چگونه مرده ها را در گذشته مومیایی می کردند؟
روش مومیایی کردن | Mummification
در تاریخ باستان، هر سنت و فرهنگی برای دفن اجساد روش متفاوتی داشتند. در برخی از فرهنگ ها، فردی که می مرد را می سوزاندند و به دریا می انداختند، افراد دیگری، اجساد را در حفره هایی در زمین یا حتی در کوه ها دفن می کردند و کارهای متفاوت دیگری که همگی به یک فرهنگ خاص بر می گشت. اما در این بین، یکی از عجیب ترین اتفاقاتی که بعد از مرگ شخصی می افتاد، مومیایی کردن آن بود. یکی از کشورهای مهمی که روش مومیایی کردن آن همیشه برای باستان شناسان و هرشخصی مرموز و جالب است، مصرباستان نامیده می شود و به همین دلیل در این متن الی گشت روش مومیایی کردن اجساد در مصر باستان را برایتان آورده است.
بیرون آوردن اعضای داخلی
ابتدا باید بگوییم که روش مومیایی کردن تنها یک مورد خاص نیست و روش های بسیار متفاوتی برای اینکار وجود دارد. معمولا مومیایی کردن اجساد ۷۰ روز طول می کشد. افراد خاصی وجود داشتند که به عنوان فرد مومیایی کننده کار می کردند و کار را به طور کامل انجام می دادند. فراتر از دانستن آیین های صحیح که در مراحل مختلف انجام می شود، آن ها نیاز به دانش کاملی در مورد آناتومی انسان داشتند. اولین گام در این فرآیند حذف تمام اعضای داخلی بود که ممکن است به سرعت فرو بپاشد.
مومیایی کنندگان، توسط ابزارهای قلاب شکل مخصوصی به مغز دسترسی پیدا می کردند تا بافت مغزی را بیرون بیاورند. این یک عمل بسیار کار ظریفی بود که درست انجام ندادن آن، به راحتی می توانست چهره را نابود کند. سپس مومیایی کنندگان، اندام‌های شکم و س*ی*نه را از طریق برشی، معمولا در سمت چپ شکم، در می آورند. آنها تنها قلب را در ب*دن باقی می گذاشتند و معتقد بودند که قلب، مرکز هستی و هوش است.
باقی اعضاء به طور جداگانه ای نگهداری می شدند. مثلا معده، جگر و شش ها در ظرف های مخصوصی به نام کانوپیک (Canopic Jars) که روی آن ها نام عضو، نام فرد و نام فرشته نگهبان آن نوشته می شد، قرار گرفته و همراه با مومیایی دفن می شدند. در روش مومیایی کردن جدیدتر، این اعضا بیرون کشیده شده و بسته بندی می شدند و سپس دوباره آن ها را داخل ب*دن می گذاشتند. حتی بعد از آن زمان هم، آن جعبه ها همراه با جسد دفن می شدند.
خشک کردن جسد
مومیایی کنندگان پس از این مراحل باید تمام رطوبت را از سطح ب*دن می گرفتند. آن ها این کار را توسط ناترون، نوعی از نمک که ویژگی خشک کننده بالایی دارد، انجام می دادند و سپس بسته هایی از این نمک را برای اطمینان بیشتر داخل ب*دن می گذاشتند. زمانی که ب*دن به طور کامل خشک شد، آن ها بسته های ناترون را درآورده و به آرامی نمک های روی ب*دن را می شستند. نتیجه این فرآیند، یک جسد کاملا خشک اما قابل شناسایی بود. برای اینکه جسدها بیشتر شبیه به انسان زنده گردند، مومیایی کنندگان ب*دن را با پارچه و مواد دیگری پر می کردند و در بیشتر مواقع، چشم های مصنوعی برای اجساد قرار می دادند.
بستن با پارچه
بعد از اقداماتی که ذکر شد، نوبت مرحله بستن جسد با پارچه است. هر جسد به صدها نوار پارچه کتان احتیاج داشت. مومیایی کننده، با دقت فراوان، این نوارهای پارچه ای را به دور جسد می پیچید و حتی انگشت های دست و پا را به طور جداگانه باندپیچی می کرد. برای اینکه اجساد از حالت اصلی خود خارج نشوند، سنگ هایی که اعتقاد به جادویی بودن آن ها داشتند را در میان این پارچه ها می گذاشتند و جمله های خاصی را روی برخی از نوارهای پارچه ای می نوشتند. در آخر، پارچه و یا پارچه نهایی را در جای خود قرار داده و آن را با نوارهای کتانی تثبیت می کردند. مومیایی در آن زمان کامل می شد!
روش مومیایی کردن | Mummification
در تاریخ باستان، هر سنت و فرهنگی برای دفن اجساد روش متفاوتی داشتند. در برخی از فرهنگ ها، فردی که می مرد را می سوزاندند و به دریا می انداختند، افراد دیگری، اجساد را در حفره هایی در زمین یا حتی در کوه ها دفن می کردند و کارهای متفاوت دیگری که همگی به یک فرهنگ خاص بر می گشت. اما در این بین، یکی از عجیب ترین اتفاقاتی که بعد از مرگ شخصی می افتاد، مومیایی کردن آن بود. یکی از کشورهای مهمی که روش مومیایی کردن آن همیشه برای باستان شناسان و هرشخصی مرموز و جالب است، مصرباستان نامیده می شود و به همین دلیل در این متن الی گشت روش مومیایی کردن اجساد در مصر باستان را برایتان آورده است.
بیرون آوردن اعضای داخلی
ابتدا باید بگوییم که روش مومیایی کردن تنها یک مورد خاص نیست و روش های بسیار متفاوتی برای اینکار وجود دارد. معمولا مومیایی کردن اجساد ۷۰ روز طول می کشد. افراد خاصی وجود داشتند که به عنوان فرد مومیایی کننده کار می کردند و کار را به طور کامل انجام می دادند. فراتر از دانستن آیین های صحیح که در مراحل مختلف انجام می شود، آن ها نیاز به دانش کاملی در مورد آناتومی انسان داشتند. اولین گام در این فرآیند حذف تمام اعضای داخلی بود که ممکن است به سرعت فرو بپاشد.
مومیایی کنندگان، توسط ابزارهای قلاب شکل مخصوصی به مغز دسترسی پیدا می کردند تا بافت مغزی را بیرون بیاورند. این یک عمل بسیار کار ظریفی بود که درست انجام ندادن آن، به راحتی می توانست چهره را نابود کند. سپس مومیایی کنندگان، اندام‌های شکم و س*ی*نه را از طریق برشی، معمولا در سمت چپ شکم، در می آورند. آنها تنها قلب را در ب*دن باقی می گذاشتند و معتقد بودند که قلب، مرکز هستی و هوش است.
باقی اعضاء به طور جداگانه ای نگهداری می شدند. مثلا معده، جگر و شش ها در ظرف های مخصوصی به نام کانوپیک (Canopic Jars) که روی آن ها نام عضو، نام فرد و نام فرشته نگهبان آن نوشته می شد، قرار گرفته و همراه با مومیایی دفن می شدند. در روش مومیایی کردن جدیدتر، این اعضا بیرون کشیده شده و بسته بندی می شدند و سپس دوباره آن ها را داخل ب*دن می گذاشتند. حتی بعد از آن زمان هم، آن جعبه ها همراه با جسد دفن می شدند.
خشک کردن جسد
مومیایی کنندگان پس از این مراحل باید تمام رطوبت را از سطح ب*دن می گرفتند. آن ها این کار را توسط ناترون، نوعی از نمک که ویژگی خشک کننده بالایی دارد، انجام می دادند و سپس بسته هایی از این نمک را برای اطمینان بیشتر داخل ب*دن می گذاشتند. زمانی که ب*دن به طور کامل خشک شد، آن ها بسته های ناترون را درآورده و به آرامی نمک های روی ب*دن را می شستند. نتیجه این فرآیند، یک جسد کاملا خشک اما قابل شناسایی بود. برای اینکه جسدها بیشتر شبیه به انسان زنده گردند، مومیایی کنندگان ب*دن را با پارچه و مواد دیگری پر می کردند و در بیشتر مواقع، چشم های مصنوعی برای اجساد قرار می دادند.
بستن با پارچه
بعد از اقداماتی که ذکر شد، نوبت مرحله بستن جسد با پارچه است. هر جسد به صدها نوار پارچه کتان احتیاج داشت. مومیایی کننده، با دقت فراوان، این نوارهای پارچه ای را به دور جسد می پیچید و حتی انگشت های دست و پا را به طور جداگانه باندپیچی می کرد. برای اینکه اجساد از حالت اصلی خود خارج نشوند، سنگ هایی که اعتقاد به جادویی بودن آن ها داشتند را در میان این پارچه ها می گذاشتند و جمله های خاصی را روی برخی از نوارهای پارچه ای می نوشتند. در آخر، پارچه و یا پارچه نهایی را در جای خود قرار داده و آن را با نوارهای کتانی تثبیت می کردند. مومیایی در آن زمان کامل می شد!
