شيخ ابوسعيد فضل الله بن ابي‌الخير محمد بن‌احمد ميهني يا ميهنه‌اي (مهنه‌اي) از عارفان بزرگ و مشهور اواخر قرن چهارم و اوايل قرن پنجم هجري است، ولادت او در سال 357 هجري در شهركي به نام ميهنه يا مهنه از توابع خراسان اتفاق افتاده است. علوم مقدماتي را كه صرف و نحو و لغت باشد در همان شهر آموخته و چون انديشه‌ي فقه داشته به مرو رفته است. در مرو به مدت پنج سال در حوزه‌ي درس امام ابوعبدالله حضري حاضر شده و پس از درگذشت وي، پيش امام ابوبكر قفال مروزي پنج سال ديگر فقه خوانده است. سپس از مرو قصد سرخس كرده چون به سرخس رسيد نزد امام ابوعلي‌زاهر بن‌احمد كه علم تفسير و حديث مي‌گفته رفته است و چون مدتي تفسير و اصول و اخبار رسول را فرا‌گرفته، اتفاق ملاقات او با لقمان سرخسي كه از عاقلان مجانين بوده، افتاده است. لقمان سرخسي او را به در خانقاه(ابوالفضل محمد بن حسن سرخسي) برده و دست او بدست ابوالفضل داده است و اين پير ابوالفضل مريد (شيخ ابوعبدالله بن‌علي سراج طوسي) بوده است. پير ابوالفضل مراد شيخ ابوسعيد بوده و شرايط تهذيب اخلاق و رياضت به او فرا داده است. شيخ ابوسعيد پس از اخذ طريقه‌ي تصوف به ديار خود (ميهنه) برگشت و هفت سال به رياضت پرداخت و سپس نزد ابوالفضل محمد بن حسن سرخسي، آمده و به اشاره‌ي شيخ و خود به نيشابور رفت و در نيشابور از عبدالرحمن محمد حسين بن محمد سلمي نيشابوري، صاحب طبقات الصوفيه خرقه‌ي ارشاد گرديد و به ميهنه برگشت و در آنجا خانقاهي بنا كرده و به تربيت و رياضت پرداخته و پس از هفت سال با مرگ ابوالفضل سرخسي به شهر آمل رفته و در آن شهر براي بار دوم از دست ابوالفضل احمدبن‌عبدالكريم قصاب آملي از خلفاي محمد بن عبدالله ... خرقه گرفته و يك سال در شهر عامل مقام كرده و باز به نيشابور بازگشته است. در اين سفرها بزرگان علمي و شرعي نيشابور با او به مخالفت برخاستند، اما چندي نگذشت كه مخالفت به مودت بدل شد و مخالفان وي تسليم شدند.
