مدتی است که حرف‌هایی درباره مهاجرت حسن تفتیان است. واقعاً تو هم قصد مهاجرت داری؟
من اصلاً به رفتن فکر نمی‌کنم. وطن باشگاه نیست که عوضش کنم. من سال ۲۰۱۳ که رکورد ایران را زدم از جمهوری آذربایجان پیشنهاد داشتم. رئیس فدراسیون آذربایجان شماره‌اش را به من داد تا هر وقت نظرم تغییر کرد با او تماس بگیرم اما من اصلاً به آنها زنگ نزدم. چهار سال است که به فرانسه می‌روم و میزبان المپیک ۲۰۲۴ است، من سه مسابقه جهانی را به خاطر ویزا نرفتم، دو بار انگلیس که ساعت یک شب رسیدیم و یک بار هم آمریکا اما وقتی آمریکا به من ویزا نداد، من گفتم باید کاری کنم که آنها مرا دعوت کنند، همین هم شد. بعد از قهرمانی جهانی داخل سالن مرا برای دایموند لیگ دعوت کردند، اتفاق خیلی بزرگی است که یک دونده سرعت ایرانی برای دایموند لیگ به آمریکا دعوت شود اما به دلیل اینکه مسابقه قبل از بازی‌های آسیایی جاکارتا بود و اختلاف زمانی زیاد بود، نرفتم. می‌خواهم بگویم که آدم هرقدر دوست دارد دشمن هم دارد و مهاجرتم فقط تهمت است. من اصلاً آدمی نیستم که بخواهم خودم را ثابت کنم، هیچ‌وقت به کسی زنگ نزده‌ام برای چیزی، هرچه خواستم ورزشی بوده. مهاجرت از ایران برایم خط قرمز است. چراکه ایران هویتم است، وقتی تبعه کشوری شوم، فقط پاسپورت آنجا را دارم اما هیچ عقبه‌ای آنجا ندارم. در واقع آنها تو را خریده‌اند. دوستان دونده‌ای دارم که تبعه قطر هستند، آنها به او پول داده‌اند و حتی وقتی مصدوم است به او می‌گویند بدو، یا حتی می‌گویند چرا رکورد مدنظرشان را ثبت نکرده است. از طرفی من واقعاً نمی‌توانم دوری از خانواده‌ام را تحمل کنم و وقتی به اردوی خارجی می‌روم دلم برای ایران و خانواده‌ام تنگ می‌شود.
انجمن رمان نویسی
دانلود رمان
