذاشت
و کوشید برای یارانش
آنچه را که هنگام غروب خورشید احساس کرده
توصیف کند
و کاملاً محتمل است که این یاران
آنچه را که گفته است
به سخره گرفته باشند
