- تاریخ ثبت‌نام
- 2020-07-12
- نوشته‌ها
- 1,767
- لایک‌ها
- 22,009
- امتیازها
- 138
- سن
- 18
- کیف پول من
- 7,218
- Points
- 124
لوئی ژاک مانده داگِر (به فرانسوی: Louis-Jacques-Mandé Daguerre) (زادهٔ ۱۸ نوامبر ۱۷۸۷ – مرگ ۱۰ ژوئیه ۱۸۵۱) هنرمند و فیزیکدان فرانسوی بود که برای اختراع فرایند داگرئوتیپ در عکسبرداری شناخته شده است.
به گزارش آکاایران: متولد : ۱۸ نوامبر ۱۷۸۷
قریه کورمی آن پاریزی
مرگ : ۱۰ ژوئیه ۱۸۵۱ (۶۳ سال)
قریه برای-سور-مارن، ن*زد*یک*ی پاریس
ملیت : فرانسوی
رشته فعالیت : هنرمند و شیمی
دلیل شهرت : اختراع فرایند داگرئوتیپ در عکسبرداری
زندگی
داگِر در کورمی آن پریزیس، وال دواز، فرانسه به دنیا آمد. وی نزد نخستین هنرمند نقاشی های سراسرنما، پیر پروو، معماری، طراحی صح*نهٔ تئاتر و نقاشی سراسرنما را فراگرفت. او در زمینهٔ طراحی صح*نهٔ تئاتر بسیار پیشرفت کرد و طراح پرآوازه ای شد تا آنجا که نخستین دایوراما را ساخت و در سال ۱۸۲۲ در پاریس آن را رونمایی کرد.
در سال ۱۸۲۲ ژوزف نیسفور نیپس نخستین عکس دائمی جهان را تولید کرد (به نام هلیوگراف). برای همین سه سال بعد داگر دستیار نیپس شد و آن ها ۴ سال با یکدیگر همکاری کردند. نیپس به صورت ناگهانی در سال ۱۸۳۳ از دنیا رفت. او یک چاپگر بود و فرایندی که او به کار می برد بر پایهٔ روشی سریع برای تولید صفحه های (پلاک) چاپ بود. داگر گمان می کرد روش نیپس به او در پیشبرد دایوراما که ساختهٔ خودش بود کمک خواهد کرد.
در نهایت پس از سال ها تجربه اندوزی، در ۷ ژانویهٔ ۱۸۳۹ داگر همراه با آکادمی علوم فرانسه اعلام کردند که فرایند عکاسی که بر رویش کار می کردند به کمال خود رسیده است. دولت فرانسه حق امتیاز کار داگر را به دست آورد و در برابر آن مبلغی را به او و دستیارش که پسر نیپس بود پرداخت کرد. پس از آن در ۱۹ اوت ۱۸۳۹ دولت وقت فرانسه اعلام کرد که اختراع داگر هدیه ای به جهان است و آن را به رایگان به جهان بخشید.
مرگ
داگر در ۱۰ ژوئیهٔ ۱۸۵۱ در بری-سور-مرن، ۱۲ کیلومتری پاریس، در اثر حملهٔ قلبی از دنیا رفت. داگر یکی از ۷۲ نفری است که نامشان بر روی برج ایفل نوشته شده است.
رقابت با تالبوت
کارهای داگر هم زمان بود با تلاش های هنری فاکس تالبوت در انگلستان. آن ها هر دو می دانستند که در راهی تلاش می کنند که منجر به انقلابی در جهان هنر خواهد شد.
داگر برای حفظ کارش، در ۱۲ اوت ۱۸۳۹، یک هفته پیش از آنکه دولت فرانسه کار او را به جهان هدیه کند، اختراعش را در بریتانیا به ثبت رساند. با رایگان اعلام کردن کار داگر از سوی دولت فرانسه، به شدت سرعت پیشرفت کار او در فرانسه کم شد.
داگر برای گذران زندگی به پول نیاز نداشت چون دولت فرانسه مبلغی را به او پرداخت کرده بود.
تالبوت در مقابل، مقدار زیادی هزینه کرد تا روشش را توسعه دهد. او نزدیک به ۵۰۰۰ پوند آن زمان (برابر با ۳۷۸۰۰۰ پوند در سال ۲۰۱۱) را خرج کرد و حق امتیاز آن را برای عکاسان بریتانیایی ثبت کرد و از آن پس از روش تالبوت بجای روش داگر استفاده شد.
گسترش داگروتایپ
اولین عکس دائمی در سال ۱۸۲۶ توسط جوزف نیسفر نیپس، بر اساس کشف پدیده ای توسط جان هنریش شولتز (۱۷۲۴) ایجاد شد. اکتشاف شولتز به این گونه بود: مخلوطی از کربنات نقره یا کلراید نقره با پودر گچی با قرار گرفتن در مقابل نور تیره می شود. نیپس و داگر این فرایند را اصلاح کردند. داگر، ابتدا صفحات مسی با پوشش نقره را در معرض تماس با ید قرار داد تا یداین نقره به دست آید. سپس این ترکیب را برای چند دقیقه در مقابل نور قرار داد و بعد صفحات را با بخار جیوه که تا دمای ۷۵ درجه سلسیوس گرم شده بود پوشش داد (تا جیوه با نقره آمیخته شود) و در نهایت تصویر ایجاد شده بر روی صفحه را در آب نمک اصلاح کرد. این ایده ها منجر به فرایند معروف داگروتایپ شد.
صفحهٔ حاصل دوباره سازی دقیقی از صح*نه مورد عکاسی فراهم می کرد. تصویر حاصل وارون جانبی بود، همانند تصویر در آینه، مگر اینکه یک بازتاب دوباره در هنگام تصویر برداری به منظور برگرداندن تصویر انجام می شد. تصویر تنها از یک زاویه قابل دیدن بود و نیازمند حفاظت در برابر هوا و اثر انگشت بود، بنابراین در جعبه ای با رویهٔ شیشه ای قرار می گرفت.
تصاویر داگروتایپ معمولاً به صورت پرتره بودند؛ نماهای کمیاب تر پرطرفدارتر و گران تر بودند. فرایند ایجاد پرتره چندین دقیقه زمان می برد و نیازمند این بود که اشیاء در حال عکاسی بدون حرکت بمانند. ساموئل مورس ازاینکه داگروتایپ های خیابان های پاریس هیچ انسانی را نشان نمی دادند متحیر شده بود، تا اینکه فهمید به علت زمان طولانی تصویربرداری، همهٔ اشیاء متحرک محو می شدند. بعدها به کمک لنزهای سریع تر مانند لنزهای پرترهٔ پتزول، زمان عکاسی کاهش یافت.
داگروتایپ تنها یک تصویر ایجاد می کرد که قابل چاپ دوباره نبود (برخلاف فرایند تالبوت). با وجود این مشکل، میلیون ها نسخه از داگروتایپ تولید شد. در سال ۱۸۵۱، سالی که داگر درگذشت، فرایند نگاتیو فاکس تالبوت با توسعهٔ فرایند کولودیون خیس، اصلاح شد، به طوری که یک نگاتیو شیشه ای چاپ نامحدود تصاویر را ممکن ساخت. این پیشرفت ها فرایند داگروتایپ را کنار کشید و به سرعت آن را محو نمود.
به گزارش آکاایران: متولد : ۱۸ نوامبر ۱۷۸۷
قریه کورمی آن پاریزی
مرگ : ۱۰ ژوئیه ۱۸۵۱ (۶۳ سال)
قریه برای-سور-مارن، ن*زد*یک*ی پاریس
ملیت : فرانسوی
رشته فعالیت : هنرمند و شیمی
دلیل شهرت : اختراع فرایند داگرئوتیپ در عکسبرداری
زندگی
داگِر در کورمی آن پریزیس، وال دواز، فرانسه به دنیا آمد. وی نزد نخستین هنرمند نقاشی های سراسرنما، پیر پروو، معماری، طراحی صح*نهٔ تئاتر و نقاشی سراسرنما را فراگرفت. او در زمینهٔ طراحی صح*نهٔ تئاتر بسیار پیشرفت کرد و طراح پرآوازه ای شد تا آنجا که نخستین دایوراما را ساخت و در سال ۱۸۲۲ در پاریس آن را رونمایی کرد.
در سال ۱۸۲۲ ژوزف نیسفور نیپس نخستین عکس دائمی جهان را تولید کرد (به نام هلیوگراف). برای همین سه سال بعد داگر دستیار نیپس شد و آن ها ۴ سال با یکدیگر همکاری کردند. نیپس به صورت ناگهانی در سال ۱۸۳۳ از دنیا رفت. او یک چاپگر بود و فرایندی که او به کار می برد بر پایهٔ روشی سریع برای تولید صفحه های (پلاک) چاپ بود. داگر گمان می کرد روش نیپس به او در پیشبرد دایوراما که ساختهٔ خودش بود کمک خواهد کرد.
در نهایت پس از سال ها تجربه اندوزی، در ۷ ژانویهٔ ۱۸۳۹ داگر همراه با آکادمی علوم فرانسه اعلام کردند که فرایند عکاسی که بر رویش کار می کردند به کمال خود رسیده است. دولت فرانسه حق امتیاز کار داگر را به دست آورد و در برابر آن مبلغی را به او و دستیارش که پسر نیپس بود پرداخت کرد. پس از آن در ۱۹ اوت ۱۸۳۹ دولت وقت فرانسه اعلام کرد که اختراع داگر هدیه ای به جهان است و آن را به رایگان به جهان بخشید.
مرگ
داگر در ۱۰ ژوئیهٔ ۱۸۵۱ در بری-سور-مرن، ۱۲ کیلومتری پاریس، در اثر حملهٔ قلبی از دنیا رفت. داگر یکی از ۷۲ نفری است که نامشان بر روی برج ایفل نوشته شده است.
رقابت با تالبوت
کارهای داگر هم زمان بود با تلاش های هنری فاکس تالبوت در انگلستان. آن ها هر دو می دانستند که در راهی تلاش می کنند که منجر به انقلابی در جهان هنر خواهد شد.
داگر برای حفظ کارش، در ۱۲ اوت ۱۸۳۹، یک هفته پیش از آنکه دولت فرانسه کار او را به جهان هدیه کند، اختراعش را در بریتانیا به ثبت رساند. با رایگان اعلام کردن کار داگر از سوی دولت فرانسه، به شدت سرعت پیشرفت کار او در فرانسه کم شد.
داگر برای گذران زندگی به پول نیاز نداشت چون دولت فرانسه مبلغی را به او پرداخت کرده بود.
تالبوت در مقابل، مقدار زیادی هزینه کرد تا روشش را توسعه دهد. او نزدیک به ۵۰۰۰ پوند آن زمان (برابر با ۳۷۸۰۰۰ پوند در سال ۲۰۱۱) را خرج کرد و حق امتیاز آن را برای عکاسان بریتانیایی ثبت کرد و از آن پس از روش تالبوت بجای روش داگر استفاده شد.
گسترش داگروتایپ
اولین عکس دائمی در سال ۱۸۲۶ توسط جوزف نیسفر نیپس، بر اساس کشف پدیده ای توسط جان هنریش شولتز (۱۷۲۴) ایجاد شد. اکتشاف شولتز به این گونه بود: مخلوطی از کربنات نقره یا کلراید نقره با پودر گچی با قرار گرفتن در مقابل نور تیره می شود. نیپس و داگر این فرایند را اصلاح کردند. داگر، ابتدا صفحات مسی با پوشش نقره را در معرض تماس با ید قرار داد تا یداین نقره به دست آید. سپس این ترکیب را برای چند دقیقه در مقابل نور قرار داد و بعد صفحات را با بخار جیوه که تا دمای ۷۵ درجه سلسیوس گرم شده بود پوشش داد (تا جیوه با نقره آمیخته شود) و در نهایت تصویر ایجاد شده بر روی صفحه را در آب نمک اصلاح کرد. این ایده ها منجر به فرایند معروف داگروتایپ شد.
صفحهٔ حاصل دوباره سازی دقیقی از صح*نه مورد عکاسی فراهم می کرد. تصویر حاصل وارون جانبی بود، همانند تصویر در آینه، مگر اینکه یک بازتاب دوباره در هنگام تصویر برداری به منظور برگرداندن تصویر انجام می شد. تصویر تنها از یک زاویه قابل دیدن بود و نیازمند حفاظت در برابر هوا و اثر انگشت بود، بنابراین در جعبه ای با رویهٔ شیشه ای قرار می گرفت.
تصاویر داگروتایپ معمولاً به صورت پرتره بودند؛ نماهای کمیاب تر پرطرفدارتر و گران تر بودند. فرایند ایجاد پرتره چندین دقیقه زمان می برد و نیازمند این بود که اشیاء در حال عکاسی بدون حرکت بمانند. ساموئل مورس ازاینکه داگروتایپ های خیابان های پاریس هیچ انسانی را نشان نمی دادند متحیر شده بود، تا اینکه فهمید به علت زمان طولانی تصویربرداری، همهٔ اشیاء متحرک محو می شدند. بعدها به کمک لنزهای سریع تر مانند لنزهای پرترهٔ پتزول، زمان عکاسی کاهش یافت.
داگروتایپ تنها یک تصویر ایجاد می کرد که قابل چاپ دوباره نبود (برخلاف فرایند تالبوت). با وجود این مشکل، میلیون ها نسخه از داگروتایپ تولید شد. در سال ۱۸۵۱، سالی که داگر درگذشت، فرایند نگاتیو فاکس تالبوت با توسعهٔ فرایند کولودیون خیس، اصلاح شد، به طوری که یک نگاتیو شیشه ای چاپ نامحدود تصاویر را ممکن ساخت. این پیشرفت ها فرایند داگروتایپ را کنار کشید و به سرعت آن را محو نمود.
