انجمن رمان نویسی | تک رمان
انجمن تک رمان...انجمن رمان نویسی تک رمان با ارائه محیطی امن و صمیمی فعالیت خود را در راستای ترویج کتابخوانی آغاز کرده است.
forum.taakroman.ir
خواجه مجدالدین هبه‌الله بن احمد (یا محمد) بن یوسف همگر مشهور به ابن همگر شیرازی و مجد همگر شیرازی (۶۰۷–۶۸۶ قمری) از شاعران و گویندگان فارسی سدهٔ هفتم هجری است. دیوان منسوب به مجد همگر در حدود سه هزار بیت در قالب‌های قصیده، غزل، قطعه، رباعی و مثنوی دارد. دیوان وی چاپ شده و حاوی مطالب ارزشمندی در باب مسائل ادبی و اجتماعی قرن هفتم هجری است. مجد در نثر فارسی نیز توانا بود چنان‌چه بدر جاجرمی او را منشی کلام نامید.
او سال‌های متمادی از عمر خود را در خدمت پادشاهان سَلغُری فارس گذرانده و آنان را مدح گفته و سمت ملک‌الشعرائی داشته‌است. او پس از فروپاشی حکومت اتابکان فارس، به قراختائیان کرمان و پس از آن به خاندان جوینی در اصفهان پیوسته‌است و پس از زوال جوینیان، در تنهایی و بی‌کسی در اصفهان درگذشته‌است.
بحث در سبک شعر مجد همگر از روزگار خود او مرسوم بود. سید ذوالفقار شروانی (درگذشت: ۶۷۹ ه. ق)، معاصر مجد همگر، اولین کسی است که دست به نقد سبک‌شناسانه او زده‌است. ذوالفقار او را در شعر عراقی قوی‌تر از شعر خراسانی می‌داند.
اهمیت دیوان این شاعر ( جدا از قصاید و غزلیات ) به خاطر رباعیات سهل، روان و لطیف است. تصاویر خیال‌انگیز به کار رفته در رباعیات وی ، وقتی با تجربیات حسی شاعر درمی‌آمیزد، بی‌نظیر است . این تصاویر بدیع و زیبا باعث گردیده، رباعیات این شاعر را به گونه ترانه‌های لطیف و عاشقانه‌ای درآورد که او را در بین شاعران رباعی‌سرای همعصر ممتاز سازد . اندیشه‌های باریک و دقیق و مضامین به کار رفته در این رباعیات نیز قابل توجه است . این اندیشه‌ها گاهی با مضامین حکمی و اجتماعی درآمیخته و رباعیات حکمی و اجتماعی زیبایی را می‌سازد . گفتنی است کثرت رباعیات این شاعر نیز از جهت سبک‌شناسی تاریخی، قابل بررسی است چرا که این شاعر را به عنوان شاعری قصیده سرا می‌شناسند . در حالی که از وی بیش از 1000 رباعی در جنگ‌ها و تذکره‌های خطی و چاپی وجود دارد که فقط 609 رباعی از این مجموع در نسخه مکتوب به خط نوه او باقی مانده‌است . بر این اساس، مجد همگر را از لحاظ کمیت رباعیات ، می‌توان از رباعی‌سرایان مهم قرن هفتم هجری به‌شمار آورد که این نکته کمتر مورد توجه تاریخ ادبیات نگاران و تراجم احوال نویسان واقع شده‌است .
ديوان اين شاعر پرمايه و لطيف طبع، براي نخستين و آخرين بار توسط احمد كرمي در سال 1375 از سوي انتشارات « ما » به چاپ رسيد . اين ديوان مشتمل بر مقدمه‌اي است كه برخی از سخنان نويسندگان درباره اين شاعر و نيز مجموعه دیوان وي را از قصايد و غزليات و رباعيات در بر دارد. مصحّح در تهيه اين ديوان ، چند نسخه متعلق به قرن يازدهم و پس از آن در دست داشته و تنظيم و تفكيك اشعار كتاب نيز بر مبناي نسخه‌ای صورت پذيرفته كه كتابت جديدي داشته‌است .
وی در نیمه‌های سال ۶۰۷ در یزد زاده شد و در نزد عبیدالله خشیبی شعر و انشاء و خوش‌نویسی آموخت. پس از آن از یزد به شیراز رفت و به خدمت پادشاهان سلغری رسید.
در فارس، ابن همگر ابوبکر بن سعد و سعد بن ابوبکر و محمد بن سعد را مدح کرد و در نزد این پادشاهان رتبهٔ ملک‌الشعرایی یافت. اتابک ابوبکر او را به زندان انداخت و پس از مدتی اسارت به شفاعت فخرالدین ابوبکر وزیر اتابک رهایی یافت.
پس از زوال حکومت سلغریان در سال ۶۳۳ هجری، مجد همگر از شیراز به کرمان رفت تا در پناه قراختاییان کرمان درآید. پس از مدتی، ابن همگر دوباره به شیراز بازگشت و شمس‌الدین محمد و بهاءالدین محمد و همچنین عطاملک جوینی از او پشتیبانی کردند.
پس از حمله قوم مغول و تاتار، مجد همگر به اصفهان رفت و در سال ۶۸۶ در اصفهان وفات کرد. قبر منسوب به او در اصفهان واقع است و به وزیرنشان معروف است.