بیگ بنگ: آیا یک سیارۀ کوچک با گرانش ضعیف می‌تواند حامل حیات باشد؟ گروهی از دانشمندان دانشگاه هاروارد تصور می‌کنند که حتی سیاراتِ مطلقأ کوچک نیز می‌توانند از حیات پشتیبانی کنند.
به گزارش بیگ بنگ، گروهی از دانشمندان از دانشگاه هاروارد می‌گویند کوچکترین جرمی که یک سیاره می‌تواند داشته باشد قبل از اینکه کمبود نیروهای گرانشی‌اش منجر به از دست رفتن جو و آب مایع‌اش شود را کشف کرده‌اند. آنها دریافتند که کوچکترین سیارۀ ممکن که می‌تواند خواص وابسته به حیات را در خود حفظ کند تقریبأ ۲.۷ درصد از جرم زمین را تشکیل می‌دهد. این مقدار کمی بیشتر از دو برابر جرم ماه و تقریبأ نصف جرم عطارد است.
گفته می‌شود که در اطراف هر ستاره در منطقۀ قابل سکونت یک سیارۀ فراخورشیدی وجود دارد؛ البته اگر در فاصلۀ درستی از ستارۀ خود قرار گیرد تا بتواند آب مایع را در خود حفظ کند. اگر خیلی نزدیک باشد، تابش خیلی زیادی را از ستاره‌اش دریافت می‌کند و باعث می‌شود بسیار د*اغ شود. اگر خیلی دور باشد، برای داشتن آب مایع بسیار خنک خواهد بود.
اخترشناس “کنستانتین آنشیدت”، نویسنده ارشد این مقاله گفت: «وقتی مردم دربارۀ لبه‌های درونی و بیرونی منطقه قابل‌سکونت فکر می‌کنند، فقط به طور فضایی به آن می‌اندیشند، یعنی سیاره چقدر به ستاره نزدیک است، اما در واقع، متغیرهای دیگری نیز برای قابلیت سکونت وجود دارد، از جمله جرم یک سیاره».
محققان دریافتند که اگر سیارات فراخورشیدی به اندازۀ کافی بزرگ باشند، صرف نظر از موقعیتشان درون منطقه قابل‌سکونت یک اثرگلخانه‌ای کافی برای حفظ آنها در دمای درست وجود دارد. علت این است که جو این سیارات نسبتأ کوچک به لطف گرانشِ نسبتأ کم به سمت بیرون گسترش پیدا می‌کند که به نوبت منجر می‌شود تابش بیشتری را از ستاره‌اش دریافت کند و بدین ترتیب دما در سطح تثبیت می‌شود.
جالب است که این تحقیق جهان‌های یخی کوچک در مدار مشتری مثل اروپا را رد می‌کند – چون آنها بسیار کوچک هستند. این قمرهای یخی باعث شدند دانشمندان نسبت به احتمال حیات به لطف اقیانوس‌های عمقی عظیم هیجان‌زده شوند. اما تحقیقات حاکی از آن است که تعداد بیشماری از مکان‌های دیگر وجود دارد که هنوز کشف نشده‌اند و در اندازۀ درستی هستند. جزئیات بیشتر این پژوهش در نشریۀ Astrobiology Magazine منتشر شده است.
به گزارش بیگ بنگ، گروهی از دانشمندان از دانشگاه هاروارد می‌گویند کوچکترین جرمی که یک سیاره می‌تواند داشته باشد قبل از اینکه کمبود نیروهای گرانشی‌اش منجر به از دست رفتن جو و آب مایع‌اش شود را کشف کرده‌اند. آنها دریافتند که کوچکترین سیارۀ ممکن که می‌تواند خواص وابسته به حیات را در خود حفظ کند تقریبأ ۲.۷ درصد از جرم زمین را تشکیل می‌دهد. این مقدار کمی بیشتر از دو برابر جرم ماه و تقریبأ نصف جرم عطارد است.
گفته می‌شود که در اطراف هر ستاره در منطقۀ قابل سکونت یک سیارۀ فراخورشیدی وجود دارد؛ البته اگر در فاصلۀ درستی از ستارۀ خود قرار گیرد تا بتواند آب مایع را در خود حفظ کند. اگر خیلی نزدیک باشد، تابش خیلی زیادی را از ستاره‌اش دریافت می‌کند و باعث می‌شود بسیار د*اغ شود. اگر خیلی دور باشد، برای داشتن آب مایع بسیار خنک خواهد بود.
اخترشناس “کنستانتین آنشیدت”، نویسنده ارشد این مقاله گفت: «وقتی مردم دربارۀ لبه‌های درونی و بیرونی منطقه قابل‌سکونت فکر می‌کنند، فقط به طور فضایی به آن می‌اندیشند، یعنی سیاره چقدر به ستاره نزدیک است، اما در واقع، متغیرهای دیگری نیز برای قابلیت سکونت وجود دارد، از جمله جرم یک سیاره».
محققان دریافتند که اگر سیارات فراخورشیدی به اندازۀ کافی بزرگ باشند، صرف نظر از موقعیتشان درون منطقه قابل‌سکونت یک اثرگلخانه‌ای کافی برای حفظ آنها در دمای درست وجود دارد. علت این است که جو این سیارات نسبتأ کوچک به لطف گرانشِ نسبتأ کم به سمت بیرون گسترش پیدا می‌کند که به نوبت منجر می‌شود تابش بیشتری را از ستاره‌اش دریافت کند و بدین ترتیب دما در سطح تثبیت می‌شود.
جالب است که این تحقیق جهان‌های یخی کوچک در مدار مشتری مثل اروپا را رد می‌کند – چون آنها بسیار کوچک هستند. این قمرهای یخی باعث شدند دانشمندان نسبت به احتمال حیات به لطف اقیانوس‌های عمقی عظیم هیجان‌زده شوند. اما تحقیقات حاکی از آن است که تعداد بیشماری از مکان‌های دیگر وجود دارد که هنوز کشف نشده‌اند و در اندازۀ درستی هستند. جزئیات بیشتر این پژوهش در نشریۀ Astrobiology Magazine منتشر شده است.
